“ท่านอเคเชีย หมายความว่ายังไงกัน” วีถามขึ้นมาด้วยเสียงแห่งความวิตกกังวลแอบแฝงไปด้วยความกลัว จากจิตใจที่ฟื้นฟูของกิ้งก่าทั้งสองตัว ตอนนี้แปรเปลี่ยนเป็นจิตใจที่หวาดกลัว เพราะถ้อยคำที่ออกมาจากปากเทพแห่งแสง เทพอเคเชียมองไปทางวีและเริ่มอธิบายถึงคำตอบ

“วี เธออาจจะไม่ค่อยได้เกี่ยวกับตัวเธอที่ได้รับบาดเจ็บมาจากเหตุการณ์นั้น ในตอนนั้นวียังมีชีวิตอยู่ แม้จะใกล้สิ้นลมไปแล้วก็ตาม แต่ดวงวิญญาณนั้นยังคงสถิตอยู่กับร่างของเจ้าของอยู่” อเคเชียหันไปมองทางร่างของดาเนะที่นอนสงบ

“แต่สำหรับกรณีของกิ้งก่าดาเนะนั้น ...ดาเนะได้ตายไปแล้ว แต่เพราะบาดแผลที่โดนธนูแห่งความมืดเฉี่ยวที่แขนนั้น ทำให้มีพลังความมืดที่เจือจางยังคงวนเวียนอยู่ทั่วภายในร่างที่เป็นเปลือกนอก ซึ่งพลังความมืดนั้นเป็นเปลือกกำบังบางๆที่จะกรองรับพลังความมืดเพื่อเสริมให้กันเอง และยังป้องกันไม่ให้เวทรักษาโดยเฉพาะสายแห่งแสงเข้าไปได้ แต่การรักษาที่เราพูดถึงนั้นคือการดูดพลังความมืดออกมาจากร่าง เหมือนที่ทำให้กับวียังไงล่ะ” อเคเชียพักประโยคแต่ก็ถูกแทรกด้วยเสียงที่มีความหวังของกิ้งก่าวีทันที

“งั้นท่านอเคเชียก็ดูดพลังอย่างที่ทำกับข้าพเจ้าสิครับ” วีที่ยังคงประคองร่างของดาเนะนั้นมองอย่างมีความหวัง ซึ่งเสลธก็รู้สึกเดียวกับวีที่เพื่อนดาเนะของตนจะกลับมาฟื้นคืนอีกครั้ง อเคเชียถอนหายใจเบาๆและมองไปที่ร่างของดาเนะอีกครั้ง

“ถ้าเราทำการดูดพลังมืดออกมา มันสามารถรักษาพลังความมืดที่อยู่ในร่างนั้นออกมาได้ก็จริง แต่เปลือกหุ้มบางๆที่พลังความมืดที่ห่อหุ้มภายในร่างนั้นจะหายไป วิญญาณของดาเนะก็สูญสลายตามไปด้วย” เพียงสิ้นคำของอเคเชีย ทุกสิ่งทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบทันที ทั้งกิ้งก่าเสลธและกิ้งก่าวีนั้นตัวแข็งค้างจนทำอะไรไม่ถูก แม้แต่เทพอเคเชียเองยังไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ

“ไม่จริงน่ะ นี่หมายความว่า” วีเริ่มทำลายความเงียบด้วยเสียงที่สั่นเทาและรีบหันกลับไปมองที่ดาเนะทันที “อย่างนี้เท่ากับว่าดาเนะก็เหมือนตายทั้งเป็นน่ะสิท่านอเคเชีย” วีรับความจริงไม่ได้ที่เพื่อนของตนเสมือนตายแต่ก็ไม่ตาย วีรู้ค่อยๆวางร่างของดาเนะลงบนเตียงที่นุ่มเบา ร่างของดาเนะจมลงบนเตียงนั้นเล็กน้อย จากนั้นวีจึงค่อยๆชักมือออกมาและพุ่งเข้าไปต่อยที่แก้มของเสลธเต็มแรง เสลธหน้าหันและล้มลงไปทันที

“วี หยุดนะ” เทพอเคเชียที่เห็นวีกระทำอย่างนั้นจึงส่งเสียงร้องห้าม “แก เป็นเพราะแกตัวเดียว” วีไม่สนใจเสียงอื่นใดอีกแล้ว แม้จะเป็นเสียงของเทพก็ตาม สายตาของวีตอนนี้เบิกโพลงเหมือนดั่งมังกรพิโรธ วีที่ขาดสติโดยสมบูรณ์แล้วขึ้นคร่อมร่างของเสลธที่นอนหงาย หมัดกรงเล็บของวีชกสับซ้ายขวาที่หน้าของเสลธจนหันไปมา

“วีบอกให้หยุดเดี๋ยวนี้นะ” เทพอเคเชียตวาดใส่วีแต่เหมือนจะไม่ได้ยินแต่อย่างใด “เป็นเพราะแก เป็นเพราะแก ดาเนะถึงได้เป็นแบบนี้” วียังคงสับต่อยหน้าของเสลธไปทั้งน้ำตาแห่งความเสียใจและความโกรธ เสลธนั้นใบหน้าช้ำไปทั้งหน้าและเลือดกลบเต็มปากจนสำลักออกมา กรงเล็บของวีจากที่กำเป็นหมดและชกนั้นเปลี่ยนเป็นแบมือและเล็งไปที่ลำคอ มือทั้งสองบีบลำคอของเสลธโดยมีแรงกดจากร่างของวีที่ขึ้นคร่อมอยู่ วีกัดฟันกรอดและออกแรงกดและบีบคอเสลธสุดแรงจนสำลักเลือดออกจากปากอีกครั้งจนอ้าปากพะงาบๆ

“วี หยุดเดี๋ยวนี้นะ” เทพอเคเชียเห็นท่าไม่ดีเพราะวีขาดสติจนเสียจิตสำนึกไปแล้ว มือของวีที่บืบคอเสลธอยู่นั้นค่อยๆคลายออกช้าๆแต่สั่นไปมาจนพ้นจากบริเวณคอของเสลธ แล้วร่างของวีก็กระเด็นไปทางขวาของเตียงเป็น เหมือนโดนอะไรบางอย่างกระแทกเข้าใส่ร่าง จากนั้นก็เกิดศรแสงปักล้อมรอบวีเป็นกรงขัง วีรีบลุกและเขย่ากรงแสงนั้นเหมือนสัตว์ป่าที่อาละวาดก็ไม่ปาน

“ปล่อยนะ ปล่อย ข้าพเจ้าจะต้องฆ่ากิ้งก่าที่ฆ่าดาเนะ” วีอาละวาดเสยสติในกรงโดยไม่สนใจรอบข้าง มีแต่เพียงถ้อยคำที่มีความหมายเพียงแค่จะฆ่าเสลธให้ได้เท่านั้น “สงบสติหน่อยสิวี เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่ใช่เสลธที่ทำหรอกนะ แต่เป็นจิตมืดที่ควบคุมกายและจิตของเสลธต่างหาก” อเคเชียอธิบายให้วีเพราะอยากให้ปรับความคิดใหม่

“จากจิตมืดของมันก็คือของมัน ถ้าไม่มีมัน ดาเนะก็ไม่ต้องมาเจอกับเรื่องแบบนี้” วียังคงอาละวาดและไม่ฟังเหตุผลอะไรต่างๆแล้ว เสลธที่ถูกปลดปล่อยจากการเอาชีวิตจากความแค้นของกิ้งก่าวีนั้นจามโขลกๆออกมา รอบคอนั้นเป็นสีแดงเข้มและมีรอยเลือดไหลจากบริเวณหลังต้นคอเพราะกรงเล็บที่จิกลงไป เสลธพ่นเลือดที่อยู่ในปากออกและหายใจหอบติดขัด เสลธไม่เหลือเรี่ยวแรงแม้แต่จะลุกขึ้นมาจึงนอนในสภาพที่เปื้อนเลือดของตน

“ท่านอเคเชีย ขอโทษนะครับที่ทำให้เตียงของท่านต้องมาเปิ้อนเลือดสกปรกอย่างนี้” เสลธไม่ได้สนใจตัวเองแต่กลับขอโทษที่ทำเตียงเสียหาย “ห่วงตัวเองก่อนเถอะเสลธ สภาพแบบนั้นไหววรึเปล่า” อเคเชียถามด้วยความเป็นห่วงแต่เสลธเหมือนไม่อยากรับความเป็นห่วงนั้น เสลธเบนหน้าหลบสายตาเทพอเคเชีย

“ความจริงถ้าปล่อยให้ผมตายไป...อาจจะดีกว่าก็ได้ครับ ถ้าการตายของผมนั้นทำให้วีเค้ารู้สึกดีขึ้น ผมก็เต็มใจที่จะตายโดยไม่ต่อต้านใดๆ” เสลธหันหน้าไปทางวีที่ยังคงอาละวาดอยู่ในกรงแสงอยู่ “และก็เป็นจริงอย่างที่วีพูดด้วยล่ะครับ เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นมันเกิดจากมือของผมทั้งนั้น” เสลธเบนหนาไปทางร่างของดาเนะแล้วมีหยดน้ำตาไหลออกมา และยังคงไหลต่อไม่หยุด

“โดยเฉพาะดาเนะที่ตายไป ก็เป็นเพราะกรงเล็บมือทั้งสองข้างของผมด้วย” เสลธพร้อมทีจะยอมตายเพราะพลังจิตมืดนั้นถูกดูดออกจากร่างจนหมดแล้ว จึงไม่มีพลังจิตมืดที่จะคอยกระตุ้นให้เสลธกลับมามีชีวิตอีกเพื่อคอยเป็นอาหารให้จิตมืดนั้นเติบโตได้ เสลธหลับตาลงเพราะเหนื่อยล้าจิตใจและไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่ออีกต่อไป แต่ร่างของเสลธก็เกิดประกายแสงอ่อนๆขึ้นมาและหายไป

“เราคงไม่สามารถรักษาให้ได้ทันที เพราะเดี๋ยวร่างกายของเธอที่อ่อนแออาจฝืนรับพลังปริมาณมากเข้าไปอาจเป็นอะไรได้” เสลธเริ่มรู้สึกเหมือนพลังค่อยๆฟื้นคืนทีละนิดอย่างช้าๆจนพอที่จะยันตัวเองลุกขึ้นมาได้แล้ว รอยเลือดที่เปรอะเปื้อนบนร่าง ใบหน้าของเสลธ และบนเตียงนั้นค่อยๆหายไป

“ทำไมท่าน...” เสลธรู้สึกประหลาดใจเพราะทำไมกิ้งก่าอย่างตนกลับได้รับการรักษาและการดูแลที่ดี ทั้งที่ทำเรื่องต่างๆไว้มากมาย “ก็อย่างที่บอกเตือนให้วีล่ะนะเสลธ สิ่งที่เธอทำลงไปนั้นไม่ใช่การกระทำจากตัวของเธอ หรือจากจิตใจที่แท้จริงของเธอ แต่เป็นเพราะการกระทำจากจิตมืดในตัวของเสลธ แม้จะก่อกำเนิดจากร่างและจิตใจของเธอก็ตาม แต่มันไม่ใช่ความต้องการและปรารถนาที่เธอต้องการ เพราะฉะนั้นจึงไม่ต้องกังวลและกลัวกับสิ่งที่เธอได้ทำลงไปหรอกนะ” เทพอเคเชียยิ้มให้กับเสลธอย่างอ่อนโยนและเมตตา กิ้งก่าดำรู้ศึกศรัทธาและปลาบปลื้มปิติ เพราะในชีวิตนี้ที่เกิดมานั้นไม่เคยได้รับความเอ็นดูและใส่ใจความรู้สึกมาก่อน มีเพียงแต่ดาเนะเป็นกิ้งก่าตัวแรกในฐานะเพื่อน และตอนนี้คือเทพอเคเชียเป็นองค์ที่สอง

“นี่หรือ สิ่งที่เรียกว่าความเป็นห่วงเป็นใย” เสลธคิดในใจเพียงลำพังและหลับตาลง ภาพของเสลธและดาเนะที่เคยวิ่งเล่นด้วยกันในวัยเด็กนั้นปรากฏขึ้นมา ภาพหลายเหตุการณ์ที่กระทำด้วยกันกับดาเนะนั้นไหลหลั่งออกมาทีละฉากๆ ภาพของเสลธที่ขึงคันธนูได้และโชว์ให้ดาเนะดู ซึ่งดาเนะก็ปรบมือชมและยิ้มดีใจออกมา ภาพที่เสลธได้รับบาดแผลมาเพราะปืนต้นไม้ไปเก็บลูกโป่งที่ลอยไปติดบนกิ่งไม้ให้ดาเนะ จนร่วงตกลงมา แม้ลูกโป่งจะแตกแต่ดาเนะกลับไม่ได้สนใจลูกโป่งหรือโกรธเสลธ กลับร้องให้เสียใจขอโทษขณะเข้าไปพันผ้าที่บริเวณเท้าของเสลธ ภาพที่เสลธเสียใจแอบไปใต้ต้นไม้ตัวเดียว ดาเนะก็ตามหาเจอและเข้าไปนั่งรับฟังและกอดให้กำลังใจกับเสลธ ภาพที่แม้ตนเองวางแผนให้ดาเนะยิงศรพลังงานเข้าที่หน้าผากจนเป็นแผลเป็น แม้จะมีพวกผู้ใหญ่คอยขับไล่ไม่ให้เข้าใกล้ ดาเนะก็พยายามที่จะเข้ามาหาเสลธแต่ก็ไม่ประสบความสำเร็จ จนกระทั่งเหตุการณ์ที่ขับไล่ดาเนะนั้น ตัวดาเนะเองกลับหันมาและตะโกนขอโทษให้กับเสลธ ทั้งที่เป็นแผนของตนที่จัดสร้างขึ้นมา เสลธลืมตาขึ้นมาและหันไปมองทางดาเนะที่นอนนิ่งสนิทอยู่

“ดาเนะ” เสลธจับขมับหลังหัวของตนเองและร้องออกมาด้วยเสียงแห่งบาปที่ได้กระทำลงไป วีที่เริ่มสงบสติอารมณ์ได้นั้นเข้าใจความรู้สึกของเสียงร้องนี้ในทันที เพราะความรู้สึกนั้นเหมือนกับของเสลธ กิ้งก่าที่เจ็บปวดที่สุดคงจะเป็นตัวของเสลธเองเพราะผูกพันธ์กับดาเนะมาตั้งแต่สมัยยังเด็ก และยังต้องมาลงมือสังหารดาเนะเองโดยที่จิตที่แท้จริงนั้นไม่ยินยอม และพยายามต่อต้านแต่ไม่สามารถทำได้ จึงต้องมาเห็นเพื่อนของตนเองตายต่อหน้าต่อตาด้วยมือของเสลธเอง

“ทำไม ทำไมต้องมีจิตมืดด้วย ทำไมเราต้องไปอิจฉาตัวดาเนะด้วย ทำไมเรารู้สึกเกลียดดาเนะทั้งที่ดาเนะไม่ได้ทำอะไรผิด ทั้งที่เราทำอะไรไม่ดีให้กับดาเนะ แต่ดาเนะเองยังจะพยายามช่วยเหลือเราตลอด เป็นห่วงเรามาตลอด แล้วทำไมดาเนะต้องมาเป็นแบบนี้ ทำไม ทำไม ทำมายยย” เสลธร้องออกมาสุดเสียงแห่งความรู้สึกผิดและเสียใจ แต่อดีตที่ผ่านไปแล้วคงไม่สามารถปรับเปลี่ยนแก้ไขได้ โดยเฉพาะชีวิตที่เสมือนสูญไปของดาเนะ เสลธก้มลงไปร้องให้กับเตียงสีขาวที่อ่อนนุ่ม กรงแหงแสงที่ขังวีนั้นสลายลงเพราะตัววีนั้นสงบสติอารมณ์ได้แล้ว

“เสลธ” วีค่อยๆเดินไปหาเสลธและคุกเข่าลงไปจับไหล่ของกิ้งก่าสีดำ “เสลธ ข้าพเจ้าขอโทษ ที่ต่อยและยังคิดจะฆ่าเสลธ ทั้งที่จริงแล้วไม่ใช่ความผิดของเสลธด้วยซ้ำ” วีกล่าวขอโทษกับสิ่งที่ได้ทำลงไปกับเสลธ ซึ่งเสลธเข้าใจดีจึงไม่ว่าอะไร เพราะถ้าเป็นตนก็คงจะเป็นเหมือนกับวีเหมือนกัน

“ถ้าไม่มีจิดมืด...” เสลธหยุดพูดและคิดอยู่ตัวเดียว “ท่านอเคเชีย ถ้าเราสามารถจัดการจิตมืดตัวต้นได้ ดาเนะจะมีโอกาสฟื้นมั้ยครับ” เสลธที่คิดได้พูดอย่างมีความหวัง แต่อเคเชียส่ายหน้าไปมากับความคิดที่เสลธคิดได้

“เสลธ ถ้าเกิดจิตร่างมืดัวตนนั้นหายไป มันก็จะเหมือนกับเราดูดพลังความมืดนั้นออกจากร่างของดาเนะเหมือนกัน นั่นหมายความว่าจะไม่มีสิ่งใดกักขังให้ดวงวิญญาณของดาเนะสถิตอยู่ในร่าง และการฟื้นชีวิตเหล่าหางที่ตายไปนั้นมันเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ด้วย” อเคเชียตอบตามความจริงและความเป็นจริงให้ แต่เสลธเหมือนจะไม่สิ้นหวังและยังยืนหยัดความคิดเดิม

“แต่อย่างน้อยถ้าสามารถกำจัดจิตมืดนั้นได้ ดาเนะจะได้ไม่ต้องทนทุกข์ทรมานภายในวงเวียนแห่งความมืด และจะได้ฆ่าจิตมืดที่เป็นต้นตอของเรื่องทั้งหมดด้วย” เสลธกำมือแน่นด้วยความแค้น วีค้านขึ้นมาในทันทีเพราะไม่เห็นด้วย

“ไม่ได้นะเสลธ ถ้าอย่างนี้เท่ากับว่าเราจะให้ดาเนะตายนะ แต่ในตอนนี้ดาเนะเสมือนยังไม่ตายนะเสลธ” วีอยากให้ดาเนะยังมีชีวิตอยู่ต่อไปแม้จะตายแล้วเหลือแต่ร่างก็ตาม “แล้ววีต้องการให้ดาเนะมีร่างมีตัวตนอยู่ แต่ต้องทนทุกข์ทรมานกับพลังแห่งจิตมืดอย่างนั้นไปตลอดชีวิตหรอวี” เสลธเถียงกลับเพราะตอนเข้าใจความรู้สึกทรมานภายใต้การควบคุมของจิตมืดนั้นเป็นอย่างดี ซึ่งวีก็สะอึกกับคำพูดของเสลธด้วย เพราะตนก็เคยรับรู้และได้สัมผัสมาก่อนแล้วเหมือนกันถึงความทรมานนั้น วีกำมือแน่นและก้มหน้าตก สีหน้าและแววตาเต็มไปด้วยความเศร้า วีขบฟันตัวเองและฝืนพูดออกมา

“เข้าใจแล้ว เพื่อดาเนะจะไม่ต้องทรมาน เราต้องกำจัดจิตมืดนั้นให้ได้” วีกัดฟันพูดออกมาซี่งไม่มีทางออกอื่นใดที่จะเป็นทางออกที่จะช่วยดาเนะได้ ไม่ว่าจะเลือกทางไหนก็มีแต่เสียทั้งนั้น “ขอบใจนะวีที่เข้าใจ” เสลธก็ข่มใจเช่นกันถึงตัดสินใจเลือกทางนี้

“เสลธ แน่ใจนะว่าจะเลือกอย่างนั้นจริง” วีไม่สบายใจกับการลาจากของเสลธ ซึ่งอเคเซียก็เป็นห่วงเหมือนกัน “อืมมม เพื่อดาเนะ วิธีการนี้เป็นวิธีที่ดีที่สุดแล้วล่ะ” เสลธตอบให้พร้อมกับเกิดเสาแสงสีขาวน้ำนมขึ้นรอบตัวเสลธพร้อมแล้วสว่างวาบ เมื่อแสงนั้นจางลงไป ร่างของเสลธก็ไม่อยู่ที่ตำแหน่งตรงนั้นแล้ว วีรู้สึกสลดและหางตก การนับเวลาถอยหลังสู่ความตายของดาเนะกำลังเริ่มต้นขึ้น

ตกลงจะให้ดาเนะตายไปจริงๆหรอครับ
ถ้าเป็นจริงก็เสียใจแย่เลย

แต่มันก็เป็นทางเลือกเดียวนี่เนอะ

เพราะในเมื่อพระเอกต้องตาย เรื่องก็อาจต้องจบลง?
เอ๊ะ หรือว่าไม่นะ

ผมคิดว่า ท่านดาเนะ
น่าจะเตรียมการอะไรบางอย่างไว้แล้วใช่มั้ยครับ(แอบมีหวัง)

ว่าแต่ วีเกือบได้เป็นฆาตกรแล้วนะเนี่ย

โอ้ว อ่านตอนนี้แล้ว เกือบจะร้องไห้ตาม

ไม่แน่ อาจมีอะไรพลิกผันก็เป็นได้ เพราะฉะนั้น
รออ่านตอนหน้าครับ ^^

แอบฮา พุ่งเข้าไปตายกันเลยทีเดียว

อ๊ากกกกกกกกก ก่าข้าพเจ้า!!!! โหดร้ายรุนแรง =[]=

ถ้าจะอารมณ์รุนแรง ทำไมไม่ไป Berserk เอาตอนสู้กับเจ้าแมว...ละฟร๊า =w="

เรื่องมันเริ่มกายเป้นดราม่าซึ้งๆซะแล้วสิ โอวววๆๆๆๆ

ฮว้ากกกก นี่มัน
วีนอกใจ

/me เผ่น

เอ่อ ต้องเป็นต่อยนี่หว่า ตายเฉยเลย เดี๋ยวค่อยแก้ ขี้เกียจ

เฮ่ย ตรูอุตส่าแต่งให้เลือดตกยางออกยังจะจิ้นได้อีกเรอะ พลังจิ้นน่ากลัวจริงๆ...

^
^
^

ก่าวี : เพราะเจ้าลิงมันมอมยาผมครับศาลที่เคารพ!!