อุ่ย
ทำไมบังเอิญจัง ผมก็เป็นหวัดพอดี
อ่านทีแรกก็ตกใจ

ตอนนี้ ให้ความรู้สึก เหมือนกับว่า
ดู "เจาะเวลาหาอดีต 4 (ภาคเสริม 12 หาง )"

สงสัยต้องรอชมตอนต่อไปละครับ

“ถ้าเกิดนี่เป็นความทรงจำในอดีตของเสลธ แล้วทำไมเราถึงเข้ามาในนี้ได้ล่ะ” ดาเนะในร่างกิ่งก่าในวัยเด็กที่กำลังบิดน้ำผ้าขนหนูนั้นหยุดคิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น เพราะตนเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าปัจจุบันนี้กำลังเกิดอะไรขึ้นกับตน ทำไมถึงมาอยู่ในเหตุการณ์ในอดีตของตัวอื่นได้ แต่ความคิดที่คิดอยู่นั้นต้องสลายไปทันทีเมื่อได้ยินเสียงจามของเสลธในร่างเด็กขึ้นมา ดาเนะหันตัวกลับและน้ำผ้าขนหนูนั้นมาซับหน้าให้หายจากเหงื่อที่ออกมา และนำผ้าไปชุบและบิดให้แห้งแล้วมาวางไว้ที่หน้าผาก

“เสลธรอก่อนนะ เดี๋ยวดาเนะทำยามาให้นะ” ดาเนะลุกจากเก้าอี้ที่นั่งแต่เสลธทักก่อนจึงกลับลงไปนั่งอีกครั้ง “ดาเนะทำยาเป็นด้วยหรอ” เสลธหันมามองดาเนะด้วยความอ่อนแรงจากฤทธิ์ไข้ “ทำได้สิเสลธ เดี๋ยวดาเนะจะทำให้ดูเลย” ดาเนะตอบให้พร้อมกับเดินไปที่ชั้นเก็บสมุนไพรอย่างถูกที่ตำแหน่ง เพราะแผนผังกระท่อมนั้นจะค่อนข้างคล้ายๆกัน โดยเฉพาะของกิ้งก่าเด็กเพราะยังไม่มีแรงมากพอที่จะเคลื่อนย้าย และไม่มีความจำเป็นที่จะต้องเคลื่อนย้ายด้วยเพราะวางค่อนข้างที่จะลงตัวและสวยงามอยู่แล้ว ดาเนะหยิบโหลใส่สมุนไพรออกมาซึ่งมีฉลากเขียนชนิดกำกับเอาไว้ ดาเนะหยิบโหลสมุนไพรมาโหลหนึ่ง ในโหลนั้นบรรจุใบไม้ใบเล็กๆจำนวนมาก ดาเนะหยิบออกใบไม้ออกมาหนึ่งกำใส่ถ้วย และปิดฝาโหลนั้นแล้วนำกลับไปไว้ที่เดิม

“เดี๋ยวขอใช้ห้องครัวหน่อยนะเสลธ” ดาเนะถือถ้วยนั้นไปที่มุมของกระท่อมอีกมุมหนึ่ง ซึ่งอยู่ตรงกันข้ามกับเตียงของเสลธที่นอนนั่นเอง ดาเนะเดินไปตรงที่ล้างจานซึ่งอยู่ใต้หน้าต่างตรง ดาเนะต้องต่อเก้าอี้เพราะตัวสูงไม่ถึงที่จะใช้อ่างล้าง เมื่อความสูงได้ระดับพอดีแล้วดาเนะจึงเริ่มลงมือบดสมุนไพรในถ้วยนั้นด้วยไม้บด ระหว่างที่ดาเนะบดนั้นก็ได้ปรุงรสด้วยวัตถุดิบที่หาได้จากในตู้ของเสลธ ซึ่งมีน้ำผึ้งหวานธรรมชาติที่เก็บได้จากรังStingBugที่ทางหมู่บ้านเลี้ยงเอาไว้ เมื่อยาสมุนไพรที่บดละเอียดแล้วรวมตัวกับน้ำผึ้ง ดาเนะจึงเทน้ำร้อนมาผสม และนำแผ่นแป้งทรงสี่เหลี่ยมที่มีกล้วยฝานเป็นแว่นๆราดด้วยน้ำผึ้งมาเสริฟให้เสลธ

“ดาเนะคิดว่าเสลธคงจะหิวด้วยเพราะคงไม่ได้กินอะไรตอนเช้าแน่เลย ดาเนะเลยทำเพิ่มให้นะ” ดาเนะวางจานอาหารและเครื่องดื่มลงบนโต๊ะแล้วค่อยๆดันตัวเสลธให้ตั้งขึ้นมา “เดี๋ยวเสลธเดินไปกินที่โต๊ะละกันนะ” แต่ดาเนะเหมือนจะไม่ยอมจึงส่ายหน้าห้ามเสลธที่กำลังจะหันตัวลุกออกจากเตียง

“กินบนเตียงก็ได้เสลธ เดี๋ยวดาเนะหาถาดมารองตักละกัน จะได้กินได้สะดวกๆ” ดาเนะเดินไปที่เก็บจานเพื่อนำถาดมารองตักให้วางจานอาหารและแก้วเครื่องดื่มได้ “กินไม่ไหวไม่เป็นไรนะเสลธ แต่ขอให้ดื่มยานะ จะได้หายจากไข้” ดาเนะไม่บังคับให้เสลธทานแต่ขอร้องให้ดื่มยาแทน ซึ่งเสลธเองก็มองที่อาหารแต่ไม่เริ่มลงมือทานเสียที

“ทานไม่ลงหรอเสลธ” ดาเนะถามขึ้นมาและพึ่งนึกขึ้นได้ว่าหางที่ป่วยนั้นจะทานอะไรได้ไม่ค่อยลง โดยเฉพาะเสลธที่ป่วยหนัก “ตายแล้ว เสลธ...ดาเนะขอโทษนะ ดาเนะลืมไปว่าเสลธป่วย เดี๋ยวทำอะไรให้ทานง่ายๆนะ” ดาเนะรีบลุกทันทีเพราะเผลอทำของกินที่ทานยากให้กับเสลธไปเสียแล้ว

“ไม่เป็นไรดาเนะ เสลธแค่ทึ่งดาเนะเท่านั้นเอง เสลธอิจฉาดาเนะจัง เก่งและรู้หลายเรื่องมากเลย แม้แต่ยาเสลธเองยังไม่รู้เลย ไม่มีอะไรที่เสลธสู้ดาเนะได้เลยสักอย่างเดียว” เสลธหยิบไม้จิ้มอันเล็กๆมาจิ้มที่กล้วยที่ฝานเป็นแว่นเข้าปากตนเอง ดาเนะได้ยินเพื่อนของตนพูดออกมาทำให้เกิดภาพที่เสลธตอนบุกบ้านของดาเนะเป็นครั้งแรก

“สำหรับข้าแล้ว แกมันตัวขัดขวางข้า ถ้าไม่มีแก ข้าก็สามารถเป็นกิ้งก่าที่ทุกคนยอมรับในความสามารถได้ แต่เพราะการมีตัวตนของแก ทำให้ข้าไม่เป็นได้อย่างที่หวัง เพราะแกตัวเดียว!!!” เสียงที่โกรธของเสลธในวัยกิ้งก่าโตเต็มวัยนั้นดังก้องในหัวขึ้นมาในทันที

“ถ้าไม่มีเรา เสลธอาจจะไม่ต้องเป็นแบบนั้นก็ได้” ดาเนะคิดตกและมองไปทางเสลธที่กำลังกินกล้วยราดน้ำผึ้งบนแผ่นแป้งอย่างอร่อยอย่างรวดเร็ว เพราะตั้งแต่เช้านั้นเสลธไม่ได้มีอะไรตกถึงท้องเลย และนี่เป็นอาหารมื้อแรกของวันด้วย

“ดาเนะ อร่อยจังเลยอะ ดาเนะทำยังไงน่ะ” เสลธหันมาด้วยสีหน้าที่อารมณ์ดี แม้จะป่วยก็ตามแต่ก็ยังยิ้มออกมาได้ตามธรรมชาติไม่เสแสร้ง “อร่อยใช่มั้ยล่ะ ถ้าเสลธหายป่วยแล้วดาเนะจะทำให้เสลธกินอีกนะ” ดาเนะเดินเข้ามายกถาดอาหารออกเหลือแต่แก้วที่เสลธถือเอาไว้

“แล้วดาเนะสอนให้เสลธได้มั้ยล่ะ เสลธจะได้ทำให้ดาเนะกินบ้าง” ดาเนะเดินไปวางถาดลงอ่างล้างแล้วหันกลับมา “ถ้าเสลธดื่มยานั่นหมดแก้ว ดาเนะสัญญาว่าจะสอนให้หมดเลย” ดาเนะวางเงื่อนไขซึ่งเสลธมองมาที่แก้วที่ตนเองถืออยู่และทำหน้าเบ้ใส่

“ไม่ได้นะเสลธ ถ้าไม่ดื่มยาเดี๋ยวเสลธไม่หายนะ” ดาเนะที่ยังล้างจานอยู่หันหัวมาซึ่งเสลธยังคงมองที่แก้วนั้นเหมือนเดิม “แต่เสลธไม่ชอบดื่มยาอะ พวกผู้ใหญ่ทำให้มีแต่ขมๆทั้งนั้นเลย” ดาเนะที่ล้างจานเสร็จแล้วจึงเดินมาหาเสลธและจับแก้วที่เสลธถือด้วย

“ยาที่ดาเนะทำน่ะ ไม่ค่อยขมหรอกนะ” ดาเนะยืนหน้าไปที่ปากแก้วแล้วสูดกลิ่นยาเบาๆ “เพราะดาเนะผสมน้ำผึ้งลงไปด้วยล่ะ ดาเนะชอบน้ำผึ้งของเสลธมากเลยนะ เพราะหวานและก็หอมมากเลย ดาเนะจำได้แม่นเลยวันที่เสลธเอามาให้ดาเนะหนึ่งกระปุกน่ะ” ดาเนะพยายามโน้มน้าวใจให้เสลธดื่มยา

“เสลธลองดมดูสิ ดาเนะไม่โกหกหรอก” ดาเนะออกแรงดันแก้วเบาๆเพื่อให้เสลธยกมาดมเอง ซึ่งเมื่อเสลธดมแล้วก็เปลี่ยนสีหน้าจากหน้าไม่รับมาเป็นประทับใจกับตัวยา “อ๊ะจริงด้วยดาเนะ ไม่เหม็นเขียวของยาอย่างพวกผู้ใหญ่เลย” ดาเนะได้ยินรู้สึกดีที่เสลธไม่อคติกับยาแล้ว

“คราวนี้ก็ค่อยๆดื่มนะเสลธ” ดาเนะแอบเชียในใจและลุ้นให้เพื่อนของตนนั้นดื่มยาลงไป เสลธนั่งมองแก้วที่มีของเหลวสีเขียวอ่อนๆอยู่ภายใน แก้วนั้นค่อยๆยกสูงขึ้นมาประกบปากและค่อยๆดันขึ้นช้าๆพร้อมกับเสียงกลืนลงไปทีละอึกๆจนหมด “ดาเนะ ยาแทบไม่ขมเลย ดาเนะทำยาเก่งกว่าพวกผู้ใหญ่อีกนะเนี่ย” เสลธดีใจที่ตัวเองสามารถกินยาได้จนหมดแก้วซึ่งดาเนะก็ดีใจเหมือนกัน

“เสลธเก่งจัง กินยาได้หมดแก้วเลย” ดาเนะชมให้กับเสลธซึ่งเจ้าตัวก็ขอบใจให้กับกิ้งก่าที่ทำยาให้ “ไม่หรอกดาเนะ เพราะดาเนะทำยาเก่งต่างหาก ขนาดเสลธไม่ชอบยาเสลธยังดื่มได้หมดเลย” เสลธร่าเริงขึ้นมาทันทีเพราะได้มีอะไรตกถึงท้องแล้ว ดาเนะรับแก้วมาเพื่อจะไปล้าง “งั้นเสลธนอนพักสักหน่อยละกันนะ” ดาเนะเดินไปล้างแก้วแล้วกลับมานั่งอีกครั้ง “ไม่เป็นไรดาเนะ เสลธรู้สึกดีขึ้นมากแล้วล่ะ” เสลธพูดด้วยสีหน้าที่ระรื่นแต่ยังคงไว้ซึ่งอาการป่วย

“ไม่ได้นะเสลธ เสลธยังตัวร้อนอยู่เลยนะ เดี๋ยวออกไปเล่นข้างนอกเดี๋ยวพวกผู้ใหญ่จะว่านะ” ดาเนะห้ามทันทีเพราะรู้ว่าเสลธจะออกไปเล่นลูกหินที่ได้ให้คำมั่นเอาไว้เมื่อวาน ซึ่งเหมือนดาเนะจะเดาทางของเสลธออกเพราะเสลธจ๋อยลงไปในทันที

“แต่ถ้าเล่นอะไรในบ้านคงไม่เป็นไรล่ะมั้ง” ดาเนะให้ท้ายเพราะรู้ว่าการป่วยและต้องนอนซมทั้งวันนั้นน่าเบื่อ แต่ถ้ามีกิจกรรมสนุกๆเล่นและไม่ต้องใช้หัวคิดมากก็สามารถเป็นกิจกรรมแก้เบื่อให้ได้

“งั้นเล่นวาดรูปกันนะ” เสลธเอ่ยชวนซึ่งดาเนะก็ตกลงเล่นด้วย เพราะการวาดรูปนั้นไม่ต้องใช้หัวสมองในการคิด แต่กลับเป็นการปลดปล่อยสิ่งต่างๆจากตัวออกมาผ่านทางรูปบนกระดาษ ซึ่งอาจจะเป็นทางออกที่ดีสำหรับกิ้งก่าวัยเด็กได้ทำกิจกรรมยามป่วย

“งั้นเสลธหากระดาษกับสีมานะ เดี๋ยวดาเนะจะปูฟูกที่พื้นให้นะ” เมื่อแจกแจงหน้าที่เสร็จแล้ว เสลธก็ค่อยๆดันตัวเองลงจากเตียงและเดินไปที่ตู้เก็บของตู้ล่างสุด เสลธเปิดตู้นั้นออกมาและนำกระดาษกับสีแท่งที่บรรจุในกระป๋องมีหลากหลายสีออกมา ส่วนดาเนะนำดึงฟูกที่เก็บไว้ที่ชั้นใต้เตียงออกมาและลากไปที่บริเวณที่เสลธเอาอุปกรณ์ออกมา และปูผืนฟูกนั้นลงบนพื้นเพื่อเป็นพื้นที่ได้วาดรูปเล่นกัน

“เดี๋ยวเสลธวาดรูปไปก่อนนะ ดาเนะตากแดดเตียงก่อน” ดาเนะขึ้นไปบนเตียงของเสลธและเปิดม่านออกจนสุดเผื่อให้แสงแดดอาบเตียงทำความสะอาดในตัว แล้วดาเนะก็เดินกลับมาเพื่อที่จะวาดรูปกับเสลธที่นั่งรออยู่ “เสลธเปลี่ยนชุดนอนก่อนมั้ยน่ะ ชุดเปียกๆเหงื่อยังไงไม่รู้” ดาเนะมองเสลธซึ่งชุดนอนนั้นเปียกไปด้วยเหงื่อแต่ก็ไม่มากนัก

“งั้นเสลธอาบน้ำเลยดีกว่า ดาเนะคอยก่อนนะ” เสลธลุกขึ้นยืนพร้อมกับเสลธ “เสลธไหวหรอ อย่างไม่สบายอยู่นี่นา ให้ดาเนะเช็ดตัวให้มั้ย” ดาเนะเห็นเสลธที่เดินไม่ค่อยตรงเพราะน่าจะยังมึนหัวอยู่

“ไม่ได้นะดาเนะ ดาเนะจะมาดูเสลธอาบน้ำได้ยังไง” เสลธรีบตอบกลับทันทีเพราะเข้าใจผิดว่าดาเนะนั้นจะเข้าไปอาบน้ำด้วย ซึ่งเสลธนั้นอายและไม่เคยอาบน้ำร่วมกับกิ้งก่าตัวไหนมาก่อน “ไม่ใช่เสลธ ไม่ได้หมายถึงอาบน้ำด้วยกัน” ดาเนะส่ายหน้าขวับและโบกมือไปมาเพราะไม่ได้หมายความอย่างนั้น

“แต่ดาเนะจะเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดทั่วตัวเสลธ เหมือนกับที่ดาเนะซับหน้าตอนที่เสลธนอนบนเตียงเมื่อก่อนทานยาไง” ดาเนะอธิบายให้เสลธเข้าใจ ซึ่งเสลธก็พยักหน้ารับเบา “อ๋อ เสลธเข้าใจล่ะ แล้วเสลธต้องทำไงบ้างล่ะ” เสลธถามถึงวิธีการเพราะไม่เคยถูกเช็ดตัวมาก่อน เพราะเนื่องด้วยอยู่ตัวเดียวและไม่ค่อยออกไปหาพวกผู้ใหญ่เลยไม่ค่อยรู้อะไรมาก

“งั้นเสลธเป็นกิ้งก่าที่ป่วยจนต้องเข้าโรงพยาบาลนะ แล้วดาเนะจะเป็นหมอเอง แต่หมอดาเนะจะตรวจร่างกายเสลธ เลยอยากให้เสลธถอดเสื้อแล้วนั่งรอในห้องตรวจที่ห้องน้ำนะ” ดาเนะเริ่มใส่บทบาทสมมุติให้ซึ่งเสลธก็ชอบใจเหมือนกันที่ตัวเองได้เล่นด้วย “งั้นเสลธไปรอก่อนนะ คุณหมอดาเนะ” เสลธถอดเสื้อและโยนใส่ตะกร้าผ้าที่วางไว้ข้างหน้าประตูและเข้าไปนั่งรอที่เก้าอี้สำหรับอาบน้ำ

“เดี๋ยวหมอเตรียมอุปกรณ์ต่างๆก่อนนะ” ดาเนะเดินไปหยิบกาละมังที่ใส่น้ำที่ใช้ซับหน้าเสลธนั้นมาเทน้ำทิ้งและเติมใหม่จนเกือบเต็ม “เอาล่ะไหนให้คุณหมอดูหน่อยซิว่าเป็นอะไรมา” ดาเนะวางกาละมังใบนั้นลงข้างและเอามือกรงเล็บน้อยๆวางทาบหลังของเสลธ แต่ทันทีที่ได้สัมผัสนั้นดาเนะต้องตกใจแต่ไม่แสดงออกมา เพราะหลังของเสลธนั้นก็ร้อนไม่ต่างจากบริเวณหน้าผากเลย

“คุณหมอ ผมเป็นยังไงบ้าง” เสลธถามคุณหมอดาเนะซึ่งกำลังหลับตาพิจารณาอยู่ “อืมมม คุณคนไข้ไม่สบายหนักมากเลย หมอตรวจแล้วพบว่าร่างกายของคุณคนไข้นั้นเต็มไปด้วยความร้อน และเหงื่อที่ทำให้เกิดอาการไม่สบาย(ตัว)” ดาเนะแสร้งวินัจฉัยแต่พูดตามข้อมูลจริงที่ได้รับมา เพราะเนื้อตัวของเสลธนั้นเปียกด้วยเหงื่อซึ่งน่าจะทำให้ไม่สบายตัวด้วย

“คุณหมอ แล้วจะรักษาให้เสลธได้มั้ยอะ” เสลธถามขึ้นมาซึ่งไม่รู้ว่าถามด้วยความกังวลจริงหรือว่าเล่นตามบทบาท แต่สีหน้าของเสลธนั้นกลับกลัวขึ้นมาและประกอบกับฤทธิ์ไข้ด้วยทำให้เหมือนจะร้องไห้ออกมา “เดี๋ยวหมอจะรักษาให้ด้วยผ้าผืนนี้นะ” ดาเนะหยิบผ้ามาชุบน้ำและบิดให้หมาดๆ เสลธหันกลับมาถาม เพราะไม่อยากเชื่อว่าผ้าเพียงแค่ผืนเดียวมันสามารถทำได้

“หมอดาเนะซะอย่าง ไม่ต้องห่วง แต่ตอนนี้ช่วยหันกลับไปทางเดิมด้วยนะ หมอรักษาไม่ได้” เสลธหันกลับทันทีที่ดาเนะขอร้องมา ซึ่งดาเนะก็ค่อยน้ำผ้าหมาดนั้นเช็ดตัวจนทั่วทั้งหน้าและหลัง “เป็นยังไงบ้าง” หลังจากที่ดาเนะเช็ดตัวเสร็จแล้วจึงน้ำผ้าไปแช่ในกาละมังและยกไปเทน้ำออก “หมอดาเนะทำได้ไงน่ะ รู้สึกสบายตัวขึ้นเยอะเลย” เสลธรู้สึกสบายเนื้อตัวขึ้นทันทีหลังจากที่ดาเนะเช็ดตัวเสร็จ

“หมอดาเนะ ทำไมไม่ให้เสลธอาบน้ำล่ะ อาบน้ำเองน่าจะง่ายกว่าด้วยนี่นา” เสลธถามขึ้นมาเพราะก็ยังสงสัยเหมือนกันว่าทำไมห้ามอาบน้ำ ดาเนะที่ล้างกาละมังเสร็จแล้วจึงถือมาซึ่งมีผ้าอยู่ในนั้นด้วย “หมอดาเนะไม่ให้อาบน้ำเพราะว่า ถ้าอาบน้ำตอนไม่สบายแล้วจะทำให้เป็นไข้มากกว่าเดิมน่ะสิ แต่การเช็ดตัวแบบนี้ได้ผลที่ดีกว่าเยอะนะ” ดาเนะไม่อยากอธิบายสาเหตุจริงให้ฟัง เพราะเสลธที่ยังเด็กนั้นไม่น่าจะเข้าใจความหมายได้

“จริงด้วยหมอดาเนะ เสลธรู้สึกดีขึ้นจริงๆด้วยล่ะ” เสลธเช็ดตัวเองและเดินออกจากห้องน้ำออกมาพร้อมกับดาเนะ “เดี๋ยวหมอดาเนะให้คุณคนไข้ใส่ชุดนอนนะ” ดาเนะสั่งอีกหนก่อนที่จะนำผ้าไปตากและเก็บกาละมังเข้าที่ ซึ่งเสลธก็ทำตามโดยไม่ถามซักให้มากความ ดาเนะที่จัดการอะไรต่างๆเสร็จแล้วจึงเดินมาหาเสลธที่รออยู่ในขุดนั้นลายทางยาวสีขาวสับเขียวอ่อน

“วาดรูปกันนะดาเนะ” เสลธเอ่ยชวน ถึงแม้สีหน้าจะยังไม่ค่อยดีเพราะฤทธิ์ไข้ แต่ก็ดีขึ้นกว่าตอนที่พึ่งเข้ามาเจอครั้งแรกนั้นมาก ฤทธิ์ของยาสมุนไพรที่ดาเนะผสมให้เริ่มทำงานฟื้นฟูเสลธให้ดีขึ้น

ตอนนี้ถือว่าเป็นรางสัลให้กับปินัทที่เป็นคนที่หน้าแรกของหน้า100นะ ที่ปินัทบอกว่าให้มีเรื่องราวสมัยเด็กของเสลธกับดาเนะ แม้มันจะไม่ใช่อดีตที่แท้จริง แต่เป็นการเข้าไปในในความทรงจำในอดีตของเสลธก็น่าจะถูๆไถๆไปได้ (แถได้โล่ดีชิมิล่ะท่านกิล ในplotไม่ได้เขียนไว้เน้อออ)

ส่วนก่าชามะนาว ยังรอรับเรื่องอยู่นะครับ ถ้าเห็นที่ข้อความนี้บอกได้เลยนะว่าจะให้แต่งแบบไหน

ผิดนิดนึงครับ

แก้ไขอย่างรวดเร็ว ขอบคุณมาก หลุมดำ

ช่วงเปิดเทอมแล้วเงียบเหงาดีแหะ

ขอบคุณท่านดา่เนะมากครับ
ว่าแต่ ผมก็นึกว่า เป็นส่วนหนึ่งของเรื่องราวหลักเลยนะครับเนี่ย
ท่านดาเนะแต่งได้กลมกลืนมากครับ



ถึงขั้นหมดตัว

งดฟิคจนกว่าวันจันทร์นะครับ ทำไมหัวมันมึนๆ คิดอะไรไม่ค่อยจะได้ และไม่มีแรงที่จะActiveอะไรเลย พยายามทำตัวให้ติดไฟมันยังไม่ยอมเลย

ไม่เป็นไรครับ ผมจะรอ
จนกว่าจะได้อ่าน

ปล.ช่วงนี้เปิดกระทู้ ให้พ่อยกแม่ยกมาโพส เพื่อสร้างความครึกครื้น
/me เผ่น



เอ ผมไม่เก็ทอ่ะครับว่าภาพใคร