สังเกตได้ว่ากระทู้นี้แทบทุกหน้าจะเห็น ปินัท เม้นเกือบทุกหน้า

แหมๆ ก็ผมเป็นแฟนคลับอันเหนียวแน่น ของฟิคท่านดาเนะนี่นา

เหนีนยวแน่นเพราะติดกาตราช้างใช่ไหม

“วาดรูปอะไรกันดี” ดาเนะถามเพื่อนของตนที่อารมณ์ดีแม้จะป่วยอยู่ก็ตาม “งั้นเสลธกำหนดหัวข้อเองนะ” เสลธทำท่าครุ่นคิดสักพักก่อนที่จะมีไอเดียออกมา “งั้นวาดเสลธกับดาเนะนะ” เสลธเสนอหัวข้อขึ้นมาซึ่งไม่ยากนัก แต่กลับเป็นสิ่งที่ยากสำหรับดาเนะเพราะว่าวาดรูปเข้าขั้นห่วยมาก แม้ว่าจะวาดออกมายังไงยังแพ้เด็กๆวาดรูปด้วยซ้ำ แต่ก็ไม่ได้รังเกียจหรือชอบ กลับรู้สึกเฉยๆกับการวาดรูปเสียมากกว่า

“แล้ววาดยังไงน่ะเสลธ หรือว่าวาดอะไรก็ได้” ดาเนะถามเสลธที่เป็นตัวตั้งหัวข้อ เพราะความหมายมันค่อนข้างที่จะกว้างมากๆเกินไป แม้หัวข้อจะดูเหมือนกำหนดแล้วก็ตาม “วาดอะไรก็ได้เลยดาเนะ แต่ต้องมีเสลธกับดาเนะอยู่ในภาพด้วยนะ” เสลธตอบให้ขณะเริ่มหยิบแท่งสีดำมาลงมือวาดก่อนแล้ว

“เอ่อ อืมมม” ดาเนะคิดไม่ออกจะวาดอะไรและเริ่มต้นอย่างไรก่อนจึงชะโงกไปดูเสลธที่กำลังเพลิดเพลินกับการวาดอยู่ “อ๊ะ ไม่ได้นะดาเนะ อย่าแอบดูสิ” เสลธย้ายกระดาษและหันตัวไปอีกทางเพื่อไม่ให้ดาเนะเห็น “อะ ขอโทษนะเสลธ” ดาเนะรู้สึกจ๋อยนิดหน่อยจึงกลับมาวาดรูปของตัวเองอีกครั้ง กิ้งก่าน้อยทั้งสองตัวต่างกำลังวาดภาพระบายสีของตัวเอง โดยกิ้งก่าสีดำนั้นดูมีความสุขกับการวาดรูประบายสีของตัวเอง แต่ทางด้านกิ้งก่าสีเหลืองกลับไม่รู้สึกสนุก กลับเริ่มเครียดกับผลงานของตนที่ดูแทบไม่ออกว่าเป็นรูปกิ้งก่า แต่กลับดูเหมือนแท่งสีเหลี่ยมสีเหลืองกับแทงสีดำที่อยู่ใกล้ๆกัน โดยมีฉากหลังเป็นต้นไม้ในทุ่งหญ้าที่มีรั้วล้อมรอบ ซึ่งน่าจะเป็นสถานที่ๆทั้งสองไปเล่นกันเมื่อวันก่อน

“เสลธเสร็จแล้ว” เสลธยกกระดาษผลงานของตัวเองขึ้นมาดูอวยชมผลงานตัวเอง แล้วจึงวางคว่ำหน้ากระดาษเอาไว้เพื่อไม่ให้มีใครเห็น "ดาเนะวาดเสร็จยัง" เสลธชะโงกตัวเองมาดูดาเนะที่กำลังนั่งหนักใจกับรูปวาดของตัวเองอยู่ ดาเนะที่เห็นเสลธชโงกมาดูก็คว้ากระดาษรูปวาดของตัวเองหลบให้พ้นสายตาของเสลธ

"ไม่ได้นะ ห้ามดูนะ" ดาเนะหันหลังให้เสลธและคว้ากระดาษมาแนบไว้กับตัว หน้าของกิ้งก่าสีเหลืองตัวน้อยนั้นขึ้นสีแดงและดวงตาที่จ้องมองมาด้วยความไม่พอใจ แต่เนื่องจากกิ้งก่าในร่างเด็กนั้นจะมีดวงตาที่โตและใสซื้อ แม้จะทำหน้าโกรธหรือไม่พอใจก็ยังมองดูน่ารักอยู่

"งั้นเสลธแลกกับดาเนะดูก็ได้นะ" เสลธเปิดโชว์ภาพของตัวเองให้ดู ซึ่งเป็นรูปกิ้งก่าสีเหลืองกับกิ้งก่าสีดำกำลังตั้งท่ายิงธนูโดยหันหลังให้กัน ถึงแม้จะดูไม่สวยงามมากนัก แต่เห็นได้จากความตั้งใจในการวาดและการลงสีที่แสดงออกมาในผลงาน ทำให้ภาพของเสลธนั้นดูสวยงามขึ้นมาในทันที

"เสลธอยากยิงธนูด้วยกันกับดาเนะด้วยท่าเท่ๆแบบนี้ล่ะ" เสลธโชว์ภาพผลงานของตนให้ดาเนะดูอย่างภูมิใจ แม้แต่ดาเนะที่แม้จะมีจิตใจและความคิดที่เป็นกิ้งก่าวัยเต็มวัยแล้วก็ตาม แต่ก็ยังอดที่จะประทับใจกับภาพที่เสลธออกมาไม่ได้ "เสลธวาดสวยจังเลยอะ” ดาเนะหันตัวกลับมาแล้วยื่นมือมารับภาพของเสลธมาดูอย่างลืมตัว "ไหนๆ ขอดูของดาเนะบ้าง" เสลธลุกขึ้นไปหยิบผลงานของดาเนะที่ปลิวร่วงลงมาจากมือตอนไปรับภาพของเสลธ ดาเนะรู้สึกตัวว่าเผลอไปจึงรีบจะคว้าภาพของตัวเองคืน

"อ๊ะไม่ได้นะ อย่านะ" แต่ไม่ทันแล้ว เพราะเสลธหยิบภาพของดาเนะมาดูเต็มสองตาแล้ว "อ๊ะ รู้ละ ดาเนะวาดรูปปลาหมึกสีดำกับสีเหลืองกลางทุ่งหญ้าหรอ แปลกจัง ปรกติปลาหมึกต้องอยู่ในน้ำนี่นา" เสลธที่ดูภาพของดาเนะนั้นอธิบายตามที่ตัวเองเห็น ดาเนะที่ได้ยินเพื่อนของตนวิจารณ์ภาพของตนนั้น เหมือนกับมีลิงสายผู้ควบคุมเวทดินร่ายก้อนหินทรงกระบอกขนาดใหญ่ตกใส่หัว ซึ่งหินก้อนนั้นสลักคำว่าปลาหมึกเอาไว้ด้วย

"ปะ ปลาหมึก" ดาเนะทั้งช็อคและเสียใจจนอยากจะร้องให้ออกมา เพราะแม้จะมีความคิดการอ่านและการควบคุมมือเหมือนกิ้งก่าที่โตแล้วก็ตาม แต่กลับถูกเพื่อนที่หนำซ้ำยังเป็นกิ้งก่าวัยเด็กจริงๆวาดภาพสวยกว่าตนเองเสียอีก


“อ๊ะ นั่นลุงเค็นนี่นา” เสลธสังเกตุเห็นกิ้งก่าสูงวัยตัวหนึ่งดินผ่านหน้าต่างกระท่อมของตน จึงรึบลุกและค่อยเดินไปที่ประตู ถ้าเสลธหายป่วยเป็นปรกติคงจะรีบวิ่งไปออกไปเรียกแล้ว “ลุงเค็นๆ” เสลธออกประตูไปยืนเรียกด้วยเสียงที่ไม่ค่อยดังมากนัก แต่กิ้งก่าสูงวัยได้ก็ยินและหันกลับมา

“ว่าไงเจ้าหนู” สีหน้าอารมณ์ดีกับเสียงที่ใหญ่ออกมาจากตัวกิ้งก่าที่ถูกเรียก ร่างกายที่สูงใหญ่และหน้าที่ที่ดูสดชื่น มีเพียงแต่รอยตีนกาที่หลังดวงตาทั้งสองข้างเท่านั้นที่เป็นริ้มรอยที่บ่งบอกถึงอายุที่มาก “ว่าไงเสลธ มีอะไรรึเปล่า” ลุงเค็นเดินมาทักและเอามือมาขยี้หน้าผากเสลธเบาๆซึ่งเหมือนเสลธจะชอบด้วย

“เอ้ยเสลธ ไม่สบายอยู่นี่ เป็นยังไงบ้าง” ทันทีที่ลุงเคนเพียงเอามือลงไปสัมผัสนั้นก็รับรู้ถึงความอุ่นที่ระบายออกมาทางหน้าผากของเสลธได้ และสีหน้าที่ยังดูสีแดงๆและตาที่ค่อนข้างโรยราเหมือนอ่อนเพลีย ลุงเค็นถามด้วยความเป็นห่วง เพราะบ้านของลุงเค็นและเสลธนั้นอยู่เกือบจะติดกัน เสลธกับลุงเค็นจึงเป็นเพื่อนบ้านที่ดีต่อกัน แม้จะช่วงวัยต่างกันก็ตาม

“ไม่เป็นไรมากคับลุง ดาเนะเค้าทำยาให้ผมกินจนดีขึ้นมากแล้วคับ” เสลธตอบให้ซึ่งเสลธอาการดีขึ้นมากหลังจากได้กินยาของดาเนะ “อืมมม ตัวอุ่นๆคงไม่เป็นไรมาก แต่นี่ก็จะเย็นแล้ว เดี๋ยวลุงทำอะไรให้ทานละกันนะ” ลุงเค็นนั้นยังอดเป็นห่วงไม่ได้ที่จะปล่อยให้กิ้งก่าตัวน้อยต้องอยู่ลำพังเพียงตัวเดียวและยังป่วยอีกด้วย “เฮ เสลธชอบอาหารลุงเค็นที่สุดเลย” เสลธร้องเฮออกมาอย่างดีใจเมื่อจะได้กินอาหารจากฝีมือลุงเค็น

“ว่าแต่อยากกินอะไรดีล่ะเสลธ เดี๋ยวลุงทำให้” กิ้งก่าสูงวัยที่รับอาสาทีอาหารเย็นให้เริ่มถามกิ้งก่าผู้ป่วย “เฮ ผมอยากกินไข่ฟีนิกส์เจียวลุงเคนกับนมร้อนหวานๆ” เสลธบอกรายการอาหารที่ตัวเองอยากกินให้ฟังซึ่งลุงเค็นเองก็ยิ้มให้และขยีบนหน้าผากเสลธเบาๆอีกครั้ง

“ได้สิ งั้นลุงขอเข้าไปดูในตู้หน่อยนะว่ามีอะไรบ้าง” เสลธเขยิบให้ลุงเค็นได้เข้ามาในกระท่อมของตนซึ่งเจ้าตัวก็เดินเข้ามาแต่สังเกตุเห็นอะไรบางอย่างสีเหลืองๆซีดๆอยู่ริมผนัง “อ้าว ดาเนะก็มาเที่ยวบ้านเสลธด้วยหรอ” ลุงเค็นทักให้กับกิ้งก่าสีเหลืองซีดเพราะยังรับไม่ได้กับภาพวาดของตนที่โดนหาว่าเป็นปลาหมึก

“ลุงเค็นๆ ภาพไหนสวยกว่ากัน” ดาเนะที่ได้ยินนั้นสะดุ้งเฮือกในทันทีเพราะรู้ว่าภาพของตนนั้นกำลังจะถูกเผยแพร่ให้ลุงเค็นได้เห็น ซึ่งดาเนะไม่อยากให้ลุงเค็นเห็นเพราะเป็นกิ้งก่าที่เหมือนโทรโข่งประจำหมู่บ้าน โดยเฉพาะเรื่องของสองกิ้งก่าดาเนะและเสลธ เพราะลุงแกชอบเด็ก และอยากให้กิ้งก่าตัวน้อยๆนั้นเป็นที่รู้จักมากขึ้นด้วย เพราะหมู่บ้านคาเลียนก้าแห่งนี้มีอัตราการกำเนิดของประชากรกิ้งก่าที่น้อยมาก เพราะกิ้งก่ารุ่นของเสลธกับดาเนะนั้นก็ไม่มีการกำเนิดของกิ้งก่าอีกเลย ซึ่งเวลาผ่านไปได้5ปีแล้ว เสลธเดินไปหยิบภาพของตนกับดาเนะที่อยู่ที่พื้นอย่างรวดเร็วและรีบไปให้ลุงเค็นดูอย่างรวดเร็ว ดาเนะที่คว้าไม่ทันนั้นทำได้แต่รอรับชะตากรรมของตนเองและมองเห็นภาพของเสลธที่กำลังรีบวิ่งไปทางลุงเค็นอย่างช้าๆ โดยเฉพาะภาพของดาเนะที่ปลิวไปกับแรงเหวี่ยงนั้นเห็นอย่างชัดเจน

“ม่ายยย” เสียงของตัวเองดังก้องสะท้อนในหัวของดาเนะ ลุงเค็นรับภาพทั้งสองภาพที่เสลธยื่นมาไปดูด้วยใบหน้าที่ยิ้มและชื่นชับกับผลงาน “โอ้ กิ้งก่ายิงธนูทั้งสองตัวนี้คงเป็นเสลธกับดาเนะสินะ วาดสวยจริงๆ” ลุงเค็นชมอย่างชื่นชมและถูกใจกับผลงานภาพนั้น เสลธบิดตัวไปมาด้วยความเขินอายด้วยอาการที่ปิดไม่อยู่ “ใครเป็นคนวาดเนี่ย” ลุงเค็นถามซึ่งรู้อยู่แก่ใจอยู่แล้วว่าเป็นของเสลธแน่นอน

“เสลธวาดเอง ลุงเค็น” เสลธยกมือขึ้นมาตั้งตรงด้วยแขนสุดแขน “โฮ่ เสลธเป็นตัววาดเองหรอนี่ สวยมากเลยนะ ลุงพึ่งจะรู้นะเนี่ยว่ากิ้งก่าตัวน้อยๆข้างบ้านลุงเนี่ยนอกจากจะยิงธนูเก่งแล้ว ยังวาดรูปเก่งด้วย มะ ให้ลุงให้รางวัลหน่อยเร็ว” เสลธจึงรีบวิ้งไปทางลุงเค็นให้ขยี้หน้าผากเบาๆด้วยมือทันที สีหน้าของเสล็ธนั้นยิ้มอย่างมีความสุข ที่แก้มมีรอยแดงเล็กผุดขึ้นมา นี่เป็นครั้งแรกที่ได้รับความชื่นชมจากผู้ใหญ่ในหมู่บ้านของเสลธก็ว่าได้ แต่เป็นเพียงแค่ความทรงจำที่ดีที่ดาเนะได้เห็นเพียงตัวเดียวเท่านั้น เพราะดาเนะได้เปลี่ยนแปลงอดีตให้กับเสลธที่ไม่เคยได้รับความชื่นชมและยอมรับจากเหล่าผู้ใหญ่ในหมู่บ้าน แต่นี่เป็นเพียงความทรงจำของเสลธที่อยู่ในร่างของดาเนะ เพราะผลจากจิตมืดที่แทรกซึมเข้าสู่ร่างกายของดาเนะ หาใช่ความทรงจำของเสลธที่อยู่ในตัวของเสลธที่แท้จริง ความทรงจำที่แท้จริงของเสลธจึงยังคงเป็นกิ้งก่าที่ไม่เคยได้รับการยอมรับจากผู้ใหญ่จริงๆ “แล้วเสลธวันหลังมาวาดรูปลุงให้ได้ด้วยมั้ยล่ะ” ลุงเค็นถามกับเสลธเพราะอยากให้เสลธรู้สึกว่าตัวเองนั้นมีความสำคัญ ซึ่งเสลธรีบรับปากทันทีที่จะวาดรูปให้ “แล้วลุงจะรอที่กระท่อมของลุงนะ ไหน...ขอดูภาพต่อไปหน่อยซิ” ลุงเค็นพลิกกระดาษอีกแผ่นมาดูซึ่งเป็นผลงานของดาเนะ

“...” ลุงเค็นนั้นรู้สึกหนักใจกับผลงานภาพที่เห็นภายใต้สีหน้าที่ยิ้มชื่นชมกับงาน “นี่มันตัวอะไรกันแน่น่ะ ปลาหมึกหรือว่าแมงกระพรุนน่ะ” ลุงเค็นคิดวิเคราะห์ภาพในใจเพราะไม่อยากให้คำของตัวเองนั้นทำร้ายจิตใจจนสรุปได้ว่าน่าจะเป็นแมงกระพรุน เพราะหัวที่ใหญ่ๆเป็นเหลี่ยมๆนั้น และมีเส้นๆยาวออกมาสี่เส้นออกมาจากหัว และยังมีดวงตาอยู่ที่ส่วนหัวอีกด้วย

“แหมดาเนะ วาดรูปแมงกระพรุนก็ไม่บอกนะ นั่งเงียบปล่อยให้ลุงกับเสลธนั่งดูกันอยู่สองตัวเนี่ย” ดาเนะรู้สึกเหมือนโดนปืนใหญ่ขนาดใหญ่พิเศษยิงอัดร่างระยะประชิดในทันทีเมื่อคำว่า

“ม แมงกระพรุน” ดาเนะช็อคกับคำที่ออกมาจากปากของลุงเค็น เพราะผู้ใหญ่ที่มีหัวทางด้านศิลปะอย่างลุงเค็นนั้นยังมองภาพของตนยังไม่ออกด้วย ยิ่งเหมือนเป็นการตอกย้ำว่าวาดรูปห่วยกว่ากิ้งก่าวัยเด็ก ดาเนะนั่งซึมสลดจนอยากจะร้องให้ออกมา “ลุงเค็นๆ ดูสิ ดาเนะหน้าแดงเลยอะ” เสลธชี้ไปทางหน้าของดาเนะที่แดงขึ้นมาไม่ใช่เพราะความดีใจ แต่เพราะเสียใจจนอยากจะร้องไห้

“ดีใจมากขนาดนี้ลุงต้องทำอาหารพิเศษให้กับนักศิลปะตัวน้อยๆของลุงทั้งสองเป็นพิเศษแล้ว” ลุงเค็นพูดออกมาอย่างอารมณ์ดี ซึ่งเสลธก็ร้องเฮออกมาที่ลุงเค็นจะทำมื้อพิเศษให้ แต่ดาเนะกลับไม่รู้สึกถึงความดีใจเพียงสักนิด กลับเหมือนงานเลี้ยงส่งและตอกย้ำภาพวาดของตนว่าเป็นปลาหมึกกับแมงกระพรุนให้ลึกลงไปอีก


“ผมชอบไข่เจียวลุงเคนที่สุดเลย” เสลธพูดออกมาอย่างอารมณ์ดีออกมาขณะทานเสร็จหมดแล้ว “วันนี้ทำให้พิเศษเลยนะ อร่อยใช่มั้ยล่ะ” กิ้งก่าพ่อครัวอารมณ์ดีทันทีที่ได้ยินคำชมจากกิ้งก่าตัวน้อยๆที่กินอาหารของตน “อร่อยมากเลยคับลุง” กินเสร็จแล้วก็ต้องต่อด้วยนมอุ่นร้อนสูตรลุงเค็นด้วย" ลุงเค็นเดินมาเสริฟนมอุ่นแก้วใหญ่ให้กับกิ้งก่าน้อยทั้งสองตัว

“เย้ นมอุ่นลุงเค็น” เสลธพูดเสร็จก็รีบยกแก้วมาค่อยๆดื่มเพราะยังร้อนอยู่ ซึ่งดาเนะก็กำลังเพลิดเพลินกับเมนูไข่เจียวอย่างมีความสุขจนลืมเรื่องรูปวาดไปหมดแล้ว “เดี๋ยวลุงล้างเองนะ เสลธกับดาเนะไปเล่นอะไรเถอะ” ลุงเค็นเก็บจานชามต่างๆบนโต๊ะเพื่อจะไปล้าง เมื่อล้างจนเสร็จแล้วลุงเค็นก็เดินไปที่ประตูกระท่อมของเสลธ

“เดี๋ยวลุงกลับก่อนนะเสลธ มีอะไรก็เรียกลุงได้นะ” ลุงเสลธลากับกิ้งก่าตัวน้อยทั้งสองก่อนจะปิดประตูลง ดาเนะที่เห็นลุงเค็นกลับก็ว่าจะกลับกระท่อมของตนด้วยเหมือนกัน “เสลธ งั้นดาเนะกลับกระท่อมตัวเองก่อนนะ แล้วพรุ่งนี้จะมาใหม่นะ” ดาเนะกล่าวกับเสลธและเดินไปที่ประตูทางออก แต่ดาเนะต้องหยุดเดินเพราะเสื้อของดาเนะนั้นถูกดึงด้วยมือกรงเล็บเล็กๆของกิ้งก่าสีดำ

“เสลธ มีอะไรหรอ” ดาเนะเริ่มรู้สึกกังวลขึ้นมาในทันทีที่เห็นท่าทางของเสลธ เพราะสายตาของเสลธนั้นหลบตากับดาเนะและยังตัวสั่นๆด้วย “และสีหน้ายังขึ้นสีแดงขึ้นมาเหมือนไข้จะตีกลับเพราะไม่ได้นอนพักผ่อน แต่เป็นการทำกิจกรรมตลอดช่วงบ่ายเลย ซึ่งดาเนะรู้สึกผิดที่ทำให้เสลธไข้ตีกลับมา

“เสลธ...เป็นไงบ้าง” ดาเนะเดินเอาหลังมือมาอังที่หน้าผากของเสลธซึ่งไม่ได้ร้อน แต่กลับอุ่นๆจนเหมือนจะหายจากไข้แล้วเสียด้วยซ้ำ เสลธยังคงหลบสายตาดาเนะอยู่แต่ปากเริ่มขยับเบาๆเหมือนจะพยายามจะพูดอะไรบางอย่างออกมาจนสามารถรวบรวมความกล้าพูดออกมาได้

“ดาเนะ วันนี้นอนค้างบ้านเรานะ”

ขออภัยที่Delay1วันนะครับ แถมยังได้ไม่ถึง2หน้าด้วย ขาดอีกตั้ง7บรรทัดแน่ะ แต่ไม่รู้จะเสริมยังไงดีแล้ว แล้วถ้าจะเอาของตอนถัดไปมาลง ตรงท้ายมันก็ไม่สนุก(จิ้น)แล้ว (หึๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ โดนจิตมืดของxxxแทรกซึมเข้าร่าง)



สงสัยเพราะเราไม่อธิบายให้ดีล่ะมั้ง ความจริงแล้วกิ้งก่าตัวนั้นก็คือวีนั่นเอง สังเกตุคำว่าแว่นกันลมสีฟ้านะ นั่นเป็นเครื่องประดับประจำตัวของวีที่ติดมาตลอดเลย ถ้ายังจำเนื้อเรื่องได้ ตอนแรกก็จะบอกว่ากิ้งก่าสีเหลืองที่มีแว่นกันลมสีฟ้า นั่นก็คือตัววีอีก และตอน "วีผู้โดดเดี่ยว" นั้น วีก็ได้ถามถึงเรื่องแว่นตากันลมสีฟ้าที่จะเปลี่ยนเป็นเป็นแว่นคาดตาข้างเดียวของชุดTricksterระดับ30ด้วย ที่โดนลิงแบงค์ขัดแต่หมีมิมิบอกว่าแว่นกันลมใส่แล้วดูดี เพราะวีรักและผูกพันแว่นอันนี้มาก ซึ่งใส่มาตั้งแต่ยังเด็กจนโตเลยด้วยซ้ำ(แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมแว่นมันถึงขยายขนาดให้มันโตตามได้หว่า หรือว่าจะให้ใส่ทั้งขนาดกิ้งก่าวัยโตเลยดีนะ) ซึ่งตรงจุดนี้ต้องขออภัยด้วยที่ไม่ได้แต่งเพิ่มเข้าไปเพราะว่าลืมจริงๆ แต่ใจจริงต้องการให้วีกับแว่นนั้นมีความเป็นมาอย่างนี้

เอาแล้วในที่สุดก็เริ่มตื่นเต้นละ

รอชมตอนต่อไปคร้าบ

อยากรู้จังว่า ความทรงจำนี่ จะไปสิ้นสุด เอาตรงไหน

ดาเนะมองมาทางเสลธด้วยสายตาที่แปลกประหลาด เพราะปรกติเสลธนั้นสามารถอยู่ได้ด้วยตัวเดียวลำพัง แต่ครั้งนี้ท่าทีของเสลธนั้นเปลี่ยนไป เหมือนกิ้งก่าที่กำลังหวาดกลัวอะไรบางอย่างอยู่ เพราะด้วยประกายตาในดวงตานั้นหายไป แต่ถูกแทนที่ด้วยสีดวงตาที่หม่นหมอง

“ดาเนะ คืนนี้นอนค้างบ้านเรานะ” เสลธที่รวบรวมความกล้าบอกให้กับเพื่อนกิ้งก่าสีเหลืองของตนได้รับรู้ “เมื่อคืนเราฝันร้าย เรากลัวจนนอนไม่หลับและไม่กล้านอนคนเดียวด้วย” เสลธเอ่ยสาเหตุที่ชักชวนให้ค้างเป็นเพื่อนออกมา ดาเนะที่ได้รับฟังแล้วรู้สึกสงสารเพื่อนตัวเอง “เอาสิ แต่เดี๋ยวดาเนะขอไปปิดกระท่อมกับเตรียมชุดมาเปลี่ยนแป๊ปนึงนะ” ดาเนะรับคำชวนของเสลธซึ่งทำให้กิ้งก่าสีดำดีใจมาก

“จริงนะดาเนะ ดาเนะจะนอนเป็นเพื่อนเสลธใช่ปะ” เสลธย้ำอีกครั้งด้วยความดีใจ “อือ แต่ขอไปปิดกระท่อมและเตรียมของแป๊ปนึงนะ” ดาเนะก็ย้ำอีกครั้งพลางชี้ไปยังทิศของกระท่อมตัวเอง “งั้นเสลธจะรอนะ รีบมาเร็วๆนะดาเนะ” เสลธรู้สึกกลัวเมื่อต้องอยู่ลำพังเพียงตัวเดียวในยามกลางคืน แต่ก็พยายามห้ามตัวเองไม่ให้กลัวเพราะดาเนะกำลังจะมาอยู่เป็นเพื่อน “อือ รอแป๊ปนึงนะเสลธ ดาเนะจะรีบไปกลับมาให้ไวที่สุดเลย” ดาเนะเดินไปทางประตูทางออกและออกจากกระท่อมไป ตอนนี้เหลือเพียงเสลธเท่านั้นที่ข้างใน

“ดาเนะรีบมานะ เสลธกลัว” เสียงและตัวของเสลธนั้นสั่นเพราะความกลัวเข้ากินจิตใจ เสลธนั่งลงไปกับพื้นเพราะเข่าอ่อนและวูบลงไปกับพื้นเพราะฤทธิ์ไข้เริ่มตีกลับประกอบกับความกลัว


“เกิดอะไรขึ้นกับเสลธกันแน่ ทำไมเสลธถึงได้กลัวขนาดนั้นกันแน่ และยังความรู้สึกที่เหมือนกันกับตอนนั้นอีก” ดาเนะคิดในใจเพราะรู้สึกไม่ดีกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ไม่ว่าพยายามคิดยังไงก็คิดไม่ออกว่าคืออะไร “อ๊ะ เสลธรออยู่นี่นา” ดาเนะหลุดออกจากห้วงแห่งความคิดเพราะนึกขึ้นได้ว่าจะนอนเป็นเพื่อนเสลธ ดาเนะจึงจัดแจงเอาชุดนอนใส่กระเป๋าเป้ใบเล็ก และผ้าขนหนูสำหรับอาบน้ำของตัวเองลงไปด้วย เมื่อจัดการกับสัมภาระเสร็จแล้วจึงรีบเดินออกจากตู้เสื้อผ้าเพื่อจะออกไปหาเสลธ แต่ต้องหยุดอยู่นิ่งเมื่อหางตาของดาเนะนั้นเหลือบไปเห็นภาพกิ้งก่าสีเหลืองใส่แว่นกันลมสีฟ้าในรูปแขวนผนัง

“วี...” ดาเนะหางตาตกเพราะกิ้งก่าวีในตอนนี้ดาเนะเข้าใจว่าได้ตายจากตนไปแล้ว ซึ่งดาเนะยังคงคิดถึงวีและรู้สึกผิดอยู่ตลอดเวลาที่ทำให้เพื่อนวีตัวนี้จากไป แม้ดาเนะจะทำใจกับเหตุการณ์ที่ผ่านพ้นไปแล้วก็ตาม แต่ในใจลึกๆนั้นยังคงรับไม่ได้อยู่ ภาพของวีที่โดนศรพลังงานสีเหลืองโดนยิงเข้าอย่างจัง เพื่อมาปกป้องตนเองจนร่างของวีกระเด็นไถลไปกับพื้น และร่างกายของวีที่ไร้การเคลื่อนไหวใดๆนั้นยังคงตามหลอกหลอนดาเนะทุกค่ำคืนที่หลับตาลงยามเวลาฝัน ดาเนะเดินไปที่รูปภาพบนผนังซึ่งเป็นรูปของวีในวัยเดียวกัน ซึ่งเป็นรูปที่วีกำลังยินดีกับการได้รับตำแหน่งกิ้งก่าเก่งประจำเมืองแห่งแสง ดาเนะเฝ้ามองภาพของวีด้วยสายตาที่เศร้าและหลบตาลงพร้อมกับถอนหายใจ

“ถ้าเกิดเราไม่รู้จักัน อาจจะเป็นทางออกที่ดีกว่าก็ได้” ดาเนะตัดสินใจที่จะเปลี่ยนแปลงอดีตโดยจะไม่ดำเนินรอยเหมือนกับสิ่งที่เคยเกิดขึ้น เพื่อไม่ให้ดาเนะกับวีนั้นได้พบกัน เพื่อที่จะให้ชีวิตของวีนั้นปลอดภัย แม้นั่นจะหมายความว่าวีจะไม่มีความทรงจำและไม่รู้จักดาเนะเลยก็ตาม แม้จะทำให้ดาเนะต้องทรมานที่เห็นวีนั้นไม่รู้จักตนทุกครั้งที่ได้เจอ แต่ดาเนะก็เลือกที่จะยอมให้ตัวเองนั้นเจ็บปวด มากกว่าที่จะให้เพื่อนของตนนั้นต้องมาเจอชะตากรรมที่โหดร้ายนั้น ดาเนะตัดสินใจได้แล้วจึงออกจากกระท่อมของตนเองเพื่อรีบไปหาเสลธที่กำลังรออยู่ แต่เมื่อประตูกระท่อมของดาเนะปิดลง รูปของวีนั้นก็ร่วงลงมาจากผนังลงอยู่ที่พื้น กิ้งก่าเจริญวัยตัวหนึ่งเดินเข้ามาเก็บภาพนั้นมาแปะไว้ที่ผนังตามเดิมและฉีกทิ้งคาผนังในทันที ภาพของวีนั้นถูกตัดขาดออกตามแรงฉีก โดยที่ส่วนหัวกับตัวนั้นถูกฉีกแยกออกจากกัน


ดาเนะรีบวิ่งไปที่กระท่อมของเสลธและเปิดประตูเข้าไป “ขอโทษที่ทำให้รอนะ!!!” ดาเนะที่พึ่งมาถึงกระท่อมของเสลธนั้นรีบวิ่งไปหาเสลธทันที เพราะเสลธตอนนี้นอนกองอยู่ที่พื้นและมีเหงื่อออกมาค่อนข้างมากจนชุดนอนของเสลธนั้นชื้นเหงื่อเกือบทั้งชุด

“เสลธ เป็นอะไรไปน่ะ” ดาเนะรีบเข้าไปพยุงร่างของเสลธ และยิ่งรู้สึกแย่ลงไปอีกเพราะเสลธนั้นตัวร้อนขึ้น “ดาเนะมาแล้ว” เสลธพูดออกมาด้วยเสียงที่เบาๆไม่ค่อยมีแรง ดวงตาทั้งสองข้างนั้นโรยราและอ่อนเพลีย “เสลธ เป็นยังไงบ้าง” ดาเนะรีบวางกระเป๋าเป้ของตัวเองและเอาผ้าขนหนูของตนมาซับเหงื่อให้กับเสลธ

“เสลธปวดหัวแล้วก็เหมือนไม่ค่อยมีแรงยังไงไม่รู้เลย” เสลธบอกอาการของตนซึ่งยิ่งทำให้ดาเนะรู้สึกแย่ลงไปจนถึงจะขีดสุดแล้ว “เดี๋ยวดาเนะพาเสลธขึ้นเตียงนอนนะ” ดาเนะค่อยๆประคองร่างของเสลธเดินไปที่เตียงและค่อยๆยันเสลธขึ้นเตียงได้จนสำเร็จ เสลธที่ขึ้นเตียงได้แล้วนั้นล้มลงไปนอนหมดแรงทันที

“เดี๋ยวดาเนะเช็ดตัวให้เสลธก่อนนะ รอแป๊ปนะเสลธ” ดาเนะรีบเดินไปที่ห้องน้ำและจัดเตรียมอปกรณ์เช็ดตัว “เกิดอะไรขึ้น ทำไมเสลธที่อาการดีขึ้นแล้วจู่ๆล้มพับไปได้ขนาดนี้ และยิ่งความรู้สึกนั้นอีก มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่” ดาเนะคิดในใจและวิตกกังวลขึ้นมา เพราะในตอนแรกที่ดาเนะรู้สึกนั้นอาจจะเป็นแค่ความคิดที่คิดไปเอง แต่ความรู้สึกแบบเดียวกันที่เกิดขึ้นถึงสองครั้งในเสลาไล่ๆเลี่ยๆกันนั้นไม่น่าใช่เรื่องบังเอิญแล้ว ดาเนะที่รองน้ำกับหาผ้ามาเสร็จก็รีบเดินไปหาเสลธทันที เพราะตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาคิดอะไรอีกต่อไปเนื่องด้วยเสลธนั้นอาการแย่ลงเรื่อยๆ

“เสลธ เป็นยังไงบ้าง” ดาเนะเอามืออังที่หน้าผากของเสลธซึ่งร้อนขึ้นกว่าเดิมที่ดาเนะพึ่งมาถึง ดาเนะจึงรีบบิดผ้าให้หมาดแล้วพับให้ขนาดพอดีกับหน้าผากของเสลธแล้วไปวางไว้ที่หน้าผาก “ดาเนะ ขอบคุณนะ เสลธนี่แย่จริงๆที่มาป่วยแบบนี้” เสลธหันมาทางดาเนะเพื่อขอบคุณที่ดาเนะคอยช่วยเหลื่อเขา ซึ่งถ้าไม่มีดาเนะนั้น เสลธต้องนอนป่วยอยู่ตัวเดียวโดยไม่มีใครคอยดูแลแบบนี้

“ไม่เป็นไรนะเสลธ ดาเนะจะอยู่ช่วยเสลธเองนะ” ดาเนะหยิบผ้าอีกผืนมาบิดแล้วซับหน้าของเสลธ “หลับตาก่อนนะเสลธ ดาเนะขอซับหน้าหน่อยนึง” เสลธหลับตาให้ดาเนะซับแต่โดยดี เมื่อดาเนะซับเสร็จก็นำผ้าแช่ในอ่างไว้ “เสลธ เดี๋ยวดาเนะขอเปลี่ยนชุดกับเช็ดตัวเสลธหน่อยนะ ชุดเสลธเปียกชิ้นหมดเลยเดี๋ยวนอนไม่สบาย” ดาเนะขอเสลธซึ่งเสลธพยักหน้ายินยอมให้ดาเนะเปลี่ยนชุดและเช็ดตัวเสลธอีกครั้ง

“เดี๋ยวดาเนะเอาชุดนอนมาเปลี่ยนนะ เสลธจะเอาสีอะไรดี” ดาเนะอยากให้เสลธอยู่เงียบๆ เพราะอยากกระตุ้นให้เสลธนั้นมีกำลังใจดีขึ้น “ตัวนี้เสลธใส่สีเขียว งั้นตัวใหม่เอาสีเหลืองละกันนะ” เสลธค่อยๆตอบด้วยเสียงที่เบาอ่อนแรงให้กับดาเนะ ดาเนะจึงเดินไปที่ตู้เก็บชุดและไล่หาชุดจนเจอชุดที่น่าจะเป็นชุดนอน จึงเริ่มหาชุดสีเหลืองที่เสลธอยากใส่จนเจอ

“ตัวนี้ได้มั้ยเสลธ” ดาเนะโชว์ชุดที่เจอให้เสลธ ซึ่งชุดสีเหลืองอ่อนๆเหมือนสีตัวของกิ้งก่าดาเนะ แขนและขายาวและใหญ่ ซึ่งถ้าให้กิ้งก่าตัวเท่าดาเนะและเสลธใส่นั้นจะเหลือพื้นที่แขนเสื้อและขากางเกงเยอะมาก แต่ชุดนอนนี้เป็นชุดนอนที่ออกแบบมาให้มีรูปร่างแบบนั้น เพราะเวลากิ้งก่าตัวน้อยๆใส่จะทำให้ดูน่ารักขึ้น

“ชุดนั้นเสลธชอบที่สุดเลยล่ะ” เสลธยิ้มออกมาที่เห็นดาเนะเลือกชุดโปรดให้ “งั้นเอาชุดนี้นะ” ดาเนะหันไปปิดตู้เสื้อผ้าและเดินถือชุดนอนนั้นมาด้วย เมื่อถึงเตียงของเสลธแล้ว ดาเนะก็พาดชุดนอนนั้นไว้กับพนักพิงเก้าอี้และหยิบผ้ามา “เสลธ เดี๋ยวดาเนะขอเช็ดตัวหน่อยนะ” ดาเนะขออนุญาติเสลธซึ่งกิ้งก่าที่นอนป่วยอยู่ก็พยักหน้ารับให้ ดาเนะจึงค่อยๆปลดกระดุมออกที่ละเม็ดจนหมด และแบะเสื้อออกเพื่อจะได้เช็ดลำตัวของเสลธได้ เมื่อผ้าสัมผัสบริเวณท้องของเสลธนั้น ท้องของเสลธนั้นก็กระตุกเบาๆ

“ฮะ” เสลธพ่นหัวเราะออกมาเพราะไปโดนจุดจั๊กจี้ของเสลธเข้า “อ๊ะ ขอโทษนะเสลธ” ดาเนะชักมือกลับออกมาทันทีเพราะนึกว่าทำให้เสลธเจ็บหรือปวด “เปล่าๆ ดาเนะ เมื่อกี้เสลธจั๊กจี๊น่ะ” เสลธมองมาทางดาเนะและหัวเราะเบาๆออกมา “ตกใจหมด ดาเนะนึกว่าเช็ดแรงไปซะอีก” ดาเนะผ่อนลมหายใจออกมาซี่งเสลธเหมือนจะชอบใจที่เห็นดาเนะตกใจแบบนั้น “งั้นดาเนะเช็ดต่อล่ะนะ” ดาเนะเริ่มจะเช็ดที่บริเวณท้องอีกครั้ง

“ดาเนะ เบาๆนะ เสลธเสียวท้อง” เสลธเม้มปากของตัวเองไว้ เพราะเมื่อดาเนะเอาผ้ามาบริเวณท้องของเสลธเมื่อไหร่ เสลธก็จะรู้สึกเสียบวูบทุกครั้ง เพราะการให้ตัวอื่นมายุ่งบริเวณท้องนั้นมันไม่เหมือนกันตัวเองทำเอง ซึ่งเมื่อตอนบ่ายนั้นเสลธเช็ดลำตัวด้านหน้าด้วยตัวเอง ดาเนะเพียงแต่เช็ดหลังให้เพราะเอื้อมไม่ถึง เมื่อผ้าสัมผัสลงบนท้องของเสลธ มือของเสลธนั้นเกร็งขึ้นมาในทันที แม้จะไม่มีแรงยกแต่ยังมีแรงพอที่จะจับหรือกำมือตัวเองได้แบบหลวมๆ เสลธเม้มปากตัวเองแต่ยังพ่นลมออกมาเรื่อยๆเพราะจักจี๊

“ฮะๆๆๆๆ” เสธหัวเราะออกมาเพราะอดทนต่อการกลั้นจักจี๊ไม่ไหว แม้ดาเนะจะพยายามเบามือแค่ไหนก็ตาม ซึ่งทำให้ดาเนะลำบากในการเช็ดตัวแต่ก็สามารถเช็ดจนสำเร็จ ซึ่งทั้งเสลธและดาเนะต่างเหนื่อยกันทั้งคู่ เสลธนั้นหัวเราะจนเหนื่อยกับดาเนะที่เช็ดตัวลำบากจนเหนื่อย “เสลธหัวเราะจนปวดท้องแล้ว ดาเนะอะ ต่อไปนี้เสลธจะต้องไม่ป่วยแบบนี้แล้ว” เสลธให้คำมั่นกับตัวเองเพราะทั้งเหนื่อย ปวดท้อง และปวดแก้มทั้งสองข้างเพราะหัวเราะนานจนเกินไป

“ดาเนะขอโทษนะ” ดาเนะกล่าวขอโทษซึ่งเสลธก็ส่ายหน้าไปมา “ดาเนะไม่ผิดหรอก เสลธบ้าจี้เองต่างหาก” เสลธที่ได้หัวเราะนั้นอารมณ์กับความรู้สึกดีขึ้นมาเล็กน้อย เพราะไม่ได้หมกมุ่นและคิดว่าตัวเองป่วย “เดี๋ยวดาเนะเช็ดหลังให้นะ” ดาเนะค่อยๆเอามือช้อนหลังให้เสลธตั้งตรงขึ้นมาและถอดเสื้อออกเพื่อให้เช็ดหลังได้ ซึ่งเสลธเองก็พยายามจะตั้งตัวเองเหมือนกันแต่ไม่มีเรียวแรงใดๆพอที่จะทำได้

“เสลธไม่ต้องฝืนนะ ดาเนะไม่หนักหรอก” ดาเนะรีบห้ามเสลธเพราะสีหน้าของเสลธนั้นเกร็ง เหมือนกับพยายามฝืนทำอะไรบางอย่างจนเม็ดเหงื่อผุดขึ้นมาที่หน้า “เสลธอยากนั่งเองทำอะไรเองได้บ้าง แต่ทำไมเสลธกลับทำไม่ได้เลย” เสลธพูดออกมาเพราะไม่เข้าใจตนเองเหมือนกัน ที่ทำไมถึงไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะตั้งตัวเองขึ้นมาก็ยังไม่ได้

“ไม่เป็นไรหรอกเสลธ ก็เสลธป่วยอยู่นี่นา” ดาเนะตอบให้กับเสลธเพื่อไม่ให้เสลธนั้นต้องคิดมาก แต่แม้แต่ดาเนะก็ยังสงสัยเหมือนกันว่าทำไมถึงเกิดเช่นนี้ได้ “อือ สงสัยเพราะเสลธป่วยจริงๆล่ะมั้ง” เสลธตอบให้กับตัวเองซึ่งพอดีกับดาเนะเช็ดหลังเสร็จพอดี แล้วดาเนะก็นำชุดนอนสีเหลืองตัวโปรดของเสลธมาสวมใส่ให้จนเสร็จ

“เย้ เสลธได้ใส่เสื้อตัวที่ชอบที่สุดด้วย ขอบคุณนะดาเนะ” เสลธอารมณ์ดีขึ้นมาทันทีที่ได้สวมชุดตัวโปรด ซึ่งดาเนะก็รู้สึกดีที่เห็นเสลธนั้นไม่ค่อยกังวลเรื่องอาการป่วยของตัวเองมาก “งั้นเดี๋ยวดาเนะขอใช้ห้องน้ำอาบน้ำก่อนนะ” ดาเนะขอตัวเสลธไปอาบน้ำก่อนซึ่งเสลธหันมามองทางดาเนะ

“ดาเนะ...” เสลธเอ่ยออกมาเบาๆเพราะความง่วงแต่ยังไม่นอน “มีอะไรหรอเสลธ” ดาเนะเดินกลับมาหาเสลธอีกครั้งใกล้ๆ เพราะเสลธนั้นดวงตาแม้จะง่วงเต็มทีแล้วก็ตาม แต่ยังมีแววตาแห่งความกลัวให้เห็นได้ชัดเจนจากสีหน้าและหางตา

“ดาเนะนอนข้างๆเสลธนะ ดาเนะอย่าไปไหนนะ เสลธกลัวฝันร้าย” เสลธน้ำตาเอ่อและไหลออกมาเพราะความกลัวที่เกาะกินกิ้งก่าวัยเด็ก ดาเนะที่เห็นเสลธที่กลัวกับฝันร้ายมากจนร้องให้ออกมานั้น ดาเนะจึงเอามือของตัวเองไปกุมมือเสลธ “ไม่เป็นไรนะเสลธ คืนนี้ดาเนะจะมานอนข้างๆเสลธเอง และจะไม่ไปไหนจนกว่าจะเช้าด้วยนะ” ดาเนะพูดอย่างอ่อนโยนและจริงใจ อย่างน้อยสิ่งที่ดาเนะจะช่วยเสลธได้ในตอนนี้ก็คือการอยู่เป็นเพื่อนกับเสลธ


ภายนอกหน้าต่างของกระท่อมที่กิ้งก่าน้อยทั้งสองตัวอยู่นั้น มีร่างของกิ้งก่าตัวหนึ่งที่อยู่ในช่วงโตเต็มวัยแอบเฝ้ามองทางหน้าต่าง โดนดวงตาทั้งสองนั้นมองมายังกิ้งก่าน้อยด้วยสายตาที่จ้องจะฉีกเหยื่อนั้นเป็นชิ้นๆ แต่กิ้งก่าน้อยทั้งสองนั้นไม่รู้สึกตัวถึงอันตรายที่จะมาถึง

ตัวที่อยู่นอกกระท่อมนั่นใช่เสลธตอนโตรึเปล่าหนอ...

แต่คงไม่ใช่ ไม่งั้นคงไม่คิดจะฆ่าตัวเองหรอก- 3-