ไม่อยากเชื่อตัวเองเลยว่าแต่งไปได้ตอนครึ่ง เอาเข้าจริงนี่ถือว่าได้2ตอนเลยก็ว่าได้นะเนี่ย โชคดีที่วันนี้หัวดันแล่นด้วยเลยนั่งแต่งได้ค่อนข้างที่จะไว แถมมีเรี่ยวแรงไม่เหนื่อยอีก ช่างเหลือเชื่อตัวเองจริงๆ แต่รู้สึกว่าตัวเองเริ่มแต่งยืดมากๆยังไงไม่รู้ แย่าง2ตอนนี้เน้อหลักแค่นิดเดียวเองเท่านั้นเองนะ โดยความเห็นแล้วชอบกันหรือเปล่านะ หรือชอบแบบเดินเนื้อเรื่องไวๆดี ไม่มากความเหมือน2ตอนนี้

แต่งยังไงก็ชอบคับ ยาว สั้น อ่านหมด =w=
(สอบกันมันส์ ทั้งสัปดาห์เลยผม 555+)

!!!!

ตอนจบนั่นมันอะไรกันล่ะเนี่ย อย่ามาบอกว่าไม่รู้เรื่องนะ ชั้นรู้ว่าเธอว์เข้าขั้นว่าท่านอาร์มอร๊างงงค์แล้ว โฮะๆๆๆ

ว่าแต่ ไหนบอกอาเคเซียไม่โกหกไง ตอนที่ลากวีดาเนะและเสลธขึ้นเตียง เอ้ย!! เข้าห้อง..!! ยังหลอกพวก DR ฮยู่เลยนี่นา ==;

ขอบคุณมากเจ๊ ลืมไปเลยนะนั่นว่าอเคเชียไม่ได้พูดความจริงน่ะ ตรงท้ายตอนที่5นั้นServiceเล็กๆน้อยๆจากดาเนะ ไม่รู้ทำไมอยากแต่งให้จิ้นจริงๆ สงสัยจะโดนสีม่วงของลิงนัทเทย้อมโดนส่วนใดส่วนหนึ่งแน่ๆ เพราะออกอาการช้ามาก

อ้าว ก็จะไปรู้ได้ไงว่ามีใครมาอยู่ทางอีกด้านนึง หันไปก็จ๊ะเอ๋พอดี

เค้าแค่อยากลุกจากเตียงเองนา

เพราะด้วยความตกใจประกอบการที่สติยังไม่พร้อมเพราะพึ่งตื่น วีจึงผลักดาเนะที่นอนอยู่บนเตียงข้างๆตนนั้นจนตกลงไป “อ๊ะ ดาเนะ” วีที่พึ่งตั้งสติได้จึงรีบคลานมาดูดาเนะซึ่งตื่นขึ้นมาแล้ว ดาเนะนอนหงายแผ่หราในสภาพที่พึ่งตื่นด้วยอาการที่ตกใจ ดวงตาสีเขียวทั้งสองข้างของดาเนะมองมายังวีด้วยแววตาที่ขุ่นเพราะยังไม่ตื่นเต็มที่ ชุดนอนของดาเนะที่เหมือนชุดคลุมหลวมๆนั้นหลุดลุ่ย สายรัดเอวหลวมๆก็คลายออก “ดะ ดาเนะ เป็นไงบ้าง” วีพูดเลิกลั่กทำอะไรไม่ถูกเมื่อเห็นดาเนะสภาพชุดนอนที่หลวมๆ

“วะ วี” ดาเนะหน้าแดงขึ้นมาเมื่อลืมตาตื่นมาเห็นภาพของวีชะโงกมาจากเตียง ดวงตาทั้งสองข้างนั้นมีประกายน้ำอยู่ภายในและสั่นไปมาเบาๆ ตัววีเหงื่อแตกพลั่กและลนลานยิ่งทำอะไรไม่ถูกเพราะคิดว่าดาเนะโกรธแล้วและยังถูกมองเห็นในสภาพนั้นอีกด้วย

“ดะ ดาเนะ อา— ขะ ข้าพเจ้า อะ” วีพูดตะกุกตะกักจนคำแทบจะไม่เป็นคำ อยากจะกล่าวขอโทษก็กลัว ดาเนะลุกขึ้นยืน แต่คำกล่าวขอโทษของวีนั้นหยุดชะงักลงทันที เมื่อกิ้งก่าที่ตนเองพึ่งจะผลักตกเตียงลงไปนั้นเข้าสวมกอดวีแน่น ดาเนะกอดวีแน่นเหมือนจะไม่ให้วีนั้นหลุดไปจากตน

“ดะ ดาเนะ” วีตกใจทำอะไรไม่ถูกที่เพื่อนของตนจู่ๆเข้ามาสวมกอดตน “วี ใช่วีจริงๆด้วย” ดาเนะพูดออกมาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้มจนถึงไหล่ของวี ดาเนะนิ่งเงียบไปและยังคงร้องไห้อยู่ วีจึงใช้มือขวาลูบหลังหัวดาเนะเบาๆ “ดีใจจริงๆ ที่วียังมีชีวิตอยู่” ดาเนะพูดออกมาทั้งน้ำตาที่พรั่งพรูออกมาอย่างไม่หยุด วีที่ตั้งสติได้นั้นจึงสวมกอดดาเนะเช่นกัน

“ข้าพเจ้าก็ดีใจนะ...ที่ดาเนะมีชีวิตอยู่เหมือนกัน” วีที่กอดดาเนะนั้นก็ร้องไห้ให้กับความยินดีที่เพื่อนของตนยังมีชีวิตอยู่

“วี เราคิดว่าวีตายแล้ว...เรารู้สึกผิด เราเหงา เรากลัว ที่ต้องอยู่โดยไม่มีวี” ดาเนะระบายความอัดอั้นและความรู้สึกช่วงเวลาที่เสียวีไปออกมา “ดาเนะ ข้าพเจ้าก็เหมือนกัน ตอนที่รู้ว่าดาเนะตายแล้วนั้น ข้าพเจ้าหัวใจเหมือนแตกสลาย รู้สึกเหมือนชีวิตของข้าพเจ้าสูญสิ้นไปแล้ว” วีก็พูดระบายความในใจออกมาเหมือนกันความเสียใจที่แทบไม่แตกต่างจากดาเนะ

“วี ขอโทษ ขอโทษนะที่พาวีมาเจอกับเรื่องแบบนี้ ถ้าไม่มีเรา วีคงไม่ต้องเจอกับเรื่องแบบนี้” วีที่ได้ยินนั้นแย้งออกมาทันที แต่ยังคงกอดดาเนะแน่นไว้อยู่ “ไม่ ดาเนะ...ดาเนะไม่ได้ผิด แล้วดาเนะอย่าพูดแบบนี้อีกนะ ข้าพเจ้าไม่อยากสูญเสียดาเนะเป็นครั้งที่สองอีกแล้ว” วีระงับห้ามออกมาทั้งน้ำตาเพราะไม่อยากต้องเจ็บปวดแบบนั้นอีกครั้ง ดาเนะนิ่งเงียบไม่พูดอะไรต่อแต่ยังคงกอดวีเพื่อเก็บรับสัมผัสของเพื่อนตนเองที่ขาดหายไปเพราะความผิดของตน

“วี เราขอกอดวีอย่างนี้อีกหน่อยนะ” ดาเนะขอร้องวีเพราะอยากเก็บความรู้สึกนี้ให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ “ข้าพเจ้าก็เช่นกันดาเนะ ข้าพเจ้าอยากเก็บความรู้สึกนี้ไว้เหมือนกัน” บรรยากาศพลบค่ำของโลกแห่ง12หาง ภายในห้องของกิ้งก่าวีนั้นเต็มเปี่ยมไปด้วยความอบอุ่น กิ้งก่าทั้งสองตัวแบ่งความรู้สึกความห่วงหาอาธรและความคิดถึงผ่านสัมผัสกอดที่มอบให้กันและกัน แม้น้ำตานั้นจะไหลออกมาจากดวงตาที่หลับสนิทของกิ้งก่าทั้งสองตัว แต่น้ำตานั้นเป็นน้ำตาแห่งความปลื้มปิติยินดีของการมีตัวตนของกิ้งก่าที่เป็นเพื่อนตัวสำคัญของตน

“วี เราอยากให้เวลาของคืนนี้หยุดจัง” ดาเนะเอ่ยออกมาซึ่งเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ “วี วันนี้เรามีความสุขที่สุดเลย มีความสุขจนไม่อยากให้เวลาผ่านเลยไปไหน อยากให้มันหยุดลงอย่างนี้ไปตลอด” ดาเนะบอกความในใจออกมาให้กับเพื่อนของตน เมื่อทั้งคู่คิดว่าต่างเติมเต็มสิ่งที่เรียกว่าความคิดถึงจนเต็มนั้น ทั้งคู่จึงคลายมือที่กอดกันนั้นออก ทั้งคู่ที่นั่งอยู่บนเตี่ยงนั้นลุกจากเตียงขึ้นมา

“วี ขอบคุณนะ ที่ยังมีชีวิตอยู่ ชีวิตที่ทำให้เรามีความหมายที่จะมีอยู่ต่อไป ถ้าไม่มีวี...ถ้าไม่มีวี” ดาเนะทรุดลงไปนั่งกับพื้นเพราะเข่าอ่อนไร้เรี่ยวแรง วีที่เห็นดาเนะทรุดลงไปนั้นรีบลงไปนั่งประคองดาเนะ น้ำตาของดาเนะนั้นยังไม่หยุดไหลซึ่งต่างจากวีที่หยุดได้สักระยะตั้งแต่ที่ขอเวลากอดเพิ่มขึ้น

“วี...ทำไม...เสลธต้อง...” ดาเนะที่ได้ฟังเรื่องราวของเสลธจากท่านอเคเชียมานั้นยังทำใจไม่ได้ แม้จะมีหนึ่งกิ้งก่าที่ฟื้นขึ้นมา แต่ก็มีอีกหนึ่งกิ้งก่าที่ต้องสูญสิ้นไป แม้วีจะได้รับการเติมเต็มแล้ว แต่ดาเนะกลับยังขาดไปอีก และไม่มีวันที่จะได้เติมให้เต็มได้อีกตลอดไป ซึ่งวีไม่สามารถหาคำใดมาปลอบให้ได้ จึงให้ดาเนะร้องไห้ระบายออกที่ไหล่ของตน โดยมีเพียงมือทั้งสองข้างเท่านั้นที่คอยมอบสัมผัสแห่งความเป็นห่วงให้เท่านั้น


“วี ขอบคุณนะ” ดาเนะที่หยุดร้องนั้นหันมาขอบคุณวี ซึ่งดวงตาทั้งสองนั้นเป็นสีแดงช้ำขึ้นมา “ขอบคุณนะที่อยู่เป็นเพื่อนเรา” ดาเนะยกแขนเสื้อชุดคลุมซึ่งเป็นแขนยาวมาเช็ดหน้าตัวเอง “ไม่เป็นไรนะดาเนะ ไม่เป็นไร” วีค่อยๆประคองดาเนะมาที่เตียงให้นั่งลงสบายๆ เมื่อทั้งคู่นั่งลงแล้วนั้นต่างรู้สึกอะไรบางอย่างจึงหันหลังไป ซึ่งหางขดของกิ้งก่าทั้งสองนั้นสัมผัสชนกันโดยหางของวีนั้นทับซ้อนดาเนะนิดหน่อย

“จริงสินะ ในคืนนั้นพวกเราได้สัญญากันเอาไว้ว่าจะเป็นเพื่อนกันตลอด” วีเอ่ยนึกขึ้นมาได้ เพราะเป็นสัญญาที่ทำห้วีนั้นมีความสุขมากที่สุดที่ได้มีเพื่อนข้างกายตนอย่างดาเนะ “ดาเนะ สัญญากับข้าพเจ้าได้ไหมว่าพวกเรานั้นจะมีชีวิตอยู่ด้วยกัน และเป็นเพื่อนกันตลอดไป” วีลุกขึ้นยืนหันหลังให้โดยยื่นหางขดให้ทางดาเนะ ดาเนะเองยังคงนั่งมองหางของวีเหมือนไม่กล้าให้สัญญา

“วี ขอโทษนะ แต่เราคงให้สัญญาไม่ได้ เรากลัวเหตุการณ์แบบนั้นจะเกิดขึ้นอีก เรากลัวสัญญานั้นจะไม่เป็นจริงขึ้นมา” ดาเนะยังคงมองหางขดของวีซึ่งวีก็เก็บหางและลงไปนั่งข้างๆดาเนะ “ดาเนะ ข้าพเจ้าเชื่อว่าสัญญาของพวกเราจะไม่ทลายนะ ดาเนะดูสิ แม้ข้าพเจ้าจะเกือบตาย หรือดาเนะก็เช่นกัน แต่ตอนนี้พวกเรายังมีชีวิตอยู่นะดาเนะ” วีพูดเอนเอียงให้ดาเนะคล้อยตาม แต่ทุกสิ่งที่วีพูดนั้นก็เป็นความจริงทุกอย่าง วีจึงลุกขึ้นมาและยื่นหางขดให้กับดาเนะอีกครั้ง

“เพราะฉะนั้น ข้าพเจ้าคิดว่าคำสัญญานี้จะไม่มีวันทลายแน่นอน และดาเนะกับข้าพเจ้าจะได้เป็นเพื่อนกันตลอดไป” วียืนยันซึ่งดาเนะยังคงมองหางขดของวีอยู่ และลุกขึ้นมาเดินออกห่างจากวีโดยยื่นหางขดของตนให้ไปประกบกัน “วี เราก็ไม่อยากให้เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นเหมือนกัน เราไม่อยากกลับไปแบบนั้นอีกแล้ว เพราะฉะนั้นขอให้คำสัญญาของเราเป็นจริงด้วยเถิด” ดาเนะให้สัญญากับวีอย่างจริงจัง เมื่อทั้งคู่สัญญารูปแบบประจำเผ่ากิ้งก่าของตนเสร็จแล้วจึงปล่อยหางลงตามปรกติ ดาเนะเดินไปที่ริมหน้าต่างห้อง

“วี เรื่องในวันนี้อย่าบอกใครนะ ได้โปรด” วีเดินตามดาเนะมาโดยหยุดยืนข้างๆและหันหลังพิงผนังมองไปทางดาเนะ “ข้าพเจ้าไม่บอกใครหรอก เชื่อใจข้าพเจ้าเถอะ” วีให้คำมั่นกับดาเนะที่ยังคงเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง “ขอบคุณนะวี” ดาเนะที่กำลังมองออกไปทางหน้าต่างนั้นเห็นภาพสวนแห่งแสงยามค่ำ แม้ภายนอกจะดูมืดแต่ไม่ให้ความรู้สึกที่หดหู่ แต่กลับดูสวยงามในอีกรูปแบบ ทะเลสาบเล็กๆที่ทอแสงประกายกับแสงจันทร์ แสงไฟจากเสาไฟสีขาวอ่อนๆเพื่อส่องสว่างสำหรับทางเดิน

“วี ที่นี่ที่ไหนน่ะ ตอนนั้นเราอยู่ที่ๆเหมือนห้องท่านอเคเชียอยู่เลย มันเป็นอะไรยังไงงงไปหมดแล้ว” ดาเนะมองสำรวจห้องรอบๆซึ่งไม่คุ้นเคยและไม่เคยเห็นรูปแบบห้องนอนแบบนี้มาก่อน “ดาเนะ นี่ห้องนอนข้าพเจ้าเอง” วีตอบแต่ดาเนะยังคงเหม่อลอยอยู่ ดวงตาสีเขียวแดงเพราะร้องไห้หนัดนั้นดูขึ่นไร้แวว แต่แฝงด้วยความรู้สึกหดหู่เอาไว้ วีเห็นแล้วเป็นห่วงดาเนะที่อาจจะคิดเรื่องของเสลธอยู่

“ดาเนะ ไม่เป็นอะไรนะ ข้าพเจ้ายังอยู่เป็นเพื่อนอยู่” วีพอจะเดาความคิดในหัวของดาเนะได้ จึงพยายามให้กำลังใจโดยไม่พูดถึงเสลธเพื่อไม่ให้ฉีกความรู้สึกของดาเนะต่อเสลธให้กว้างมากยิ่งขึ้น “ขอบคุณนะวี เราสับสนอะไรนิดหน่อยน่ะ ตอนแรกก็เหมือนอยู่ในอดีต อีกทีนึงก็ไปโผล่ที่ห้องของท่านอเคเชีย แล้วมาโผล่ที่ห้องของ...วี” ดาเนะหยุดคำพูดก่อนที่จะเอ่ยชื่อของเจ้าของห้องด้วยน้ำเสียงที่ตกใจ

“วี นะ นะ นี่” ดาเนะถามเสียงสั่นพร้อมกับมองรอบๆห้องด้วยสายตาที่ตื่นเต้น ปล่อยให้วียืนตกใจอยู่ตัวเดียวที่ดาเนะจู่ๆตะโกนพรวดพราดขึ้นมา “หะ ห้อง ของวี หรอ” ดาเนะยังคงตื่นเต้นซึ่งวีพอจะเข้าใจในตัวดาเนะแล้ว “ใช่แล้วดาเนะ ที่นี่ห้องของวีเอง” วีผายมือให้ชมกับห้องนอนของวี ซึ่งถือว่าเป็นห้องนอนขนาดกลาง แต่เพราะการจัดเข้ามุมสวยงามและมีของน้อย จึงทำให้ห้องของวีนั้นมีขนาดใหญ่ขึ้น

“สุดยอดเลย ไม่เคยนึกว่าจะได้มาที่ห้องของวีแบบนี้นะเนี่ย” ดาเนะสายตาเป็นประกายประทับใจกับห้องที่สวยแบบเรียบง่าย บรรยากาศความเศร้าโศกนั้นค่อยๆหายไป

“ถ้าดาเนะอยากมาเที่ยวที่ห้องของข้าพเจ้าก็บอกเลยนะ ข้าพเจ้าต้อนรับเสมอ” วีต้อนรับดาเนะที่เป็นเพื่อนของตนด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้มและเต็มใจ “ไม่เป็นไรวี รบกวนเปล่าๆ” ดาเนะรู้สึกเกรงใจเจ้าของห้องแต่วีกลับส่ายหน้าปฏิเสธ “ไม่หรอกดาเนะ นานๆทีข้าพเจ้าก็อยากให้เพื่อนมาเที่ยวห้องบ้างนะ สำหรับดาเนะแล้วข้าพเจ้าต้อนรับเสมอหละ ไม่ต้องเกรงใจหรอกนะ แต่...” วีแกว่งหางตัวเองไปมาพร้อมกับสายตาที่หลบลง วีกำลังอ้ำอึ้งเหมือนกำลังพยายามจะบอกอะไรบางอย่างแต่ไม่กล้าในสายตาของดาเนะ

“ขอข้าพเจ้าเที่ยวไปบ้านดาเนะเป็น...บางครั้งได้มั้ย” วีรวบรวมความกล้าบอกออกไป เพราะวีนั้นยังไม่เคยมีเพื่อนที่ให้ความจริงจังเหมือนดาเนะ เลยกล้าๆกลัวๆที่จะขอไปเที่ยวบ้าน “คือข้าพเจ้า...เอ่อ...” วีหน้าแดงขึ้นมาก่อนที่จะหันหลังให้ดาเนะ ซึ่งหางของวีนั้นหยุดส่ายไปมาแต่สั่นแทน ดาเนะที่นั่งอยู่บนเตียงของวีนั้นกำลังรอคำตอบและอมยิ้มไว้ เพราะไม่เคยเห็นวีที่ปรกติแล้วจะจริงจังตลอดทำหน้าเขินอายอย่างนี้

“อยากแช่น้ำร้อนอีก ข้าพเจ้า อ่า...ชอบน่ะ” วีพูดความต้องการของตัวเองออกมาจนได้ซึ่งดาเนะนั้นนั่งนิ่งเงียบ “ถะ ถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไรนะดาเนะ เอ่อ ข้าพเจ้าขอโทษนะ” วีรู้สึกเหมือนดาเนะโกรธจึงรีบขอโทษทันที สีหน้าของวีแอบความรู้สึกผิดหวังเอาไว้แต่หางของวีนั้นตกถึงพื้น ซึ่งเป็นการแสดงออกทางหางของเผ่ากิ้งก่า

“ไม่เป็นไรวี วีเป็นเพื่อนเรานี่นา เราไม่หวงหรอก นานๆทีลงแช่บ่อน้ำอุ่นด้วยกันก็คงน่าสนุกนะ” ดาเนะยิ้มออกมาให้วีเพราะดีใจที่เพื่อนของตนชอบบ่อน้ำอุ่นอันเป็นสิ่งที่ดาเนะภาคภูมิใจในกระท่อมของตน “จริงนะดาเนะ จริงๆนะ” วีรู้สึกตื่นเต้นที่ได้รับอนุญาติให้ไปบ่อน้ำอุ่นที่ตัวเองติดใจ หางของวีสั่นระริกด้วยความตื่นเต้น ดาเนะที่เห็นวีตื่นเต้นเหมือนเด็กนั้นก็ยิ้มให้ “จริงสิ แต่มีข้อแม้นะ ว่าวีจะไม่บอกใครเรื่องบ่อน้ำแห่งนี้กับใคร เราไม่อยากให้ใครรู้นอกจากวีเท่านั้น” วีรีบรับคำทันทีว่าจะไม่แพร่งพรายให้ใครอื่นๆรู้

“วี ตื่นรึยางงงงง” เสียงของโดรุดังเข้ามาทางหน้าต่างจากด้านล่าง วีเดินไปที่หน้าต่างๆและเปิดออกซึ่งหมาป่าแดงในชุดเกราะออกภาพกิจนั้นยืนโบกมือไปมา “วี ท่านอเคเชียเลี้ยงมื้อพิเศษให้กับพวกเราและวีกับดาเนะด้วยนะ ลงมากินฉลองกัน ชวนดาเนะมาด้วยนะ ที่สวนแห่งแสงริมๆทะเลสาบใกล้ๆกับสะพานแสงล่ะ” โดรุตะโกนขึ้นมาซึ่งวีก็ตะโกนกลับตอบรับเหมือนกัน

“เดี๋ยวตามไปนะ ไม่ต้องห่วง” หลังจากที่โดรุได้รับคำตอบแล้วจึงรีบวิ่งกลับไปเพราะรู้สึกกระปรี้กระเป่าที่ได้กินของกินอร่อยๆ “ดาเนะ พวกเราไปกันนะ ถือว่าเลี้ยงฉลองการกลับมาของพวกเราอีกครั้ง และสัญญาแห่งเพื่อนที่จะคงตลอดไป” วีหันมาทางดาเนะซึ่งดาเนะยืนอึ้งเพราะไม่คาดคิดว่าจะมีงานเลี้ยงจัดขึ้น “อือ ไปสิ” ดาเนะพยักหน้าให้กับวีซึ่งวีก็เดินมาหาดาเนะพร้อมกับยื่นชุดไว้เปลี่ยนให้

“ตอนนี้ดาเนะใช้ชุดของข้าพเจ้าก่อนละกันนะ ไม่รู้ว่าชุดของดาเนะนั้นอยู่ไหนเหมือนกัน” ดาเนะรับชุดมาแล้วกิ้งก่าทั้งคู่ก็เดินคู่กันเพื่อจะเดินไปยังสถานที่จัดเลี้ยงจนมาถึงหน้าประตูห้องน้ำของที่พักDRเพื่อเปลี่ยนชุดกันก่อน ซึ่งดาเนะเดินไปหยุดที่หน้ากระจกเพื่อจะล้างหน้าตัวเองก่อน ส่วนวีนั้นเดินเข้าไปยังห้องน้ำในทันที ห้องน้ำของDRนั้นแม้จะไม่ได้มีขนาดใหญ่มากนัก มีเพียงแค่2ห้องน้ำ แต่ก็แยกห้องอาบน้ำและห้องขับถ่ายแยกไว้ต่างหากและห่างพอสมควรนิดหน่อย ดาเนะมองกระจกที่สะท้อนเห็นภาพของตนเองที่ตาแดงช้ำไปหมดจึงจัดการล้างหน้าให้ดูสดชื่นขึ้นก่อนที่จะเดินไปเปลี่ยนชุดในห้องน้ำ ใบหน้าของดาเนะนั้นไม่มีความสุขแต่อย่างใดที่จะได้ฉลองกับเพื่อนๆ แต่มีความรู้สึกหนึ่งที่แอบไว้ภายใน โดยเฉพาะเมื่อเห็นหน้าวีทุกครั้ง ดวงตาของดาเนะจะเปลี่ยนเป็นสีที่ขุ่นมัวก่อนที่จะกลับไปปรกติอีกครั้ง

ไม่รู้แต่งออกมาได้ซึ้งไหม แต่ก็พยายามให้ดีที่สุดแล้ว คิดว่ายามที่เราคิดถึงจากสิ่งที่สูญเสียแล้วกลับมาได้อีกครั้ง คงจะอารมณ์ความรู้สึกประมาณนี้ แม้จะตัวผู้เหมือนกันแต่ก็คงจะมีความคิดความรู้สึกเหมือนกับต่างเพศล่ะมั้ง แต่คงไม่สามารถหรูหราได้แบบนั้น

ก็พึ่งจะบอกไปว่าคิดถึงๆ มาสารภาพรักอะไรลองนัท (จับลิงนัทลงบ่อแล้วโยนโดรุกล้ามๆลงไป)