โอเคเลยง๊าบบบ เอาให้เต็มที่

ไม่ต้องรีบก็ได้นะ อ่านได้เรื่อยๆ

“ทำไมไอ้เจ้าพวกนี้มันไม่หมดสักทีเนี่ย” เสียงของอากุดังออกมาอย่างไม่พอใจขณะที่ปักดาบลงที่พื้นแล้วดึงมันออกก่อนที่จะหันไปจัดการทางอื่น กลุ่มของเฉดจำนวนหนึ่งที่เห็นอากุหันหลังให้จึงลอบที่จะเข้าไปโจมตี แต่เมื่อเพียงเข้ามาในบริเวณที่อากุปักดาบ แสงสว่างสีขาวก็ส่องสว่างจากพื้นเป็นรูปกางเขนที่กลืนกินเฉดกลุ่มนั้นจนหายไป

“นี่พยายามใช้ท่าโจมตีที่เป็นแบบกลุ่มแล้วนะ ทำไมมันยังปรี่เข้ามาไม่หยุดแบบนี้เนี่ย” เนื่องจากการใช้ท่วงท่าต่างๆนั้นต้องใช้ค่าพลังที่ค่อนข้างมาก จึงจำเป็นต้องสับเปลี่ยนกับการโจมตีธรรมดาเพื่อฟื้นพลังนั้นให้เพียงพอต่อการใช้ แม้อากุจะเป็นหมาป่าพาลาดินที่มีเกราะที่หนา แต่เนื่องด้วยน้ำหนักของเกราะและอาวุธที่มาก ทำให้การเคลื่อนไหวต่างๆนั้นไม่คล่องแคล่ว จึงทำใหโดนการโจมตีมากตามไปด้วย แม้ความเสียหายจะเพียงเล็กน้อย แต่ด้วยจำนวนที่มากก็ทำให้ความเสียหายนั้นสะสมรวมเป็นเป็นมากได้ คำขู่เล่นๆของอากุนั้นเริ่มเป็นจริงที่ว่าด้วยเรื่องเกราะแตก เพราะตอนนี้รอบเกราะของโดรุโดยเฉพาะช่วงอกและแผ่นหลังที่มีพื้นที่รับความเสียหายมากที่สุด เริ่มมีรอยแตกร้าวที่มากขึ้นจนเห็นได้ชัดเจน

“ฮึ่ย นี่ขนาดเกราะของเรายังทนรับไม่ไหวเลยเหรอเนี่ย” อากุกัดฟันกรอดเพราะเกราะที่เป็นความภูมิใจของหมาป่าพาลาดินนั้นกำลังแตกสลาย นั่นหมายถึงความภาคภูมิใจของอากุที่สั่งสมมาตลอด “ไม่ เราจะให้เกราะมาพังม(ไม่ได้)” อากุขบฟันเหวี่ยงดาบฟันเหล่าเฉดแต่เมื่อเกราะนั้นถึงขีดจำกัด ในช่วงที่อากุเหวี่ยงแขนทั้งสองข้างออกไปสุดแขนนั้น ช่วงอกของอากุจึงเปิดออกไร้ซึ่งการป้องกัน บอลสีดำที่พุ่งตรงมายังอากุนั้นได้กระทบกับเกราะที่ร้าวเข้าเต็มที่ เกราะแห่งความภาคภูมิใจนั้นได้แตกออกเป็นชิ้นเล็กๆกระจายกันออกไป เผยให้เห็นร่างเนื้อช่วงอกถึงลำตัวของหมาฟ้าอากุ ด้วยความที่ร่างกายต้องแบกรับน้ำหนักของชุดเกราะตลอดเวลาที่สวมใส่ที่ทีน้ำหนักพอสมควร จึงทำให้ช่วงอกขยายออกกว้างและร่องอกของมัดกล้ามเนื้อ

“เสร็จกัน” อากุที่มีการเคลื่อนไหวที่ไม่คล่องตัวจึงต้องอาศัยเกราะนั้นลดทอนความเสียหายที่ได้รับลงมา แต่สิ่งที่ช่วยลดทอนนั้นแตกละเอียดแล้ว แม้จะมีร่างกายท่อนบนที่แข็งแรง แต่ก็ไม่สามารถรับทานความเสียหายได้ดีเทียบเท่ากับเกราะเหล็ก ซึ่งนั่นหมายความว่าอากุจะต้องรับความเสียหายเข้าร่างกายแบบเต็มๆโดยไม่มีอะไรช่วยลดทอนลงไปได้


“เยอะเกินไปแล้ว แบบนี้ไม่ทันแน่ๆ” โดรุที่ถูกรายล้อมไปด้วยเหล่าศัตรูกำลังตั้งรับการโจมตีสวนกลับเพื่อประหยัดพลังงานให้มากที่สุด แต่เมื่อสู้กันไปได้สักพัก เหล่าเฉดจึงเริ่มเปลี่ยนรูปแบบการโจมตีจากที่เข้าไปทีละตัวแล้วโดนสวนกลับ เป็นการเข้าไปโจมตีละหลายตัวแทน ซึ่งได้ผลกับโดรุที่เวลาตั้งรับเพื่อสวนกลับนั้นจะรับมือได้เพียงแค่ตัวเดียว แม้จะเป็นท่าที่มีประสิทธิภาพและรุนแรง แต่มีข้อจำกัดที่รับมือได้ทีละตัวเท่านั้น การโจมตีประสานครั้งแรกของเฉดสามตัวที่พุ่งเข้าใส่โดรุนั้น ยังคงใช้ท่าสวนกลับตามปรกติทำให้เฉดตัวที่หนึ่งนั้นถูกฟันขาดจนสลายไป แต่อีกสองตัวที่เหลือรอดนั้นสามารถโจมตีใส่โดรุได้อย่างเต็ม และชุดของโดรุที่ไม่ได้เป็นเกราะเหล็กอย่างอากุ เป็นเพียงชุดที่ทำจากหนังชนิดหนาและเหนียวที่ออกแบบเพื่อใช้สำหรับการเคลื่อนไหวที่มากขึ้น

เฉดสองตัวนั้นเล็งไปที่จุดบอดของโดรุที่ไม่สามารถป้องกันได้ นั่นคือทางด้านหลังในขณะที่อีกสองมือกำลังใช้งานนั่นเอง เคราะห์ร้ายของโดรุที่เฉดร่างสามนั้นสามารถหลุดลอดไปด้านหลังของโดรุได้ คมมีดอากาศจากความมืดนั้นเข้าฟาดฟันชุดของโดรุต่อเนื่องจนขาด เผยให้เห็นบาดแผลที่ถูกคมอากาศตัดเฉือนเป็นรอยแดงๆ และมีรอยเลือดซึมออกมาบริเวณปากแผลเพราะเป็นแผลที่ตื้นที่ได้รับการลดทอนจากชุดหนังก่อนจะขาด เมื่อโดรุจัดการตัวแรกเสร็จจึงรีบตวัดดาบไปทางด้านหลังเพื่อฟันเฉดที่หลุดลอดนั้นให้หายไป

“แย่ล่ะ หลังเรา ขืนโดนบอลดำนั่นอัดใส่หลังเราไม่รอดแน่” โดรุเริ่มกังวลถึงความปลอดภัยของตัวเอง เพราะบอลสีดำนั้นแม้จะถูกสัมผัสตามร่างกายก็ยังสามารถลดทอนได้จากร่างกายที่ฝึกฝน แต่ถ้าบอลนั้นเข้าสู่บาดแผล นั่นหมายถึงจะรับความเสียหายเข้าอย่างเต็มกำลัง และบอลนั้นมีผลลดความสามารถของผู้ถูกสัมผัส ยิ่งถ้าโดนที่บาดแผลโดยตรงด้วยแล้ว อาจทำให้อวัยวะภายในได้รับความเสียหายได้โดยตรง

“ไม่ได้การ ขึ้นอยู่กับที่นี่ไม่ต่างจากเป้านิ่งแน่ แล้วยิ่งพวกมันรู้จุดอ่อนท่าสวนกลับแล้วด้วย” จากโดรุที่ตั้งรับเพื่อการสวนกลับเริ่มเปลี่ยนรูปแบบการโจมตีอย่างสิ้นเชิง โดรุอาศัยช่วงเวลาที่ศัตรูกรูกันเข้ามาเป็นจำนวนมากพุ่งตัวผ่านอย่างรวดเร็ว ในเส้นทางที่โดรุที่พุ่งผ่านเป็นเส้นตรงนั้น เหล่าเฉดที่อยู่ในเส้นนทางนั้นก็ล้มลงไปในทันที ไม่ว่าจำนวนจะมากหรือน้อยก็ตาม แต่เพียงสักพักก็กลับลุกขึ้นมาอีกครั้ง

“เพราะไม่ได้เป็นการโจมตีสวนกลับ พลังโจมตีเลยน้อยลงอย่างมาก” โดรุกระชับดาบขึ้นมาอีกครั้งไม่ใช่เพราะกลัวที่จะหลุดมือ แต่แสบบาดแผลที่หลังของตนเอง “แต่ถ้ามันช่วยให้หลังเราปลอดภัย ก็คงยืดเวลาให้เราจัดการพวกนี้ได้อีกสักพัก” จากนั้นโดรุก็พุ่งตัวฝ่าพวกเฉดอีกครั้ง แต่เมื่อผ่านพ้นกลุ่มของพวกเฉดแล้ว ร่างของโดรุก็พุ่งไถลไปกับพื้นเพราะเสียหลักทรงตัวตั้งยืนไม่ได้เพราะความรู้สึกปวดแสบที่หลัง

“โอ๊ยยย หละ หลังเรา” โดรุที่ลงไปนอนคว่ำกับพื้นหญ้านั้นร้องออกมาอย่างเจ็บปวด เพราะแผลที่หลังนั้นเริ่มเปิดและฉีกกว้างออกมากขึ้นกว่าเก่า “โดรุ เป็นไงบ้าง” เสียงของหมาฟ้าอากุลอยออกมาจากทางด้านข้างใกล้ๆ “โดรุ!!! หลังนาย” อากุร้องออกมาอย่างตกใจเพราะหลังที่ปรกติเป็นขนสีแดงนั้น ตอนนี้เป็นขนที่เปียกไปด้วยเลือดสีแดงอยู่เต็มหลัง

“อากุ...เป็นยังไงบ้างน่ะ” โดรุที่พยายามชันเข่าตัวเองโดยใช้ดาบปักลงไปที่พื้น เพื่อช่วยรับน้ำหนักที่ขณะประคองตัวแล้วมองไปให้เพื่อนของตน “!!! อากุ...” สภาพของอากุในตอนนี้แทบไม่ได้แตกต่างอะไรจากหลังของโดรุ แผ่นอกและลำตัวนั้นเป็นรอยบาดแผลฟันรอยเล็กๆจำนวนมาก และมีเลือดซิบอยู่ที่ปากแผลทุกแผลเช่นกัน ขนที่จากสีฟ้าอมเขียวนั้นเป็นเริ่มเป็นสีแดงเกือบทั้งตัวแล้ว

“หึ ไร้เกราะนี่ก็แย่เหมือนกันแหะ จะสับเกราะหลังให้มากันหน้าก็ทำไม่ได้อีก” อากุพูดเสร็จก็ปักดาบเพื่อประคองตัวเองให้ยืนอยู่เช่นกัน “สงสัยพวกเราคงจะมาได้แค่เท่านี้สินะ”


ทางด้านของกลุ่มของลิงแบงค์ที่เดินทางมาถึงเมืองส่วนกลางแล้ว ทุกตัวก็หยุดการเคลื่อนไหวและตรวจสิ่งต่างๆรอบบรเวณ “พบเจออะไรบ้างมั้ย” ลิงแบงค์ตะโกนถามเสียงดังเพื่อให้ทุกตัวได้ยิน “ไม่เจออะไรเลยครับ” เหล่าทหารเสือดำตอบกลับประจำจุดที่ตัวเองเข้าไปสำรวจ

“พี่แบงค์ๆ มานี่ทีสิ” เสียงของลิงนัทเรียกดังขึ้นมาให้ไปหา “พี่ ทำไมมันถึงมีฟูกอยู่ตรงนี้ได้ล่ะ” ลิงนัทชี้ไปที่ฟูกที่อยู่บริเวณใกล้ๆเสาไฟต้นหนึ่งที่ไม่โดดเด่นนัก ถ้าไม่สังเกตุก็จะไม่เห็น “นี่มัน ฟูกที่ดาเนะกับวีนอนนี่นา” ลิงแบงค์เข้าไปสัมผัสเนื้อของฟูกซึ่งเป็นของจริงยิ่งทำให้ลิงแบงค์ตกใจมากกว่าเดิม

“นี่มันของจริงนี่ ถ้างั้นแสดงว่าดาเนะกับวีนั่นเป็นของจริงที่ไม่ใช่ภาพลวงตาน่ะสิ” ลิงแบงค์ที่รับหน้าที่พาเหล่ารุ่นน้องหลบหนีจากเขตอันตรายจึงไม่รู้เรื่องราวตรงจุดนี้ที่เกิดขึ้น “ดีมากเลยแบงค์ เจอของดีเข้าให้แล้วนะ” ลิงนัทกล่าวชมลิงแบงค์ก่อนที่จะเรียกรวมตัวอีกครั้ง"

“ตอนแรกก็ยังไม่รู้หรอกนะว่าจะสั่งคำสั่งอะไรต่อไป” ลิงแบงค์ชี้ไปที่ฟูกทันทีทำให้เหล่าหางมองตามกันด้วยสายตาที่งงๆ “แต่จากหลักฐานนี่ แสดงให้เห็นว่าดาเนะกับวีนั้นได้มาที่เมืองแห่งนี้แล้วจริงๆ เพราะฉะนั้น หน้าที่ของเราในตอนนี้คือเข้ายึดพื้นที่สวนแห่งแสง ซึ่งเป็นภารกิจที่เราจะทำเป็นภารกิจสุดท้ายแล้ว” ลิงแบงค์แจกแจงคำสั่งเสร็จแต่ไม่เกิดเสียงฮือฮาแต่อย่างใด เพียงแต่มีเสียงพึมพำไปมาเกี่ยวกับฟูกและกิ้งก่าทั้งสองตัวว่ามีส่วนเชื่อมโยงอย่างไร

“พี่วี พี่ดาเนะ แล้วก็ฟูกมันเกี่ยวข้องอะไรกันน่ะ” “นั่นสิ แล้วฟูกมาโผล่กลางที่ๆแบบนี้เนี่ยนะ จะจัดฉากก็ยังนึกไม่ออกเลยว่าเพื่ออะไร” เหล่าหางต่างตั้งข้อสงสัยกันไม่หยุดจนลิงแบงค์ต้องกระแอมออกมาเพื่อหยุดให้สงบลง “เอาล่ะ ตอนนี้เรารีบช่วยพวกรุ่นพี่กันก่อน ส่วนเรื่องฟูกนี่เดี๋ยวค่อยมาคิด พี่ก็อยากรู้เหมือนกันว่ามันทำไม” เสียงเฮร้องของรุ่นน้องดังออกมาอีกครั้งพร้อมกับการจัดวางแผนงานเพื่อเตรียมเข้าสู่พื้นที่ต่อไป เมื่ออธิบายเสร็จเหล่าหางรุ่นน้องทุกตัวก็เข้ากลุ่มตามที่ได้รับมอบหมาย โดยที่ทหารเสือดำล้อมกรอบอีกชั้นเพื่อคุ้มครองความปลอดภัยเหมือนครั้งที่แล้ว

“เอาล่ะ พร้อมนะทุกตัว” เสียงเฮร้องของทุกตัวดังขึ้นอย่างฮึกเหิมและเริ่มออกเดินทาง มีเพียงลิงนัทและหมาป่าเรนาเท่านั้นที่ยิ้มหัวเราะหน้าแดงกันเพียงสองตัว ทำให้เหล่าหางที่อยู่ใกล้ๆหวาดกลัวกับความน่าสงสัยของสองตัวนี้

“เฮ้ย คิดอะไรของแกเจ้านัท” ลิงแบงค์หันมาถามด้วยสายตาขวาง “ไม่มีอะไรคร้าบบพี่ เพียงแต่ผมพอจะคาดเดาเรื่องฟูกนั่นได้ออกแล้วล่ะพี่ ใช่มะเรนา อะฮิๆๆๆ” ลิงนัทถามไปยังเรนาซึ่งก็รับตอบกลับอย่างดี “นั่นสิเนอะลิงนัท อุโฮะ” “เฮ้ย พวกแกสองตัวคิดอะไรกัรฟระ” ลิงแบงค์ขึ้นเสียงไม่พอใจกับความน่าสงสัยของทั้งสองตัว

“ไม่มีอะไรคร๊าบบบ ไม่มีอะไรจริงๆน้า อุโฮะ” ทั้งสองตัวร้องออกมาอย่างอารมณ์ดี


“เฮ้ย แย่แล้ว” ลิงแบงค์กับพรรคพวกเคลื่อนที่ทัพมาถึงสวนแห่งแสงแล้ว และได้พบกับกลุ่มของเฉดจำนวนมากทางด้านหน้าที่ห่างออกไป “พลกิ้งก่า เตรียมพร้อมไว้ รับคำสั่งแล้วลงมือเลย ที่เหลือหลบไปห่างๆก่อน” เหล่ากิ้งก่าวิ่งออกมารวมกลุ่มทางด้านหลังของลิงแบงค์ตามคำสั่งและดึงศรออกมาขึ้นคันธนูเตรียมพร้อม เหล่ากิ้งก่านั่งชันเข่าและง้างธนูขึ้นฟ้าเบาๆเพื่อกะตำแหน่งและทิศทางให้ใกล้เคียงที่สุด ระหว่างนั้นลิงแบงค์ก็ร่ายเสาหินบุยเทนขึ้นมา เพื่อใช้ดูดซับความเสียหายถ้าเกิดเหตุการณ์ที่เฉดเหล่านั้นหันมาโจมตีกลับ

“เล็งไปที่ทิศที่เห็นนะ เอาให้ลงตำแหน่งที่ตัวบ้าพวกนั้นวิ่งเลย” ลิงแบงค์ยกมือขึ้นสูงเพื่อที่จะให้สํญญาณโจมตี “คุณแบงค์ครับ!!! ระงับการโจมตีก่อนครับ เหมือนคุณอากุกับโดรุจะอยู่ตรงนั้นด้วย” ทหารเสือดำตัวหนึ่งที่สังเกตุเห็นเหมือนหมาป่าสองตัวอยู่บริเวณนั้น

“วะ ว่าไงนะ” ลิงแบงค์พยายามเพ่งมองไปทางนั้นอย่างตั้งใจซึ่งสามารถสังเกตุเห็นได้จริง “เฮ้ย ทำไมอากุกับโดรุไปอยู่ที่นั่นได้น่ะ แล้วทำไมไม่เคลื่อนไหวหรืโจมตีกลับ แต่กลับอยู่กับที่แบบนั้น...หรือว่า!!!” ลิงแบงค์เริ่มวิเคราะห์สถานการณ์ได้ออกจึงยกมือขึ้นฟ้าขึ้น

“คุณแบงค์!!!” ทหารเสือดำร้องอย่างตกใจเมื่อรู้ว่าลิงแบงค์นั้นจะสั่งการโจมตีโดยมีเพื่อนของตนอยู่ด้วย “ไม่ต้องห่วง ไว้ใจเถอะ พลกิ้งก่า เตรียมพร้อม รอบแรกยิงให้อยู่ห่างจากพวกพี่หมาๆด้วย” เหล่ากิ้งก่าหันทิศทางธนูเยื้องออกไปทางซ้ายทันที

“ยิง!!!” เสียงของลิงแบงค์สั่งพร้อมกับฝนธนูที่ลอยขึ้นฟ้าไป “ขอให้โดรุกับอากุเข้าใจความหมายนี้ออกเถอะ” ลิงแบงค์คิดในใจอย่างเป็นกังวล


“โดรุ ลุกไหวมั้ย” อากุที่ยืนข้างๆนั้นหันมาถามอย่างเป็นห่วงและเหนื่อยหอบ “ไม่ไหว แผลที่หลังทำให้เราลุกขึ้นยืนไม่ไหวเลย” โดรุตอบพลางพยายามลุกขึ้นยืนแต่ทำไม่ได้ สักพักหนึ่งก็มีศรธนูจำนวนมากตกลงมาห่างจากเหล่าหมาป่าทั้งสองไม่ไกลนัก

“ล ลูกธนูนั่น” หมาป่าทั้งสองตัวแทบจะพูดออกมาเสียงเดียวกันและคิดออกได้พร้อมกัน “โดรุ พอกางแขนถือดาบค้างและรับน้ำหนักเราไหวไหม” อากุถามขึ้นมาซึ่งโดรุเข้าใจในสิ่งที่จะสื่อในทันที

“ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว ไม่ไหวก็ต้องไหวล่ะ ช่วยเป็นเกราะหลังให้ด้วยนะอากุ” โดรุร้องขอเพื่อนของพร้อมกับลงไปนั่งชันเข่าในท่าทีสะดวกที่สุด “ฝากเป็นเกราะด้านข้างแล้วก็เกราะส่วนหน้าให้เราด้วยล่ะ ทนแสบแผลไว้ด้วย” อากุยื่นข้อต่อรองพร้อมกับยกดาบใบใหญ่นั้นพาดหลังกับตัวเอง โดยทำมุมเอียงลาดกับเกราะของตน และค่อยๆเอนตัวเองจนแผ่นอกและหน้าท้องของอากุสัมผัสและนาบไปกับแผ่นหลังของโดรุโดยทิ้งน้ำหนักตัวลงไปด้วย

“แสบโว้ยยยย” ทั้งคู่ร้องออกมาพร้อมกันเพราะบาดแผลที่ถูกสัมผัส โดรุยกดาบของตนโดยใช้ใบดาบปิดทางด้านข้างของหมาป่าสองตัว ที่หมาป่าฟ้านั้นอยู่บนหมาป่าแดง ด้วยช่วงอกและลำตัวที่ใหญ่ของอากุ ทำให้ขนาดของเกราะหลังที่ยังไม่แตกนั้นมีขนาดใหญ่ตามไปด้วย ซึ่งใหญ่เพียงพอที่จะบังร่างของทั้งสองหมาป่าให้ปลอดภัยจากการโจมตีด้านหลังได้ และที่ทั้งคู่ต้องตัวติดกันนั้นเพื่อที่จะลดพื้นที่ช่องว่างให้น้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพื่อลดความเสี่ยงของลูกธนูที่จะเสียบตามช่องว่างรอยปิดของดาบและเกราะ ทั้งสองหมาป่าต่างฝากความเชื่อมั่นไว้ซึ่งกันและกันโดยสัมผัสทางแผ่นหลัง หน้าอก และความปวดแสบของบาดแผลทั้งคู่ ถ้าตัวใดตัวหนึ่งหลุดจากสัมผัสนี้นั่นหมายถึงชีวิตทั้งสองก็จะต้องสลายลงไปในทันทีด้วยฝนธนูหรือการรุมโจมตีของพวกเฉด

ตอนนี้ก็ยืดออกไปอีกหนึ่งตอนอีกแล้ว ใครเคยดูหนังเรื่อง300คงจะนึกออก ที่เหล่าสปาต้าเอาโล่กลมๆมาล้อมพวกตนเพื่อป้องกันฝนธนูที่กระหน่ำร่วงลงมา แต่ในสถานะการณนี้มีเพียงหมาป่าแค่2ตัวเท่านั้น แต่ด้วยความที่ใบดาบที่ค่อนข้างใหญ่ เลยเอามาประยุกต์กับสถานการณ์นี้ซะเลย

ว่าแต่ทั้งคู่จะเป็นเอดส์กันมั้ยเนี้ย เลือดกับเลือดสัมผัสโดน ติดเชื้อทางเลือด อากกกก

จิ้ม Like รัวๆๆๆๆๆๆๆ

ปล.ถึงท่านดาเนะ ตอนใหม่ยังไม่ได้อ่าน แต่มาเม้นให้ก่อนคร้าบ =w=

เดี๋ยวสอบเสร็จจะมาตามอ่านอีกทีนึงครับ

แอบแก้อะไรบางส่วน ดีแล้วที่ยังไม่ได้อ่านนะ ดันลืมจุดนั้นไปได้ยังไงเนี่ย อากุนี่แมนมากๆ เอาตัวเข้าบังร่างกายโดรุเลย

ขึ้นมาปุบ ได้อ่านเลย ขอตัวไปอ่านฟิคก่อน

แล้วจะรออ่านตอนต่อไปคร๊าบ



เอาให้วีหล่นทับรุ่นน้องเลยคับ =w=

ปล.เย่ หยุด Christmas แย้ว มี FanArt เป็นของขวัญ
ระละเอียดคอยดูกระทู้นู้นและกัน ไว้ลงวันที่ 25

/me ไปและ =w=

จะหล่นใส่เจ้านี่ละ =w="

อะไรมันจะคิดสั้นได้ขนาดนี้นะเจ้าก่าวีในฟิคเนี่ย ทีตอนมรสุมแมวจิ้มก่ายังไม่เป็นอะไรเลย

ตอนนี้วีวี่จะเป็นเช่นไร โปรดติดตามตอนต่อไป

เล่นซีลรอฟิคก่อนหละ