BigBugStudio Forum
http://www.bigbugstudio.com/forum/

[Fic]ตอนละยาวๆของดาเนะ 12/04 เส้นทางของเสลธ
http://www.bigbugstudio.com/forum/viewtopic.php?f=19&t=6909		 Page 14 of 204
Author:  GuilMon [ Mon Sep 27, 2010 6:49 am ]
Post subject:  Re: Ficต่อตอนยาวๆของดาเนะ ตอน4
+ + โดนพาดพิง 2 ตอน คิคิคิ :twisted:


แต่งต่อนะครับ รออ่านอยู่ ไม่ต้องรีบนะครับ เลื่อยๆ :twisted:
Author:  ome [ Mon Sep 27, 2010 7:19 am ]
Post subject:  Re: Ficต่อตอนยาวๆของดาเนะ ตอน4
แวบเข้ามาอ่านครับ ไหงไม่เข้ากระทู้นี้แปปเดียวรังสีม่วงมันสว่างจ้าขนาดนี้ละเนี้ย = =
ไม่ได้พูดถึงตัวฟิคนะครับ แต่กำลังพูดถึงเหล่าแม่ยกต่างหาก -w-

สิ่งที่ควรทำใจสำหรับการแต่งฟิคสมัยนี้
มิตรภาพลูกผู้ชาย=วายในสายตาแม่ยกละมั้ง -w-

รออ่านตอนที่5อยู๋นะครับ
Author:  fushigidane [ Mon Sep 27, 2010 7:47 am ]
Post subject:  Re: Ficต่อตอนยาวๆของดาเนะ ตอน4
เข้ามาหาเหยื่อลิงออัลฟ่า1ให้ถูกพาดพิง :twisted: แต่ไม่รู้ชื่ออะ ลิงrattanapunนี่เรียกว่าอะไรหว่า ตอนนี้ขอใช้ชื่อ ราทาน ก่อนละกันนะ
Author:  Altemis [ Mon Sep 27, 2010 8:31 am ]
Post subject:  Re: Ficต่อตอนยาวๆของดาเนะ ตอน4
มาตอบแทนเจ้าตัวคับ อิอิ. rattanapun ชื่อแบงค์คับ
Author:  pitinata [ Mon Sep 27, 2010 9:03 am ]
Post subject:  Re: Ficต่อตอนยาวๆของดาเนะ ตอน4
ตอนต่อไปนี่
สงสัยจังเลยว่า ก่าวี จะงานเข้าหรือไม่ :o
Author:  fushigidane [ Mon Sep 27, 2010 10:05 am ]
Post subject:  Re: Ficต่อตอนยาวๆของดาเนะ ตอน4
ต้องขอโทษด้วยครับ หลายคนอาจจะคิดว่างานเข้าแน่สำหรับวี แต่ผมดันสนุกกับตอนนี้มากไปหน่อย มันเลยยืดออกไปยาวเกินน่ะครับ :oops: มันเลยยังไม่ถึงจุดนั้นสักที(แต่ผมอ่านตอนนี้ผมชอบนะ) วันนี้อาจจะได้เห็น2ตอนรวดครับ เพราะแบ่งท่อน1 ท่อน2ไว้ จะได้ไม่ยาวเกิน

“โทษทีนะดาเนะ เดี๋ยวเราไปที่สมัครกันเลยดีกว่า” วีเดินกลับมาหาดาเนะหลังจากที่ตกลงเจรจาแผนการบางอย่างกับวาฬกิลแล้วเรียบร้อย วาฬกิลตัวนั้นโบกมือลาให้ก่อนที่จะเดินดุ่ยๆแยกไปเพื่อกลับไปทำหน้าที่ของเขา “เดี๋ยวเราเดินตามวาฬตัวนั้นไปละกันนะ จะได้ไปสถานที่สมัครไปในตัวเลย...ดาเนะ”

วีชวนแต่ต้องเรียกชื่อดาเนะเพื่อเรียกซึ่งเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่ “มีอะไรรึเปล่าดาเนะ ยังเจ็บอยู่หรอ” หางตาของดาเนะเริ่มตกเพราะความกังวล "เอ้อ ไม่มีอะไรหรอก เดี๋ยวเรารีบไปกันเถอะ เมื่อกี้แค่คิดอะไรนิดหน่อยน่ะ” ดาเนะรีบตอบวีเพราะไม่อยากให้รู้ว่าเขาเริ่มคลางแคลงในตัวเพื่อนใหม่เหมือนกัน ทั้งคู่เลยเร่งก้าวตามวาฬตัวนั้นไปจนทันเพราะเดินค่อนข้างช้า

“วาฬครับ สถานที่สมัครหน่วยอัลฟ่านี่อยู่ไกลมั้ยครับ” วีรีบวิ่งเข้าไปถามกิลทันที กิลหยุดเดินทันทีทำให้ทั้ง2หยุดเดินตาม “น้องเห็นข้างหน้านั่นมั้ยล่ะ นั่นแหละ สถานที่รับสมัครนะ สังเกตุไม่ยากเลย” แล้ววาฬก็เดินดุ่ยๆต่อปล่อยให้กิ้งก่าทั้ง2ตะลึงกับภาพที่เห็น “ไม่จริงน่ะ” ทั้ง2อุทานขึ้นมาพร้อมกัน


ภาพที่เห็นนั้นคือเหล่าหางที่กำลังต่อคิวยาวเหยียดเป็นเส้นตรง แม้แต่วีที่เป็นกิ้งก่าประจำเมืองนี้และคาดการณ์เหตุการณ์นี้แล้วยังตกใจ

"ไม่จริงน่ะ เยอะขนาดนี้เลยหรอ” วียืนอ้าปากค้างพะงาบๆ ส่วนดาเนะนั้นไม่อะไรมากเพราะเข้าไม่รู้จักผังเมืองแห่งนี้ "ทำไมหรอวี มันเลวร้ายขนาดนั้นเลยหรอ” ดาเนะเดินไปที่หน้าของวีที่ยังพะงาบๆค้างอยู่และหางก็สั่นเทาอีกด้วย

“ดาเนะ ฟังนะ...”วีถอนหายใจและสูดหายใจลึกๆเพื่อทำใจเล่าในสิ่งที่เขายังเหนื่อย “ตรงจุดนี้เนี่ยเป็นตีนสะพานเล็กๆใช่มะ” ดาเนะพยัคหน้าเพราะมีเพนกวินที่น่าจะเป็นท้ายแถวอยู่ตรงกลางสะพานที่วีกล่าว “สถานที่สมัครน่ะ เป็นที่ทำการแรคคูณซึ่งเป็นตึกที่อยู่ข้างหน้าเราเห็นไหม” ดาเนะชะโงกหน้าของตัวเองจึงเห็นตีที่วางขวางกับตัวถนน ซึ่งอย่างห่างจากที่เขาอยู่ประมาณจำนวนกิ้งก่าอย่างเขาต่อแถวกันประมาณ100ตัว ดาเนะหันมามองหน้าวีด้วยหน้าที่ไม่ได้ต่างจากวีมากนัก แถมยังซีดกว่าวีอีกด้วย

“ใช่แล้วดาเนะ ดาเนะเห็นแล้วใช่มะ แล้วแถวเนี่ย ยังเลี้ยวโค้งไปทางซ้ายตามถนน ซึ่งด้านหน้าของตึกแรคคูณเนี่ย อยู่ตรงหัวโค้งของถนน” วีชี้นิ้วแล้วลากนิ้วกลางอากาศโดยเริ่มตั้งแต่ท้ายแถวไปยังหน้าตึก ซึ่งยังมองไม่เห็นด้วยซ้ำว่าอยู่ที่ไหนสำหรับดาเนะ ดาเนะเห็นระยะการลากนิ้วของวีแล้วถึงกับหน้าซีดไปทั้งหน้า เพราะระยะที่วีวาดนั้นยาวมาก วีเห็นสีหน้าของดาเนะแล้วแล้วอยากจะขำแต่ก็ขำไม่ได้

“มีหางเยอะมากเลยอะ อย่างนี้รอทั้งวันยังไม่ได้ยื่นเอกสารเลยมั้งเนี่ย” วีพูดออกมาให้ดาเนะรับรู้ซึ่งดาเนะก็พยัคหน้าหงึกๆตามด้วยสีหน้าที่ยังซีดอยู่

“เอาอย่างงี้ละกันเดี๋ยวพวกเราไปกันต่อนะดาเนะ ข้าพเจ้ารู้จักลิงตัวนึงที่สามารถยื่นเอกสารให้พวกเราได้โดยตรง โดยที่พวกเราไม่ต้องต่อแถวรอแบบพวกนั้นด้วยนะ” วีชวนดาเนะซึ่งสิ่งที่ดาเนะได้ยินนั้นเหมือนกับเสียงจากสวรรค์ที่จะนำพาสู่การเป็นหน่วยอัลฟ่า ทำให้ความแคลงใจในตัววีนั้นถูกแทนที่ทันที่

“ที่ ที่ไหนหรอวี วีพูดจริงๆนะ” ดาเนะหันขวับมาทางวีด้วยสายตาที่เป็นประกายกับหางที่สั่นระริก ‘ดาเนะเป็นเอามากนะเนี่ย นี่คาดหวังสู่การเป็นหน่วยอัลฟ่าขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย’ วีแอบเหงื่อตกเมื่อเห็นสภาพเพื่อนตัวเองเหมือนเด็กที่กำลังจะได้ของเล่นใหม่

“อือ รู้จักสิ และที่เจ้านั่นอยู่ก็ไม่ไกลมากด้วยจากที่นี่ เดี๋ยวเราพาไปเอง” วีชี้นิ้วไปเยื้องไปทางซ้ายอันเป็นที่หมายที่ดาเนะก็ยังคงไม่รู้ว่ามันคือที่ไหน วีแอบอมยิ้มเล็กน้อยไม่ให้ดาเนะเห็นที่ได้เจอกับใบหน้าของดาเนะอย่างนั้น


วีและดานะเดินผ่านแถวที่ต่อยาวเป็นขบวนข้างทางยาวเหยียด ดาเนะขอบคุณวีที่ช่วยเขาให้มากมายตลอดการเดินทางมาที่นี่ วีก็หัวเราะแหะๆและบอกไม่เป็นไรซึ่งที่จริงแล้วเขาเนี่ยล่ะตัวก่อเรื่องทั้งหมด ทั้งคู่เดินมาถึงหัวโค้งแรกก็เลี้ยวซ้ายผ่านวาฬตัวใหญ่สีเขียวในชุดพ่อครัวที่กำลังผัดข้าวผัดอยู่ วีทักลุงจามอนตามปรกติซึ่งลุงก็ไม่ได้ตอบอะไรเพราะกำลังใส่ใจกับการทำอาหารอยู่ กลิ่นของข้าวผัดหอมๆสีทองของไข่นกฟีนิกส์กับเครื่องปรุงพริกไทย กลิ่นหอมนั้นช่างเย้ายวลเหมือนกับมีมือคอยกวักให้ลอยตัวออกมาหา ซึ่งเหลาหางที่ต่อแถวอยู่ละแวกนั้นบ้างก็หันมาดูนำลายไหลยืดบ้าง บางตัวตาเคลิ้มกับจินตนาการไปแล้วด้วยซ้ำ ดาเนะเดินผ่านได้กลิ่นอันหอมหวลชวนกินจนทำให้ท้องเขาร้องดังโครก วีหยุดเดินกึกทำให้ดาเนะเดินชนแผ่นหลังของวีเหมือนกัน วีหันกลับมาหาดาเนะ ซึ่งหน้าของดาเนะขึ้นสีแดงเรื่อๆและหัวเราะแหะๆเบาๆ เพราะดาเนะก็อายเหมือนกันที่ต้องมาให้ได้ยินเสียงท้องร้องของเขาที่ดังมาก

“หิวหรอดาเนะ เดี๋ยวหาอะไรกินกันก่อนละกัน นี่ก็เลยมื้อกลางวันมาแล้วด้วย พวกเรายังไม่ได้กินอะไรกันเลยนะถ้าจะว่าไป” วีเสนอแนะแต่ดาเนะส่ายหน้าปฏิเสธ

“วี เราไม่ได้มีเงินมากขนาดนั้นนะ แล้วร้านนี้ดูท่า(โครกกกก)...” ดาเนะหยุดพูดกึกทันทีเมื่อเสียงท้องของเขามันฟ้องร้องอีกครั้ง ดาเนะหลบสายตาวีทันทีด้วยใบหน้าที่ระเรื่อกว่าเดิมเพราะปล่อยเสียงท้องที่ดังถึง2ครั้ง

“เห็นมะ ดาเนะหิวจริงๆด้วย ไม่เป็นไรน่า ข้าพเจ้าเป็นเจ้าบ้านนะ ก็ต้องดูแลดาเนะที่เป็นแขกดีๆสิ” วีหัวเราะอย่างอารมณ์ดีพลางตบไหล่ดาเนะ วีเริ่มชอบใจดาเนะตรงจุดนี้ “เดี๋ยวพวกเราไปนั่งตรงที่ลิงตัวนั้นนั่งนะ เพื่อนข้าพเจ้าอยู่ที่นั่นแหละ” วีขยับหัวไปยังทิศที่ลิงขนน้ำตาลตัวหนึ่งกำลังนั่งชันเข่าจีบแกะสาวตัวหนึ่งที่ทำท่าเขินอายอยู่ด้วย

“วี จะดีเหรอ พวกเค้ากำลัง... วี เดี๋ยวก่อนดิ วี!!!” ดาเนะรีบตามวีไปเพราะเขาไม่ได้ยืนอยู่ฟังดาเนะแต่เดินตรงไปยังคู่หวานคู่นั้นด้วยสายตาที่เอาเรื่อง


“เธอช่างเป็นแกะที่งดงามที่สุดที่ได้พบมา เส้นขนสีชมพูทีนุ่ม สัมผัสที่ชวนหลงไหล เขาโค้งมนสง่างาม หางฟูฟ่องน่ารัก กีบแกะที่ทรงพลังแข็งแกร่ง ทุกอย่างนั้นล้วนคือตัวเธอนะจ๊ะ น้องแกะคนดีของพี่ราทาน”

ลิงแบงค์ที่ใส่ผ้าคาดหัวอินเดียนแดงกับผ้าพันคอยาวสีเหลือง กำลังโปรยคำหวานแก่แกะน้อยของเขาอย่างอ่อนหวาน ซึ่งแกะในชุดยาวสีชมพูอ่อนตัวนั้นก็เอามืออังแก้มอย่างเขินๆแต่ตาขวางทันทีเมื่อได้ยินประโยคท้ายของลิง เลยเอาหนังสือเล่มหนาของเธอเขวี้ยงใส่หน้าลิงเต็มๆดังป้าบใหญ่ หนังสือค่อยๆไหลลงมาจากหน้าของลิงแบงค์ และการหงายหลังดังตึงลงไปกับพื้นขากับนิ้วชักแด็กๆอยู่ แล้วสิ่งมีชีวิดสีฟ้าทรงวงรีก็กระโดดลงมาจากโต๊ะลงไปยังหน้าอกของลิง แล้วกระโดดดึ๋งๆเหมือนจะเรียกเจ้านายของมัน

“ไม่เป็นไรมากหรอกมิเกะ แค่หน้ายับหน่อยนึงเท่านั้นเอง” ลิงตัวนอนตอบให้มิเกะซึ่งมิเกะยังคงกระโดดบนหน้าอกของลิงเหมือนเดิม “แค่นี้ยังน้อยไปย่ะ มาหาว่ากีบแกะทรงพลังได้ไง เค้าออกจะเป็นแกะที่บอบบางรับใช้เหล่าเทพนะ” แกะตัวนั้นทำท่าภาวนามองหน้าขึ้นฟ้าด้วยสายตาที่อ่อนโยน

“บอบบางตายอะ อัก” ลิงแบงค์โดนแกะเตะดังผลักกลิ้งหลุนๆไปชนกับผนังตึกดังโครม “นี่ไง กีบแกะทรงพลัง” พูดเสร็จแบงค์ก็สลบไปทันทีแล้วมิเกะก็กระโดดกลับมาที่โต๊ะพลางส่ายหัว(ตัว)ไปมาพร้อมกับถอนหายใจ วีกับดาเนะมองไปทางแบงค์ก็เหมือนเห็นดาวกับมิเกะตัวน้อยๆลอยวนอยู่เหนือหัวลิงตัวนั้นด้วย

“วี มานั่งก่อนสิ มานั่งกินอะไรด้วยกันนะ ไม่มีเพื่อนกินแล้วบายะเง้า เหงา” แกะบายะชวนวีมานั่งด้วยกัน “เหอะๆ บายะ วีว่าจะมาแกล้งแบงค์เขาสักหน่อย อุตส่าตีสีหน้ามากะหาเรื่องเลยแต่เล่นจัดการเองหมดงี้เซ็งเลยนะ” วีหันไปมองที่แบงค์อีกครั้งที่ยังนอนยิ้มสลบ มือเท้าชักแด็กๆ ดาเนะเห็นสภาพของลิงตัวนั้นแต่วีพูดดักไว้ก่อน

“ไม่ต้องห่วงหรอกดาเนะ หมอนั่นเป็นอย่างนี้ประจำแหละ โดนมาไม่รู้กี่ครั้งแล้วมันก็ยังบ้าจี้เล่นแบบเดิม สมแล้วที่เป็นลิงที่ใช้เวทแห่งดิน อึดทนทานทายาทจริงๆ เดี๋ยวมันก็มานั่งกับพวกข้าพเจ้าเองหละ” วีพูดเสร็จก็หาที่นั่งลงทันที “นั่งหาอะไรกินกันดาเนะ ไม่ต้องห่วงๆ” วีชวนชักซึ่งดาเนะก็หาเก้าอี้นั่งข้างๆวีโดยยังคงมองลิงแบงค์สลบอยู่

“เพื่อนของวีหรอ ไปเห็นแนะนำให้รู้จักเลยนะวี” บายะทักวีแล้วหันไปทางดาเนะ “เราชื่อบายะนะ ยินดีที่ได้รู้จักนะดาเนะ” บายะทักดาเนะด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใสแต่ตัวดาเนะเองกลับคือยกมือขึ้นมาทักเบาๆเท่านั้น

“ไม่ต้องกลัวไปหรอกดาเนะ ความจริงแล้วบายะเป็นแกะที่อ่อนโยนมากเลย” วีเสริมทักขณะที่ยังคงอ่านเมนูอาหารอยู่อย่างใจจดใจจ่อ

“แหม วีนี่ปากหวานเสมอต้นเสมอปลายไม่เปลี่ยนเลยเนอะ ไม่เหมือนใครบางตัวที่นั่งอยู่เนี่ย” ดาเนะสดุ้งเฮือกเมื่อเห็นลิงแบงค์กลับมานั่งข้างๆบายะด้วยสภาพที่ตาขอบหนึ่งเป็นวงสีม่วงแล้ว

“แหม เค้าแค้แหย่เล่นนิดหน่อยเอง ก็กีบแกะเธอช่างทรงพลังจริงๆนะ ขนาดพี่ยังลิงดินอึดๆยังปลิวกระเด็นเลย” เสียงตอบของลิงยังอารมณ์ดี “อยากโดนอีกรอบใช่มะ” แกะบายะพูดเสียงโทนต่ำๆทำให้ลิงแบงค์หยุดเงียบทันที

“จะรับอะไรเพิ่มดีคะ คุณกิ้งก่าทั้ง2” พนักงานร้านอโคล่าที่เป็นหมีโคอาล่ามารับรายการ ซึ่งทุกตัวต่างสั่งอาหารกันเพิ่มเหลือแต่เพียงดาเนะที่ยังคงนั่งนิ่งเงียบ “อ้าว ไม่สั่งอะไรมาหรอดาเนะ เห็นหิวนี่นา” วีแปลกใจที่กลับเห็นดาเนะไม่สั่งอะไรมาเลย “เอ่อ คือ เราไม่รู้อะว่าจะเอาอะไรน่ะ มันเยอะไปหมดเลย” สายตาดาเนะนั้นจ้องมองที่รูปอาหารอย่างจริงจังมากเสมือนว่าจะกินรูปเข้าไปด้วยเพราะดาเนะหิวจัด “เอ่อ งั้นผมเอาไอนี่อะครับ” ดาเนะชี้ไปที่รูปอาหารหนึ่งซึ่งเป็นข้าวผัดกระเพราไข่ดาวให้อโคล่าแล้วเสียงท้องของดาเนะก็ร้องดังโครกขึ้นมาทันที

“จัดให้ค่า รอสักครู่นะคะ” อโคล่ายิ้มแล้วก็เดินไปหาลุงจาม่อนทันที “ฮ่าๆๆ ดูเหมือนเพื่อนของนายจะหิวมากเลยนะวี ดูแลยังไงให้หิ อัก” ลิงแบงค์หงายหลังสลบไปอีกครั้งแต่คราวนี้เป็นฝีมือของมิเกะตัวเองที่กระโดดโหม่งหน้าลิงให้หงายหลังด้วยแรงเต็มแรง

“ขนาดเจ้ามิเกะที่เป็นซัมม่อนของมันเองยังทนไม่ได้เลยนะดาเนะ เพราะฉะนั้นไม่ต้องไปใส่ใจอะไรมันมากนักหรอก” วีตอบให้ดาเนะฟังซึ่งดาเนะก็พยัคหน้าเห็นด้วยแบบเต็มใจ


หลังจากที่นั่งคุยแนะนำดาเนะให้รู้จักเพื่อนๆของวี อโคล่าก็นำอาหารมาเสริฟให้แต่ละตัวยกเว้นของดาเนะที่ยังไม่มา “เอ่อ ของผมอะครับ ไม่ได้มาพร้อมกันหรอ” ดาเนะถามอโคล่าแต่ก็มีเสียงหนึ่งตอบจากที่ทำอาหาร

“อ้อ ของนายน่ะหรอ ได้ยินเสียงท้องร้องแล้วลุงชอบใจ กองทัพมันเดินด้วยท้องนี่ ฮ่าๆ เอ้า” ลุงจามอนพูดเสร็จก็เขวี้ยงจานอาหารมาร่อนลงตรงหน้าของดาเนะพอดี ทุกตัวที่โต๊ะล้วนตกใจ ซึ่งมันเป็นผัดกระเพราอย่างที่ดาเนะสั่งแต่ด้วยขนาดของจานและปริมาณชนิดที่ให้กินทั้ง4ตัวยังไหวเลย “บริการจากใจลุงจามอน เพิ่มปริมาณแต่ไม่คิดเพิ่ม กินเยอะๆเลย”

โครก..เสียงท้องของดาเนะดังอีกครั้งเหมือนจะประกาศทำศึกกับภูเขาเข้ากระเพราะที่อยู่ตรงหน้า “ฮ่าๆๆๆๆ ถูกใจจามอนตัวนี้จริงๆ ไอ้หนู” แต่ตอนนี้ดาเนะแทบอยากจะเอาหน้าไปซุกในภูเขาข้าวใจจะขาดแล้ว

“งั้นกินกันก่อนละกันนะเดี๋ยวค่อยคุยเรื่องธุระของเราละกัน” วีเสนอแนะซึ่งทุกตัวต่างก็เริ่มลงมือกันทานของตัวเองโดยยังปล่อยให้แบงค์นอนสลบอยู่อย่างนั้น แม้แต่มิเกะก็เข้าไปกินข้าวของดาเนะโดยไม่รอเจ้านายของตัวเองฟื้นคืนมา
Author:  MonkeyMage [ Mon Sep 27, 2010 10:22 am ]
Post subject:  Re: Ficต่อตอนยาวๆของดาเนะ ตอน4.1
สนุกดีคร้าบ วันนี้จะได้ลาภลอย อ่าน 2 ตอนเลยหรือนี่ :D

เท่าที่ผมจำได้... แบงค์เป็นลิงไฟนะฮะ ไม่ใช่ลิงดิน

ตอนพูดถึงกีบแกะทรงพลังนี่ นึกถึงแกะท่านโอเมะเลยอ่า รายนั้นทรงพลังจริงๆ :lol:
Author:  fushigidane [ Mon Sep 27, 2010 10:25 am ]
Post subject:  Re: Ficต่อตอนยาวๆของดาเนะ ตอน4.1
เวรกรรม ปล่อยแล้วปล่อยเลยละกัน เห็นเล่นลิงดินกันเยอะนึกว่าสายดินตามๆกัน แต่ถ้าไม่ใช่ลิงดินคงรับบทนี้ไม่ได้ (แบงค์ ผมขอโทษคร้าบบบบ บทโหดกว่าวีอีก)
Author:  thekiller01 [ Mon Sep 27, 2010 10:28 am ]
Post subject:  Re: Ficต่อตอนยาวๆของดาเนะ ตอน4.1
“ดาเนะ ฟังนะ...”วีถอนหายใจและสูดหายใจลึกๆเพื่อทำใจเล่าในสิ่งที่เขายังเหนื่อย “ตรงจุดนี้เนี่ยเป็นตีนสะพานเล็กๆใช่มะ” ดาเนะพยัคหน้าเพราะมีเพนกวินที่น่าจะเป็นท้ายแถวอยู่ตรงกลางสะพานที่วีกล่าว “สถานที่สมัครน่ะ เป็นที่ทำการแรคคูณซึ่งเป็นตึกที่อยู่ข้างหนาเราเห็นไหม” ดาเนะชะโงกหน้าของตัวเองจึงเห็นตีที่วางขวางกับตัวถนน ซึ่งอย่างห่างจากที่เขาอยู่ปนะมาณจำนวนกิ้งก่าอย่างเขาต่อแถวกันประมาณ100ตัว ดาเนะหันมามองหน้าวีด้วยหน้าที่ไม่ได้ต่างจากวีมากนัก แถมยังซีดกว่าวีอีกด้วย

ที่อื่นจำไม่ได้แล้วลืม

ตรง ลุงจามอน นะ น่าจะพูดว่า ถูกใจจามอนคนนี้จริงๆ
Author:  fushigidane [ Mon Sep 27, 2010 10:42 am ]
Post subject:  Re: Ficต่อตอนยาวๆของดาเนะ ตอน4.1
แก้ไข้Chapterที่4 กับ 4.1 เรียบร้อยแล้ว ขอบคุณมากคร้าบบบ
Page 14 of 204 All times are UTC + 7 hours
Powered by phpBB © 2000, 2002, 2005, 2007 phpBB Group
http://www.phpbb.com/