BigBugStudio Forum
http://www.bigbugstudio.com/forum/

[Fic]ตอนละยาวๆของดาเนะ 12/04 เส้นทางของเสลธ
http://www.bigbugstudio.com/forum/viewtopic.php?f=19&t=6909		 Page 174 of 204
Author:  epicwin [ Tue Apr 26, 2011 10:36 pm ]
Post subject:  Re: [Fic]ตอนละยาวๆของดาเนะ LIFE FORCE ตอนใหม่ กำหนดไม่ได้
เสลธน่ารัก.... :oops:
Author:  pitinata [ Tue Apr 26, 2011 10:40 pm ]
Post subject:  Re: [Fic]ตอนละยาวๆของดาเนะ LIFE FORCE ตอนใหม่ กำหนดไม่ได้
epicwin wrote:
เสลธน่ารัก.... :oops:


เอ้ย เดี๋ยวก่อน ความจริงแล้ว ถ้าเอาตามฟิคแล้ว เสลธต้องหน้าตาดุดัน กว่านี้นี่นา

เอ๊ะ หรือว่า เสลธจะแอบ...... (อุ๊บ) [โดนปิดปาก]
Author:  CooLWaTer [ Wed Apr 27, 2011 12:08 am ]
Post subject:  Re: [Fic]ตอนละยาวๆของดาเนะ LIFE FORCE ตอนใหม่ กำหนดไม่ได้
pitinata wrote:
fushigidane wrote:
Image
All of these Art by คุตโตะ


ขอบอกตรงๆ ชอบภาพนี้มากกก

วาดก่าออกมาได้น่ารักมาก เห็นแล้วอยากกอดเลยแหละ :D

เชียร์! ให้เจ้าของภาพลงสีด้วย :lol:
เชียร์! ให้เจ้าของฟิคเอาภาพลงฟิคด้วย :mrgreen:

จะรอติดตามชมตอนต่อไปนะครับผม :D


กอดตัวหนาย :lol:

/me โดนปินัทถีบ
Author:  คนรัก digi [ Wed Apr 27, 2011 2:43 pm ]
Post subject:  Re: [Fic]ตอนละยาวๆของดาเนะ LIFE FORCE ตอนใหม่ กำหนดไม่ได้
รู้น่าว่าพวกเราชอบอะไรน่ารักๆในความเท่ของสเลธ!! อย่ามาทำตัวซึนเดเระ!!

แค่นี้ก็เข้าข่ายแง่ดกันทุกคนละ 8-)
Author:  SupakornNoMercy [ Wed Apr 27, 2011 3:38 pm ]
Post subject:  Re: [Fic]ตอนละยาวๆของดาเนะ LIFE FORCE ตอนใหม่ กำหนดไม่ได้
คนรัก digi wrote:
รู้น่าว่าพวกเราชอบอะไรน่ารักๆในความเท่ของสเลธ!! อย่ามาทำตัวซึนเดเระ!!

แค่นี้ก็เข้าข่ายแง่ดกันทุกคนละ 8-)

รู้สึกว่าจะโดนท่านวีล้างสมองและ ทั้งแง่ด ทั้งมอน ไปหมดแล้วผม =w=

/me ไอ้หย๋า พรุ่งนี้สอบแล่ว ไปละน่อ
Author:  fushigidane [ Wed Apr 27, 2011 4:09 pm ]
Post subject:  Re: [Fic]ตอนละยาวๆของดาเนะ LIFE FORCE Sc6.2
“ท...ที่นี่ที่ไหน” สัมผัสพื้นที่เย็นเฉียบเหมือนน้ำเย็นแต่รู้สึกสัมผัสของพื้นหินเท่านั้น “อุก...ท...ท้องเรา...!!!” ความรู้สึกเจ็บที่ช่วงท้องวิ่งแล่นผ่านไปทั่วร่างจนปฏิกิริยาร่างกายสั่งให้งอตัวและเรียกหามือมากุมที่เจ็บ แต่เพียงแค่การขยับของร่างกายนั้นทำให้เจ้าของร่างชะงักในทันที แขนทั้งสองข้างถูกมัดไขว้หลังด้วยอะไรบางอย่าง ข้อเท้าทั้งสองข้างก็ถูกรวบและพันธนาการด้วย

“ข...แขนขาเรา...ทำไม...อึก” วีที่พยายามสลัดตัวเองให้หลุดจากกันถูกพันธนาการต้องหยุดชะงักมางอตัวอีกครั้งเพราะอาการเจ็บที่ท้องที่แล่นขึ้นมา “ชื่อวีใช่ไหม นายน่ะ” เสียงหนึ่งที่เคยได้ยินมาก่อนเอ่ยถามขึ้นมาจากเบื้องหลังของตน แต่เพราะอาการเจ็บประกอบกับภาพที่เห็นมีแต่เพียงผนังกำแพงหินเท่านั้นทำให้ไม่สามารถหันไปมองเจ้าของเสียง แม้จะพยายามพลิกตัวอย่างไรแต่เรี่ยวแรงนั้นกลับไม่มากพอที่จะขยับไปไหนได้

“ใช่...นั่นเทา...ใช่ไหม...” วีที่คุ้นเคยกับเสียงมาก่อนพอจะคาดเดาเจ้าของเสียงได้ก่อนที่จะนิ่งเงียบไปเพราะการฝืนร่างกายเพื่อถามข้อมูล แต่เมื่อได้ยินเสียงบางอย่างขยับเข้าใกล้จากด้านหลัง และด้วยสภาพร่างกายที่ไร้ทางต่อต้านทั้งพันธนาการและอาการบาดเจ็บ ความหวาดกลัวและความรู้สึกของเหยื่อโฉบแล่นภายในสติของวีที่ยังไม่พร้อม หางของวีแสดงอาการสั่นออกมาอย่างเห็นได้ชัดแม้ตัวจะไม่มีการสั่นไหว เพียงแต่จะขยับตัวเพื่อหลบหนีก็ไม่สามารถที่จะรีดพลังออกมาได้แม้จะอยู่ภายใต้การดิ้นรนแห่งหวาดกลัว เสียงที่จะเปล่งออกมาก็ไม่เหลือซึ่งพลังให้ออกมาจากปากของตน เสียงคืบคลาดเข้ามาใกล้จนประชิดหางของวี สัมผัสที่หยาบกร้านของอุ้งมือขนาดใหญ่วางลงบนไหล่ซ้าย มืออีกข้างจับที่ปลายหางเกือบถึงส่วนขด

“จ...จะทำอะไรน่ะ...” สำหรับกิ้งก่าแล้ว หางจะเป็นเสมือนจุดอ่อนและของสงวนของเจ้าของ กิ้งก่าเกือบทั้งหมดจะรักและหวงแหนหางของตัวเองมากที่สุดในบรรดาอวัยวะของร่างกาย และไม่ชอบที่จะให้ใครคนอื่นมาสัมผัสหรือจับต้อง นอกเสียจากเจ้าของหางจะยอมรับในบุคคลนั้นๆที่จะให้ยอมจับต้องหางได้

ซึ่งสำหรับวีนั้นมีเพียงแค่ดาเนะเพียงตัวเดียวที่ยอมให้จับสัมผัสหางได้ แม้แต่เสลธที่เริ่มรู้จักและยอมรับในตัวแล้วก็ยังไม่ชอบที่จะให้มายุ่งหรือจับต้อง จะเห็นได้จากตอนที่เสลธเห็นวีหางเป็นตะคริวและเข้ามาจับเอง โดยที่วีก็จะพยายามปฏิเสธกลับไปทุกทางเช่นกัน แต่เพราะจิตสำนึกทีเห็นว่าเสลธต้องการที่จะช่วยเหลือและไม่อยากเกิดการทะเลาะ วีจึงยอมให้เสลธสัมผัสหางโดยที่ในจิตใจนั้นยังคงความขุ่นเคืองเอาไว้อยู่

“ชี่...ไม่ต้องกลัววี อยู่นิ่งๆไว้ ทำตามที่บอกก่อน” เสียงของเทาพูดออกมาเบาๆตรงเหนือหัวตนพร้อมกับพยายามขยับหางของวีที่สั่นกดลงบนพื้นและใช้เข่าทับเอาไว้ เจ้าของหางที่โดนน้ำหนักของร่างกายจากตะกวดตัวใหญ่กดทับลงบนหางตนกระตุกตัวขึ้นมาในทันที

“ขอโทษวี แต่ไม่มีทางเลือกแล้ว อยู่นิ่งๆก่อนแล้วจะปลอดภัย เชื่อสิ” เทากระซิบข้างใบหน้าของวีที่นอนตะแคงอยู่ ม่านตาของวีสั่นไปมาเพราะความกลัว ลำตัวสั่นเกร็งจากการเก็บอาการไม่อยู่ หางที่โดนกดทับยิ่งสั่นแรงมากยิ่งขึ้นเพราะ เป็นครั้งแรกที่วีรู้สึกหวาดกลัวกับความหมายของเหยื่อที่ไร้ทางต่อต้านทุกหนทาง ไม่มีใครสามารถช่วยเหลือได้ แม้จะช่วยตัวเองก็ยังไม่สามารถที่จะทำได้ แต่ความหวาดกลัวต่างๆที่ก่อภายในร่างกายนั้นกลับค่อยๆสลายตัวลงอย่างช้าๆเมื่อประโยคหนึ่งดังเข้ามาในโสตประสาทการรับฟัง

“น้องข้า...ดาเนะกำลังตกอยู่ในอันตราย วี ได้โปรดเชื่อข้าด้วย” เสียงของเทาไม่สู้ดีและแสดงถึงความกังวล มือหยาบกร้านที่สัมผัสไหล่ของวีส่งผ่านความรู้สึกบางอย่างเข้ามาในจิตใจ ว่าสิ่งที่เทาพูดนั้นไม่ได้โกหก วีที่รับรู้สัมผสนั้นพยัคหน้าให้เบาๆพร้อมกับการสั่นหวาดกลัวค่อยๆสลายไป เหลือไว้เพียงแต่หางที่เป็นจุดอ่อนสำหรับกิ้งก่าที่ยากที่จะฝืนบังคับจากความรู้สึกก้นบึ้งได้

“ข้าขอโทษเรื่องหางด้วยนะวี น้องข้าก็ไม่ชอบเหมือนกันแต่...” เทาพูดเสร็จก็เงียบเสียงลงพร้อมกับถ่ายน้ำหนักตัวทับร่างของวีจนบังเกือบทั้งร่าง “พวกผู้ตรวจมันมา ถ้าเห็นว่าวีขยับได้ล่ะก็ จบเห่แน่ ข้าขอคร่อมทับร่างบังเจ้าไว้ ตอนนี้ก็อดทนแล้วอยู่นิ่งๆไปก่อน” เทากระซิบเสียงเบาๆให้วีพอได้ยิน แต่เพราะน้ำหนักที่มากจากร่างกายของเทาที่มีขนาดใหญ่ ทำให้วีรู้สึกทั้งอึดอัดและทรมาน แต่เพื่อหนทางรอด วีจึงต้องยอมเป็นเบาะรองทับให้เพื่อปิดบังหางที่กำลังสั่น

“เฮ้ย ใครมันอุตริให้ท่านเทาไปนอนทับไอ้กิ้งก่านั่นวะ” เสียงของตะกวดตัวหนึ่งดังขึ้นมาจากอีกด้านของห้องที่วีกับเทาอยู่ “ช่างมันเหอะ แกยังจะเรียกมันว่าท่านอีกหรอ อีกเดี๋ยวพวกนี้มันก็ต้องตายอยู่แล้ว จะไปสนใจไอ้พวกนี้ทำไม โดยเฉพาะไอ้ตัวใหญ่ที่คิดก่อกบฐกับท่านผู้นั้น” เสียงของตะกวดอีกตัวโต้ตอบกับคู่สนทนาของมันด้วยความรู้สึกพอใจ

“แต่ไม่เข้าใจ ท่านผู้นั้นก็จับกิ้งก่าอีกตัวได้ทำไมไม่มาขังรวมๆกันไว้ที่นี่ให้หมด จะได้ประหารไปพร้อมๆกันทีเดียวไม่ให้เสียเวลา” ตะกวดผู้คุมตอบเสียงหน่ายๆเพราะไม่ค่อยพอใจกับการคัดแยกกิ้งก่าอีกตัวไป

“ถามข้าแล้วข้าจะไปรู้เรอะ ไปๆๆได้แล้ว ปล่อยไอ้พวกนี้ให้มันแห้งตายที่นี่ล่ะ ท่านเค้าคงมีเหตุผลแหละที่แยกตัวไอ้กิ้งก่านั่นไปต่างหาก” เสียงคู่สนทนาตอบกลับอย่างหงุดหงิดก่อนที่ทั้งคู่จะเดินจากออกไปจากระยะบริเวณจนเสียงฝีเท้าจางหายไป

“ขอบใจนะที่เชื่อข้าน่ะ” เทากระซิบให้กับวีแต่ยังไม่ลุกออก เพราะต้องการความแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่อาณาบริเวณนั้นจริงๆ “ห...หางข้าพเจ้า” วีพยายามเค้นเสียงออกมาที่แฝงด้วยความไม่พอใจ เพราะหางนั้นกำลังถูกทั้งดึงกระตุกไปมาเบาๆ หนำซ้ำยังถูกกระตุกมาตลอดตั้งแต่ที่เทาขึ้นคร่อมร่างแล้วด้วย

“น่าจะปลอดภัยแล้ว” เทาเอ่ยกับวีและค่อยๆยกตัวเองออกมาให้ได้รับอิสระจากการโดนกดทับของตะกวดร่างใหญ่ “ห...หางข้าพเจ้า ปล่อยด้วยเซ่” เสียงของวีเค้นออกมาด้วยความขุ่นเคือง แม้ร่างกายจะได้รับอิสระแล้ว แต่หางนั้นกลับถูกยกสูงจนตั้งตรงตามความสูงของเทาที่ลุกขึ้นนั่ง

“อ้าว ขอโทษที หางวีนี่ก็ดึงเพลินเหมือนกันนะนี่ ถึงแม้จะไม่เท่าของน้องข้าก็เถอะ” เทากล่าวออกมาอย่างพอใจก่อนที่จะปล่อยหางของวีให้หล่นลงมาหาเจ้าของที่แท้จริง “หางของข้าพเจ้าไม่ใช่ของเล่นนะ แล้วหางของดาเนะก็ไม่ใช่ของเล่นด้วย หางของชาวก่าคือสัญลักษณ์ประจำตัวของแต่ละตัว ไม่ใช่ของที่ใครจะมาสัมผัสได้ง่ายๆแบบนี้” หางของวีขดเข้ามาที่หว่างขาและหนีบไว้เพื่อไม่ให้เทาดึงหางออกไปเล่นอีก

“ข้าขอโทษด้วยละกันนะวี แต่หางของวีนี่ก็ดึงสนุกใช้ได้เลยนะ ถึงแม้จะไม่เท่าของน้องข้าก็เถอะ” เทาตอบอย่างพอใจพร้อมกับก้มตัวมาที่ส่วนหลังของวี สายตาของกิ้งก่ามองขวางมาหมายจะสื่อถึงความโกรธและความไม่พอใจ “รอบนี้ไม่ได้เล่นหางแล้วน่า อยู่นึ่งๆก่อนละกัน จะแก้มัดให้” เทาจับแขนวีที่ถูกมันแน่นเหมือนจะไม่ให้ขยับไปไหนได้ พร้อมกับการเสียดสีของอะไรบางอย่างกับสิ่งที่มัดมือไว้จนหลุดออก ทันทีที่มือเป็นอิสระนั้นสิ่งแรกที่เอื้อมไปสัมผัสก่อนเลยนั้นคือช่วงท้องที่ยังคงปวดอยู่

“อยู่นิ่งๆอีกรอบล่ะ เดี๋ยวจะแก้มัดขาให้” เทาสั่งวีอีกครั้งพร้อมกับลงมือเฉือนสิ่งที่มัดขาทั้งคู่ของวีอยู่ให้ขาดออกจากกัน ตอนนี้วีได้รับอิสระจากการพันธนาการทั้งหมดแล้วแต่ยังคงนอนคู้กุมท้องอยู่ตามเดิม “ทำไมถึงรู้จักชื่อข้าพเจ้า ทำไมถึงรู้จักกับดาเนะได้ แล้วทำไมถึงช่วยข้าพเจ้าทั้งที่ฟาดข้าพเจ้าจน....อุก” คำถามมากมายถูกถามออกมาโดยฝืนกับร่างกายที่บาดเจ็บจนต้องหยุดลง เทาเห็นอาการของวีจึงขยับเข้าไปใกล้ๆและพลิกตัววีให้นอนหงายจากที่นอนตะแคงมาตลอด

“ถ้าเรื่องที่ข้าฟาดนี่ข้าจำไม่ได้นะว่าฟาดวีเข้าไปเมื่อไร จำได้แต่ว่าข้าฟาดแต่เสลธเพื่อจะฆ่ามันคามือ แต่ถ้ามันโดนวีด้วยข้าขอโทษด้วยสิ่งนี้ละกัน อยู่นิ่งๆอีกรอบล่ะ อาจจะเจ็บนิดหน่อยแต่มันจะทำให้วีรู้สึกดีขึ้น ถ่างขาออกหน่อย ข้าเล็งไม่ถนัด” เทาเขยิบมาตรงช่วงขาของวีพร้อมกับเก็บอะไรบางอย่างลงในชุดของตัวเองและหยิบกระปุกเล็กๆออกมาเปิดฝา กลิ่นฉุนที่ชวนไม่พิสมัยลอยออกมาตบจมูกวีจนคิ้วกระตุก

“จ...จะทำอะไรน่ะ กลิ่นนั่นอีก...ฉ ฉุน” วีเอามืออุดจมูกตัวเองแต่รีบเอาออกทันที เพราะมือทั้งสองของเทากำลังจับขาวีและถ่างออกพร้อมกับการเขยิบร่างเข้ามาช่องหว่างขา “จ...จะทำอะไรน่ะเทา อย่านะ” วีพยายามจะพลิกตัวหนีแต่ก็ถูกเทากดข้อมือทั้งสองข้างไม่ให้วีขยับไปไหน แต่ยิ่งร่างกายถูกยืดตัวมากเท่าไร ความเจ็บปวดที่ท้องก็จะยิ่งเพิ่มมากขึ้นจนตอนนี้น้ำตาของวีเริ่มคลอขึ้นมาเพราะความเจ็บที่ฝืนกับร่างกาย

“จะนวดท้องให้จะได้ไม่ปวด แล้วมาดิ้นๆแบบนี้แล้วมันจะนวดได้ไง เดี๋ยวก็ขึงไว้งี้สักพักเลยนี่” เทาปล่อยมือออกพร้อมกับเอานิ้วป้ายลงบนเนื้อผิวเจลสีฟ้าในกระปุก “มันจะอุ่นๆที่ท้องหน่อยอย่าตกใจล่ะ แต่สักพักมันจะทำให้รู้สึกดีขึ้น” เทากล่าวเสร็จก็นำมือทั้งสองลงสัมผัสที่ผิวท้องของวีในทันที

“อึ...อึก...” เพียงแค่สัมผัสวีก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่แล่นขึ้นมาในทันที ประกอบกับความร้อนของเนื้อเจลที่สัมผัสลงบนผิวหนังที่บอบบาง ทำให้รู้สึกร้อนมากกว่าที่อุ่นตามที่เทาได้กล่าวไว้ แต่เพียงแค่เริ่มนวดผ่านมือและท่อนแขนที่ใหญ่ของเทา เป็นเรื่องที่น่าแปลกที่วีกลับรู้สึกดีและค่อยๆสบายขึ้น ทั้งที่ตอนแรกยังคงหวาดกลัวและกังวลว่าช่วงท้องของตนเองคงจะไม่เหลือชิ้นดีถ้าต้องให้แขนใหญ่มัดกล้ามอย่างเทามานวดให้

“เป็นไง รู้สึกดีขึ้นบ้างยัง” เทาค่อยๆบรรจงนวดที่หน้าท้องของวีอย่างประณีต “ไม่น่าเชื่อแหะว่ายานี่มันจะใช้กับพวกที่ปวดท้องแบบนี้ได้ ปรกติข้าใช้นวดท้องลูกน้องเวลาที่เจ้าพวกนั้นมันออกกำลังหน้าท้องจนเกินขีดร่างกาย หรือว่าวีจะเล่นหน้าท้องเหมือนลูกน้องข้าตัวนั้น...” เทาเริ่มสงสัยกับอาการปวดท้องของวีและสันนิษฐานความน่าจะเป็นจากประสบการณ์ของตนเองที่พบเจอ

“ไม่ใช่โว้ยยยย ข้าพเจ้าไม่เป็นก่ากล้ามแบบ...” วีลุกตั้งตัวขึ้นพรวดและกลับลงไปนอนอีกคร้้งในทันทีเพราะเจ็บหน้าท้องถึงขีดสุด “แก ไอ้ก่าชาติชั่ว เลิกแกล้งสลบได้แล้ว ข้ารู้นะว่าแกตื่นมาได้สักพักตอนที่ข้าแอบคร่อมทับวีน่ะ อย่าคิดว่าข้าจะให้อภัยแกกับสิ่งที่ได้ทำกับน้องข้าลงไปด้วย...”


“หึๆๆ หลับสบายเลยนะ” เสียงของตะกวดในชุดคลุมหัวเราะลอดไรฟันออกมาและเดินผ่านกิ้งก่าตัวหนึ่งที่นอนอยู่บนแท่นหิน “แต่อีกไม่นานคำสาปที่พี่ชายแสนดีของแกเลือกไว้ให้มันกำลังจะหมดลงไป แล้วก็จะถึงเวลาของข้าที่จะได้มาสนุกร่วมกันสักทีนะ...ดาเนะ” รอยแสยะยิ้มปรากฏที่มุมปากของเจ้าของเสียงและเดินออกห่างจากแท่นหินออกไป

“อึ...อือ ที่นี่ที่ไหน...” ท่ามกลางความมืดมิดที่สุดจะหยั่งรู้ ภาพภายนอกทุกด้านล้วนมีแต่สีดำสนิทที่เหมือนจะกลืนกินได้ทุกอย่างแม้แต่แสง ดาเนะที่ฟื้นตื่นขึ้นนอนหันหน้าไปมารอบๆเพื่อที่จะหาคำตอบของสถานที่เหมือนจะไร้ประโยชน์

“เราชื่อดาเนะ...มีเพื่อนชื่อวีกับเสลธ...มีพี่เทา ความทรงจำของเรายังไม่ได้...!!!” แขนของดาเนะที่จะขยับมาพาดหน้าผากตัวเองนั้นไม่สามารถขยับไปไหนได้ แขนและขาของดาเนะถูกตรึงไว้กับแท่นหินด้วยอะไรบางอย่างที่ไม่สามารถมองเห็นได้

“แน่นอน ความทรงจำของแกยังไม่ถูกลบหรอก พี่ชายที่แสนของแกดีขอร้องกับรุ่นที่แล้วเอาไว้ แต่สำหรับข้ารุ่นปัจจุบันนี้ก็...จะเปลี่ยนแปลงกฎตามรูปแบบของข้าสักหน่อย” ตะกวดผู้คุ้มกลับหลังหันมาทางดาเนะและเลยหน้ามองเหนือร่างของดาเนะ วงฟองน้ำขนาดใหญ่ค่อยปรากฎขึ้นมาและฉายภาพอะไรบางอย่างขึ้นมา เป็นภาพของดาเนะที่ถูกเสลธรัดแขนจนขยับตัวไปไหนไม่ได้ และท่าทางกำลังทรมานเหมือนกำลังอดกลั้นอะไรบางอย่างเพราะยืนขาสั่นหางสั่น “เสลธ ดาเนะขอร้องงงงง มันจะออกมาแล้วเสลธธธธธธธ” เสียงของดาเนะร้องขอพร้อมกับกุมท้องน้อยแน่นก่อนที่ภาพจะเลือนหายไปพร้อมกับฟองน้ำขนาดยักษ์

“นี่มัน...ภาพเหตุการณ์ในอดีตของเรา...” ดาเนะเอ่ยขึ้นมาตามภาพที่เห็นด้วยความสงสัย “ใช่ ภาพเหล่านี้คือส่วนหนึ่งของความหวาดกลัวและความทรมานในจิตใจแกที่เคยเจอมาก่อนไง” ตะกวดคุ้มกฎพูดเสร็จก็ปรากฎโหลน้ำขนาดใหญ่และกรวยขึ้นมาเหนือดาเนะ

“จ...จะทำอ...อื้อๆ...” เพียงแค่ดาเนะเปิดปาก กรวยที่ถูกเนรมิตรก็ตรงอุดปากของดาเนะในทันทีพร้อมกับโหลน้ำค่อยๆเทลงช้าๆแต่หยุดไว้ก่อนที่จะมีของเหลวหยดลงมา“ แล้วข้าจะให้แกกลับมาลิ้มรสที่แกเคยทรมานอีกครั้งเรื่อยๆ เรื่อยๆ และเรื่อยๆต่อไปยังไงล่ะ หึๆๆ” เสียงหัวเราะที่วิปราศของตะกวดสติเสียดังขึ้นพร้อมกับของเหลวจากโหลค่อยๆเทลงกรวยกรอกปากดาเนะให้กลืนลงไปเรื่อยๆอย่างช้าๆ

แม้ดาเนะจะพยายามไม่กลืนและให้น้ำล้นออกไป แต่นั่นหมายถึงการที่จะต้องกลั้นหายใจเพื่อปิดทางเข้าของๆเหลว แต่การกลั้นหายใจก็ย่อมมีขีดจำกัด เมื่อหมดลมดาเนะก็ต้องหายใจในช่วงนั้นพอดีจนเกิดการสำลักน้ำ ทั้งน้ำตาและน้ำมูกออกมาทุกรูทวารบนใบหน้าของดาเนะที่จะออกได้ แต่ยังคงจำยอมฝืนกลืนเครื่องดื่มที่โดนจับกรอกลงไป แม้จะมีรสชาติที่ไม่เลวร้ายและออกทางหวานอร่อยตามแบบฉบับที่ดาเนะเคยกินในงานเลี้ยง แต่นี่ไม่ใช่การดื่มที่สนุกรื่นเริ่ง แต่เป็นการดื่มเพื่อเริ่มสู่การทรมานของตะกวดคุ้มกฎ

"ข้าจะกรอกน้ำแกเยอะๆให้แกรู้สึกปวดขับถ่ายอย่างที่แกเคยเป็น แต่ครั้งนี้แกจะไม่มีวันได้เข้าห้องน้ำอย่างที่ควรจะเป็น ข้าจะค่อยๆกรอกน้ำแก ให้ท้องของแกค่อยๆถูกเติมเต็มไปด้วยน้ำจนถึงขีดจำกัดจนอยากที่จะเข้าห้องน้ำ แล้วข้าจะไปกดท้องน้อยของแกเล่นให้อยากขับมันออกมาทั้งที่แกขยับตัวไปไหนไม่ได้ หึๆๆ” เสียงหัวเราะวิปราศดังออกมาอีกครั้งพร้อมกับการสิ้นสุดการกรอกน้ำจากโหลเพราะหมดลง จากนั้นภาพของห้องน้ำและโถส้วมสวยงามก็ปรากฎขึ้นมาบนฟองน้ำขนาดยักษ์อีกครั้งให้ดาเนะได้มองดู ยิ่งรู้สึกว่าเข้าใกล้ห้องน้ำมากเท่าใด ความอดกลั้นก็จะยิ่งถูกลดทอนลงมากเท่านั้น ในตอนนี้ทั้งหางและขาของดาเนะเริ่มสั่นขึ้นเพราะอาการอยากขับถ่ายของเหลวออกแต่ทำไม่ได้

“ฮ่าๆๆ ดี ทรมานเข้าไป ทรมานให้เยอะๆ ทรมานให้ข้าตัวนี้รู้สึกพอใจมากกว่านี้ นี่เป็นเพียงแค่การเริ่มต้นเท่านั้น ข้าจะเรียกดูหาความทรมานและความหวาดกลัวของแกออกมาเรื่อยๆให้แกทรมานยิ่งกว่าตายเสียอีก” ตะกวดวิปราศหัวเราะอย่างสะใจก่อนที่จะเดินไปลูบจับท้องน้อยของดาเนะที่นูนออกมาเล็กน้อยเพราะอัดแน่นไปด้วยเครื่องดื่ม เพียงแค่การลูบสัมผัสไปมาก็ทำให้ดาเนะตัวสั่นและดวงตากระตุกเพราะหวาดกลัวขึ้นมาในทันที “อืมมม แข็งและเต่งได้ที่เลยนี่” มือนั้นยังคงสัมผัสและลูบคลำไปมาอย่างช้าๆอย่างเพลิดเพลิน


“ความทรมานของแกนี่มันช่างน่าอภิรมย์สำหรับข้าจริงๆ โดยเฉพาะสีหน้าของแกตอนนี้นี่...มันยิ่งชวนให้ข้าอยากเห็นความทรมานที่มากกว่านี้อีกจริงๆ”
Author:  fook2540 [ Wed Apr 27, 2011 4:20 pm ]
Post subject:  Re: [Fic]ตอนละยาวๆของดาเนะ LIFE FORCE ตอนใหม่ กำหนดไม่ได้
ท่านผู้นั้นเป็น s ! (โดนเตะ)
ท่านดาเนะลงตอนที่คนอื่นไปเล่นเกม =w=
สนุกมากรอตอนต่อไปอยู่นะครับ :D
/me ไปเล่นเกมมั้งดีฟ่า
Author:  fushigidane [ Wed Apr 27, 2011 4:26 pm ]
Post subject:  Re: [Fic]ตอนละยาวๆของดาเนะ LIFE FORCE ตอนใหม่ กำหนดไม่ได้
Imageหลังจากที่หายไปนานเกือบอาทิตย์นึง ตอนนี้ก็กลับมาแล้วครับสำหรับตอนใหม่ แม้งานผมจะเยอะ แต่ผมมีความสุขมากเลยนะ และเป็นเกียรติอย่างมากจริงๆที่ครั้งหนึ่งในชีวิตได้เข้าทำงานในบ.เกม และเป็นบ.เกมที่ผมชื่นชอบด้วย มันเป็นความฝันตั้งแต่เด็กมาตลอดเนิ่นนานแล้วจริงๆ ตรงนี้ต้องขอขอบคุณทีมงานทางแอดมินมากๆนะครับที่ให้โอกาสผมได้มีโอกาสสานฝันและได้ช่วยเหลือ ตอนผมทำงานยังรู้สึกหวาดหวั่นเลยว่าจะทำให้งานนั้นมีตำหนิติเตียนหรือเปล่า แม้จะเป็นงานที่ไม่สำคัญและไม่โดดเด่นเท่า5ทีมงานหลัก แต่ผมรับรู้ได้เลยถึงความเครียดและอะไรต่างๆที่จะมีเข้ามา ยังไงผมก็หวังว่าสิ่งที่ผมได้ช่วยเหลือให้กับทีงานนั้นคงจะเป็นประโยชน์และช่วยผ่อนเบาได้บ้างนะครับ

Imageกลับมาที่งานฟิคต่อ ตอนนี้จะไม่ใช่แนวสู้หรืออะไรอีกต่อไปเสียซะแล้ว ผมมีความคิดว่ามันจะต้องมีการพลิกกลับด้านของการดำเนินเรื่องต่อไป จากตอนแรกที่จะเน้นเข้าบุกต่อสู้เพื่อช่วยเหลือเทพอเคเชีและเมืองแห่งแสง แต่สำหรับSc.6นั้นผมไม่ใช้แล้วครับ จะเน้นที่ระบบความสัมพันธ์ของตัวละครเป็นหลักแล้ว โดยที่ตัวกลางนั้นคือดาเนะนั่นเอง จะเห็นได้ว่าสามตัวละครคือ วี เสลธ และเทา จะมีความสัมพันธ์กับดาเนะอย่างลึกซึ้ง และต่างจะมีมุมมองๆกันเองต่างๆกันไปด้วย แต่ในตอนนี้จะเป็นยังไงนั้นผมคงต้องอุบเอาไว้ก่อน แล้วจะค่อยๆเฉลยละกันว่า3ตัวนี้มองกันเองยังไง

Imageส่วนธีมเนื้อตอนนี้อย่างที่บอกจะไม่ใช่กับการสู้รบแต่อย่างใดแล้ว แต่จุดFocusอีกุดก็คือฉากที่ดาเนะโดนทรมานนั่นเอง โดยที่ต้องการจะแสดงถึงความวิปราสของตะกวดคุ้มกฎตัวนี้ ตอนนี้เหล่านี้อาจจะไม่กินอารมณ์สักเท่าไรเพราะเป็นการจับเอาเหมือนของเก่ามาเล่าที่ดาเนะทรมานปวดขับถ่าย และเป็นตอนแรกที่จเขียนอารมณ์วิปราสด้วย ยังไงถ้ามีข้อเสนอแนะก็ติเตียนได้ลเลยนะครับ
Author:  kuggivta [ Wed Apr 27, 2011 4:47 pm ]
Post subject:  Re: [Fic]ตอนละยาวๆของดาเนะ LIFE FORCE ตอนใหม่ กำหนดไม่ได้
โอ้วพี่ดาเนะออกตอนใหม่แร้ว!
[เกมเข้าไม่ไ่ด้T T บอร์ดrangerก็อืดมาก]
Author:  คนรัก digi [ Wed Apr 27, 2011 5:32 pm ]
Post subject:  Re: [Fic]ตอนละยาวๆของดาเนะ LIFE FORCE ตอนใหม่ กำหนดไม่ได้
จริงๆเอาลิ้นดุนไว้ ปิดรูกรวยเอาก็ได้นี่นา จะไปยากอะไร!!!!!!!

แล้วก็ช่างสรรหาวิธีมามากเลยนะท่านดาเนะ จับตรึงไว้นี่คือคิดว่าจะเป็นอะไรที่อ๊ากกกกกกกมากกว่านี้ ที่ไหนได้ให้ปวดฉี่เล่น =w=!?
Page 174 of 204 All times are UTC + 7 hours
Powered by phpBB © 2000, 2002, 2005, 2007 phpBB Group
http://www.phpbb.com/