ถ้าเป็นน้ำหวานผมว่า ดาเนะคงหวานตายก่อนปวดฉี่แหงๆ = = อึ๋ยยย ...

“เลิกแกล้งสลบได้แล้วไอ้กิ้งก่าชาติชั่ว ข้ารู้ตั้งแต่ตอนที่ขึ้นคร่อมทับวีแล้ว หางของแกมันไม่เป็นธรรมชาติรู้ไว้ซะด้วย” เทาตวาดเสียงดังให้เสียงนั้นไปถึงเสลธที่แสร้งนอนสลบอยู่มุมของห้อง แต่เมื่อความจริงถูกเปิดเผยก็ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องแสร้งทำต่อไป แขนของเสลธค่อยๆยันร่างตัวเองให้ลุกขึ้นมาจากพื้นที่เย็นเฉียบ ดวงตาที่ปิดอยู่ลืมตาตื่นเห็นภาพเบื้องหน้าเข้ามาในสายตาของเสลธ

เทาที่อยู่ตรงหว่างขาของวีกำลังก้มตัวทำอะไรบางอย่างกับวี โดยจุดมองของสายตาเท่านั้นมองไปที่ท้อง และใช้ท่อนแขนมัดกล้ามนั้นกดลงที่ท้องไม่หยุด สีหน้าของวีนอนร้องไห้อย่างเจ็บปวดและพยายามเอามือทั้งสองจับที่ข้อมือของเทา เหมือนพยายามจะผลักมือที่กำลังทรมานช่วงท้องจากแขนมัดกล้ามออก แต่เพราะแขนที่เรียวบางของกิ้งก่าแม้จะฝึกฝนการใช้ธนูมาเชี่ยวกราด แต่ก็ไม่สามารถสู้พลังแขนของเทาได้ที่จะผลักออกไป

“เทา...อย่า...” เสียงของวีกำลังเค้นคำออกมาแต่ดูลำบาก เหน็ดเหนื่อย และทรมาน แต่เทาก็ยังไม่หยุดกับการกระทำที่ช่วงท้องของวีในสายตาของเสลธ “แก...แก...ไอ้หน้าตะกวด แกทำอะไรกับวี” เสลธค่อยๆยันตัวเองขึ้นช้าๆ มือข้างหนึ่งของเสลธกุมที่ช่วงท้องเอาไว้เพราะยังคงปวดและจุกจากแรงฟาดของหอกอันหนักหน่วง แม้จะได้นอนพักไปสักพักแต่อาการนั้นแทบจะไม่ลดหรือทุเลาลงเลยสำหรับกิ้งก่าตัวนี้

“แล้วแกคิดว่าข้ากำลังทำอะไรอยู่ หัดแหกตาดูซะบ้าง” เทายังคงนวดที่ท้องของวีต่อแต่เริ่มหยุดมือลงเพราะนวดเสร็จพอดี “เท่านี้น่าจะพอแล้วล่ะมั้ง ตอนนี้ก็อย่าเกร็งหน้าท้องมากละกัน” เทากล่าวกับวีและลูบมือตัวเองไปมาเพื่อให้เจลสีฟ้าอ่อนที่ติดที่มือทากระจายให้ทั่วให้แห้งไปกับอากาศ เสลธเห็นโอกาสที่เทาเผยช่องว่างรวบรวมแรงพุ่งตรงไปทันที และหยิบหัวศรธนูที่แอบเก็บไว้กับตัวออกมา

“แก...ตาย.อ่อก...” มือของเสลธเงื้อมขึ้นสูงหมายจะใช้หัวศรแทงลงตรงท้ายทอยของตะกวดที่อยู่ตรงหน้า แต่กลับถูกศอกอัดเข้าที่ท้องจุดเดิม ร่างกายของเสลธเกิดอาการชาแล่นไปทั่วร่าง มือที่ถือคมหัวศรหลุดลงมาตกกระทบกับพื้น ม่านตาขยายและน้ำลายที่อยู่ในปากไหลเพราะร่างกายไม่สามารถควบคุมได้

“หึ ถ้าคิดจะฆ่าข้าตัวนี้ละก็ กลับไปฝึกอีก10ชาติก่อนไป!!!” เทากล่าวข่มจบเสร็จก็ใช้หางตัวเองช้อนร่างของเสลธที่ไร้เรี่ยวแรงขึ้นมาและฟาดลงไปกับพื้นทันที ร่างกายของเสลธนอนแน่นิ่งไม่ไหวติง มีแต่เพียงแต่ลมหายใจที่รวยรินทรมานจากอาการจุกที่ท้องอย่างสาหัส แม้แต่แรงที่จะไอตามคำสั่งร่างกายก็ยังไม่สามารถทำได้ ของในท้องของเสลธถูกสำรอกออกมามีแต่เพียงน้ำลายฟองขาวเท่านั้น

แม้ในท้องจะไม่มีของสำรอกแต่อย่างใด แต่ร่างกายก็ยังคงสั่งการสำรอกอยู่ตลอดเวลาจนเริ่มหายใจไม่ออก แม้แต่แรงที่จะพลิกตัวให้หันไปสำรอกทิ้งข้างๆก็ไม่เพียงพอที่จะทำ ซากสำรอกในปากเริ่มไหลท่วมออกมาเหมือนกิ้งก่าที่นอนชักน้ำลายฟูมปาก เสลธเริ่มรู้สึกอึดอัดและยิ่งหายใจลำบากที่มีของเต็มปาก จึงพยายามบ้วนเศษซากเหล่านั้นออกมาจนหมด ใบหน้า หลังหัว และแผ่นหลังเปียกเลอะกับเศษซากจากปากของตน แม้จะรู้ว่าตัวเองสกปรกแต่กายก็ไม่สามารถสั่งไปตามจิต แม้แต่จิตยังเลือนลางคิดอะไรไม่ออก

“ค่อกๆ อัก!!!” เสลธเริ่มไอออกมาได้แต่ก็หยุดลงทันที ช่วงอกที่เล็กบางถูกบางสิ่งที่หนักกดทับลงมาแน่นจนอึดอัด ฝ่าเท้าของเท้าเหยียบลงบนอกของกิ้งก่าสีดำและเริ่มออกแรงเหยียบกดลงไปมากขึ้น ลมหายใจของเสลธเริ่มติดขัดและหายใจลำบาก แม้จะพยายามดิ้นหรือสลัดตัวยังไง แต่ด้วยร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรง ทำให้เหมือนเพียงกิ้งก่าที่กำลังดิ้นทุรนทุรายอย่างน่าสมเพชในสาตาของเทาเท่านั้น

“แต่ก่อนที่แกคิดจะฆ่าข้าเนี่ย ข้าเนี่ยล่ะจะเป็นผู้ที่ฆ่าแกก่อนรู้ไว้ด้วย ข้าจะค่อยเหยียบอกของแกลงไปเรื่อยๆจนแกเริ่มหายใจไม่ออก และให้แกค่อยๆขาดอากาศหายใจช้าๆให้ตายอย่างทรมาน” เทาเริ่มออกแรงกดที่เท้ามากขึ้นและขยี้ไปมาบนออกหมายจะขยี้ให้เละเหมือนเหยียบพวกเศษซากอะไรบางอย่าง

“ค่อก...ขาก...ฮาก” จากเสียงไอที่หมดแรงลมเหลือแต่เสียงลม และจากเสียงลมที่ไม่เหลืออะไรเลย แต่ร่างกายก็พยายามฝืนให้ร่างกายของเสลธพยายามอย่างสุดความสามารถให้ได้มาซึ่งอากาศให้เข้ามาในร่างกาย แต่เพราะการถูกกีดกั้นของช่วงปอดที่ทำงานอย่างยากลำบาก ร่างกายจึงยิ่งแรงการทำงานและสร้างความทรมานให้กับเสลธมากยิ่งขึ้น ภาพทุกอย่างเริ่มพร่าเบลอและเปลี่ยนเป็นสีเทา มีเริ่มสั่นกระตุกเหมือนกำลังจะชัก เบ้าตาเหลือกบนจนเหลือแต่เพียงตาขาว ปากกำลังอ้าพะงาบๆเรียกขออากาศอย่างโหยหา

“แฮ่กกกกกๆๆ” เสียงหายใจเข้าออกอย่างรุนแรงดังขึ้น การหายใจของเสลธกลับมาอีกครั้ง ช่วงอกของเสลธที่ยกผ่อนขึ้นมาจากฝ่าเท้าอีกครั้ง แต่ได้สักพักก็ถูกแรงเหยียบที่ช่วงอกลงมาในทันทีและกลับมาสู่ห้วงแห่งความทรมานของการขาดหายใจอีกครั้ง

“สิ่งที่แกทำกับดาเนะลงไปน่ะ มันไม่สามารถหาสิ่งอื่นใดมาชดเชยได้ ต่อให้แกตายไป10รอบ มันก็ไม่สามารถลบล้างสิ่งที่เกิดขึ้นกับดาเนะที่ต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวและหวาดกลัวมาตลอด รู้ไว้ด้วย” เทาเริ่มออกแรงเหยียบให้มากขึ้นกว่าปรกติ จากที่เสลธสามารถพอจะสลัดตัวไปมาได้ แต่เมื่อเจอกับแรงเหยียบที่มากขึ้น ถึงแม้ร่างกายจะออกแรงมากเท่าไรเพื่อที่จะพยายามสลัดร่างออกมา แต่เพราะแรงเหยียบที่มากกว่า

ประกอบกับร่างกายที่อ่อนแรงแทบไม่เหลือซึ่งพลังงาน เสลธทำได้แต่นอนรอความตายใต้ฝ่าเท้าของตะกวดตัวใหญ่ที่หมายจะเอาชีวิตโดยไร้ทางโต้กลับ เมื่ออากาศเริ่มที่เคยไหลเวียนในร่างเริ่มหมดลง ประสาทด้านต่างๆเริ่มอ่อนแรงลงและไร้ความรู้สึก สติเริ่มพร่าเลือน ทุกสิ่งทุกอย่างค่อยๆดับมืดเหมือนแสงไฟที่หรี่ลง แต่ความทรมานของการกระเสือกกระสนต้องการอากาศกลับยิ่งทวีความรุนแรงมากยิ่งขึ้นภายใต้ความอ่อนแรง กรงเล็บมือและเท้าเริ่มเกร็งจนหงิกงอ เทาที่เห็นเสลธกำลังจะตายเพราะขาดอากาศก็ยกเท้าของตัวเองขึ้นมาให้เสลธกลับมาหายใจได้อีกครั้ง

“หึ ข้าไม่ปล่อยให้แกตายไปง่ายๆหรอก จนกว่าแกจะเจอกับความรู้สึกเหมือนตายทั้งเป็นที่น้องข้าเจอและเล่าให้ข้าฟัง” เทาพูดเกริ่นนำก่อนที่จะเริ่มกดเท้าตัวเองลงบนอกของเสลธอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่ได้เพิ่มความแรงการกดลงไปเท่ากับครั้งที่แล้ว แต่เป็นเพียงการกดเบาๆเหมือนให้ถนัดฝ่าเท้าและเข้าที่

“ความรู้สึกที่เพื่อนในวัยเด็กที่รักและไว้ใจที่สุดหักหลังได้ลงคอ แกรู้ไหมว่าน้องข้าต้องเป็นกิ้งก่าที่ไร้ที่อยู่ สภาพที่ข้าเห็นน้องข้าในตอนนั้นมานอนสลบหน้าหนองน้ำนี้น่ะ มันแทบไม่ต่างอะไรจากซากศพพึ่งตายของกิ้งก่าเด็กเลยรู้ไว้ด้วย” เทาพูดจบก็ยกเท้าตัวเองขึ้นออกจากและลงไปนั่งคร่อมทับบนท้องของเสลธ น้ำหนักที่มากของเทาทำให้เสลธยิ่งเจ็บท้องทั้งจากอาการจุกและน้ำหนักกดทับ แต่เพราะเรี่ยวแรงและพลังที่ไม่เหลือแล้วในร่างกาย เสลธจึงได้แต่นอนนิ่งทนรับความเจ็บปวดอยู่ภายใน

“ย...อย่า...” เสียงของวีที่แผ่วเบาพยายามร้องให้ถึงเทา ภาพที่เห็นในสายตาของวีนั้นกำลังซ้อนทับกับภาพของตัวเองที่เคยกระทำกับเสลธแบบเดียวกับที่เทาทำ แต่ ณ ที่แห่งนี้ไม่ใช่ห้องของเทพแสงอเคเซีย และไม่มีใครสามารถช่วยเหลือหรือรักษาได้ ในห้องมีแต่เพียงหาง3หางที่ถูกจองจำเหมือนสถานที่ๆเป็นห้องกำแพงกินล้อมรอบสามด้าน และมีลูกกรงตารางขวางกันเป็นอีกกำแพงของห้อง

ในสถานการณ์นี้ถ้าปล่อยไว้ต่อไป เสลธนั้นอาจจะตายได้จริงด้วยฝีมือและน้ำมือผู้เป็นพี่ของดาเนะ และหางที่จะเสียใจที่สุดนั้นเป็นใครไม่พ้นนอกจากดาเนะ ที่มีสายสัมพันธ์กับเสลธและเทาอย่างเหนียวแน่น และสายสัมพันธ์ที่ว่านี้กำลังจะทำลายสายสัมพันธ์เส้นหนึ่งให้จบชีวิตลงที่แห่งนี้ วีเห็นเสียงของตัวเองที่ส่งไปไม่ถึงจึงค่อยๆลากร่างของตัวเองไปหาอย่างช้าๆ และภาวนาให้ร่างของตัวเองนั้นสามารถเข้าไปหยุดยั่งได้สำเร็จ

“แล้วตอนที่ข้าพามารักษา รู้มั้ยว่าดาเนะกลัวและหวาดผวากับทุกสิ่งทุกอย่างรอบด้านขนาดไหน แม้กระทั่งตัวของตัวเองยังหวาดกลัวเหมือนกิ้งก่าที่สติเสียไปแล้วด้วย” เทาเริ่มนำมือทั้งสองประกบช่วงคอที่เรียวเล็กของกิ้งก่าดำลง “ไม่นะเทา...อย่านะ...” วีเห็นภาพซ้อนของตัวเองขึ้นมาทับอีกครั้ง ภาพที่ตัวเองกำลังบีบคอเสลธอย่างบ้าคลั่งเสียสติ ภาพใบหน้าของเสลธที่กำลังขาดอากาศหายใจและทุรนทุราย

“ทุกครั้งที่ดาเนะหลับ ดาเนะจะนอนฝันร้ายกับเหตุการณ์นั้นตลอดทุกครั้ง รู้มั้ยว่าดาเนะนอนหลับทั้งน้ำตาและความหวาดกลัวมาตลอด ทุกครั้งที่ข้านอนกับน้องข้า ข้าจะได้ยินเสียงละเมอร้องถึงเหตุการณ์นั้นทุกครั้ง จนปัจจุบันฝันร้ายนั้นมันยังไม่หายไปจากดาเนะด้วย” เทาเริ่มออกแรงบีบคอเสลธจนเสลธเริ่มไอออกมาเพราะอากาศไม่สามารถเข้าออกได้อย่างที่ควรจะเป็น “ไม่ใช่...นั่นไม่ใช่สิ่งที่เสลธทำ” วียังคงพยายามลากร่างของตัวเองต่ออย่างสุดแรงที่พอจะมีก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป เวลาของเสลธเหลือน้อยลงเหมือนดั่งเปลวไฟบนเทียน และดวงไฟนี้ก็เป็นแสงไฟที่ริบหรี่พร้อมที่จะดับได้ทุกเมื่อ

“โดยเฉพาะจดหมายที่ถูกทิ้งในถังขยะที่กระท่อมของน้องข้า จดหมายที่เขียนบอกเล่าความรู้สึกที่ตลอดมาข้าไม่เคยรู้ ความรู้สึกที่อัดอั้นในจิตใจและความหวาดกลัวแต่ไม่สามารถเล่าให้ใครฟังได้ แม้แต่พี่อย่างข้าดาเนะยังไม่อยากเล่าให้ฟังทั้งที่เป็นจดหมายที่เขียนระบายถึงข้า เพราะไม่อยากให้ข้ารับรู้เรื่องที่เคยเกิดขึ้นและอยากปิดผนึกมันไว้กับตัวเอง เพราะแก...เสลธ...เป็นเพราะแก ที่ทำให้น้องข้าต้องมาเป็นแบบนี้”

เทาระบายความรู้สึกคับแค้นในจิตใจทั้งหมดให้เหยื่อที่ตัวเองจะฆ่านั้นให้ฟังทั้งหมด เสลธที่ได้ฟังมาทั้งหมดนั้นน้ำตาอาบไหลออกมาจากเบ้าตาทั้งสองข้าง ความรู้สึกและความหวาดกลัวของดาเนะแม้จะเป็นจากผลการกระทำของจิตมืด แต่เสลธที่อดีตเคยเป็นเจ้าของจิตมืดนั้นยิ่งรู้สึกผิดกับสิ่งที่ได้ฟังแม้จะไม่ใช่สิ่งที่ตัวเองได้กระทำ คำขอโทษหรืออะไรต่างๆอาจจะไม่มากพอที่จะชดเชยกับสิ่งที่เกิดกับดาเนะ แม้กระทั่งชีวิตของตัวเองก็มิอาจจะชดเชยกับความผิดที่ตัวเองได้กระทำลงไป

“ดา...เนะ...เสลธ...ขอ...โทษ...” เสียงที่มีแต่ลมของเสลธแผ่วเบาออกมาจากปากของกิ้งก่าดำที่กำลังจะขาดอากาศหายใจตาย แรงบีบคอของเทาบีบแรงขึ้นมากยิ่งกว่าที่วีเคยทำหลายเท่า ถ้าขยับหันอย่างรุนแรงก็สามารถที่จะหักคอของเสลธได้อย่างสบายๆ “อย่าคิดว่าน้ำตาจะทำให้ข้าใจอ่อนได้ ต่อให้แกสำนึกและขอโทษข้าก็ไม่มีทางให้อภัยแกเด็ดขาด ตายซะ ไอ้เสลธ” เสลธออกแรงบีบคอของเสลธอย่างเต็มแรงหมายจะปลิดชีพทิ้งด้วยน้ำมือของตัวเองด้วยความแค้น

“เทา...อย่า...” เสียงร้องของวีที่ไร้เสียงร้องออกมา


“อืมมม เป่งใช้ได้เลยนี่” มือกรงเล็บสีเทาลูบไปมาบนท้องน้อยของดาเนะที่นูนแข็งขึ้นมา ดาเนะที่ถูกนอนตรึงไว้กับแท่นหินสำเร็จการถูกกรอกน้ำหวานจนแน่นท้องน้อย กรวยและเหยือกน้ำที่เนรมิตรมาสลายหายไป ปากของดาเนะได้รับอิสระจนสามารถกลับมาพูดได้อีกครั้ง มือกรงเล็บที่ว่างเอื้อมมาป้ายปากของดาเนะที่มีคราบน้ำหวานขึ้นมาพิจารณา

“ถ้าเป็นเครื่องดื่มทั่วไปแกก็คงไม่เป็นอย่างนี้หรอก แต่นี่เหมือนจะมียาเร่งการขับถ่ายด้วยสินะ ช่างประจวบเหมาะกับการที่ข้าอยากเห็นผลลัพจริงๆ” ตะกวดคุ้มกฎเมื่อพรรณาเสร็จก็หันกลับมาลูบคลำเล่นที่ท้องน้อยอีกครั้ง ขาและหางของดาเนะยิ่งสั่นรุนแรงมากยิ่งขึ้นเมื่อมีการลูบคลำสัมผัสไปมา

“จ...จะทำอะไรน่ะ...” ดาเนะถามเสียงสั้นเพราะพยายามกลั้นของเหลวในท้องน้อยไม่ให้ไหลออกมา แต่เมื่อเห็นภาพประกอบข้างบนที่เป็นรูปโถส้วมใกล้ๆยิ่งทำให้ดาเนะอยากหลั่งมันออกมามากขึ้น แม้ดาเนะจะพยายามหันหลบไปเท่าไร แต่เพราะการถูกตราตรึง ใบหน้าของดาเนะจึงไม่สามารถจะหันไปมาได้ แม้กระทั่งจะหลับตาเพื่อไม่มอง หนังตาก็จะถูกบังคับให้เปิดขึ้นมาลืมตามองดู สิ่งที่ทำได้นั้นมีเพียงแค่การกระพริบตาเพียงอย่างเดียวเท่านั้น

“เปล่าประโยชน์ ต่อให้แกพยายามต่อต้านสักเท่าไร แกก็ไม่สามารถฝืนกฎที่ข้าวางไว้ได้หรอกรู้ไว้ด้วย ว่าแกจะต้องมองดูภาพที่ข้าเอาออกมาให้ดู” ตะกวดคุ้มกฎเตือนกลับพลางลูบท้องไปมาไม่หยุด ดาเนะเริ่มหอบหายใจเพราะถึงขีดจำกัดที่ร่างกายจะสามารถจะอดกลั้นได้แล้ว “ถึงเวลาแล้วสินะ” การลงทัณฑ์ครั้งแรกได้เริ่มต้นเมื่อมือกรงเล็บนั้นออกแรงกดเต็มแรงลงบนท้องน้อยของดาเนะ แม้ท้องจะแข็งสักเท่าไรแต่ก็ไม่สามารถต้านแรงกดนั้นได้

“ย...อย่า------“ ดาเนะร้องอย่างโหยหวนออกมาเมื่อโดนกดท้องน้อยอย่างแรง แรงอกลั้นถึงจุดระเบิดเกินกว่าที่ฝืนได้ ของเหลวภายในท้องน้อยไหลทะลักออกมาจนเนื้อผ้ากางเกงของดาเนะเปียกนองและไหลออกกระจายทั่วผ้า เมื่อผ้าไม่สามารถที่จะดูดซับได้ก็ไหลซึมผ่านเนื้อผ่านองกับแท่นหินที่รองรับร่าง เสียงฉี่เบาๆดังต่อเนื่องแทนที่เสียงร้องของดาเนะที่เงียบไปเพราะอ่อนแรงลงไปจากการฉี่ ดาเนะเริ่มรู้สึกอ่อนเพลียแต่ภายใต้จิตกลับรู้สึกดีที่ได้ปลดปล่อยของเหลวออกมา เป็นความรู้สึกดีภายใต้ความทุกข์และทรมานที่ไม่อยากให้เกิด

“เป็นยังไง รู้สึกดีสินะที่ได้ขับมันออกมาทั้งหมดออกจากร่างแบบนี้ แกคงเหนื่อยสินะ เดี๋ยวข้าจะหาอะไรให้แกกินเอง” ดาเนะที่เปียกไปด้วยปัสสาวะของตนทั้งร่างดวงตาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ภาพที่กำลังกินข้าวกระเพราจานโตอย่างอร่อยปรากฎขึ้นบนฟองน้ำเหนือหัวของตน

“ม...ไม่นะ...อย่านะ....ไม่เอา...ไม่เอาแล้ว” ดาเนะคาดเดากับสิ่งที่ตนเองจะต้องเจอได้ทันทีพร้อมกับภาพที่หายไป แต่แทนที่ด้วยจานอาหารใบใหญ่ที่ปรากฎขึ้นมาแทนที่ “อะไรกัน ในภาพก็เห็นแกกินอร่อยดีออก ข้าเห็นแล้วยังอยากจะกินด้วยเลยด้วยซ้ำ แต่มันเป็นของๆแกจะให้แย่งแกกินได้ไง” ผู้คุ้มกฎแสร้งทำเป็นอิจฉาพร้อมกับหยิบช้อนตักอาหารมาจ่อที่ปากของดาเนะ

“อืมมม ข้าลืมไปว่านอนกินแบบนี้คงกินลำบากสินะ แต่ถ้าปล่อยให้แกลุกมากินแกก็ต้องหนีแน่ๆ งั้นข้าส่งเข้าท้องแก้ให้โดยตรงไปเลยดีกว่า หึหึหึ” สิ้นเสียงของตะกวดวิปราศก็ถูกแทนทีด้วยเสียงของดาเนะร้องออกมา “อย่า—อย่านะ อุบ” กระเพาะของดาเนะเริ่มถูกเติมเต็มด้วยอาหารอย่างช้าๆจนท้องเริ่มแน่นขึ้น อาหารที่อยู่ในจานค่อยๆหายไปทีละคำไปเรื่อยๆ ท้องกระเพาะปีศาจของดาเนะเริ่มทำงาน หนังท้องของดาเนะเริ่มเป่งนูนขึ้นมาอย่างช้าๆ ดาเนะไร้สิ้นเสียงพูดเพราะเริ่มแน่นท้องจนไม่สามารถพูดออกมาได้

“ดูท่าจะอร่อยมากสินะถึงขนาดไม่พูดไม่จาอะไรออกมาแบบนี้” ตะกวดคุ้มกฏเดินมาลูบท้องที่ค่อยๆนูนเป่งขึ้นช้าๆอย่างเพลิดเพลิน อาหารยังคงถูกเติมเข้าไปในกระเพาะของดาเนะเรื่อยๆไม่หยุด และยังเหลือเกินกว่าอีกครึ่งที่จะต้องบรรจุเข้าไป

“กิน กินเข้าไป กินให้เยอะๆ กินเข้าไปให้ท้องของแกถึงขีดพิกัด ยิ่งท้องแกเป่งมากเท่าไร แกก็จะยิ่งทรมานมากขึ้นตามขนาดท้องแกมากเท่านั้น ข้าอยากเห็นสีหน้าของแกตอนนั้นจริงๆ”

ตอนนี้พิเศษมาดครับ เพราะใช้เวลาแต่งยาวมาก ตีเป็น 17.00-23.00 นานเหลือเชื่อทั้งที่เขียนเค้าโครงไว้เรียบร้อยแล้วนะเนี่ย และชดเชขกับความช้าและหัวไม่แล่น เลยสามารถแต่งได้ยืดถึง 2หน้าครึ่งทีเดียว...แถมให้อีกครึ่งหน้าดูไม่คุ้มเลยเนอะ

ตื่นมาตอนเช้า 06.00 มานั่งดูฟิค
มาฮาตรง


สงสารก่าดาเนะ กลัวท้องน้อยระเบิด =w="

หวังว่าผู้คุมตะกวด คงไม่คิดจะเอาธนูยิงดอกนึงนะ= =
ท้องแตกที......... เอิม. .. . .

แอบนึกถึง ดาเนะอึมเพราะข้ามผัดกระเพรา . .. ..
เหอะๆ

ท้องแตก ดาเนะตาย เรื่องก็จบสิ!!!

ดาเนะไม่ตายง่ายๆหรอกหน่า เนอะดาเนะ =w=
จากเรื่องทำหมดก็ปางตายมาหลายหนและ
อีกสักครั้งจะเป็นไรไป ....แต่ไม่เอาท้องแตกนะ -3-

/me โดนก่าดาเนะสาด Focus Fire แว้ก!!!

ถ้าตัวเอกตาย ยังมีพระรองอยู่ พี่Vไง ' w' และแล้วเขาคนนี้นก็ต้องหาทางจิ้นกันต่อปายยยย


/me โดนพี่ดาเนะ ยิง10000hit

ในที่สุด ก็ จนได้

ขอไว้อาลัยให้กับท้องน้อยของก่าดาเนะด้วยละกันครับผม

เรามาลุ้นกันต่อไปว่าจะเกิดอะไรขึ้น

อะไรก็เกิดขึ้นได้ เมื่อมี โกโก้ครั๊นช์ (เอิ่ม รู้สึกมุขจะผิดนะ =A=)

================================================

ส่งตรงรูป ประจำ Sc5. ถึงท่านดาเนะคร้าบ



ติชมด้วยนะคร้าบ

กลับจากหัวหิน มาอ่านยังงี้ ทรุดเลย

ริอาจ Drama ฟิคเหรออออออ