บทที่ 78 ปะทะศึก!! (ตอนกลาง)
สมิงสาวใช้เวลาเพียงพริบตาด้วยปีกแห่งลมก็มาถึงที่หมู่บ้านลับแลซึ่งอยู่ทางตะวันตกของทุ่งหิมะ เธอก้าวฉับๆ เข้าไปในป่าลึก อาศัยแรงลมพัดกระพือให้ใบไม้ที่บังทางเดินแหวกออกไปอย่างง่ายดาย ทางเดินในป่าเป็นทางค่อนข้างซับซ้อน แถมยังเป็นป่าใหญ่และทึบ หากไม่เชี่ยวชาญทางก็มีสิทธิ์หลงได้ง่ายๆ แต่สำหรับเร็นที่อาศัยและวิ่งเล่นในนี้ราวกับสนามเด็กเล่นส่วนตัวแม้ปิดตาก็ยังสามารถเดินออกมาได้อย่างปลอดภัย ในป่านั้นเองมีเกาะกลางน้ำซึ่งตั้งโบราณสถานสำคัญของหมู่บ้านไว้ สถานพิทักษ์นั่นเอง...
เร็นเข้าไปข้างในนั้น ภายในตัวอาคารแม้ไม่มีความซับซ้อน เป็นเพียงห้องสี่เหลี่ยมที่มีทางทะลุเชื่อมต่อถึงกันหมด ผนังของแต่ละห้องนั้นแกะสลักด้วยภาพของต้นไม้แต่ละพันธุ์ ตรงกลางพื้นห้องเป็นลายทรงกลมประหลาด มีเพียงบางห้องที่จะมีแท่นหินแกะสลักเป็นรูปเปลวไฟอยู่ตรงกลางห้องพร้อมด้วยลูกแก้วสีแดงสดวางอยู่บนนั้น เสือสาวเดินผ่านห้องเหล่านั้นไปยังห้องทางซ้ายที่สองที่เป็นห้องของต้นเมเปิ้ลพลางฉวยลูกแก้วจากในกระเป๋า ส่องไปที่ผนังลายเมเปิ้ลเพื่อหาที่ซ่อน นางไล่ระดับสายตาจนกระทั่งมาพบกับผนังส่วนหนึ่งที่มีสีเข้มกว่าพื้นที่อื่นแล้วใช้นิ้วค่อยๆ ยึดส่วนของใบเมเปิ้ล 5 แฉกที่นูนออกมาจากผนังดึงออกมาเบาๆ เป็นช่องลิ้นชักเล็กๆ พอใส่แค่ท่อนไม้เล็กๆ เท่านั้น
เร็นเอาท่อนไม้นั้นออกมาแล้วเอาไปปักไว้ที่แท่นวางลูกแก้วกลางห้อง มันมีช่องให้เสียบท่อนไม้่นั้นอย่างพอดิบพอดี เร็นถอยมายืนตรงทางที่เป็นรอยต่อระหว่างห้องต่อห้อง เสียงของกลไกบางอย่างเคลื่อนไหวดังกึกก้อง พื้นสถานพิทักษ์ไหวสั่น แท่นหินทีแ่กะสลักเป็นเปลวไฟทั้งสองพัวกันก็คลายตัวออก ลายพื้นทรงกลมประหลาดค่อยๆ เลื่อนตัวออกเป็นบันไดวนไปสู่ด้านล่าง
เธอก้าวลงไปในบันไดวนอย่างระมัดระวัง ลูกแก้วในมือช่วยส่องแสงนำทางให้จนมาถึงสุดทางบันไดวน ข้างหน้านั้นเป็นวงกตหินที่ทอดตัวยาวออกไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด มันเป็นเพียงหินซึ่งมีขนาดให้พอยืนลอยตัวอยู่ในอากาศง่อนแง่น เลี้ยวคดพันวนกันหลายชั้นหลายตลบ พุ่งไปหลายทิศทางอย่างไม่มีที่สิ้นสุด พื้นหลังของวงกตหินนั้นมีเป็นฉากของประกายดาวเล็กๆ สว่างไสวออยู่บนผืนผ้าสีดำที่เรียกว่าอวกาศ
เร็นกำลังจะก้าวขึ้นไปบนหินก้อนแรกที่เป็นเสมือนจุดเริ่มต้นของวงกต แต่ทันใดนั้นกลับมีเงาบางอย่างตัดหน้า มันมีประกายไฟวูบวาบอยู่บนมือของมัน เธอถอยมาประจันหน้ากับมัน แม้ปกติพวกมันไม่ทำอันตรายใดๆ แต่ตอนนี้มันประจักษ์แล้วว่า เธอคือผู้บุกรุกวงกตแห่งไซโร ต้องกำจัดเสีย
"ในที่สุดเจ้าก็กลับมานะเร็น..."มันทำเสียงฟึดฟัด จมูกพ่นลมร้อนๆ ใส่เธออย่างไม่กลัวเกรง "ข้าไม่อยากจะฆ่าเจ้า ออกไปซะ คราวนี้ข้าจะทำเป็นไม่เห็น"
"กริมม์....."
เร็นมองหน้าหมีขาวตัวใหญ่ตรงหน้าอย่างเศร้าสร้อย ตอนที่เสือสาวยังเด็ก ตนได้ลอบเข้ามาที่วงกตนี้เพื่อค้นหาคำตอบของธาตุิพิสุทธิ์ จนกระทั่งมาเจอกับกริมม์ ผู้พิทักษ์วงกตไซโรแห่งไฟ เมื่อมันเห็นว่าเธอไม่เป็นภัยต่อธาตุพิสุทธิ์จึงอยู่คุยแลกเปลี่ยนความรู้กันบ่อยๆ
กริมม์เป็นหมีโมโหร้าย โกรธง่ายและรุนแรงเหมือนกับเทพไฟไม่มีผิด แต่ก็นิสัยดีและเป็นมิตรกับผู้ที่ไม่มีพิษภัยต่อธาตุพิสุทธิ์ มันอยู่ที่นี่และมีหน้าที่เพียงอย่างเดียวคือสังหารและทำลายทุกอย่างที่เข้าใกล้ธาตุพิสุทธิ์ โชคดีที่กริมม์รอบคอบกว่าเทพไฟเยอะถึงรอดูท่าทีของแต่ละตัวที่ผ่านเข้ามาในวงกตแห่งนี้ืทั้งตั้งใจและบังเอิญ ก่อนที่จะตัดสินว่าสมควรจะกำจัดหรือไม่ ถ้าเห็นสมควร อุ้งมือที่เปี่ยมด้วยกำลังมหาศาลและเ็ล็บแหลมหนาที่ร้อนดุจเปลวเพลิงจะตะปบเข้าล้วเผาไหม้ตัวผู้โชคร้ายนั้นทันที
"ชั้นไม่ได้จะมาขโมยหรือทำลายมัน"เร็นอธิบาย "แต่พวกที่กำลังไล่ตามมานั้นไม่แน่ พวกหนึ่งเป็นเพื่อนของชั้น สัตว์จากกิลด์แห่งแสง ชั้นขอให้เขาช่วยชั้นในการปกป้องธาตุพิสุทธิ์ ส่วนอีกพวกคือผู้ครอบครองนิรันดร์ พวกเขาจะมาทำลายที่นี่"
"นิรันดร์...."กริมม์พึมพำ "นิรันดร์ที่ว่าหรือจะเป็น..."
"นิรันดร...ใช่อย่างที่คิดนั่นละ"เร็นตอบ
กริมม์ส่ายหน้า "นิรันดรเป็นเพียงพลังงานและจิต เจ้าศึกษามันมาตลอดน่าจะรู้ นิรันดรเป็นชื่อเรียกของจิตที่สร้างเทพและธาตุพิสุทธิ์ขึ้นมา มันไม่มีวันทำร้ายใคร ไม่ว่ายังไงก็ตาม เพราะนิรันดรคือความตาย คือความว่างเปล่า"
"ที่ชั้นสันนิษฐาน..."เร็นเริ่มพูด "คือนิรันดรที่กำลังลงมือในตอนนี้ เพียงแค่ยืมชื่อของนิรันดรมาเท่านั้น เขาคิดจะใช้ธาตุพิสุทธิ์ซึ่งเป็นพลังของนิรันดรสร้างขึ้นมา ทำให้เขาเทียบตำแหน่งกับนิรันดร..."
"แปลว่าจะไม่เกิดจะดับ ไม่มีวันสูญสิ้น เพราะนิรันดรเป็นความตายอันว่างเปล่า มีตัวตนราวกับไม่มีตัวตน...เขาคิดจะเทียมเทพสินะ....ไม่สิ...ต้องบอกว่าเป็นเทพในหมู่เทพ"
"ทำนองนั้น"เร็นตอบ
"แล้วเจ้ารู้เรื่องนี้ได้ยังไง...หรือว่าฝันแบบครั้งนั้นอยู่"กริมม์ถาม...เขาไม่เคยเชื่อเรื่องใดๆ ที่พูดขึ้นอย่างลอยๆ ไม่ว่าจะออกมาจากปากใครก็ตาม
"เขาเข้ามายุ่มย่ามในความฝันของชั้น"เร็นบอก "คอยใบ้เกี่ยวกับปริศนา คอยตามหลอกหลอน คอยตามดูทุกการกระทำของชั้น ชั้นเหมือนเป็นหมากสำคัญของเขาที่ถูกบังคับให้เดินไปตามที่เขาคิด เขาคิดจะย้อนรอยของจิตนิรันดร เขาต้องการเป็นนิรันดรถึงขนาดยอมตายเพื่อทำให้สภาพของตัวเองเป็นเพียงจิตที่ไร้รูปร่าง ได้แต่ล่องลอยเพื่อรอให้แผนที่กำจัดจิตนิรันดรสำเร็จ แล้วเขาจะแทรกตัวเข้าไปเป็นนิรันดรแทน"
"งั้นหรือ...."กริมม์ตีหน้านิ่ง "เจ้ายังเล่นเป็นเร็นไม่เนียนนะ เจ้าสารเลว!!!"
อุ้งมือตวัดตะปบเข้าไปที่ร่างของเร็นอย่างรวดเร็ว เสือสาวรีบเอี้ยวตัวหลบแล้วกระโดดเด้งไปด้านหลังหมีขาว ขายาวเรียวเตะที่ท้องของกริมม์เต็มแรงจนหมีขาวกระเด้งไปอยู่อีกฝั่งหนึ่งของบันใดหิน เธอยิ้มแสยะพลางหัวเราะเบาๆ
"สมแล้วที่เป็นกริมม์เพื่อนยาก..."เสียงหวานๆ นั้นฟังแล้วเย็นหูพิกล "รู้ทันอีกแล้วว่าเป็นเรา..."
"แกมัน..!!!"
"ใจเย็นก่อนสิ"กริมม์ชะงัก เมื่อร่างของเร็นยื่นขาออกไปในห้วงอากาศอันว่างเปล่า "ถ้าเราไม่เจรจากันดีๆ นางจะต้องถูกกลืนกินอยู่ในห้วงมิตินี้ตลอดกาลแน่"
ชัยชนะเป็นของเร็น เมื่อหมีขาวยอมจำนนแล้วนั่งคุยดีๆ
"แปลกใจจัง..เราก็ไม่ได้เจอกันนานมากแล้ว ทำไมเจ้าจึงยังรู้อีกนะว่าเราอาศัยร่างของนางมา"เร็นถามด้วยเสียงเย็นๆ
"สัญชาติญาณของข้า และกลิ่นเน่าเฟะที่น่ารังเกียจของเจ้าน่ะสิ...แค่มองก็รู้แล้วว่าสารเลวแบบนี้มีเพียงเจ้าตัวเดียว"กริมม์กระฟัดกระเฟียด "เจ้าฆ่าพ่อของเร็นตาย แล้วพยายามขโมยธาตุพิสุทธิ์แห่งลมที่ฝังอยู่ในตาของนางออกมา เริ่มตั้งแต่เข้าควบคุมจิตของแม่เร็นให้ฆ่านาง แต่เมื่อแผนไม่เป็นตามคาดแกจึงเปลี่ยนเป้าหมายไป เป็นเพราะแกยังไขปริศนาที่เหลือไม่ออก จึงปล่อยให้เร็นมีชีวิตอยู่ เพื่อทำตามที่แกต้องการ ความฝันงี่เง่านั้น แกทำเพื่อให้จิตของเร็นค่อยๆ อ่อนแอลง จะได้เข้าควบคุมง่ายสินะ..."
"ดี..."เร็นตอบอย่างเฉยชา "เข้าใจก็ดี..." ลวดเส้นเล็กตวัดเข้าที่คอของกริมม์อย่างรวดเร็ว หมีขาวไม่ขัดขืน เพราะรู้ว่าหากไม่ทำตาม เร็นคงไม่รอด
กริมม์ไม่อยากฆ่าเร็น เขาได้แต่ภาวนาว่าให้เร็นได้สติไวๆ...
"พาเราเข้าไปยลธาตุพิสุทธิ์แห่งไฟเสียหน่อยเป็นไร"พูดพลางกระตุกลวดอย่างแรง "นำทางไป!!"
กริมม์นิ่งแล้วใช้ความคิด ก่อนตัดสินใจเดินนำเร็น เข้าไปสู่ใจกลางแห่งวงกตเงียบๆ....
ทำไมรู้สึกว่ามันมั่วๆ ยังไงชอบกล แถมสั้นอีกต่างหาก... = w =;;
เรื่องชักจะซับซ้อนแล้วแฮะ แต่งโดยไม่มีสคริป(←ไว้ที่บ้าน) นี่ลำบากเหมือนกันนะเนี่ย...
