/meรีบย่องหนีอย่างเงียบๆ

มาตามอ่าน
สะดุดตรงที่ขีดฆ่า อืมเป็นเช่นนี้เอง ( X //// X ) "
ตามอ่านฟิคหลายเรื่องอยู่นะครับ (l _ l ")

ตอนที่ 9 Icarost and the secret of Italus

ก่อนที่พวกอัลวิสจะไปถึงวังแสง
“เจ้าเป็นใคร”ทหารเสือดำสองตัวพูดพร้อมกันพลางชี้หอกมายังร่างตรงหน้าซึ่งเป็นชายหนุ่มผมสีขาวดุจไหมเงินชั้นดีดวงตาสีมรกตสวมชุดเสื้อของหน่วยสืบราชการลับแต่มีลวดลายบิดๆเบี้ยวๆเหมือนลวดลายที่อยู่บนตัวเชดอยู่บนเสื้อซึ่งถ้ามองดีๆแล้วคล้ายกับอิทาลุสราวกับแกะต่างเพียงดวงตาวีมรกตกับปีกที่เป็นสีดำสนิท

“ถอยไปข้ามีธุระกับหัวหน้าหน่วยสืบราชการลับแห่งเมืองแสงอิทาลุสเท่านั้น”ร่างนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงโมโนโทนใบหน้าตายด้าน
“แล้วเจ้ามีธุระอะไรกับท่านอิทาลุส”ทหารเสือดำทั้งสองยังไม่ไว้ใจร่างตรงหน้าอยู่ดี
“ผมมา......ฆ่าเขาครับ”สิ้นคำร่างทหารเสือดำก็ถูกยิงล้มลงทันทีพร้อมกับโลหิตไหลรินเป็นทาง
“รีบไปต่อดีกว่า”ร่างนั้นเดินต่อไป

วังเทพแสงห้องฝึกพิเศษ
“โฮ่ๆเอาไม้นวดแป้งไปกินซะ”ร่างของเสือในชุดที่หรูหราราวกับแม่ทัพกำลังควงไม้นวดแป้งใส่ร่างของเหยี่ยวตัวหนึ่งที่กำลังถอยหลังไปซึ่งเหยี่ยวนั้นหลบได้อย่างพลิ้วไหว
“ไอ้เสือนรก”เหยี่ยวหนุ่มว่าพลางกราดกระสุนปืนอัดลมใส่ซึ่งเสือก็ปัดมันได้อย่างไม่ยากเย็นก่อนที่ร่างของเสือจะพุ่งเข้ามาใกล้ก่อนจะเงื้อไม้นวดแป้งขึ้นพลางพูดว่า”นุ่มเป็นซาลาเปาไปซะไอ้ไส้เดือนมีปีก”
“เกือบไปแล้วนายแก่แล้วสายตาเลอะเลือนเหรอไงโบลดาส”เหยี่วที่หลบได้ฉิวเฉียดด่าในทันทีก่อนจะยิ้มแบบกวนๆแล้วพูดว่า”ถึงว่านายแก่แล้วจริงๆปีนี้ถึงมีหางผ่านการทดสอบการเป็นผู้กล้ามากเป็นพิเศษ”

“อย่างกับนายหนุ่มนักแหละอิทาลุส ที่จริงนายอายุเท่ากับข้านั่นแหละ อายุนายก็.....”โบลดาสยังพูดไม่จบก็ตองหลบกระสุนของจริงที่อิทาลลุสยิงมา
“หุบปากไป ไอ้เสือแก่”อิทาลุสซึ่งฟิวส์ขาดพูดพลางชี้ปืนมายังโลดาสในสภาพร้อมยิงทุกเมื่อ
“เข้ามาเลย คิดว่าหน้าเด็กแล้วแน่นักหรือไงฟะ”โบลดาสฟิวส์ขาดตามก่อนจะเรียกดาบของตนมาในมือในทันที
ยังไม่ทันที่ทั้งสองจะทะเลาะกันไปมากกว่านี้ก็มีเสียงดังขึ้นมาซะก่อน

“สามัคคี สมเป็นกองกำลังของท่านอัลคาเซียจริง”ทั้งสองหันไปมองทางต้นเสียงทันทีอิทาลุสถึงกับตาเบิกโพลงออกมาทันทีที่เห็นร่างนั้นชัดๆเพราะร่างนั้นเหมือนเขาราวกับแกะต่างเพียงปีกและดวงตาเท่านั้น
“ไม่ได้เจอกันนานนะครับ ท่านพ่อ”ร่างนั้นพูด
“ไม่จริงน่า หรือว่าเธอคือ”อิทาลุสทำหน้าเหมือนเห็นผีทันที

“ใช่ครับ ผมอีคารอสลูกของท่านแม่ซีนิสผู้ซึ่งเป็นชาวไร้หาง กับท่านไงครับ”อีคารอสพูด
“แล้วซีนิสกับรีทียร์ เป็นไงบ้าง”อิทาลุสถามส่วนโบลดาสนั้นช็อคแทบอ้าปากค้าง
“ท่านพี่ยังมีชีวิตอยู่ครับ แต่ท่านแม่ตายไปแล้ว เป็นเพราะท่าน จงตายซะเถอะครับ ท่านพ่อ”อีคารอสเน้นสองคำสุดท้ายก่อนปาระเบิดนับสิบใส่ผู้เป็นพ่อในทันที

“แย่แล้ว”อิทาลุสบถออกมาในพริบตาที่ระเบิดจะระเบิดออกโบลดาสก็วิ่งเข้ามาแทรกกลางระหว่างระเบิดกับอิทาลุสทันที
“อึก”โบลดาสทรุดลงหลังวิ่งรับระเบิดไปเต็ม
“ทำไม่ล่ะครับ ทั้งๆที่คุณไม่ถูกกับคุณพ่อแท้ๆ....”อีคารอสยังพูดไม่ทันจบก็ต้องกระโดดหลบห่าฝนลูกศรจำนวนมากพร้อมกับเงาร่างถึงสามเงาปราฏขึ้นร่างหนึ่งพุ่งเข้าหาเขาอย่งรวดเร็ว

“อะไร.....กัน”อีคารอสตกใจทีหางที่เข้าถึงตัวเขาเป็นเพียงแพนด้าแดงที่ควรจะอยู่ในสำนักงานกิลแท้ๆแต่ตอนนี้กลับตวัดดาบในมือใส่เขาทำเอาเขากระโดดหลบแทบไม่ทัน
“ชิไอ้พวกน่ารำคาญ ชาเทียร์ร่า”อีคารอสร่ายคทาจบก็ปรากฏเชดออกมาสองชนิดคือ เชด 2 และเชด3 ออกมาในจำนวนมาก

“คุณหลบหลีก คุณฟลุ๊คช่วยจัดการเชดทีเดี๋ยวผมจัดการหมอนี่เอง”แพนด้าแดงพูดก่อนจะพุ่งเข้าหาอีคารอสอีกครั้งด้วยความเร็วอันน่าตกใจ
“ไม่ได้กินข้าหรอก”อีคารอสกางปีกก่อนจะกราดยิงลงมาเป็นชุดซึ่งแพนด้าแดงตอบโต้ด้วยการฟาดฟันกระสุนแหลกไปก่อนจะฟันดาบเข้าใส่อีคารอสด้วยความเร็วที่สูงมากเห็นเพียงเงาสีเงินของดาบเท่านั้น

“เก่งจริงๆ เราก็ทำหน้าที่ของเรากันดีกว่าฟลุ๊คพร้อมนะ”ก่าหลบหลีกพูดหลังวิ่งลากเชดทั้งหมดมารวมกันเรียบร้อยแล้ว
“ครับ”ฟลุ๊คพูดพลางง้างลูกศรเตรียม
“Final Entrapment”สิ้นคำพวกเชดก็ถูกล้อมด้วยรั้วขนาดใหญ่
“Torment Rain”กิ้งก่าสองตัวพูดพร้อมกันก่อนจะยิงศรออกไปลูกศรเพียงสองดอกกลับกลายเป็นศรนับร้อยพุ่งเข้าทำลาย
เหล่าเชดที่ถูกขังอยู่ทันที

“ฮึๆๆๆๆๆๆ”อีคารรอสหัวเราะอย่างบ้าคลั่งก่อนจะเอามือแตะพื้นกรงที่ขังเหล่าเชดไว้ก็แตกออกพร้อมพลังมืดมหาศาลทำให้แพนด้าแดงถึงกับผงะแต่ยังกระชับดาบในมืออยู่
“นี่มัน”อิทาลุสพูดออกมาหลังคลื่นพลังมืดจางลงแล้ว
“Shade Demon”ทุกตัวในที่นั้นพูดด้วยความตกใจ

“เกือบไปแล้ว ดีที่รวมเชดเข้าด้วยกันทัน”อีคารอสพูดก่อนจะเอามือกุมแผลที่ถูกแพนด้าแดงฟันตอนสู้กันเมื่อกี้
“หยุดแค่นั้นแหละ นี่เป็นคำสั่งจากท่านเซร่า”สิ้นเสียงปริศนาก็มีลูกศรสีดำพุ่งทะลวงร่างของปิศาจทมิฬจนแหลกสลายไป
“แกเป็นใคร”อีคารอสถามร่างในชุดคลุมซึ่งเป็นเจ้าของเสียงปริศนาทันที

“เราคือผู้ส่งสาสน์แห่งเงา”สิ้นเสียงร่างในชุดคลุมก็หายตัวก่อนเอามือแตะที่ลำตัวของอีคารอสเบาๆ
“Shadow Blast”สิ้นเสียงร่างของอีคารอสก็ถูกคลื่นพลังสีดำอัดจนปลิวหายไปในทันที

“ท่านอิทาลุส ฝากนี่ให้ท่านอัลคาเซียด้วย ผมต้อง....”ร่างนั้นพูดยังไม่ทันจบก็มีกิ้งก่าอีกสี่ตัววิ่งเข้ามานำโดยกิ้งก่าสีดำนาม
อัลวิสพอร่างนั้นพอเห็นอัลวิสก็ชะงักไปก่อนจะยื่นสาส์นให้อิทาลุสก่อนจะยิ้มบางแล้วเดินไปหาอัลวิสแล้วพูดว่า
”โตขึ้นเยอะเลยนะเนี่ย แต่ก่อนยังเป็นเจ้าหนูอยู่เลย”เท่านั้นแหล่ะอัลวิสถึงกับช็อคไปน้ำตาไหลออกจากดวงตาสีทับทิมอาบแก้มในทันทีแต่ตายังค้างท่าตกใจอยู่
“เดี๋ยวพี่ทำงานเสร็จจะไปหานะ อัลวิสน้องของพี่”ร่างนั้นพูดก่อนจะลูบหัวอัลวิสอย่างอ่อนโยนก่อนจะหายไปโดยถูกเงาของตนสูบหายไป

“อัลวิสเป็นอะไรรึเปล่า”วีเข้ามาถามด้วยความเป็นห่วงเพราะนี่ก็เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นน้ำตาจากอัลวิสซึ่งในความคิดของเขา
อัลวิสเป็นกิ้งก่าที่เข้มแข็งอดทนและไม่ค่อยแสดงความรู้สึกอะไรออกมาเลยการที่เขาร้องไห้ออกมามันต้องมีเรื่องอะไรร้ายแรง
“ไม่เป็นไร ข้าขอกลับไปทำงานก่อนแล้วกัน”อัลวิสรีบเช็ดน้ำตาก่อนจะวิ่งออกไปทันที
“หมอนั่นต้องมีอะไรแน่”วีคิดในใจก่อนจะมองตามอัลวิสที่วิ่งหายไป
ห้องทำงานของอัลวิส
“เฮ้อ ออกไปพักเดียว งานเยอะขนาดนี้เชียว”อัลวิสบ่นพลางมองเอกสารที่เพิ่มขึ้นบนโต๊ะ
“คงต้องทำต่อให้เสร็จล่ะนะ”กิ้งก่าดำพูดก่อนจะหันหน้าเข้าโต๊ะทำงานและเริ่มลงมือทำงาน

ห้องนอนของอัลวิส
“วิสตื่นได้แล้ว”เสียงหนึ่งพูดขึ้นทำเอาวิสลืมตาตื่นขึ้นมาแต่กลับไม่พบผู้ปลุกตนแต่อย่างใดพบเมอร์ซี่ที่กำลังวาดรูปอยู่ที่ระเบียง มิสที่นอนอยู่เตียงข้างๆและพวกกิ้งก่าน้อยกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงและตัวของเขาและเหมือนทั้งสี่ยังหลับสนิทอยู่ด้วย
“อ้าววิสตื่นแล้วเหรอ”เมอร์ซี่หันมาถามยิ้มๆซึ่งทำให้วิสแน่ใจว่าหางที่ปลุกเขาไม่ใช่เมอร์ซี่แน่ๆ
“ใครกันที่ปลุกเราล่ะ”วิสคิดพลางถามเมอร์ซี่ว่า”อื้อ แล้วนี่มันกี่โมงแล้วล่ะ”

“เที่ยงมั้(ง) โครก”เมอร์วี่พูดก่อนท้องจะร้องเสียงดังทำเอาวิสหัวเราะร่าก่อนจะพูดว่า
“งั้นเราจะไปทำอะไรให้ทานนะ”วิสพูดก่อนจะลุกขึ้นก่อนจะเดินไปที่ครัวพลางพูดว่า
“เมอร์ซี่นายไปรอที่โต๊ะเลยเดี๋ยวอาหารจะมาเสิร์ฟให้ที่โต๊ะ”
“อือ ขอโทษที่รบกวนนะ”เมอร์ซี่พูดพลางเกาหัวก่อนจะเดินไปรอที่โต๊ะ

“ไม่เป็นไรหรอกเราชอบทำอาหารอยู่แล้วล่ะ”วิสพูดยิ้มๆเขาก็ดีใจนะที่มีเพื่อนเพราะเขาไม่มีเพื่อนวัยเดียวกันเลย
“วิสนายทำอาหารเก่งจังเลย”เมอร์ซี่พูดพลางเคี้ยวเนื้อที่เพิ่งทอดเสร็จใหม่ๆอย่างเอร็ดอร่อย
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกเพราะเมอร์ซี่หิวมั้งมันถึงอร่อยน่ะ”วิสพูดอย่างถ่อมตนก่อนจะใช้ซ้อมจิ้มเนื้อมากินบ้าง
“เอ่อว่าแต่วันนี้นายจะนอนที่ไหนล่ะเมอร์ซี่”วิสถามหลังจากทั้งสองกินข้าวเสร็จแล้ว

“ก็คงจะกลับไปนอนบ้านก่อนล่ะ นายจะไปนอนที่บ้านเราไหมล่ะยังไงเตียงก็ถูกยึดหมดแล้วนี่”เมอร์ซี่พูดพลางถามวิสไปด้วยในตัว
“ก็ได้นะเดี๋ยวเราไปเตรียมของก่อน”วิสพูดก่อนจะเดินหายไปในห้องสักพักก่อนจะเดินออกมาพร้อมกับเป้ใบเล็กๆใบหนึ่ง
“งั้นไปกันเลย”เมอร์ซี่พูดพลางเดินไปหยิบภาพกับจานสีมาก่อนที่ทั้งสองจะออกเดินทาง โดยวิสเขียนจดหมายทิ้งไว้ให้พี่ของตนหนึ่งฉบับก่อนเดินออกไป
แถมภาพอีคารอส

กิ้งก่า เดี๋ยวนี้กินเนื้อด้วยเรอะ!????





กิ้งก่า มัน ต้อง กิน รถ ด่วน เซ้ (เอ้ เอ้ เอ้ เอ้ Echo)


/me โดนตบกระเด็น

ตอนที่ 10 Night of Rest

“ว้าวนี่บ้านนายเหรอเมอร์ซี่”วิสพูดออกมาเมื่อเห็นบ้านของเมอร์ซี่ชัดๆ
“อื้อ แต่บ้านเราอาจจะรกหน่อยนะ เพราะพักนี้ เราไม่ค่อยได้จัดของในบ้านเลย”เมอร์ซี่ตอบพลางเดินไปเปิดประตูบ้านของตน
“อืม รก จริงๆแหะ”วิสเปรยขึ้นหลังสำรวจบ้านของเมอร์ซี่แล้วอย่างแรกเลยคือข้าวของที่วางไม่เป็นที่
อย่างที่สองคือผ้าม่านและพื้นบางส่วนที่มีฝุ่นจับออย่างที่สามคือรอยปื้นสีในห้องวาดรูป
ก่อนจะอธิบายมากกว่านี้ขอขยายความว่าบ้านของเมอร์ซี่เป็นกระท่อมชั้นเดียวมีดาดฟ้ามีสามห้องได้แก่ห้องรับแขก ห้องนอน และห้องวาดรูปซึ่งภายในห้องรับแข็กมีครัวเล็กๆอยู่ด้วย

“งั้นเรามาช่วยกันจัดของและทำความสะอาดกันเลย”วิสพูดยิ้มพลางเดินไปหยิบอุปกรณ์ทำความสะอาดออกมา
“ขอบใจนะ ขอโทษจริงๆต้องรบกวนนายอีกแล้ว”เมอร์ซี่พูดพลางยกของไปเก็บให้เข้าที่
“เมอร์ซี่ พวกเครื่องเขียนนี่ เอาไปไว้ตรงไหนเหรอ”วิสถามพลางรวบรวมเครื่องเขียนที่กองไม่เป็นที่ภายในบ้านของเมอร์ซี่มารวมๆกันในมือ
“อ๋อ นั่นเอาไว้ในกล่อง ในตู้ห้องวาดรูปเลย”เมอร์ซี่พูดพลางเก็บกระดาษที่ตกเรี่ยราดมารวมกันก่อนจะใส่ไว้ในแฟ้มบนโต๊ะตัวเล็กๆในห้องวาดรูป

“จัดของเสร็จเรียบร้อยแล้วล่ะ ดูเรียบร้อยขึ้นเยอะเลยนะว่ามั้ย”วิสพูดหลังทั้งสองจัดของเสร็จ
“งั้นทำความสะอาดต่อเลยดีกว่า”วิสพูดก่อนที่ทั้งสองจะเริ่มทำความสะอาดกันต่อ

หลังจากนั้นประมาณ 2 ชั่วโมง
“เสร็จซะที”วิสพูดพลางปาดเหงื่อส่วนเมอร์ซี่มองภาพของตนอย่างไม่เชื่อสายตาเพราะมันราวกับละครคนละฉากไปเลย ฝุ่นและรอยเปื้อนสีนั้นถูกเสกหายไป กระจกนั้นใสแจ๋ว พื้นนั้งขึ้นเงาสวยงาม ผ้าม่านสีขาวส่งกลิ่นหอมอ่อนๆซึ่งทำเอาเมอร์ซี่ได้แต่ทึ่งกับฝีมือทำความสะอาดของวิส

“งั้นนายไปอาบน้ำก่อนแล้วกัน เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว”เมอร์ซี่เสนอก่อนจะเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวผืนหนึ่งมาให้
“อะ......อืม”วิสตอบตะกุกตะกักเล็กน้อยน่าขึ้นสีวูบเพราะเขาดันไปนึกถึงเรื่องที่น้ำตกตอนเช้าเข้าในพริบตานั้นเขารีบวิ่งหายเข้าไปในห้องน้ำทันที
“นี่มัน”เมอร์ซี่หยิบกระดาษแผ่นหนึ่งที่ตกอยู่ขึ้นมาดูเป็นภาพของเทพเงา
“ภาพของใครกันนะ วาดสวยจัง”เมอร์ซี่พูดพลางมองรูปภาพอย่างพินิจอยู่พักใหญ่ๆ

“เมอร์ซี่ นายอาบต่อเลยเราจะลองใช้ของที่มีทำอะไรให้ทานนะ”เสียงของวิสดังขึ้นมาซึ่งทำให้เมอร์ซี่ต้องชะงักการดูภาพไปก่อนจะเอาภาพไปวางไว้บนโต๊ะแล้วหยิบผ้าเช็ดตัวอีกผืนหนึ่งแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไปในทันที
“เฮ้อ พรุ่งนี้คงต้องออกไปลุยแมลงโบราณแล้ว สินะ”เมอร์ซี่ในชุดกางเกงขายาวสีดำเสื้อแขนสั้นสีแดงบ่นลอยๆพลางเช็ดผมที่ยังไม่แห้งไปด้วยพอเขาเดินมาถึงห้องรับแขกเขาก็พบกับกิ้งก่าสีดำ ผมยาวสีดำสยายลงกลางหลังดวงตาสีทัพทิมใบหน้าหวานดุจตุ๊กตาทำเอาเมอร์ซี่อ้าปากค้าง

“เมอร์ซี่เป็นอะไรไป นี่เราเองวิสนะ”ร่างนั้นพูดซึ่งทำให้เมอร์ซี่เรียกสติที่หลุดลอยกลับมาได้ในทันทันที
“นี่....นายจริงๆเหรอวิส”เมอร์ซี่พูดด้วยท่าทางตกใจไม่หาย
“ก็เราเองน่ะสิ เราแค่ปล่อยผมเองนะ ทำตกใจไปได้”วิสซึ่งตอนนี้อยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวกางเกงผ้าสามส่วนสีน้ำตาลพูดพลางเดินกลับเข้าไปในครัว
“เอ่อ ทำไมนายไม่ผูกผมล่ะ นายเวลาปล่อยผมแล้วเหมือนก่าผู้หญิงเลยน่ะ ก็เลยตกใจนึกว่าใครที่ไหน”เมอร์ซี่พูดก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะในห้องรับแขก

“ก็ ผมเรามันยาวมันเลยผูกลำบากน่ะ เราเลยไม่ค่อยชอบผูกผมเท่าไหร่”วิสอธิบายพลางยกชามขนาดกลางออกมาจากครัว
“วิสนี่มันจะเคะไปไหน ใบหน้าก็หวานซะ รอยยิ้มแบบเป็นมิตรแบบสุดๆ ตาก็หวาน ยิ่งเวลาปล่อยผมยิ่งเคะสุดๆนั่นแหละ”เมอร์ซี่คิดในใจ
“เอาล่ะ ซุปชามนี้เราทำเองกับมือเชียวนะ ลองชิมดูสินายท่าจะหิวแล้ว....สินะ”สองคำสุดท้ายนั้นชะงักไปเมื่อวิสมองเห็นตาอันเป็นประกายของเมอร์ซี่
“นายกินก่อนเลยแล้วกัน มันเป็นของกิ้งก่าสองตัวคิดว่านายน่าจะอิ่มนะ”วิสพูดพลางนั่งลงจัดการอาหารของตนบ้าง
“อิ่มจังเลย”เมอร์ซี่พูดพลางเอาหลังพิงเก้าอี้ก่อนจะหลับตาพริ้มอย่างเป็นสุขส่วนวิสหยิบชามไปล้างด้วยรอยยิ้มซึ่งเป็นเวลาพักผ่อนอย่างแท้จริงที่พวกเขานั้นพอใจกับช่วงเวลาแห่งความสุขนี้

“เสลธ ดาเนะข้าพเจ้าขอไปดูอัลวิสหน่อยนะ”วีพูดขึ้นซึ่งตอนนี้สามสหายมากินข้าวเย็นที่ร้านของลุงจามอนเสร็จแล้ววีซึ่งนึกภาพตอนที่เขาเห็นน้ำตาของเพื่อนสนิทขึ้นมาได้ก็เกิดความเป็นห่วงขึ้นมา
“อือ เดี๋ยวพวกเราจ่ายเอง”ดาเนะตอบเรียบๆซึ่งวีพยักหน้ากับคำตอบนั้นก่อนออกวิ่งตรงไปยังห้องพักของอัลวิสทันที

“ไม่อยู่อย่างงั้นเหรอ”วีพูดหลังเห็นสภาพในห้องแล้วก่อนที่จะลากผ้าห่มคลุมร่างของกิ้งก่าน้อยทั้งสี่ก่อนจะวิ่งออกไปยังRest Area ทันทีซึ่งท้องฟ้าในตอนนี้เป็นสีน้ำเงินเข้มแสดงถึงตอนนี้เป็นเวลากลางคืนแล้ว
“ถ้าไม่อยู่ที่ห้อง คงเป็นที่นี่แหละ”วีพูดซึ่งตอนนี้เขาอยู่หน้าประตูห้องทำงานของอัลวิสก่อนที่กิ้งก่าสีเหลืองจะยื่นมือไปเปิดประตูห้อง

“ให้ตายเถอะ นายนี่มันทำงานจนไม่ห่วงสุขภาพตนเองตลอดเลยนะ อัลวิส”วีพูดพลางใช้เวทเคลื่อนย้ายเรียกผ้าห่มออกมาผืนหนึ่งก่อนจะหอบหนักๆเพราะการใช้เวทเคลื่อนย้ายนั้นต้องใช้พลังงานมาพอสมควรหลังจากนั้นวีก็จัดการจัดเอกสารบนโต๊ะก่อนเอาไปเก็บไว้ในตู้ภายในห้องทำงานของกิ้งก่าดำ
“ข้าพเจ้าคิดผิดรึเปล่า ที่ให้อัลวิสมาทำงานที่นี่น่ะ”วีคิดพลางเอาผ้าห่มคลุมร่างของกิ้งก่าดำก่อนจะหันหลังกลับแต่ถูกมือสีดำโอบให้เขาเข้าไปติดกับโต๊ะซึ่งเป็นมือของกิ้งก่าดำนามอัลวิสนั่นเอง

“ทำอะไรน่ะอัล....”วีที่กำลังจะหันไปดุอัลวิสต้องชะงักไปเพราะมีเสียงละเมอของอัลวิสแทรกขึ้นมาว่า”อย่าทิ้งอัลวิสไว้ตัวเดียวอัลวิสกลัวอย่าไปไหนนะวีอัลวิส......กลัว”สิ้นเสียงวีแทบจะหันขวับทันทีสิ่งทีเขาเห็นทำเอาพูดไม่ออกไปพักใหญ่คือดวงตาซึ่งปิดอยู่ของกิ้งก่าดำนั้นมีน้ำตาไหลออกมาซึ่งนั่นทำให้วีเดาได้เลยว่าเพื่อนของเขากำลังฝันแถมฝันร้ายซะด้วย
“เห็นอย่างงี้แล้วก็ปลุกไม่ลงแหะ”วีคิดในใจก่อนจะนั่งลงพิงโต๊ะแทนที่จะยืนแถมมือบ้าที่โอบเขาอยู่เหมือนจะรู้งานย้ายมาโอบรอบคอแทนแถมยังเหมือนไม่อยากให้หลุดมือไป

“กังวลจนเก็บไปฝันเลยเหรอเนี่ยมีด้านที่ไม่ยอมโตแหะแล้วไอ้ฉากนี้มันจะส่อ(ส่ออะไรก็คิดเอาเอง)ไปไหนคร้าบบบบบบบบ”
วีได้แต่คิดพลางหน้าแดงอยู่ตัวเดียวก่อนจะหลับไป

ในเวลาเดียวกัน
“วิสสำหรับนายรุ่นพี่อัลวิสเป็นพี่ชายแบบไหนเหรอ”เมอร์ซี่ซึ่งอยู่ในชุดนอนสีเหลืองอ่อนถาม
“พะ.....พะ..พี่อัลวิสปะ....ปะ..เป็นพี่แบบไหน่นะเหรอ”วิสซึ่งยังไม่ได้ผูกผมในชุดนอนสีขาวหน้าร้อนวูบก่อนจะหันไปอีกทางทันทีพลางคิดไปด้วย
“เป็นอะไรน่ะวิส”เมอร์ซี่เดินเข้ามาถามด้วยความเป็นห่วง

“ไม่มีอะไรว่าแต่นายถามว่าสำหรับเราพี่อัลวิสเป็นพี่แบบไหนน่ะเหรอ”วิสรีบเปลี่ยนเรื่องทันทีตัวเขาก็ไม่รู้ว่าทำไมเวลาผู้ถึงพี่
ใบหน้าจะร้อนวูบแบบไม่รู้สาเหตุ
“อืม”เมอร์ซี่รับคำก่อนที่จะผายมือให้วิสพูดต่อ

“ก็ พี่เขาเป็นกิ้งก่าขี้กังวล แต่ใจดีแม้จะดูเข้มแข็ง แต่จริงพี่เขาน่ะเป็นกิ้งก่าที่อ่อนโยน แต่พี่เขาน่ะชอบแสดงออกแบบคลุมครือน่ะ สำหรับเราแล้วพี่น่ะ เป็นหางที่จะไม่มีใครมาแทนได้ตลอดกาล”วิสพูดพลางยิ้มคนละแบบกับที่เมอร์ซี่เห็น
”ปกติเจ้านี่จะยิ้มแบบตามมารยาทแต่รอบนี้กลับยิ้มแบบออกมาจากใจแต่อยากจะบอกว่าตอนมันยิ้มแบบนี้แล้วโคตรเหมือนผู้หญิงเลยโว้ยให้ตายเถอะ”กิ้งก่าสีเหลืองคิดในใจพลางหันไปทางอื่นถามได้ทำไมน่ะเหรอก็เขากำลังหน้าแดงอยู่แล้วปลอบใจตนเองว่า”ไอ้หมอนี่มันผู้ชายอย่าเผลอมองมันเป็นผู้หญิงเด็ดขาด”

“นายท่าทางจะติดพี่ของนายน่าดูเลยใช่ไหมวิส”เมอร์ซี่รีบแซววิสเพื่อหยุดความคิดพิลึกของตนทันทีซึ่งกิ้งก่าที่ถูกแซวก้มหน้างุดทันที
“เราไม่ได้ติดพี่นะ”วิสโวยวายด้วยใบหน้าแดงซ่าน
“ชัดเลยว่านายน่ะติดพี่”เมอร์ซี่คิดในใจ
“นายโกหกไม่เก่งเลยนะที่จริงน่ะนายติดพี่ใช่มั้ยล่า”เมอร์ซี่แซวต่ออย่างมีความสุข
“กะ....ก็นอกจากพี่และพวกพี่วีแล้วเราก็มีเพื่อนที่อายุเท่าๆกันแค่ตัวเดียวเองเมอร์ซี่เป็นตัวที่สองของเราเลยล่ะ”วิสตอบอายๆ

“หมายความว่านอกจากเราแล้วนายมีเพื่อนแค่ตัวเดียวเองเหรอวิส”เมอร์ซี่ถามด้วยความตกใจ
“อือ ว่าแต่เมอร์ซี่นั่นรูปใครเหรอ”วิสพูดเสียงที่เจือด้วยความเศร้าตรงคำแรกเพียงเล็กน้อยก่อนจะเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงปกติก่อนจะชี้ไปยังกรอบรูปอันหนึ่งซึ่งอยู่แถวๆหัวเตียงเป็นภาพกิ้งก่าวัยประมาณ 8ขวบสองตัว ตัวหนึ่งเป็นกิ้งก่าสีเหลืองในชุดNoviceถือธนูไม้ ส่วนอีกตัวเป็นกิ้งก่าสีขาว

“อ๋อ นั่นเป็นรูปเราตอนเด็กๆน่ะ”เมอร์ซี่พูดพลางเดินไปหยิบกรอบรูนั้นมาให้วิสดูชัดๆ
“แล้วนี่ใครเหรอ”วิสชี้ไปยังกิ้งก่าอีกตัวในภาพซึ่งเป็นกิ้งก่าสีขาวในชุดNoviceถือหอกกางเขนผมสีเงินยาวลงเกือบถึงกลางหลังถูกผูกเป็นหางม้าไว้
“เป็นเพื่อนสมัยเด็กของเราเองน่ะ”เมอร์ซี่พูดด้วยน้ำเสียงปกติแต่แววตาหม่นเศร้าลงเล็กน้อย

“แล้วเขาไปไหนล่ะ”วิสเอียงคอถาม
“เขาไปแล้วล่ะตั้งแต่ตอนเราสิบขวบแล้วล่ะ”เมอร์ซี่ตอบพลางยิ้มเศร้าๆ
“ขอโทษนะที่ทำให้ให้นายนึกถึงอดีตที่เจ็บปวดน่ะ”วิสพูดด้วยท่าทีสำนึกผิด
“ไม่เป็นไร เอาละ ดึกแล้วนอนดีกว่า”เมอร์ซี่พูดพลางหยิบฟูกมาปูไว้ข้างเตียงพร้อมหมอนอีกสองใบ
“เรานอนข้างล่างแล้วกันเมอร์ซี่นอนข้างบนเถอะ”วิสพูดอย่างเกรงใจก่อนจะล้มตัวนอนบนฟูกทันทีเพราะตนเป็นหางขออาศัยจะให้เจ้าของบ้านมานอนฟูกได้ไง
“ถ้านายต้องการอย่างงั้นก็ได้”เมอร์ซี่พูดพลางล้มตัวนอนบ้างก่อนที่ทั้งสองจะหลับไปภายในเวลาไม่นาน

ที่ห้องทำงานของอัลวิสปรากฏร่างในชุดคลุมสีดำมองภาพของวีและอัลวิสยิ้มๆก่อนจะเรียกผ้าห่มออกมาอีกผืนก่อนจะคลุมให้วีอย่างเบามือแล้วลูบหัวอัลวิสเบาๆ
“พี่ไปก่อนนะเสร็จงานแล้วจะกลับมาหานะ”สิ้นคำร่างนั้นก็ถูกเงาสูบหายไปเหลือไว้เพียงผ้าห่มผืนที่เพิ่มเข้ามาอีกพืนกับเสียงละเมอเบาๆของกิ้งก่าดำว่า”พี่โกหกทั้งๆที่สัญญาว่าจะอยู่กับผมแท้ๆพี่บ้าที่สุด”

จบตอนนี้โดนวีกับเมอร์ซี่ไล่ฆ่าแน
/meใช้ท่าหายตัวฟ้าก่อนจะเผ่นหายไปอย่างรวดเร็ว

T-T ไม่ได้เข้ามาน๊านนาน

...
ผมไม่ว่าอะไรหรอกน้า แต่งสนุกดีออก
(ลุ้นว่าก่าตัวเองจะโดนอะไร =w=)

แต่ก่าตัวอื่นผมไม่รับประกันน้า

// >w< b

T T ทำไมตูนเค้าไม่มีคนโพสเลยแหะ หือๆๆ

แต่ficนายมีคนโพส แปลกดีน๊อ


ช่วงนี้ไม่มีเวลาอ่านเลยนะ โทษด้วย.. ขนาดฟิคดาเนะผมยังไม่ได้อ่านเลย

ตอนที่ 11 From Night to Dawn

หลังจากไปหาอัลวิสแล้วร่างในชุดคลุมก็ปรากฏร่างขึ้นที่กลางทุ่งโล่งแห่งหนึ่งทางเหนือของเมืองแสง
“เอาล่ะที่นี่สินะ”ร่างนั้นพูดก่อนที่จะมีไอพิษพุ่งจากพื้นพร้อมหนามจำนวนมาก
“อัลวิส วันพรุ่งนี้ที่ดีพี่จะเตรียมให้น้องเอง”ร่างนั้นพูดก่อนจะถอยออกห่างหนามพวกนั้นก่อนจะพบร่างยักษ์ของแมลงโบราณ
“Darkness Melody(ท่วงทำนองแห่งความมืด)”สิ้นคำกำไลสีดำที่มือก็เรืองแสงสีดำอมม่วงพร้อมกับใบมีดสีดำจำนวนมากก็พุ่งเข้าใส่แมลงโบราณแล้วกรีดผ่านเกราะอันแข็งแกร่งได้อย่างง่ายดายทำให้เพียงเสี้ยววินาทีร่างของแมลงยักษ์นั้นเต็มไปด้วยบาดแผลคมมีดเต็มร่าง

“กี๊ซซซซซซซซซซซซ”ร่างนั้นกวาดมือขนาดยักษ์ใส่อย่างโกรธกริ้ว
“Darkness Whip(แส้ทมิฬ)”ร่างนั้นพูดก่อนที่ความมืดที่กระจายอยู่บริเวณนั้นจะรวมตัวกลายเป็นแส้ที่มีคมทุกด้านนอกจากด้ามจับร่างนั้นจัดแจงสะบัดแส้ใส่แขนของแมลงโบราณทันทีซึ่งนอกจากจะทำให้แขนข้างนั้นกระดอนกลับไปแล้วยังสร้างบาดแผลอันเจ็บแสบไว้บนแขนของแมลงยักษ์ด้วย

“ระบำแส้มังกรดำ”ร่างนั้นหวดแส้ใส่แบบไม่ยั้งมือชนิดถ้าให้นับกันจริงของมากกว่า 100 แส้
“ตายยากตายเย็นจริง”ร่างนั้นสบถออกมาก่อนจะเปลี่ยนแส้ให้กลายเป็นดาบติดโซ่ก่อนจะถือไว้ในมือแล้วปามันไปปักอกแมลงยักษ์อย่างแม่นยำพร้อมกับที่โซ่รอบดาบพันร่างของแมลงโบราณไว้อย่างแน่นหนา

“เอาล่ะ ขอเผด็จศึกเลยนะ”กิ้งก่าหนุ่มพูดยิ้มๆก่อนที่ในมีจะมีกระแสไฟฟ้าสีดำวิ่งวนรอบๆมือก่อนจะค่อยๆรวมตัวกันแล้วพุ่งใส่ดาบซึ่งปักร่างของแมลงโบราณทันที
“Thunder of Ruin(สายฟ้าแห่งความพินาศ)”แมลงร้ายซึ่งถูกสายฟ้าสีดำพุ่งเข้าใส่ร่างโดยใช้ดาบที่ปักอยู่เป็นสื่อกลางถึงกับแน่นิ่งไปในทันที
“เฮ้อ กว่าจะตายเหนื่อยบรมให้ตายเถอะ”ร่างนั้นสบถก่อนจะมองร่างของแมลงยักษ์ที่แน่นิ่งก่อนจะเดินหายไปทางเหนือของเมืองแสง

อีกด้านหนึ่งทางฟาร์มมูโป้ภายในเมืองแสง
“เซ็น ช่วยต้อนมูโป้เข้าคอกให้ทีนะ”เสียงของนกแสกวัยกลางคนนามซินฟูพูดกับหมาป่าสีดำตัวหนึ่งซึ่งอยู่ในชุดStandardของLV.10อายุผมสีดำถูกยืดตรงลงกลางหลังไม่ยุ่งไม่เป็นทรงซึ่งต่างจากหมาป่าตัวอื่นสวมสร้อยคอที่จี้มีเขี้ยวของตัวอะไรสักอย่างสีแดงเลือดห้อยอยู่

“ครับ คุณพ่อ”หมาป่าขนดำนามเซ็นรับคำ ใช่คุณพ่อ ซินฟูและหลินหลินเก็บเขาซึ่งถูกทิ้งมาเลี้ยงในฐานะลูกชาย
“เอ้ามูโป้มานี่มา”หมาป่าดำร้องเรียกมูโป้ซึ่งกระจัดกระจายกันเต็มทุ่งในเวลากลางดึกซึ่งมูโป้ทุกตัวก็ตอบสนองโดยการเดินตามหมาป่าดำเข้าคอกอย่างเรียบร้อยแต่มีตัวหนึ่งกลับหยุดอยู่ใต้ต้นไม้ใกล้นั้นจนหมาป่าดำสงสัยก่อนจะเดินเข้าไปดู
“มีอะไรเหรอ”ร่างนั้นเดินเข้าไปใกล้มูโป้ตัวนั้นก็พบกับร่างหนึ่งในสภาพบาดเจ็บค่อนข้างสาหัสเสื้อผ้าเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดมีแผลใหญ่ที่ท้อง

“พ่อครับ มีหางได้รับบาดเจ็บ”เซ็นรีบร้องเรียกซินฟูทันทีซึ่งนกฮูกฟ้าวิ่งเข้ามาดู
“เจ้าแบกเขาเข้าบ้านไปก่อน ข้าจะไปตามหลินหลิน”ซินฟูรีบกึ่งวิ่งกึ่งบินไปทางNovice Camp
“โดนอะไรมานะ ถึงได้บาดเจ็บขนาดนี้”เซ็นคิดพลางแบกร่างซึ่งอายุน่าจะเท่าๆกับเขาเข้ามาก่อนจะเช็ดเลือดและปฐมพยาบาลไปพลางระหว่างรอนกแสกสีชมพูผู้ซึ่งเขาเคารพเป็นแม่

“ดีนะที่ยาของหลินใช้ได้ผล และดีที่ลูกพบก่อนนะเซ็น เพราะถ้าช้ากว่านี้อีกนิดอาจตายเพราะเสียเลือดก็ได้”หลินหลินพูดหลังให้ยารักษาทั้งยาทาและยากิน
“แล้วให้ เขานอนห้องผมเหรอครับ”เซ็นถามเพราะตอนนี้ร่างนั้นนอนอยู่บนเตียงของเขา
“อือ เซ็นไปล้างเนื้อล้างตัวก่อนนะ เปื้อนเลือดไปหมดเลย”หลินหลินพูดกับลูกบุญธรรมด้วยรอยยิ้มเอ็นดูและอ่อนโยน
“คงเปื้อนตอนปฐมพยาบาล งั้นผมไปอาบน้ำก่อนนะครับ”เซ็นพูดพลางถอดเสื้อแล้วเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ

“ยังเหมือนเด็กไม่เปลี่ยนเลยนะ เจ้าหนูนั่น”ซินฟูพูดกับภรรยาของตนเสียงเบาก่อนจะบินขึ้นชั้นบนไปนอน
“เอาเถอะ แล้วหางตัวนั้น คงต้องรอดูอาการอีกที หลินไปนอนละ”หลินหลินพูดพลางบินตามซินฟูไปห้องนอนเช่นกัน
“ต้องมานอนพื้นจนได้ เพราะนายแท้ๆเลย”เซ็นบ่นเบาๆใส่ร่างที่หลับอยู่บนเตียงก่อนจะวางหมอนที่ยกมาหนุนนอนข้างๆเตียง

เช้ามืดวันถัดมา
“นี่....ข้า...ยังมีชีวิตอยู่เหรอ”ร่างนั้นลุกขึ้น
“อ้าวนายตื่นแล้วเหรอ”เซ็นที่พึ่งตื่นถามด้วยท่าทางงัวเงีย
“นี่นายช่วยชั้นไว้...ใช่ไหม”ร่างนั้นถาม

“อือ แต่ถ้าช่วยจริงๆนั้นต้องแม่ฉันแล้วล่ะ”เซ็นตอบพลางนั่งลงบนโซฟาใกล้ๆ
“ทำไมกัน นายไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับข้าเสียหน่อย ทำไมถึงช่วยข้าไว้ล่ะทำไม”ร่างนั้นถาม
“เพราะชีวิตมันมีค่าน่ะสิ”เซ็นตอบซึ่งเรียกความงงงันจากร่างตรงหน้าได้เป็นอย่างดีทำให้เขาต้องขยายความต่อ”เพราะชั้นคิดว่าทุกชีวิตย่อมมีค่าและเราก็คิดว่าถ้านายตายต้องมีหางเสียใจแน่มันก็แค่นั้นเอง”เซ็นตอบ

“ค่าของ ....ชีวิตงั้นเหรอ”ร่างนั้นพึมพำอย่างเลื่อนลอย
“อื้อ ใช่ค่าของชีวิตสามารถมีและสัมผัสได้ด้วยการมีชีวิตอยู่ไงล่ะ”เซ็นตอบด้วยน้ำเสียงร่าเริงก่อนยื่นมือมาให้
“แต่ว่า ข้าก็ไม่มีที่ไปแล้วล่ะ”ร่างนั้นพูดต่อด้วยแววตาสิ้นหวัง

“งั้นนายอยู่ที่นี่ก็ได้ แต่ต้องทำงานนะ”เซ็นพูดก่อนจะพูดอีกว่า”เราจะคุยกับพ่อให้เอง”
“เราอยู่ที่ได้จริงๆเหรอ”ร่างนั้นถามด้วยความประหลาดใจที่ปกปิดไม่มิด
“อือ พอดีคุณพ่อบ่นว่าขาดคนช่วยงานน่ะ ชั้นจะลองคุยให้แล้วกัน นายจำไว้นะคนสำคัญของเรานอกจากพ่อแม่และครอบครัวคือตัวเอง ถ้านายไม่รู้จะมีชีวิตอยู่เพื่อใครจงมีชีวิตอยู่เพื่อตัวนายเองเถอะนะ”เซ็นพูดก่อนจะเดินออกไปข้างนอกห้อง

“มีชีวิตอยู่เพื่อตัวเองเหรอ”ร่างนั้นพึมพำเสียงเบา
“เจ้าหนู ชื่ออะไรเหรอ”ซินฟูบินเข้ามาในห้องพร้อมคำถามซึ่งทำให้ร่างบนเตียงเลิกคิ้วสูง
“ข้าชื่อซินฟู เป็นพ่อบุญธรรมของเซ็นหมาป่าตัวเมื่อกี้น่ะ”ซินฟูแนะนำตัวก่อนจะถามต่อว่า”แล้วเธอล่ะ”

“ผมชื่อ อีคารอสครับ”ร่างนั้นแนะนำตัว
“อีคารอสสินะ เซ็นมาขอร้องให้เจ้าอยู่ที่นี่ ข้าเลยมาถามเจ้าก่อนว่า เจ้าอยากอยู่ที่นี่รึเปล่า”ซินฟูถาม
“ผม.....อยากอยู่ที่นี่ครับ”อีคารอสหยุดคิดก่อนจะตัดสินใจทันที
“งั้นเดี๋ยว ไปกินข้าวกันชั้นให้หลินหลินทำเผื่อเธอด้วยนะ”ซินฟูพูดยิ้มๆก่อนก่อนจะบินออกไปโดยมีอีคารอสเดินตามมาพร้อมกับแสงแห่งอรุณรุ่งที่ส่องผ่านหน้าต่างในเวลาพระอาทิตย์ขึ้น

“อ้าว ตื่นแล้วเหรอมานั่งที่โต๊ะก่อนสิ ป้าเตรียมข้าวผัดร้อนๆไว้ให้”หลินหลินทักแขกผู้มาใหม่ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนซึ่งทำให้อีคารอสนึกถึงช่วงเวลาในอดีตแม่ของเขาจะเตรียมอาหารไว้แล้วพูดกับเขาในลักษณะนี้เสมอ
“คะ....ครับ”อีคารอสรับคำ
“ว้าว วันนี้เป็นข้าวผัดเหรอ”เซ็นพุ่งเข้ามาที่โต๊ะอาหารทันที
“ค่อยๆกินนะจ๊ะมันร้อนอยู่ๆ”หลินหลินพูดดักคอเซ็นไว้ก่อน
“ครับแม่”เซ็นรับคำพลางจัดการอาหารตรงหน้าตนซึ่งอีคารอสมองภาพโต๊ะอาหารของครอบครัวอันแสนธรรมดาแต่เขาก็มีความสุขทั้งๆที่แต่ก่อนเขาไม่เคยมีมันเลย

ขณะเดียวกันภายในห้องทำงานของอัลวิส
“เช้าแล้วเหรอเนี่(ย)”อัลวิสพูดแต่คำพูดสุดท้ายหยุดลงเพราะเขาลืมตาขึ้นพบว่าใบหน้าของวีอยู่ใกล้เขาเพียงแค่ไม่กี่เซนติเมตร

รอตอนต่อไปครับ
สาระสำคัญอยู่ตรงนี้
“เช้าแล้วเหรอเนี่(ย)”อัลวิสพูดแต่คำพูดสุดท้ายหยุดลงเพราะเขาลืมตาขึ้นพบว่าใบหน้าของวีอยู่ใกล้เขาเพียงแค่ไม่กี่เซนติเมตร

/me ร่ายหายตัว ลบจุดบนเรดาร์หายไปไร้ร่องรอย