ว่าแต่... ตกลงอยู่ดีๆที่ตอนแรกที่พูดถึงเจ้าสเลธ.. แล้วทำไมตอนนี้กลายเป็นว่าได้อีกคู่นึงซะงั้นอ่ะ

สนุกดีครับ

อิอิ ดาเนะ โดน วี อุ้มเข้าห้อง VIP
เป็นใครก็เข้าใจผิด (เอ่อ...) กันได้

ตลกดีครับ ตอน ก่าวีตกใจ

ยิ่งอ่านยิ่งมันส์ครับ
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะครับ
ตื่นเต้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ขอเป็นแฟนฟิค(แฟนคลับ) ของคุณดาเนะเลยดีกว่า ^W^


ลืมบอกไป
แก้คำผิดตอนที่3 ส่งให้ทาง PM แล้วครับผม

ช่วงปิดเทอมลองทำเป็นการ์ตูนดีกว่า ยิ่งอ่านยิ่งอยากเห็นภาพ

สนับสนุน เต็ม 100% เลยครับ

วียังคงวิ่งอุ้มร่างที่ไม่ได้สติของดาเนะขึ้นบันไดของโรงแรมจนถึงชั้นที่5ซึ่งเป็นชั้นสูงสุดของโรงแรมแห่งนี้ วีวิ่งพุ่งพรวดไปยังห้องVIPพิเศษ ซึ่งเป็นห้องสำหรับรองรับแขกพิเศษเพราะด้วยราคาที่ค่อนข้างแพงแต่ประดับไปด้วยเครื่องประดับห้องและเฟอร์นิเจอที่สวยงามและคุณภาพสูง วีใช้หางลักษณะขดของตัวเองเปิดประตูลูกบิดและใฃ้ไหล่ดันประตูให้เปิด ภายในห้องมีเตียงขนาดใหญ่สีขาวสำหรับนอนได้2ตัวอยู่ที่ตรงมุมห้องติดหน้าต่าง ที่แดดส่องเข้ามาผ่านกระจกใสเป็นประกายแสงสวยงาม พื้นปูด้วยพรมขนของมูโป้ที่นุ่มนิ่มเป็นพิเศษ มีโซฟาสีขาวทรงสวยวางไว้ริมหน้าต่างอีก แต่ด้วยความรีบร้อนและตื่นตกใจของวีทำให้ไม่สนใจอะไรต่างๆนอกจากชีวิตของดาเนะที่จะตายอยู่รอมร่อแล้ว วีรีบวิ่งไปที่เตียงแล้วค่อยๆวางร่างของดาเนะลงบนเตียงสีขาวอย่างเบามือ เขากลัวว่าการกระทำของเขาอาจทำให้ดาเนะบาดเจ็บเพิ่มขึ้นอีก หลังจากที่วางร่างไม่ได้สติของดาเนะลงไปแล้ว วีถึงกับเข่าอ่อนทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้นแล้วเอาศรีษะพาดตรงขอบเตียงเพราะหมดแรง วีหายใจหอบอย่างรุนแรงเพราะเขาไม่เคยเหนื่อยอะไรเช่นนี้มาก่อนละยังสบถกับตัวเองที่ความซวยในวันนี้

“วันนี้แทนที่จะเป็นวันดี แต่ไหงกลับมาเป็นงี้เนี่ย แทนที่จะได้ทักดาเนะดีๆแล้วพาเดินชมเมืองแวะนู่นแวะนี่ไปเรื่อยๆ เดินไปคุยไปเพลินๆเกี่ยวกับหน่วยอัลฟ่าที่1และ2” วีวาดภาพฝันที่เขาพาดาเนะแนะนำสถานที่ต่างๆไว้สวยงาม แล้วภาพนั้นก็แตกโผละเมื่อเขาเห็นภาพตัวเองตอนหัวโขกหัวดาเนะ

“แต่ไหงเปิดมาถึงแรกก็ฟาดดาเนะสลบ แถมเห็นวิญญาณดาเนะออกจากร่างอีกตังหาก” วีพลิกศรีษะตนเองไปดูดาเนะที่ยังคงนอนสลบอยู่ตามเดิม แต่เหมือนวิญญาณของดาเนะนั้นจะกลับเข้าไปในหัวของเขาแล้ว “ขอโทษนะดาเนะ ที่วันนี้พามาเจอเรื่องซวยตั้งแต่เช้าเลย” วีมองดาเนะด้วยสายตาที่หม่นหมองก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป


วีรีบวิ่งไปที่เรือนรับรองหน่วยอัลฟ่าที่1อย่างรีบร้อนและเปิดประตูห้องโถงดังโครมแล้วตรงไปที่ชั้นเอกสารเพื่อใบสมัครหน่วยอัลฟ่าที่2แบบพิเศษ ซึ่งถ้าเอกสารนี้มีลายเซ็นต์รองรับจากหน่วยอัลฟ่าที่1นั่นหมายความว่าจะสามารถได้รับเลือกเข้าหน่วยอัลฟ่าได้ทันที

“แหมวี อยากตกเหยื่อได้ขนาดนั้นถึงกับต้องใช้เหยื่อนี่ล่อเลยหรอ” เสียงของหมาป่าแดงโดรุแซวกิ้งก่าวีที่กำลังรีบร้อน “ไม่ใช่อย่างนั้นนะ ข้าพ...เดี๋ยว โดรุ เหยื่อทีว่านี่หมายความว่ายังไง” วีรีบตอบแต่ต้องหยุดชะงักเมื่อคำแซวมันค่อนข้างแปลก

“แหมวี ไม่ต้องแอบหรอกนะ เขารู้กันทั้งเมืองแล้ว ข่าวนี้ดังที่หนึ่งของเมืองเลยนะ พ่อกิ้งก่าตัวดัง” แมวสาวนามเทลก็แหย่กิ้งก่าวีเล่นสนุกอีกตัว แถมรู้สึกพอใจที่เห็นหน้าวีทำอะไรไม่ถูกอีกด้วย

“ข ข้าพเจ้าไปทำอะไรน่ะ ข้าพเจ้ายังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ แค่ออกไปรับดาเนะเท่านั้นเอง” วีตอบแบบงงและหวาดกลัวความจริงที่ทำดาเนะบาดเจ็บจนถูกพรรคพวกต่อว่า “อูววว เหยื่อชื่อ “ดาเนะ” ด้วย เผยความจริงที่ซ่อนเร้นแล้ว” โดรุยังคงแขวะวีสนุกต่อ “แถมเป็นกิ้งก่ารุ่นๆรุ่นเดียวกับวีด้วยนี่ ไอ้เจ้าวีมันร้ายไม่เบานะเนี่ย” เทลเสริมสนับสนุนให้กับโดรุอีกตัว “ว่าอะไรอย่างนั้นน่ะ ทำไมคิดว่าข้าพเจ้าทำเรื่องพรรค์นั้นด้วย” วีเริ่มสับสนกับสิ่งที่เพื่อนๆพูดออกมา

“ก็ชั้นเห็นกับตาเลยนี่” เสียงที่น่ารักของเพนกวินเดินต๊อกแต็กมาหาวีพลางชี้ไม้เท้าทรงจันทร์เสี้ยวไปที่หน้าของวี ซึ่งหมวกของเพนกวินจอมเวทเจ็ทนั้นยังงคงเปียกและมีกลิ่นเบียร์ติดอยู่ “กิ้งก่าตัวไหนไม่รุ วิ่งอุ้มกิ้งก่าหนุ่มปริศนาพุ่งพรวดเข้าโรงแรมหมีมิมิแถมสั่งจองห้องพิเศษเอาไว้ด้วย” เพนกวินยังคงเอาไม้เท้าชี้ที่หน้าของวีและเสียงจริงจังมาก

“ด เดี๋ยวก่อนสิทุกตัว เข้าใจผิดกันแล้วนะ ที่ข้าพเจ้าอุ้มดาเนะเข้าโรงแรมอะ เพราะข้าพเจ้าเกิดอุบัติเหตุทำให้ดาเนะสลบ ก็เลยพาเข้าโรงแรมให้ไปพักที่นั่น ดาเนะเขามาตัวเดียวด้วยเลยกลัวว่าจะไม่มีใครช่วย” วีตอบแก้ต่างตามความจริงเพราะไม่อยากให้หางอื่นๆเข้าใจผิดเลยเถิดไปมากกว่านี้

“อูววว มาเพียงตัวเดียว แถมทำให้สลบด้วย ไอ้เจ้าวีมันร้ายกาจนะเนี่ย” เพนกวินจอมเวทชุดเอสกิโมถือไม้เท้าฮอคกี้แอบซุบซิบกับกลุ่มโดรุและเทลอย่างสนุกสนาน ซึ่งหางทั้ง2ตัวต่างตั้งพองเหมือนตกใจกับคำตอบของวีและคำวิเคราะห์ของเพนกวินนัท

“แหมวี ไม่ต้องอายหรอกน่า นิดๆหน่อยๆแค่นี่เอง ความลับมันไม่มีในโลกหรอก ยังไงพวกเราก็ต้องรู้อยู่ดี รีบให้รู้ตอนนี้เสียจะดีกว่านะ” ค้างคาวดาเดินออกมาสมทบจากประตูห้องนอนของเขา

“วีใจร้าย แอบไปมีตัวใหม่แล้ว ทำไมไม่สนใจเราแล้วล่ะวี ได้ใหม่แล้วลืมเก่าหรอ ใจร้ายมากเลยนะวี” ค้างคาวอาร์มบินลงมาจากบันไดชั้น2มานั่งร้องไห้กลางวงเหล่าหาง “ใช่วี แกใจร้ายใจทรามมากเลยนะ อย่างนี้ต้องลงโทษ” เสียงของแมวโจ้เต็มไปด้วยความโกรธและสายตาแห่งนักฆ่ามองมาทางวี แต่เพียงแค่อยากแทงหลังวีสนุกๆเท่านั้น

“ม่ายยยยยยยยยย” วีนำตาไหลพรากและเอามือทั้ง2กุมขมับส่ายหัวไปมา เพราะทุกตัวนั้นต่างเข้าใจวีผิดกันไปหมดแล้ว


ภายในห้องพักพิเศษของโรงแรมนั้น ดาเนะที่สลบไปเริ่มได้สติกลับคืนมาบ้างแล้วจึงยันตัวเองขึ้นมานั่ง และเอามือไปจับบริเวณกลางหัวซึ่งเป็นจุดที่โดนกระแทกจนสลบ ดาเนะยังรู้สึกมึนหัวและปวดตรงจุดนั้นอยู่เลยซี้ดขึ้นมา “เจ็บมากรึเปล่าดาเนะ” เสียงของวีถามดาเนะด้วยความเป็นห่วงที่นั่งอยู่ตรงโซฟาตรงข้ามกับดาเนะ

“วี ที่นี่ที่ไหนน่ะ แล้วเรามาที่นี่ได้ไง เรารอวีอยู่ตรงต้นไม้หน้าเมืองดีๆแล้วก็วูบไปเลย เกิดอะไรขึ้นน่ะ” ดาเนะถามวีอย่างรีบร้อนเพราะเขายังกลัวเรื่องของเสลธอยู่บ้างว่าจะตามมาทำร้ายคนรอบข้างด้วย วีได้ยินที่ดาเนะถึงกับสะอึกนิดหนึ่งเพราะน้ำเสียงของดาเนะเหมือนจะกังวลอะไรบางอย่าง และถ้ายิ่งรู้ว่าเขาเองที่ทำให้สลบไปมีหวังได้ทะเลาะกันแน่

“อ่า อันนี้ข้าพเจ้าเองก็ไม่รู้นะ เพราะตอนที่เดินมาถึงหน้าเมืองว่าจะมารอดาเนะ ก็เห็นดาเนะนอนรอใต้ต้นไม่อยู่นะ แต่เดินเข้าไปใกล้เห็นดาเนะสลบก็เลยพามาพักที่ห้องพักนี่ล่ะ” วีโกหกไปทั้งที่วีเป็นตัวการทำดาเนะสลบ “อ่า อ อันนี้เราขอโทษด้วยนะ คือเพื่อนเราเพนกวินเจ็ทเขากำลังฝึกร่ายเวทดาวตกน่ะ แล้วน่าจะมีสะเก็ดของมันไปกระแทกหัวดาเนะน่ะ” วีพยายามแก้ต่างให้เพราะจู่ๆจะให้มีใครมาสลบเพราะโดนอะไรกระแทกแต่ไม่มีอะไรมากระแทกนั้นดูจะน่าเกลียดเกินไป

วีพูดจบก็มีเพนกวินสีฟ้าในชุดนักเวทมาปรากฎที่ข้างๆดาเนะด้วยคาถาเคลื่อนย้าย เพนกวินตัวนี้มีมือไม้เท้าทรงจันทร์เป็นอาวุธติดกายมาด้วยกำลังก้มตัวลงเพื่อขอโทษกับสิ่งที่เข้าได้ทำลงไป “ผมต้องขอโทษจริงๆครับ ผมไม่รู้ว่าสะเก็ดเวทดาวตกของผมมันจะกระเด็นไปทำร้ายดาเนะได้ ต้องขอโทษจริงๆ” เพนกวินตัวนั้นกล่าวขอโทษอย่างนอบน้อมและก้มตัวขอโทษอีกครั้ง

“ไม่เป็นไรครับ นิดๆหน่อยๆเอง ตอนนี้ผมก็ไม่เป็นอะไรมากแล้วด้วย แล้วรู้จักชื่อผมได้ยังไงล่ะครับ” ดาเนะก็รู้สึกเขินเล็กน้อยที่มีใครมาขอโทษขอโพยเรื่องเล็กน้อย “เจ้าวีกับผมเป็นเพื่อนกันน่ะครับ เขาเลยเล่าเรื่องอะไรให้ฟังนิดหน่อยที่ว่าจะมีเพื่อนกิ้งก่ามาสมัครหน่วยอัลฟ่าที่2น่ะครับ” เพนกวินเจ็ทได้ยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้กับดาเนะ ดาเนะรับเอกสารนั้นมาดู

“นี่เป็นใบสมัครเพื่อเข้าหน่วยอัลฟ่าที่2นะครับ ระหว่างที่วีเฝ้าไข้นี่ผมไปขอใบสมัครนี้มาให้ เพราะกลัวว่าอาจจะไม่มีโอกาสไปเอา ถือว่าเป็นของขอโทษแทนตัวผมนะครับ” เพนกวินเจ็ทเดินถอยหลังไปนั่งโซฟาตัวเดียวกับวี และกระโดดลงไปทับหางขดของวีอย่างเต็มน้ำหนักจนวีตัวตั้งขนลุกตรงเพราะความเจ็บ เพราะใช้เขาเป็นเครื่องมือโบ้ยความผิดและเริ่มอธิบายถึงการเข้ากองกำลังให้ดาเนะฟัง

“หน่วยอัลฟ่านี้เป็นหน่วยกำลังที่รับสมัครตามความสมัครใจนะ เพราะฉะนั้นจึงไม่มีการทดสอบ แต่จะมีเพียงการสอบสัมภาษณ์ถึงความจริงใจที่จะเข้าหน่วยอัลฟ่าแห่งนี้ โดยจะมีเหล่าหน่วยอัลฟ่าที่1และกลุ่มนายพลBigBugเป็นผู้ทดสอบ”

ดาเนะได้ยินที่เจ็ทพูดถึงกับผิดคาดที่ว่าทำไมกองกำลังนี้ไม่มีการทดสอบใดๆทั้งสิ้น แต่กลับใช้การสมัครแบบอาสาสมัครเข้าไปแทน วีจึงอธิบายเสริมเข้าไปว่า “ความจริงแล้วหางที่เก่งๆก็มีอยู่เยอะ แต่การที่จะเปลี่ยนความคิดความตั้งใจเข้าให้มาช่วยเหลือพวกเรานั้นมันทำยากหรือไม่ได้เลย แต่ถ้ารับเลือกคนที่มีความตั้งใจแน่วแน่นั้น ความเก่งความสามารถนั้นสามารถฝึกได้เองในภายหลัง นี่เป็นจุดประสงค์ของการสมัครคัดเลือกของที่นี่น่ะ”

ดาเนะได้ยินดังนั้นกลับยิ่งรู้สึกหมดหวังมากยิ่งขึ้นเพราะความตั้งใจของเขานั้นเป็นความตั้งใจเพื่อตัวเองเพียงอย่างเดียว หาใช่เพื่อส่วนรวมหรืออย่างไร ดาเนะถอนหายใจออกมาพร้อมกับยื่นใบสมัครคืนให้กับเจ็ทที่นั่งอยู่ที่โซฟา

“ผมคงรับไม่ได้หรอกครับ เพราะความตั้งใจที่ผมจะเข้าหน่วยอัลฟ่าแห่งนี้ผมทำเพื่อตัวเอง เพียงแค่อยากพบและรู้จักกิ้งก่าวีแห่งอัลฟ่าที่1เพียงเท่านั้นเอง และอยากจะ......ไม่มีอะไรครับ แค่เรื่องไร้สาระนิดหน่อย” สีหน้าของดาเนะถึงแม้จะยิ้มออกไป แต่แววตาของดาเนะกลับขุ่นมัวหมองถึงความไม่สบายใจและเสียใจ วีกับเจ็ทเห็นดวงของดาเนะแล้วรู้ได้ทันทีว่าเขามีความต้องการเข้าหน่วยอัลฟ่าไม่ใช่เพียงแค่พบกิ้งก่าวีแน่ๆ แต่ต้องมีอะไรมากกว่านั้น เลยเผลอพูดพร้อมกันออกมา

“ทำไมล่ะ” ทั้ง2ตัวหยุดกึกกับความคิดที่เห็นพร้อมกัน แต่เจ็ทคิดว่าควรจะให้วีเป็นฝ่ายถามเสียมากกว่าเลยยันศอกให้วีเป็นสัญญาณเชิญให้วีถาม ส่วนเจ็ทก็ลงมาจากโซฟาและเดินไปที่ประตูทางออก “งั้นเราไม่รบกวนนายทั้ง2ตัวแล้วล่ะ วี แล้วค่อยเจอกันที่หน่วยสมัครอัลฟ่านะ” เจ็ทพูดเหมือนเชิงกรานดาเนะว่าวีก็สมัครเข้าร่วมเหมือนกันแล้วก็ออกจากห้องพิเศษแห่งนี้ไป


“ดาเนะ...” วีเรียกดาเนะอย่างไม่สบายใจที่เห็นดวงตาที่ขุ่นมัวหลังจากที่ได้ยินเรื่องการสมัครหน่วยอัลฟ่า

“วี เราคงไม่มีคุณสมบัติจริงๆน่ะแหละ... อย่างที่บอกไปน่ะ ว่าเราทำเพียงเพื่อแค่ตนเองเท่านั้น”ดาเนะตอบโดยน้ำเสียงปรกติแต่ไม่สามารถปิดความลับที่ดวงตาได้

“แล้วอีกข้อนึงนั้นคืออะไรน่ะดาเนะ ยังไม่ได้ตอบเลยว่าเพื่ออะไรน่ะ” วีจี้จุดถามซึ่งเป็นคำถามที่ดาเนะไม่อยากจะตอบนัก “ช่างมันเถอะวี เราไม่อยากตอบคำถามนี้จริงๆ ขอโทษด้วยนะ มันเป็นเรื่องที่ไม่อยากเล่า” ดาเนะเลี่ยงตอบเพราะใจจริงเขาก็ไม่อยากเล่าให้ต้องมาทำร้ายจิดใจตัวเองอีกครั้ง

“ว่าแต่วี สำเนียงการพูดวีเปลี่ยนไปนะ ครั้งแรกที่เจอกันใช้คำว่าเรานี่ ทำไมวันนี้ใช้ว่าข้าพเจ้าล่ะ” ดาเนะเปลี่ยนคำถามถามเพราะสงสัยในจุดนี้เช่นกัน “ความจริงแล้วข้าพเจ้าพูดแบบนี้ล่ะ แต่ที่วันแรกพูดอีกแบบเพราะว่าเกรงว่าสรรพนามของข้าพเจ้ามันจะแปลกไป แล้วยังไม่รู้กันกันด้วยจะพาลพารำคาญได้น่ะ” วีตอบตามเหตุผลของตัวเอง ดาเนะก็พยักหน้ารับและไม่คิดถามต่อเพราะต่างคนต่างเหตุผลกันทั้งนั้น

”วี ตอนที่เรารอวีน่ะ เราเห็นกิ้งก่าชุดอย่างวีทั้งสีฟ้าสีแดงเลยนะ แต่ทุกตัวล้วนใส่ปลอกแขนด้านซ้ายทั้งนั้นเลย ทำไมมีวีแค่ตัวเดียวที่ใส่ด้านขวาน่ะ แล้วมือข้างที่จับคันธนูของวีก็ด้านซ้ายด้วย อย่างนี้มันไม่เกี่ยวกับศรธนูยุ่งเลยหรอ” ดาเนะถามอีกข้อเพราะเข้าก้ไม่เข้าใจตรงจุดนี้เหมือนกัน

“อ้อ ความจริงแล้วมันเป็นความผิดของข้าพเจ้าเองหละ เพราะด้วยความที่ไม่อยากให้เหมือนใคร เลยจงใจใส่ด้านนี้เอง แต่ข้าพเจ้าว่ามันก็โอเคนะ” วีตอบไปอย่างราบรื่นเพราะเขาเตรียมการตรงจุดนี้แล้ว แต่ในความเป็นจริงแล้วภายใต้ปลอกแขนนั้น ตรงส่วนหลังของถุงมือด้านขวามีการปักสัญลักษณ์แห่งหน่วยอัลฟ่าที่1เอาไว้ ซึ่งวีไม่อยากให้ความลับของตัวเองเปิดเผยจึงเปลี่ยนปลอกแขนให้มาบังที่มือขวาแทน

“ถ้างั้นวีก็ต้องหยิบศรธนูได้แม่นมากเลยน่ะสิเพราะขนาดมีปลอกแขนก็ยังได้เลย” ดาเนะชื่นชมวี “ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก แต่ดาเนะอย่าล้มเลิกเรื่องการไม่เป็นหน่วยอัลฟ่านะ เราไปสมัครด้วยกันแล้วเราจะได้เข้าหน่วยอัลฟ่าด้วยกันนะ เราอยากมีเพื่อนแบบดาเนะ ถ้าเราสมัครคนเดียวเราคงเหงาเหมือนกัน.......” วีบอกความในใจกับดาเนะเพราะเขาอยากมีเพื่อนร่วมหน่วยเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งตัว น้ำเสียงของวีช่วงท้ายแสดงได้ถึงความโดดเดี่ยวอย่างชัดเจน ซึ่งดาเนะที่ต้องเผชิญกับความรู้สึกนั้นมาตลอดเวลาจึงเข้าใจเป็นอย่างดี ดาเนะตัดสินใจพยักหน้ารับเพราะในใจเข้ายังคงต้องการเข้าหน่วยอัลฟ่ามากเช่นกัน

“ตกลงวี เดี๋ยวเราไปสมัครด้วยกันนะ แล้วเราสองตัวจะต้องเป็นกิ้งก่าหน่วยอัลฟ่าที่2ด้วยกัน” ดาเนะยื่นคำมั่นให้กับวี เมื่อวีได้ยินก็ยินดีและดีใจเป็นอย่างมากจนหางของวีสั่นระริกระรี้ “จริงนะดาเนะ ขอบคุณมากๆดาเนะ งั้นเราไปสมัครกันนะ ตอนนี้เลยเดี๋ยวไม่ทัน ข้าพเจ้าจะนำไปเอง” พูดเสร็จวีก็เตรียมจัดเก็บของต่างๆมาไว้กับตัว พร้อมทั้งถือคันธนูกับกระบอกธนูของดาเนะไปด้วยพลางลากดาเนะลุกจากเตียงทันทีด้วยความตื่นเต้น ดาเนะก็แอบอมยิ้มเพราะนี่อาจจะเป็นเพื่อนตัวใหม่ของดาเนะหลังจากที่ไม่มีเพื่อนตัวใหม่เพิ่มมานาน


ทันทีที่วีลากพาดาเนะออกจากโรงแรมก็พบกับวาฬกิลเข้ามาทักในชุดเครื่องแบบเต็มยศ เพราะกิลรับหน้าที่การช่วยเหลือหน้าที่ต่างๆให้กับผู้ที่มาสมัครเข้าหน่วยอัลฟ่าที่2 วาฬกิลทักกับวีแบบปรกติไม่ได้คิดอะไร

“วี เพื่อนใหม่ที่บอกหรอ ไม่เห็นรีบพามาแนะนำให้รู้จักเลย” วีสะดุ้งเฮือกเมื่อเห็นวาฬกิลทักเขาอย่างสนิทสนมจึงขอตัวดาเนะแล้ววิ่งเข้าไปหากิล เพื่อแอบบอกเรื่องที่ดาเนะยังไม่รู้จักตัวจริงของวีและขอให้ร่วมมือกับเขาระยะนึง วาฬกิลรับรู้แผนการจึงเล่นละครตามไปด้วย

”อ้าวขอโทษทีนะน้องชาย นึกว่ากิ้งก่าวีหน่วยอัลฟ่าที่1 กิ้งก่าเหลืองมันมีเยอะแยะไปหมดเลยเข้าใจผิดไป โทษทีนะน้อง” ดาเนะเห็นการทักทายที่ดูสนิทเกินกว่าที่จะเป็นจึงสงสัยในตัวของวีแล้ว

“ทำไมวาฬกิลแห่งหน่วยอัลฟ่าที่1ถึงรู้จักกับวีแบบสนิทสนมล่ะ เป็นเพื่อนกันมาก่อนหรอ” แล้วดาเนะก็มองไปที่ปลอกแขนของวี ”ทำไมต้องจงใจใส่ปลอกแขนด้านขวาด้วย ทั้งที่ปรกติต้องใส่ข้างซ้ายกัน...หรือว่าวีจะเป็น กิ้งก่าวีตัวนั้น”

ป๋มโดนพาดพิงกั๊บ
อิอิ

แต่งต่อนะคับท่านดาเนะ รออ่านอยู่

ปล.เว้นวรรคแบบนี้อ่านง่ายดีคับ

---------------------------------------------------------------

“อ้อ ความจริงแล้วมันเป็นความผิดของข้าพเจ้าเองหละ เพราะด้วยความที่ไม่อยากให้เหมือนใคร เลยจงใจใส่ด้านนี้เอง แต่ข้าพเจ้าว่ามันก็โอเคนะ” วีตอบไปอย่างราบรื่นเพราะเขาเตียมการตรงจุดนี้แล้ว แต่ในความเป็นจริงแล้วภายใต้ปลอกแขนนั้น ตรงส่วนหลังของถุงมือด้านขวามีการปักสัญลักษณ์แห่งหน่วยอัลฟ่าที่2เอาไว้ ซึ่งวีไม่อยากให้ความลับของตัวเองเปิดเผยจึงเปลี่ยนปลอกแขนให้มาบังที่มือขวาแทน

“ทำไมวาฬกิลแห่งหน่วยอัลฟ่าที่1ถึงรุ้จักกับวีแบบสนิทสนมล่ะ เป็นเพื่อนกันมาก่อนหรอ” แล้วดาเนะก็มองไปที่ปลอกแขนของวี ”ทำไมต้องจงใจใส่ปลอกแขนด้านขวาด้วย ทั้งที่ปรกติต้องใส่ข้างซ้ายกัน...หรือว่าวีจะเป็น กิ้งก่าวีตัวนั้น”

“ทำไมล่ะ” ทั้ง2ตัวหยุดกึกกับความคิดที่เห็นพร้อมกัน แต่เจ็ทคิดว่าควรจะให้วีเป็นฝ่ายถามเสียมากกว่าเลยยันศอกให้วีเป็นสัญญาณเชิญให้วีถาม ส่วนเจ็ทก็ลงมาจากโซฟาและเดินไปที่ประตูทางออก “งั้นเราไม่รบกวนนายทั้ง2ตัวแล้วล่ะ วี แล้วค่อยเจอกันที่หน่วยสมัครอัลฟ่านะ” เจ็ทพูดเหมือนเชิงกรานดาเนะว่าวีก็สมัครเข้าร่วมเหมือนกันแลเวก็ออกจากห้องพิเศษแห่งนี้ไป


“ดาเนะ...” วีเรียกดาเนะอย่างไม่สบายใจที่เห็นดวงตาที่ขุ่นมัวหลังจากที่ได้ยินเรื่องการสมัครหน่วยอัลฟ่า

“วี เราคงไม่มีคุณสมบัติจริงๆน่ะแหละ... อย่างที่บอกไปน่ะ ว่าเราทำเพียงเพื่อแค่ตนเองเท่านั้น”ดาเนะตอบโดยน้ำเสียงปรกติแต่ไม่สามารถปิดความลับที่ดวงตาได้

“แล้วอีกข้อนึงนั้นคืออะไรน่ะดาเนะ ยังไม่ได้ตอบเลยว่าเพื่ออะไรน่ะ” วีจี้จุดถามซึ่งเป็นคำถามที่ดาเนะไม่อยากจะตอบนัก “ช่างมันเถอะวี เราไม่อยากตอบคำถามนี้จริงๆ ขอโทษด้วยนะ มันเป็นเรื่องที่ไม่อยากเล่า” ดาเนะเลี่ยงตอบเพราะใจจริงเขาก็ไม่อยากเล่าให้ต้องมาทำร้ายจิดใจตัวเองอีกครั้ง

“ว่าแต่วี สำเนียงการพูดวีเปลี่ยนไปนะ ครั้งแรกที่เจอกันใช้คำว่าเรานี่ ทไมวันนี้ใช้ว่าข้าพเจ้าล่ะ” ดาเนะเปลี่ยนคำถามถามเพราะสงสัยในจุดนี้เช่นกัน “ความจริงแล้วข้ะเจ้าพูดแบบนี้ล่ะ แต่ที่วันแรกพูดอีกแบบเพราะว่าเกรงว่าสรรพนามของข้าพเจ้ามันจะแปลกไป แล้วยังไม่รู้กันกันด้วยจะพาลพารำคาญได้น่ะ” วีตอบตามเหตุผลของตัวเอง ดาเนะก็พยักหน้ารับและไม่คิดถามต่อเพราะต่างคนต่างเหตุผลกันทั้งนั้น

”วี ตอนที่เรารอวีน่ะ เราเห็นกิ้งก่าชุดอย่างวีทั้งสีฟ้าสีแดงเลยนะ แต่ทุกตัวล้วนใส่ปลอกแขนด้านซ้ายทั้งนั้นเลย ทำไมมีวีแค่ตัวเดียวที่ใส่ด้านขวาน่ะ แล้วมือข้างที่จับคันธนูของวีก็ด้านซ้ายด้วย อย่างงร้มันไม่เกี่ยวกับศรธนูยุ่งเลยหรอ” ดาเนะถามอีกข้อเพราะเข้าก้ไม่เข้าใจตรงจุดนี้เหมือนกัน

“อ้อ ความจริงแล้วมันเป็นความผิดของข้าพเจ้าเองหละ เพราะด้วยความที่ไม่อยากให้เหมือนใคร เลยจงใจใส่ด้านนี้เอง แต่ข้าพเจ้าว่ามันก็โอเคนะ” วีตอบไปอย่างราบรื่นเพราะเขาเตียมการตรงจุดนี้แล้ว แต่ในความเป็นจริงแล้วภายใต้ปลอกแขนนั้น ตรงส่วนหลังของถุงมือด้านขวามีการปักสัญลักษณ์แห่งหน่วยอัลฟ่าที่2เอาไว้ ซึ่งวีไม่อยากให้ความลับของตัวเองเปิดเผยจึงเปลี่ยนปลอกแขนให้มาบังที่มือขวาแทน

“ถ้างั้นวีก็ต้องหยิบศรธนูได้แม่นมากเลยน่ะสิเพราะขนาดมีปลอกแขนก็ยังได้เลย” ดาเนะชื่นชมวี “ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก แต่ดาเนะอย่าล้มเลิกเรื่องการไม่เป็นหน่วยอัลฟ่านะ เราไปสมัครด้วยกันแล้วเราจะได้เข้าหน่วยอัลฟ่าด้วยกันนะ เราอยากมีเพื่อนแบบดาเนะ ถ้าเราสมัครคนเดียวเราคงเหงาเหมือนกัน.......” วีบอกความในใจกับดาเนะเพราะเขาอยากมีเพื่อนร่วมหน่วยเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งตัว น้ำเสียงของวีช่วงท้ายแสดงได้ถึงความโดดเดี่ยวอย่างชัดเจน ซึ่งดาเนะที่ต้องเผชิญกับความรู้สึกนั้นมาตลอดเวลาจึงเข้าใจเป็นอย่างดี ดาเนะตัดสินใจพยักหน้ารับเพราะในใจเข้ายังคงต้องการเข้าหน่วยอัลฟ่ามากเช่นกัน

“ตกลงวี เดี๋ยวเราไปสมัครด้วยกันนะ แล้วเราสองตัวจะต้องเป็นกิ้งก่าหน่วยอัลฟ่าที่2ด้วยกัน” ดาเนะยื่นคำมั่นให้กับวี เมื่อวีได้ยินก็ยินดีและดีใจเป็นอย่างมากจนหางของวีสั่นระริกระรี้ “จริงนะดาเนะ ขอบคุณมากๆดาเนะ งั้นเราไปสมัครกันนะ ตอนนี้เลยเดี๋ยวไม่ทัน ข้าพเจ้าจะนำไปเอง” พูดเสร็จวีก็เตรียมจัดเก็บของต่างๆมา ไว้กับตัว พร้อมทั้งถือคันธนูกับกระบอกธนูของดาเนะไปด้วยพลางลากดาเนะลุกจากเตียงทันทีด้วยความตื่นเต้น ดาเนะก็แอบอมยิ้มเพราะนี่อาจจะเป็นเพื่อนตัวใหม่ของดาเนะหลังจากที่ไม่มีเพื่อนตัวใหม่เพิ่มมานาน

ไม่ต้องรีบแต่งก็ได้นะครับ

(เห็นมาซ้อนๆกัน)

ค่อยๆแต่งครับ เพื่อให้ผลงานออกมาดี และ มีเวลา สำหรับทำงานอื่น

ผมเป็นห่วงนะครับ ^^
รักนะ ด๊วฟๆ (เย้ย )

ส่ง แก้คำผิดตอนที่3 ไปทาง PM แล้วนะครับ

แต่ถ้าว่างแต่งก็ตามสบายเลยนะครับ
ผมก็อยากอ่านเหมือนกัน

/me เดี๋ยวมาอ่านตอนที่4 ต่อละ ^^

ว่าแล้วก็ทำเลยหน้านึง

หวังว่าคงไม่เน่าจนน่าเกลียดนะครับ