บทที่ 32 หลุมดำระหว่างที่เรดและอาร์ทกำลังวุ่นวายอยู่กับ ฮัสกี้ ผู้มาเยือนอยู่นั้น
"โฮ้ย เดินทางก่อนตะวันขึ้นอีกอ่ะ" ริวเอาเอากระเป๋าขึ้นสะพายบ่า แล้วเดินออกไปทันที ไม่นานริวก็รู้สึกตัวว่าอยู่คนเดียว
"เฮ้ยหายไปไหนกันหมด อะไรคนตั้งเยอะหลงทางกันได้ไง ชิ" ริวบ่นแล้วเดินต่อไปไม่ช้าตะวันก็ขึ้น (ยังไม่รู้ตัว) <_<
ปิ๊บ ตูม เสียงระเบิดดังขึ้น โดยการกระตุ้นด้วยฝ่าท้าวของริว ที่ไปเหยียบใส่ จนทำให้มันระเบิดโชคดีอนุภาคการทำลายไม่มากนะจึงทำให้ริวรอดชีวิตมาได้
"หิว" ริวพูดถึงอาการที่เกิดขึ้นขณะนี้กับตัวเอง แล้วไปหาของในกระเป๋าซึ้งตอนนี้ไม่มีอาหารอยู่แล้ว ไม่เพียงของใช้จำเป็นและของที่ไปจิ๊กของคนอื่นมาอย่างไร้ความเนียน อย่าง ยาของอาร์ทสองหลอด มีดซัดหนึ่งเล่ม ของกินอีกเล็กน้อยที่กินหมดไปแล้ว
"โถ่ หนม หมด แพนด้าเซ็ง" ริวเก็บของกลับที่เดิมแล้วเดินทางต่อไป
"หลุม อ่ะ " ริวพบหลุมสีดำที่ไม่ทราบถึงความลึกอยู่ตรงหน้า สมองสั่งการให้ร่างกายหยุดแต่ไม่ทันแล้ว จึงทำให้ริวตกหลุมอย่างสวยงาม
ปิ๊บ ตู้ม ตู้ม เสียงเสียงระเบิดมากมายภายในหลุมดังขึ้นเมื่อถูกริวสัมผัส เพื่อลดอาการบาดเจ็บริวจึงตัดสินใจกลิ้งลงไปแม้ไม่รู้ว่าข้างล่างมีอะไร
-------------------------------------------------------------------------
แอด แอด แอด มีผู้บุกรุก มีผู้บุกรุก
“พี่ ทำไงดี” ลัมโบ้ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แม้จะมีอยูบ่อยครั้งที่เหล่าแมลงหลงจะตกลงไป
“อย่าตกใจไป ระเบิดพี่ไม่มีพลาด ฮา ฮา ฮา” แคปโป้พูดด้วยความมั่นใจอย่างเต็มเปี่ยมในระเบิดที่ตนสร้าง
ตูม เพล้ง โครม อัก อึก
“นั้นไง มันมาแล้ว ไหนละพี่ที่ว่าตายชัวร์ไง” ลัมโบ้เหล่มองแคปโป้แล้วกล่าวอย่างหน่ายๆกับสรรพคุณต่างๆนาๆของระเบิดที่เขาทำขึ้น
“ เปล่าซะหน่อยแค่ว่าไม่พลาดไม่ได้บอกว่าตายชัวร์ จริงไหม (ลับโบ้เหล่) เอาน่า แล้ว... ตายยัง” แคปโป้หน้าเสียเล็กน้อยกับคุณภาพระเบิดของตนถึงแม้จะเริ่มชินแล้วก็ตาม และเปลี่ยนเรื่องให้ลัมโบ้มาสนใจผู้มาเยือนแทน ผลปรากฏออกว่าได้ผล ลัมโบ้ เข้าไปดูผู้มาเยือนว่าเป็ฯตายร้ายดียังไง
“(เจ็บ) อึ๊บ” ริวรวบรวมพลังกระโดดขึ้นมายืน แล้วมองไปรอบๆ ผมกับ เศษโลหะ หลอดทดลอง กล่องไม้ที่มีหัวกะโหลกแปะอยู่และสายไฟระโยงระยางเต็มไปหมด และสองหน่อที่ยืนติดกัน
“ไง” คำทักทายของริวที่เป็นมิตร พร้อมที่จะเป็นเพื่อนได้ทุกเวลา
“ไง เราเป็นตุ่น ชื่อ ลัมโบ้ นี้ พี่เรา แคปโป้ แล้วนายไม่เป็นอะไรเลยหรอ” ลัมโบ้ทักกลับ พร้อมแนะนำตัวเองและพี่ที่ยืนอยู่ขข้างๆ แล้วจึงตัดสินใจถามอาการของของแขก ที่ถูกต้อนรับไม่ค่อยดีนัก
“ไม่นิ ข้า ริว เป็นแพนด้านักสู้ มาจาก ซุนกวนซาน ยินดีที่ได้รู้จัก” ริวแนะนำตัว พร้อมยื่นมือไปจับแบบสากลนิยม
“อืม ยินดีที่ได้รู้จังเช่นกัน” ลัมโบ้ กล่าวยิ้มแล้วจับมือริว
“จ๊ากกก” ลับโบ้ร้องออกมาเนื่องด้วยไฟฟ้าที่ไหลจากตัวริวส่งไปที่ลัมโบ้
“เฮ้ย ทำอะไรน้องข้า”แคปโป้พูดอย่างฉุนเฉียว เมื่อเห็นผู้เป็นน้องร้องออกมาหลังจากจับมือกับริว
“ข้าเปล่าทำนะ ไฟฟ้าตัวข้ายังออกไม่หมดมั้ง ฮะ ฮะ” ริวพูดแล้วหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
“หา ไฟฟ้า ตัวนายมีไฟฟ้าอยู่หรอ แล้วนายไม่เป็นอะไรหรอ ” ลัมโบพูดย่างตกใจ กับ ความสามารถของเพื่อนใหม่
“อืม ไม่นะ ปกติดี ตอนเด็กโดนช็อตบ่อยอ่ะตอนไปจับปลาไหล ตอนนี้ชินแล้ว ตอนนี้โดนฟ้าผ่ายังไม่เป็นไรเลย” ริวพูดถึงอดีตความเป็นมาของความสามารถพิเศษที่หาผู้ใดเหมือนได้ยาก พร้อมโอ้อวดเล็กน้อย
“เจ๊ง สุดยอด”ลัมโบ้ทึ่งในความสามารถของริวที่มนต่อไฟฟ้าได้
“ชิ สัตว์สายฟ้าเรอะ ไม่เห็นสัตว์ดินปืนมั่งเลย” แคปโป้อารมณ์เสียเล็กน้อย เนื่องด้วยน้อยใจในน้องชายฝาแผดที่สนใจแพนด้าสายฟ้า และ อุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ มากกว่า แล้วเดินจากไปห้องทดลองของตนปล่อยให้ ริวและลัมโบ้คุยกันต่อ
-------------------------------------------------------------
ย้อนกลับมาที่แคมป์
เรด อัสดี้ และอาร์ท เดินทางกลับแคมป์ปารฎว่าที่แคมป์ว่างเปล่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่มีก่องไฟไม่มีเต็นท์หางทุกตัวก็ไม่มีแม้แต่เงา
--------------------------------------------------------------------------------
ปล.ขอแยกตัวก่อนชิ่งหนีความวุ่นวายในการแต่ง
ปล..ขี้เกียจจริงตู<_<
)