12Tails Fiction [อยากอ่านต่อแล้ว มาแต่งกันหน่อยนะเธอว์!!]

polpanu1 · **Joined:** Sat Jun 26, 2010 10:23 am **Posts:** 1893

แรงค์เกลียดแกะ แต่ดันได้อยู่กับแกะ

นัทกลัวผี แต่ราร์ลดันมองเห็นวิญญาณ

เอิ้กๆ ล๊อคหวยนิฟว่า :cry:

blackhole · **Posted:** Wed Oct 06, 2010 12:59 pm

ตอนที่34 : ยามเจ้ากรรม

"เฮ้ย แกหยุดอยู่ตรงนั้นนะ!" เสียงยามที่ห้องแล็ปเดิมไล่ตามไดอาเซ็สมาติดๆ

"พวกแกนี่มันยังไงกัน ขนาดเป็นผียังไล่ตามมาอีกเหรอเนี่ย!?" เสียงหมาป่าสีดำ(ซึ่งเป็นไวรัส)ที่กำลังวิ่งอยู่บนอากาศดังก้องไปทั่ว

"ก็พวกเรามันเป็นพวกไม่ยอมอยู่แล้ว แถมได้พลังวิญญาณมาอีกที่นี้ก็จับแกสะดวกแล้ววะ555+" เสียงยามตัวหนึ่งพูดขึ้นมาอย่างสะใจ

"เฮอะ งั้นพวกแกก็ตายอีกรอบละกัน!!" ไดอาเซ็สพูดจบก็กระหน่ำกระสุนพร้อมกับสายฟ้าเข้าจู่โจม

"หนอย~ แกจะดูถูกพวกเราเกินไปแล้ว!" ยามอีกตัวพูดจบก็เรียกวิญญาณนับร้อยเข้าจู่โจมไดอาเซ็สทันที

"ชิ ดื้อด้านจริงๆ งั้นจงไปอีกมิติซะเถอะ!!" พอพูดจบก็เกิดแสงสีขาวอีกรอบและพวกยามก็หายไปในทันที

"เฮ่อ จบซะทีลำคาญชะมัด แล้วเจ้าพวกที่ข้าส่งตัวไปทดสอบที่มิติอื่นจะเป็นอย่างไรบ้างหนอ~"
________________________

"ร.. ราร์ล นายได้ยินเสียงอะไรไหม??" นัทพูดขึ้นมาด้วยความกลัวสุดขีด

"ทำเป็นขี้กลัวไปได้ ก็แค่เสียงวิญญาณแถวนี้เองนี่ครับ แต่เสียงมันแปลกๆนะ -.- " ราร์ลบ่นพร้อมกับเงี่ยหูฟัง

'เฮ้ย มันหายไปไหนแล้ว'
'อ้าว แกไม่รู้แล้วข้าจะรู้เรอะ'
'ว่าไงนะ!!'

"พี่นัท ผมว่าเรากำลังซวยแล้วหละ = =" " ราร์ลพูดขึ้นพร้อมก้าวถอยหลังไป3ก้าว

"มันอยู่นั่น! เจ้าเซ่้อ!! ตามไปเร็ว!!" ยามตัวหนึ่งพูดพร้อมตรงดิ่งเข้าหาราร์ลทันที

ยามเห็นราร์ลก็นึกว่าเป็นไดอาเซ็สจึงรีบตรงเข้ามาหมายจะเอาชีวิตในขณะที่นัทกับราร์ลวิ่งหนีไปไกลแล้ว....

"ว้ากกก ราร์ล แกไปหาเรื่องเขาเร้อ เขาถึงได้ตามเรามาเงี้ย!?" นัทพูดขึ้นพร้อมกับวิ่งนำราร์ลและถามด้วยเสียงแหบๆ

"ผมไม่รู็~" ราร์ลเองก็หนีแทบไม่คิดชีวิตเช่นกัน

"หนอย หนีไวนักเรอะ เอานี่ไปกิน!! Cyclone Attack!!" พอยามพูดจบก็เกิดพายุไซโคลนขนาดยักษ์ถล่มเข้าหาราร์ลและนัททันที

"ว้ากกกกกกกกก โอ้ก!!" นัทถูกไซโคลนพัดขึ้นไปหัวกระแทกกับพนังถ้ำสลบคาที่

pitinata · **Joined:** Sun Aug 01, 2010 12:47 pm **Posts:** 1973

โอ้ว ผมโดนจ้องเอาชีวิต

อย่างนี้ก็ต้องรีบหนีสุดชีวิตละงานนี้ :lol:

magicisland · **Posted:** Wed Oct 06, 2010 1:37 pm

ไดอาเซ็ทนี่ตอนนี้โผล่ครั้งแรกรึเปล่าหว่า? (ตัวละครเยอะอ่านเเล้วเมาๆแฮะขออภัยด้วยคร๊าบTwT)

คือกำลังสรุปเรื่องคร่าวๆอยู่น่ะครับ อาจมีคำถามมากไปต้องขออภัย(ถ้าไม่สรุปเป็นระยะกลัวจะเหมือนภาคเเรกครับ คนแต่งงงเอง ต้องไปนั่งงมกันหลายวันกว่าจะเเต่งได้)

pitinata wrote:

โอ้ว ผมโดนจ้องเอาชีวิต

อย่างนี้ก็ต้องรีบหนีสุดชีวิตละงานนี้ :lol:

แสดงความเห็นเกี่ยวกับเนื้อเรื่องไม่ต้องโควตทั้งเนื้อเรื่องนะครับ คนอ่านคนอื่นๆจะสับสนได้(บางคนเวลาแต่งเเล้วโควตเพื่อให้อ่านง่ายขึ้นก็มีครับ เดี๋ยวมันจะสับสนกัน)

ว่าแต่ลงตัวละครไว้ไม่แต่งมั่งเรอะ?~

pitinata · **Joined:** Sun Aug 01, 2010 12:47 pm **Posts:** 1973

แก้ไขแล้วครับผม :lol:

พอดีช่วงนี้ไม่ว่างแต่งนะครับ เดี๋ยวว่างๆจะลองๆแว๊บมาแต่งมั่งนะครับ :lol:

(ฝีมือผมยังอ่อนหัดนัก ขอฝากตัวด้วยครับ :lol:

)

thekiller01 · **Posted:** Wed Oct 06, 2010 1:55 pm

ฝนทิพย์ ตอน 30 หลุมดำแต่งครับ ผมแต่ง32ครับ

blackhole · **Posted:** Wed Oct 06, 2010 1:56 pm

โผล่มา3ตอนแล้วครับ มีบทน้อยดี

polpanu1 · **Joined:** Sat Jun 26, 2010 10:23 am **Posts:** 1893

ตกลงนี่มันฟิค12tail หรือ เดอะริง โครตผีดุ

MonkeyMage · **Posted:** Wed Oct 06, 2010 5:06 pm

Chapter 35 – ปากประตูโลกเงา

“เฮ้ย!! พี่นัท! อย่าเพิ่งมาสลบตอนนี้สิคร้าบ~ ช่วยกันทำมาหากินหน่อยเด้” ราร์ลร้องลั่นเมื่อเห็นนัทโดนไซโคลนพัดไปชนกับเพดานถ้ำจนหมดสติไป

‘...เอาไงดีล่ะเนี่ยเรา... อยู่ในถ้ำมืดแบบนี้ยิ่งไม่ค่อยมีเงาซะด้วย... ไม่รู้ว่าหลอดยาเวทจะทำอะไรวิญญาณได้รึเปล่าก็ไม่รู้... ลองหน่อยก็แล้วกัน...’

สิ้นความคิด ราร์ลล้วงกระเป๋าเป้ที่ติดตัวมา แล้วโยนหลอดยาเวทใส่ร่างวิญญาณอีกฝ่ายทันที

วูบ!!

หลอดยาลอยตัวผ่านร่างอีกฝ่ายไปกระทบผนังถ้ำอีกด้านทันที ก่อนจะแตกออกเป็นเพลิงสีเขียวเข้มชั่วครู่แล้วค่อยๆดับลง ราร์ลใช้จังหวะที่เปลวเพลิงสีเขียวดึงความสนใจของอีกฝ่าย พุ่งตัวออกไปลากนัทไว้มาแบกไว้บนหลังก่อนจะวิ่งลับเข้าไปในความมืดอย่างรวดเร็ว

“เฮ้ย!! มันหนีไปแล้ว ตามไป!!”

“ไม่ปล่อยให้แกหนีรอดหรอน่า เจ้าไดอาเซ็ส”

‘...ไดอาเซ็ส?... ใครล่ะนั่น... ช่างมันเถอะ... เอาตัวเองให้รอดก่อนดีกว่า...’ หูหมาป่าดำกระดิกเล็กน้อยเพื่อจับเสียงสนทนาของอีกฝ่าย ในขณะที่ฟันเฟืองในหัวกำลังทำงานอย่างหนักเพื่อเอาตัวรอดจากสถานการณ์ที่เขาใช้ความสามารถที่ตนถนัดไม่ได้เลย

‘...คิดสิคิด... ถ้าเป็นพี่อาร์ทตกอยู่ในสถานการณ์ที่เสียเปรียบแบบนี้... พี่อาร์ทจะทำยังไง...’ ภาพรอยยิ้มเจ้าเล่ห์แสนกลของพี่ชายตัวแสบพลันผุดพรายขึ้นมาในสมอง ความทรงจำในอดีตพลันย้อนกลับมาในหัว คำถามที่เขาเคยถามอีกฝ่ายตอนเด็กๆ

‘ถ้าพี่อาร์ทตกอยู่ในสถานการณ์ที่เสียเปรียบศัตรู พี่อาร์ทจะทำยังไงครับ?’

‘ไม่ยากๆ ราร์ลลองคิดดูสิว่าจะทำยังไง คำตอบมันง่ายนิดเดียวเอง’

‘อืม... คิดไม่ออกอ่ะครับ เฉลยทีสิฮะ’

‘ง่ายๆ ก็แค่ทำให้เราได้เปรียบก็สิ้นเรื่อง ลองคิดสิว่าในสถานการณ์ไหนเราจะได้เปรียบอีกฝ่ายที่สุด แล้วเราก็จัดฉากให้ใกล้เคียงกับสถานการณ์นั้นมากที่สุดก็พอ’

‘...นึกออกแล้ว... เอาล่ะ... ได้เวลาไปสู่สุคติแล้วเฟ้ย... เจ้าพวกวิญญาณจรจัด...’ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดพรายขึ้นบนริมฝีปากของหมาป่าดำ ร่างที่วิ่งอยู่พลันชะงักหันกลับมาเผชิญหน้ากับวิญญาณยามหลงมิติอีกครั้ง

“หนีไปไหนไม่รอดแล้วสินะ เจ้าไดอาเซ็ส” วิญญาณยามหนึ่งในสองตนพูดขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มเหี้ยมบนใบหน้า

“เสียใจด้วยนะลุง ผมไม่ใช่เจ้าไดอาเซ็สอะไรที่ลุงตามหาหรอกนะ ผมเดินอยู่ดีๆ พวกลุงก็เข้ามาไล่ล่าเองนะครับ” หมาป่าดำชี้แจง หวังว่าอาจมีทางเจรจากันได้บ้าง

“ข้าไม่เชื่อแกหรอกน่า จะมาหลอกพวกข้าแล้วลอบจัดการทีเผลอใช่มั้ยเล่า” ร่างวิญญาณเรืองแสงเล็กน้อยเตรียมพร้อมจะโจมตี

“พูดดีๆก็ไม่เชื่อนะลุง งั้นเตรียมตัวไปโลกหน้าได้แล้ว” ดวงตาสีเหลืองทองหรี่เล็ก หลอดยาที่บรรจุของเหลวสีเหลืองอ่อนในมือพลันถูกปาไปข้างหลังหมาป่าดำแล้วแตกออกทันที

วาบ!!!

เมื่อของเหลวในหลอดยาทำปฏิกิริยากับอากาศ ของเหลวนั้นได้เรืองแสงสีขาวขึ้นในทันที ดวงตาของวิญญาณยามที่วิ่งไล่หมาป่าดำในความมืดมานานจนชินกับความมืดแล้ว เมื่อเกิดแสงสว่างขึ้นมากะทันหันทำให้ต้องปิดตาลงด้วยความแสบตา หากแต่ราร์ลที่เป็นคนปานั้นรู้ตัวอยู่แล้วจึงปิดตาร่ายเวททันทีที่หลอดยาหลุดมือ

เงาอันเกิดจากแสงสว่างด้านหลังราร์ลพลันทอดยาวไปกับพื้นถ้ำ เสียงร่ายเวทรัวเร็วของราร์ลราวกับเป็นตัวเร่งให้เงาที่ทอดผ่านร่างวิญญาณหัวดื้อทั้งสองนั้นค่อยๆเปลี่ยนรูปร่างเป็นประตูสีดำสนิท ก่อนที่มันจะเปิดออกทันทีที่หมาป่าดำเอื้อนเอ่ยชื่อเวทนั้น

“ปากประตูโลกวิญญาณ”

“เหวอ~!!” วิญญาณทั้งสองตนร้องลั่นเมื่อถูกแรงดูดจากประตูเงานั้นสูบเข้าไปโดยที่ตนไม่อาจต้าน

“ข้าไม่ปล่อยให้แกรอดหรอกน่า แกต้องตามข้าไปด้วย ไดอาเซ็ส!!” วิญญาณยามตนหนึ่งคำรามก้อง เวทคำสาปอันตรายบทหนึ่งถูกใช้เข้าหาราร์ลที่กำลังเดินหันหลังไปดูร่างของกิ้งก่าที่ตนวางลงกับพื้นตอนร่ายเวท

[เวทคำสาป เงามรณะกลืนกินร่าง(Doom)]

คำสาปสีม่วงอมดำดูน่าขยะแขยงพุ่งเข้าปะทะกางแผ่นหลังของหมาป่าดำอย่างแรง ส่งผลให้ราร์ลที่ไม่ทันตั้งตัวหมดสติลงไปนอนกองอยู่กับพื้นคู่กับร่างของกิ้งก่านัทที่หมดสติไปก่อนหน้านี้แล้ว

โดยไม่รู้ตัวว่า สัญลักษณ์ของคำสาประดับสูงที่ไร้ทางแก้ได้ถูกประทับลงบนแผ่นหลังของตน...

ส่งวิญญาณมันซะเลย :mrgreen:

ระวังตัวด้วยนะไดอาเซ็ส หลังจากที่ราร์ลฟื้นเมื่อไหร่ ได้ตามจองล้างจองผลาญเจ้าไวรัสตัวดีแน่ๆ :twisted:

blackhole · **Posted:** Wed Oct 06, 2010 5:21 pm

ไดอาเซ็สไม่ผิดน้า~ ยามต่างหากที่สายตาสั้นแยกไม่ออกว่าใครเป็นใคร :twisted:

Update หน้าตาของเจ้า Diasad ครับ
แบบมีออร่า พอมองออกอยู่

พอไร้ออร่า.. ดำเมื่ยม = ="

ปล. ขออภัยที่ภาพใหญ่เกินเหตุ

12Tails Fiction [อยากอ่านต่อแล้ว มาแต่งกันหน่อยนะเธอว์!!]

Who is online