12Tails Fiction [อยากอ่านต่อแล้ว มาแต่งกันหน่อยนะเธอว์!!]

misuru · **Posted:** Fri Oct 08, 2010 7:12 am

GuilMon wrote:

Underdog wrote:

กลับมาอ่านที่มิซึรุกับนัท แต่ง มันส์มากมายย ; w ;

แต่ว่า... ดราโกรอส โดนตัดมือเลยหรอ = 3=!! คงทำใครแถวนี้ร้องกรีซซแล้วละ = =''

แล้วก็เริ่มมีตัวละครตายแล้วหรอนิ ; w ;!!!

ตัวละครแห่งความมืด 2 ตัวที่เหลือมีใครจะเอาอีกมั้ย? เพราะให้ิอิสระอ่าอีก 4 ตัวงับ (ไม่งั้นผมจะเอาตัวละครแนวแบบ 4 ตัวแรกมา :twisted:

)

นักรบความมืด 4 ตัวแรกออกแนวน่ารัก 2 ตัวหลังเริ่มมีความน่ากลัวและความเท่ แล้วอีก 2 ตัว ; w ;??

ปล. ขอโทษ Killer ด้วยคร้าบ ไม่รุ้ว่าแต่งแล้ว ; w ;

กระซิก กระซิก !!

โหดร้ายเกินไปแล้ววว !! ต้องโทษคนเอามาลง !! เตรียมรับกรรมไว้ งานหนังสือ !!

ตอนนี้ถ้าไม่อยากอ่านของผมก็ข้ามไปได้นะครับ ตอนนี้กำลังคิดพล็อตยังไงให้ออกมาแบบ...."กุโร" ที่สุดอยู่ เพราะแนวนี้ไม่เคยแตะจริงๆ (เคยแค่แซมความเป็นกุโรนิดๆหน่อยๆเอง= =")

MonkeyMage · **Posted:** Fri Oct 08, 2010 9:19 am

คำเตือน : บทนี้มีเนื้อหารุนแรง อาจส่งผลให้ผู้อ่านเอาอาหารในกระเพาะออกมาทางปากได้

Chapter 45 – ความยุติธรรม

นัยน์ตาสีแดงดุจโลหิตสบตากันกับดวงเนตรสีเขียวสดใสราวมรกตอย่างไม่มีใครยอมใคร หนึ่งผู้มีปีกดำยืนนิ่งลอยตัวอยู่บนฟ้าด้วยทีท่าน่าเกรงขามหวาดหวั่น กับอีกหนึ่งร่างเล็กสีขาวยืนยิ้มอยู่บนพื้นด้วยทีท่าเยือกเย็น ไม่วิตกทุกข์ร้อนใดๆ จิตสังหารที่ทั้งคู่ปล่อยออกมาปะทะกันในอากาศจนทำให้รู้สึกเหมือนอุณหภูมิโดยรอบลดต่ำลงอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จิตสังหารของฝ่ายหนึ่งจะดับหายไปในพริบตาด้วยความต้องการของเจ้าของ

การที่จิตสังหารที่รุนแรงหายไปในพริบตานั้น เรียกให้ผู้ครองปีกดำต้องหรี่ตาเพื่อประเมินฝีมือของอีกฝ่ายเสียใหม่ การเรียกเก็บจิตสังหารในพริบตาแบบนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย อีกทั้งร่างเล็กเบื้องล่างก็ไม่ได้มีท่าทีตื่นตระหนกหรือหวาดผวาต่อจิตสังหารที่รุนแรงของเขาอีกด้วย

“น่าสนใจ... น่าสนใจจริงๆ... วิญญาณของเจ้า...” เสียงแหบพร่าดังออกจากปากของร่างนั้น

“คิดจะเอาวิญญาณของข้า มันต้องมีค่าตอบแทนที่มากหน่อยนะลุง” ร่างเล็กสีขาวค่อยๆลอยตัวมาอยู่ในระดับเดียวกันกับอีกฝ่ายด้วยปีกสีขาวพิสุทธิ์ที่ถูกเรียกออกมาใช้งาน ใบหน้าที่ยิ้มหยันและดวงตาที่ฉายแววมั่นใจในตัวเองทำให้ผู้ที่นอนพักเหนื่อยอยู่เบื้องล่างนึกชื่นชมอย่างประหลาด

“หึ... การได้อะไรมาโดยต้องเสี่ยง... มันทำให้คุณค่าของสิ่งนั้นเพิ่มขึ้นหลายเท่านัก... เจ้าหนู...” เท็นงูสายเลือดอีกากล่าวขึ้นพร้อมกับยกดาบยาวออกมาชี้หน้าของมังกรขาว อันเป็นสัญญาณของการท้าทาย...

“ข้าชอบประโยคนี้ของลุงจริงๆนะเนี่ย... ให้ตายเถอะ แต่ดูท่าว่าคราวนี้ ความเสี่ยงของลุงต้องเป็นหมันไปถาวรแล้วล่ะ” อาร์ทพูดขึ้นอย่างสบายๆโดยไม่แยแสต่อดาบยาวที่อีกฝ่ายชี้หน้าตนเลยแม้แต่น้อย สองมือที่เต็มไปด้วยกรงเล็บสีเหลืองทองถูกย้ายเข้าไปในกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้าง ผนวกรวมกับรอยยิ้มเย้ยหยันคล้ายดูแคลนที่อยู่บนหน้า ทำเอาความโกรธของเท็นงูชราพุ่งขึ้นเป็นริ้วๆ

“แก... ตาย... ไอ้เด็กเมื่อวานซืน...!!” ดาบยาวในมือถูกตวัดออกไปอย่างรวดเร็ว จิตสังหารที่เคยพุ่งกระจายออกไปกดดันบรรยากาศโดยรอบพลันถูกบังคับรวมไว้ที่จุดเดียว บ่งบอกให้เห็นถึงความชำนาญของผู้ใช้ได้เป็นอย่างดี

วูบ!!

ดาบยาวสีโลหิตจั่วลมไปวูบใหญ่เมื่อเป้าหมายเบี่ยงตัวหลบได้ง่ายๆราวกับจิตสังหารที่ส่งไปเมื่อครู่นี้ไม่ได้ทำให้ร่างสีขาวชะงักเลยแม้แต่น้อย รอยยิ้มเย้ยหยันบนริมฝีปากถูกเปลี่ยนกลับเป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์แสนกลอีกครั้ง “ลุงคงไม่อยากให้ข้าตายนักหรอกน่า เพราะเมื่อข้าตายเมื่อไหร่ มันจะน่ากลัวผิดกับตอนนี้มากเลยล่ะนะ”

“หึ..!! มีอะไรก็รีบพูดมา... ข้าจะฆ่าเจ้าก่อนที่เจ้าจะล้วงมือออกจากกระเป๋าเสียด้วยซ้ำ…!!” คารัสเก็บดาบสีโลหิตเข้าฝักข้างเอว ก่อนจะเกร็งข้อมือแล้วตวัดออกมาด้วยความเร็วที่ตามองไม่ทัน

[คลื่นดาบกลืนวิญญาณ]

รังสีดาบจำนวนนับสิบวาดผ่านร่างมังกรขาวไปอย่างรวดเร็ว ดวงตาสีมรกตเบิกกว้างอย่างตกใจ ก่อนที่ร่างทั้งร่างนั้นจะกลายเป็นเศษเนื้อชุ่มเลือด หยดหยาดสีแดงสาดกระจายลงสู่ผืนดินเบื้องล่างราวกับฝนเลือด วิญญาณของมังกรขาวถูกฉีกกระชากออกจากร่างในดาบเดียวอย่างนั้นหรือ!?

ผู้ชมเบื้องล่างพลันเบิกตากว้างอย่างตกใจ ความตายของพวกพ้องที่เกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาเป็นเรื่องที่ชวนตื่นตระหนก หากแต่หมาป่าดำที่รู้จักพี่ชายของตนดีกลับแย้มยิ้มออกมา

“เริ่มแล้วสินะ... วิธีการต่อสู้ในแบบของพี่อาร์ท”

ผู้ที่เพิ่งลงดาบผ่าร่างเล็กนั้นเก็บดาบเข้าฝักพลางแค่นเสียงอย่างดูถูก “เหอะ... เจ้าพวกนี้มันดีแต่ปากจริง... นึกว่าจะมีฝีมือ... ที่ไหนได้... กระจอกสิ้นดี...” ผู้ครองปีกดำหันหลังให้กับซากเนื้อเหล่านั้น เตรียมตัวจะเปิดมิติกลับไปรายงานกับผู้เป็นนายเหนือหัวของตน ก่อนจะชะงักเมื่อได้ยินเสียงของผู้ที่ตายไปแล้วด้านหลัง

“เจ็บ... จัง...” เศษเนื้อชุ่มเลือดที่กระจายอยู่กลางอากาศและมีทีท่าว่าจะตกลงไปตามแรงโน้มถ่วงโลก พลันเปลี่ยนทิศทางกลับมารวมตัวกันใหม่อีกครั้ง หากแต่มันไม่ได้รวมกันเป็นร่างเดียวนี่สิ...

“ไม่ได้ตาย... แบบนี้... มานานเท่าไหร่... แล้วล่ะนี่...” เสียงเย็นๆลากยาวดังขึ้นทั่วทิศทาง เศษเนื้อค่อยๆรวมตัวกันเป็นร่างของผู้ที่แน่ใจว่าตายไปแล้ว ความหวาดกลัวผุดพรายขึ้นในหัวของเท็นงูปีกดำอย่างเลี่ยงไม่ได้

จากกระดูกสีขาวขุ่นเริ่มมีเนื้อเยื่อ จากเนื้อเยื่อชุ่มเลือดเริ่มรวมตัวกันเป็นอวัยวะ จากอวัยวะสีแดงสดเริ่มมีหนังมาปิดหุ้ม กระบวนการทุกขั้นตอนนี้ถูกถักทอให้เห็นตรงหน้า ร่างของอาร์ทห้าร่างค่อยๆก่อตัวขึ้นจากเศษกระดูกที่แตกหัก เศษเนื้อที่ชุ่มเลือด และแผ่นผิวหนังที่ฉีกขาด หยาดโลหิตที่เคยพร่างพรูลงสู่ดินราวกับสายฝน บัดนี้มันได้พุ่งออกจากผืนดินเข้ารวมตัวกับร่างชุ่มเลือดทั้งห้านั้นอีกครั้ง

ราวกับฝันร้ายที่กลายเป็นความจริง ภาพที่เกิดขึ้นตรงหน้า ชั่วชีวิตอันยาวนานของอีกาเฒ่าไม่เคยมีครั้งใดที่ได้เห็นภาพสยดสยองเช่นนี้ เขาเคยเห็นพวกซากศพที่ถูกปลุกมาใช้งานของเหล่าเนโครแมนเซอร์ แต่นั่นก็เป็นซากศพที่ตายไปนานแล้ว ร่างทั้งห้าที่รายล้อมเขาอยู่ไม่มีร่างใดที่บ่งบอกว่าตายไปนานแล้ว ก็ในเมื่อเลือดสดๆยังคงชโลมร่างนั้นอยู่เลย และมันคงเป็นไปไม่ได้แน่ถ้าจะมีใครสร้างร่างจากเศษเนื้อขึ้นได้รวดเร็วเยี่ยงนี้

ร่างโชกเลือดทั้งห้าลอยตัวอยู่ในอากาศได้อย่างประหลาด สภาพพิกลพิการของมันเกิดขึ้นจากการสร้างร่างถึงห้าร่างจากเศษเนื้อของร่างเพียงร่างเดียว บางร่างไร้แขน บางร่างไร้ขา หากแต่หลายๆร่างนั้น บางส่วนยังเผยให้เห็นกระดูกสีขาวโพลน บางส่วนยังมีเพียงชั้นกล้ามเนื้อที่ไร้ผิวหนังห่อหุ้ม ร่างทั้งห้าค่อยลอยตัวมาทางเท็นงูชราอย่างช้าๆราวกับวิญญาณร้าย

“ข้า... ต้องการ... ดวงตา...” หนึ่งในร่างพิกลพิการที่มีรูกลวงบริเวณที่เคยเป็นดวงตามาก่อนพูดขึ้น

“ของข้า... ขอ... เครื่องใน...” ช่องท้องของร่างนั้นถูกแหวกออก ให้เห็นถึงความว่างเปลาภายในนั้น

“หนัง... ข้าขอ... หนังของมัน...” เสียงเย็นลากยาวนี้มาจากร่างที่มีแต่กล้ามเนื้อโชกเลือด ไร้ซึ่งผิวหนังโดยสิ้นเชิง

“เอาปีก... ของมัน... มาให้ข้า...”

“ข้า... ต้องการ... เนื้อสดๆ... ของมัน...”

และอีกสารพัดถ้อยคำที่กระชากความกล้าและความหยิ่งผยองของผู้เป็น‘เหยื่อ’ออกไปทั้งหมด เหลือเพียงความกลัวและความหวาดผวาเท่านั้นที่ถาโถมเข้ามาแทนที่ คำพูดที่อาร์ทเคยบอกกับตนไว้ดังก้องซ้ำไปมาในหัว

“ลุงคงไม่อยากให้ข้าตายนักหรอกน่า เพราะเมื่อข้าตายเมื่อไหร่ มันจะน่ากลัวผิดกับตอนนี้มากเลยล่ะนะ”

ความหวาดกลัวพุ่งเข้ามาแทนที่สติรับรู้และประสาทสั่งการ ประสบการณ์และการวิเคราะห์ถูกความหวาดผวากลืนกินจนหมด แม้ดาบจะอยู่ใกล้มือเพียงไร ความหวาดกลัวที่ถาโถมเข้ามาทำให้ไม่ทันคิด กว่าที่เท็นงูเฒ่าจะรู้ตัว ร่างที่ไม่สมประกอบทั้งห้าร่างเข้าประชิดตัวเรียบร้อยแล้ว

“อ้ากกกกกกก!!!!!”

เสียงกรีดร้องโหยหวนดังขึ้นไม่มีหยุด กรงเล็บสีเหลืองทองกรีดผ่าช่องท้องของเจ้าของเสียงโหยหวนนั้น ตัดเอากระเพาะออกมาบีบจนแหลกคามือ ดึงเอาลำไส้ยาวๆออกมาขบเคี้ยว ดวงตาสีโลหิตถูกควักออกไปอย่างเลือดเย็น ปีกสีดำถูกฉีกกระชากจนหลุดออกจากแผ่นหลัง ผิวหนังถูกเลาะออกจากชั้นกล้ามเนื้อ เลือดกระฉูดออกมาพร่างพรูราวสายฝนสีแดง

ความเจ็บปวดมากมายเกินรับได้พุ่งเข้าทิ่มแทงร่างของอีกาเฒ่าอย่างรุนแรงจนเหยื่อรายนี้นึกอยากตายไปให้พ้นๆ หากแต่ก็ไม่อาจเปล่งเสียงออกไปได้แม้แต่น้อย เมื่อกล่องเสียงของเขาถูกควักออกไปแล้ว สัมผัสเละๆของสิ่งที่ถูกนำมายัดปากมาพร้อมกับกลิ่นเลือดที่คละคลุ้งทั่วบริเวณ ดวงตาสีโลหิตที่เหลืออยู่เพียงข้างเดียวจ้องมองไปที่สิ่งนั้น หากแต่ต้องสำนึกว่าไม่ควรคิดอยากรู้อย่างยิ่ง เพราะสิ่งที่เห็นนั้นคือลำไส้ที่ลากยาวออกจากช่องท้องของเขา ลมหายใจพลันติดขัด เมื่อปอดทั้งสองถูกมือดีแหวกออกบีบถุงลมที่อยู่ภายในอย่างหฤหรรษ์ เขาไม่เคยยินดีกับความตายที่กำลังจะมาถึงมากเท่านี้มาก่อน อีกาเฒ่ารู้ตัวแล้วว่ากำลังจะตาย พลันเสียงๆหนึ่งดังขึ้นอย่างรื่นเริง

“เป็นไงมั่งลุง สนุกมั้ยกับ‘ฝันร้าย’ที่ข้าสร้างให้”

ราวกับได้ยินเสียงกระจกแตก ภาพทั้งมวลรวมทั้งสัมผัสทั้งหมดสลายหายไปราวกับไม่เคยมีมาก่อน ภาพที่เข้ามาแทนที่กลับเป็นภาพของร่างสีขาวที่ลอยตัวอย่างรื่นเริง รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่เผยออกกว้าง สองมือล้วงกระเป๋ากางเกงด้วยทีท่าสบายๆ

“แก... สร้างภาพลวงตามาหลอกข้า... ไอ้เลวเอ๊ย...!! แน่จริงมาสู้กับข้าอย่างซึ่งๆหน้าสิ!!” คารัสตะโกนอย่างเกรี้ยวกราด ไม่เหลือเค้าของความเยือกเย็นน่าเกรงขามเมื่อครู่เลยแม้แต่น้อย

“อย่ามาโง่น่า ข้าสู้ในแบบที่ข้าถนัด ลุงก็สู้ในแบบที่ลุงถนัด มันก็ยุติธรรมดีอยู่แล้วไม่ใช่รึไง ถ้าจะให้ข้าไปสู้ซึ่งๆหน้ากับลุง ก็เท่ากับว่าลุงเอาเปรียบข้าน่ะสิ” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ถูกเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มที่ยากจะบ่งบอกความรู้สึก ดวงตาที่ฉายแววเริงรื่นพลันเปลี่ยนมาฉายแววลึกลับไร้ก้นบึ้ง

“อินทรีท้าสู้กับพยัคฆ์บนฟ้า ฉลามท้าสู้กับพญาเหยี่ยวในน้ำ ราชสีห์ท้าสู้กับวาฬเพชฌฆาตบนพื้นดิน ข้าขอถามลุงหน่อย ว่ามันยุติธรรมตรงไหน ต่างฝ่ายต่างสู้กันด้วยความสามารถและรูปแบบที่ตนถนัด มันก็ยุติธรรมดีแล้วไม่ใช่หรือไง? ถ้าข้าเป็นนักฆ่า แล้วลุงเป็นนักรบ นักรบร้องท้าให้นักฆ่ามาสู้กันซึ่งๆหน้า มีอย่างที่ไหนที่นักฆ่าจะสู้กันตรงๆ” มังกรขาวหัวเราะอยู่ในใจเมื่อเห็นอีกฝ่ายเถียงไม่ออก

“นักฆ่า ทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะสังหารเป้าหมายให้ได้ ไม่ว่าจะเป็นการลอบสังหาร ใช้ยาพิษ หรืออะไรก็ตาม ในขณะที่นักรบ คือผู้สูงส่ง ยึดถือเกียรติยศและศักดิ์ศรียิ่งชีพ ท้าชนกับศัตรูอย่างตรงไปตรงมา ลุงลองนึกดูสิ ถ้านักฆ่าท้าให้นักรบมาสู้กันอย่างนักฆ่า นักรบจะสู้ได้มั้ย? หรือให้นักฆ่ามาฟาดฟันกันตรงๆซึ่งๆหน้ากับนักรบ นักฆ่าจะสู้ได้มั้ย? ในความคิดข้า ขอแค่สู้กันด้วยความสามารถที่ตนถนัด มันก็ยุติธรรมดีอยู่แล้ว” อาร์ทกล่าวรวบก่อนจะปิดท้ายด้วยการย้ำในสิ่งที่ตนคิด

“ก็ได้... ข้ายอมรับความพ่ายแพ้...” คารัสยอมรับในความพ่ายแพ้ของตน หากแต่มือขวาเลื่อนไปจับดาบ ดวงตาสีโลหิตแววโรจน์ “แต่งานของข้า... ข้าต้องทำให้สำเร็จ..!!!”

[ร้อยดาบแยกนภา]

วูบ!! เปรี้ยง!!

รังสีดาบร้อยสายพุ่งทะลวงออกจากการตวัดดาบเพียงครั้งเดียว หากแต่เป้าหมายกลับไม่ใช่มังกรขาวที่บินอยู่ คารัสมองรังสีดาบของตนกระแทกพื้นด้วยความพอใจ ก่อนที่จะเปิดมิติหายไปในทันทีโดยทิ้งคำพูดให้อาร์ทได้ยินเพียงประโยคเดียว

“แล้วเจอกันใหม่ อาร์เทล ขอให้เจ้าอยู่รอดถึงตอนนั้น”

อาร์ทมองช่องมิติที่หายไปด้วยความมึนงง ก่อนที่ลางสังหรณ์ของเขาจะเตือนให้หันกลับมามองพื้นบริเวณที่รังสีดาบกระแทกลงไป แล้วต้องยิ้มแหยออกมาทันที เมื่อพบว่าพื้นที่ที่รังสีดาบกระแทกลงไปนั้น ได้ปลุกเอาแมลงร้ายจากโบราณให้ตื่นขึ้นมาเสียแล้ว

“อา... งานเข้าอีกแล้วไง...”

มังกรหนุ่มได้แต่ยิ้มแห้งๆ พลางลอยตัวมองดูพื้นดินที่กำลังสั่นไหวเบื้องล่างไม่ใกล้ไม่ไกลจากพื้นที่ตรงนี้เท่าใดนัก...

คนแต่งเขียนไป นึกภาพไป เกือบเดินไปแหวะในห้องน้ำหลายรอบละ :oops: