เอาธนูไปสิบดอก และกาวตราช้าง

กาวตราช้าง โอเค ฝา รัง เข้าจาย
แต่ที่ม่าย เข้าจายก็คือ ธนู สิบดอก มานมายความว่ายังงาย
(สำเนียงฝรั่งนะครับ ไม่ได้ตั้งใจจะพิมพ์ผิด )
(นี่คือพูดเล่นๆ ผมไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับชาวต่างชาติแต่อย่างใด )

แบบ เดี่ยว8 สินะ

ตกลง ธานู สิบดอก มายความว่า ยังงาย

ยัดเจ้าไดอาเซ็สลงด้วยดีไหมเนี้ย


- ชื่อ : Necronus-เนโครนัส
- เผ่าพันธุ์ : หุ่นยนต์กึ่งซอมบี้
- เพศ : ผู้
- อายุ : 124 ปีเศษๆ
- นิสัยคร่าวๆ : เงียบๆ (แต่ความจริงสมองมันด้านเลยเงียบ ถ้าสมองไม่ด้านคงจ้อไปแล้ว )
- สิ่งที่ชอบ : สงคราม
- สิ่งที่ไม่ชอบ : การถูกเหยียดหยาม
- ความผูกพัน : ไร้ซึ่งความผูกพันธ์
- อาชีพ : นักรบแห่งความมืด
- อาวุธ : หอกแห่งความมืด
- รูปร่างลักษณะ : หน้าคล้ายหัวกะโหลก สันหลังยื่นออกมา สวมผ้าคลุม
- ความสามารถพิเศษ : ฟื้นคืนชีพลูกน้องตัวเอง
- ประวัติคร่าวๆ : เนโครนัสถูกค้นพบที่ใต้น้ำแข็งลงไป 2012 เมตรจากผิวน้ำโดยความบังเอิญจากการขุดเจาะหาธาตุพิสุธแห่งน้ำ ผู้ที่ขุดเนโครนัสนั้นได้ข่าวมาว่าถูกฆ่าตายเรียบ และได้คลายเป็ฯสมุนของ.....[Database Error]
- ความฝัน : ยึดครองเอกภพ

ใครจะแต่งเจ้านี่หนอ

ปล.บ้า Dawn of war ซะละ ใน SL ก็ทำ Necronlord spear กับ Guass flayer เล่นซะงั้น แต่ขายไม่ออก

ไปถึงไหนกันแล้วเนี้ยขอไล่ตามอ่านหน่อยเน้อ -w-

Chapter 65 เงาหมอกมายา

“ป่ามายา ก็รู้หรอกนะว่าเราต้องผ่านที่นี้ไปแต่แบบนี้มันเกินไปหน่อยมั้ง”ฟาริสกล่าวพึมพำขณะที่เดินนำหน้า อากิที่เซื่องซึมลงอย่างเห็นได้ชัด มิซึรุที่ดูยังไม่ตื่นเต็มตาเช่นเดียวกับ ราจิสที่ดูเงียบไปเช่นกัน ถ้าดูจากสภาพจิตใจของสมาชิกในทีมตอนนี้คงพูดได้แค่ว่าย่ำแย่สุดๆ

แน่นอนว่าเขาได้ยินเสียงกรีดร้องเนื่องจากฝันร้ายของมิซึรุ แต่เขาไม่คิดจะถามอะไรเพราะต้องยอมรับว่าเขาไม่ได้สนิทกลับใครในกลุ่มจนถึงขั้นเข้าไปก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวได้ ดังนั้นฟาริสจึงเลือกใช้ยาดักเสียงกับตัวเองอีกครั้งเพื่อไม่ให้ได้ยินบทสนทนาหลังจากนั้น

แต่ก็ถึงแม้มิซึรุจะทำตัวตามปกติ แต่หมาป่าหนุ่มสัมผัสได้เป็นอย่างดีว่าอินทรีตรงหน้ามีเรื่องบางอย่างรบกวนจิตใจอยู่
พวกเขาค่อยๆเดินเข้าไปในป่าที่ไร้ทางเดินอย่างระมัดระวัง บรรยากาศของป่าแห่งนี้นั้นอึมครึมสมกับเป็นป่าของเทพแห่งเงา สถานที่แห่งนี้มีความเชื่อว่าเป็นที่ๆคนที่กำลังจะตายเลือกที่จะมาทอดร่างกัน

ทั้งๆที่ปกติหมาป่าหนุ่มจะเลือกอยู่นอกวงแล้วฟังคำสั่งแท้ๆแต่การเดินทางครั้งนี้เขากลับต้องจับพลัดจับพลูนำหน้าคนอื่นเสียนี้ บางทีโชคชะตาจะชอบเล่นตลกมากกว่าที่เขาคิด

ใช่…เหมือนกับเรื่องเมื่อสิบปีก่อน
ตอนนั้นเองที่หมอกสีขาวโพลนเริ่มจับตัวบางๆนั้นทำให้ ประสาททุกส่วนของหมาป่าหนุ่มตื่นตัว เขารับรู้ถึงกลิ่นอันตรายที่ลอยอ้อยอิ่งอยู่ในสายหมอก นั้นทำให้เขาต้องหยุดการเดินทางเพื่อวางแผนอย่างเร่งด่วน

“อีกไม่นานคงจะมีหมอกหนา หากเราลุยต่อคงมีปัญหาแน่ๆจะเอายังไงดี”หมาป่าเอ่ยถามความเห็นผู้ร่วมเดินทางทั้งสาม แต่พอดูหน้าของแต่ละคนแล้วเขาเลยต้องถอนหายใจ

“รึว่าจะรอให้หมอกนี้มันจากหายไปดี”หมาป่าหนุ่มลองเสนอ และเขาคาดการผลตอบรับไว้แล้วแต่ที่พูดเพื่อกระตุ้นให้คนอื่นออกความเห็นเท่านั้น
“งั้นก็ต้องรอกันตลอดชาตินั้นแหละ นายไม่เคยเรียนภูมิศาสตร์พื้นฐานรึไง”อากิสวนกลับความเห็นของเขาอย่างเผ็ดร้อน แม้ว่าสภาพจิตใจจะไม่เต็มร้อยแต่คุณเธอยังคงความคงของฝีปากได้เป็นอย่างดี

“เขาว่ากันว่าหมอกนี้คือปราการชั้นแรกของเทพเงาหน่ะ”มิซึรุรับหน้าที่อธิบายต่อจากอากิ”อย่างที่พวกเรารู้นั้นแหละว่า เทพเงาเป็นเทพที่ชอบเก็บตัวและแทบไม่เคยออกจากวิหารของท่านเลย อาจจะเป็นเพราะหน้าที่หลักของท่านคือดูแลเหล่าวิญญาณของผู้ตายด้วยละนะ”

“ดังนั้นเพื่อไม่ให้ผู้ที่มีกายเนื้อหลงเข้าไปในดินแดนของผู้ล่วงลับ ท่านจึงสร้างกำแพงหมอกครอบคลุมพื้นที่ป่าแห่งนี้ไว้เกือบทั้งหมด เพื่อเป็นทั้งสัญญาณเตือนและเกราะป้องกันไปในตัว”

“แต่ปัญหาก็คือไม่มีใครที่เข้าไปในหมอกนั้นเคยกลับออกมาซักคน”อากิอธิบายต่อ เธอนิ่งไปเล็กน้อยก่อนพูดต่อว่า”ถึงแม้ว่าพวกเราจะมาที่นี้เพราะเรื่องสำคัญแต่ก็ไม่มีมีทางที่จะได้รับอภิสิทธิพิเศษอย่างแน่นอน”

“กุญแจสำคัญในการเข้าพบเทพเงาคือความเข้มแข็งของจิตวิญญาณและจิตใจ”มิสึรุกล่าวขึ้นมา จนทำให้ทั้งอากิและฟาริสหันไปมอง

“รู้ได้ยังไงกัน”แกะสาวถาม แต่มิสึรุเพีงยแค่ยักไหล่แล้วพูดต่อไปว่า”เพราะที่ๆเราจะไปคือโลกแห่งความตาย ที่นั้นหน่ะเอากายเนื้อไปไม่ได้อยู่แล้ว เพราะงั้นสิ่งที่เหลืออยู่ก็คือนี้ไงหล่ะ”พูดจบอินทรีหนุ่มก็เอามือไปทาบที่อกและพูดต่อว่า”มันก็แค่ทฤษฏีหน่ะนะ”

“ก็มีเหตุผล”แกะสาวพยักหน้าอย่างยอมรับ”งั้นของพวกนี้คงไม่มีประโยชน์ซินะ”เธอพูดพร้อมกับหันไปมองไปที่เชือกสีน้ำตาลที่โผล่ออกมาจากกระเป๋าของฟาริสแล้วพูดต่อว่า”เสียเที่ยวแท้ๆ”

“อาจได้ใช้งานอื่นก็ได้”หมาป่าหนุ่มหัวเราะเบาๆ ก่อนหันมาตีหน้าขรึมแล้วถามต่อ”ในเมื่อใช้เชือกไม่ได้ แล้วจะทำไงดีถึงจะให้เกาะใหล่กันเป็นขบวณรถไฟคงไม่ไหว”

ตอนนั้นที่อากิยกมือแล้วบอกว่า
“ฉันมีความคิดดีๆนะ แต่อาจจะไม่ได้ผล”พูดจบแกะสาวก็ดีดนิ้วหนึ่งทีแล้วดึงอะไรบางอย่างออกมาจากความว่างเปล่า
“เชือกแสงนี้จัดเป็นเวทมนต์ถึงจับต้องได้แต่ก็ไม่ใช่วัตถุ คงจะพอใช้การได้”

“แต่เธอต้องเปิดมันตลอดเวลาที่พวกเราอยู่ในหมอกนะจะไหวหรอก”ฟาริสถาม
“ไหว..ละมั้ง”แกะสาวตอบแบบทีเล่นทีจริงนั้นทำให้ฟาริสได้แต่ถอนหายใจ ดูเหมือนราจิสจะส่งสายตาเข้าอกเข้าใจมาให้เขาเพราะ ทั้งมิซึรุและอากิมีบางอย่างที่คล้ายๆกัน และความคล้ายกันนั้นทำให้ทั้งคู่ต้องปวดหัวไม่น้อย

หมาป่าหนุ่มล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าหนังของตัวเองพร้อมหยิบขวดยาสีเขยวออกมาและยื่นให้อากิพร้อมบอกว่า
“การเดินทางครั้งนี้ฝากด้วยหล่ะ”หมาป่าหนุ่มกล่าวซึ่งสิ่งที่ได้รับคือรอยยิ้มอย่างมั่นใจและคำพูดว่า”ไว้ใจได้เลย”

ทั้งสี่เดินเข้าในหมอกโดยที่มีเชือกแสงผูกข้อมือเอาไว้ แน่นอนว่าทุกคนรู้ว่ามันไม่ได้ผลและก็เป็นอย่างที่คาด เพราะทันทีที่เข้ามาในหมอกทุกคนก็หายไปทันทีแม้แต่เชือกแห่งแสงที่ผูกกันก่อนเข้ามาก็หายไปด้วย

หมาป่าหนุ่มพิจารณาเส้นทางที่เต็มไปด้วยหมอกเบื้องหน้าอย่างใจเย็น
“ขอให้ปลอดภัยนะอากิ”พูดจบเขาก็สาวเท้าลึกเข้าไป เพื่อพบกับการทดสอบจิตใจด่านแรกทันที