เด๋วจะลงให้ต่อ ขอหาทางแทรกอีก2-3วันนะฮัฟ

*-*

Chapter 71 ตราบาป

ตอนนี้อากิรู็สึกเหมือนลอยเคว้งอยู่กลางอากาศ ไม่ว่าเธอจะหันไปมีแต่หมอกหนาทึบเท่านั้น
ในหัวของเธอรู้สึกอื้ออึง ราวกับหมอกนั้นซึมเข้ามาในหัวและที่สำคัญเธอรู็สึกว่าตัวเองกำลังลืมอะไรบางอย่าง....

บางอย่างที่สำคัญมากเสียด้วย
"พี่คะ!!"เสียงอันสดใสกังวาลของเด็กน้อยคนหนึ่งดังขึ้น จากอีกฟากของสายหมอกทำให้แกะสาวตัดสินใจสาวเท้าเดินไปทางต้นเสียงนั้นไป

ภาพของแกะตัวน้อยกำลังวิ่งเล่นอยู๋กลางทุ่งดอกไม้อย่างมีความสุข โดยมีแกะหนุ่มนั่งยิ้มอย่างเอ็นดูอยู่ใต้ต้นไม้ปรากฏขึ้นอยู่ในคลองสายตา

ภาพของทุ่งดอกไม้กว้างสุดลูกหูลูกตาเข้ามาแทนที่ทะเลหมอกอันไร้สิ้นสุดตั้งแต่เมื่อไหร่ เธอไม่อาจทราบได้และเธอไม่คิดที่จะสนใจมันแม้แต่น้อย เพราะเธอกำลังชอคกับภาพที่ตัวเองเห็น
มือทั้งสองถูกยกขึ้นมือปิดปากเพื่อไม่ให้เสียงเล็ดลอดออกมา ร่างกายของเธอสั่นเทิมไปทั้งตัวอย่างควบคุมไม่อยู่ ดวงตาสีฟ้าของเธฮเบิกกว้างก่อนที่จะมีน้ำตาเอ่อล้นออกมา

"พี่คะ..."อากิพูดออกมาด้วยน้ำเสียงอันสั่นเทา อย่างไม่อยากชั่วสายตาเมื่อเห็นแกะหนุ่มอายุประมาณสิบห้านั่งอยู่ใต้ต้นไม้ ผมสีน้ำตาลอ่อนถูกมันรวบไม้อย่างปราณีต ดวงตาสีฟ้าอ่อนเช่นเดียวกับเธอกำลังจับจ้องแกะน้อย ผมสีน้ำเงินที่กำลังร้อยมงกุฏดอกไม้และฮัมเพลงอย่างมีความสุข นั้นคือตัวเธอเองในวัยเด็ก

ราวกับร่างกายของเธอกลายเป็นหิน เธอไม่สามารถขยับตัวจากจุดที่เธอยืนอยู่ได้แม้แต่น้อย ถ้านี้เป็นความทรงจำในวัยเด็กของเธอ เธอมั่นใจว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อไปและเธอต้องหยุดมันให้ได้ไม่ว่าด้วยวิธีในก็ตาม

"กรี้ด!!"เสียงกรีดร้องของอากิตัวน้องดังขึ้น สร้างความตกใจให้ผู้เป็นพี่ชายอย่างมากเขาพรวดขึ้นมาก่อนจะวิ่งเข้าไปในทุ่งดอกไม้ทันที
"อากิ"แกะหนุ่มตะโกนขณะพยายามมองหาน้องสาวของตนที่หายไปในทุ่งดอกไม้

'อย่าไปนะคะพี่หนูไม่เป็นอะไรหรอก'อากิพยายามส่งเสียงห้ามแต่ ดูไม่ว่าจะตะโกนออกไปเท่าไหร่ เสียงของเธอก็ไม่ถึงผู็เป็นพี่ชายแม้แต่น้อย
แกะสาวกัดฟันเมื่อที่จะสลัดให้หลุดจากพันธนาการ ไม่ว่าจะดิ้นรนเท่าไหร่เธอยิ่งรู็สึกเหมือนถูกมัดแน่นยิ่งขึ้นแต่เธอหาได้สนใจไม่เพราะชีวิตคำที่สำคัญที่สุดของเธอกำลังตกอยู่ในอันตรายอีกครั้งและเธอไม่ต้องการที่จะเห็นมันอีก

ในที่สุดเธอก็สามารถหลุดออกจากพันธนาการได้แต่กลับพบว่าตัวเองกลับติดอยู๋ในกำแพงใสที่มองไม่เห็น
"อย่ามาขวางนะ"แกะสาวตะโกนอย่างเดือดดาล ก่อนกางมือขึ้นออกหมายจะเรียกดาบออกมาแต่ครั้งนี้กลับคว้าไว้ได้เพียงแค่ความว่างเปล่า แต่นั้นไม่ทำให้เธอเสียกำลังใจแม้แต่น้อยเธอพยายามทุบ ตะโกนและตะกุยกำแพงที่มองไม่เห็นนั้น แม้เสียงจะแหบแห้งและมือแตกจนเลือดซิบ เธอก็ยังไม่หยุดจนกระทั้งมีเสียงกรีดร้องของตัวเธอในวัยเด็กขึ้นอีกครั้งและครั้งมันช่างยาวนานและเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

แกะสาวถึงกับเข่าอ่อน หัวใจของเธอถึงกับแตกสลายเมื่อภาพทุ่งดอกไม้กลายเป็นแอ่งเลือดที่มีชิ้นส่วนกระจัดกระจาย โดยมีตัวเธอในวัยเด็กเป็นจุดศูนย์กลาง

เสียงร่างไห้ของเด็กน้อยกรีดเข้าไปในดวงใจของอากิเปิดแผลเก่าที่แม้ผ่านไปสิบปีก็ยังไม่หายขึ้นมาอีกครั้ง
"อีกแล้ว...ปกป้องไม่ได้อีกแล้ว"อากิพึมพำด้วยน้ำเสียงสั่นเคลือ ก่อนที่เธอจะปล่อยเสียงโฮออกมาในที่สุด

เธอฆ่าพี่ชายของเธอเป็นครั้งที่สอง....

ภาพรอบตัวเธอเปลี่ยนไปอีกครั้ง กลายเป็นวันฝนตกที่มีเพียงเธออยู๋หน้าหลุมศพของพี่ชาย
"ได้ยินมาว่าตัวของเขาระเบิดเพราะได้รับพลังเวทมากเกินไป"เสียงซุบซิบจากกลุ่มแม่บ้านดังขึ้นมือแกะตัวน้อยเดินผ่าน
"เอ๋เขาถูกคำสาบงั้นหรือ"
"ไม่ใช่แต่รู้สึกว่าจะได้พลังรับรักษามากเกินไปหน่ะ"
"ล้อเล่นรึเปล่า ก็โอเวอร์ฮิลหน่ะถึงใช้ก็ทำได้แค่หมดสติไม่ใช่หรอ"

ใช่...เพราะเธอรักษาพี่ชายของเธอทำให้พี่ชายของเธอต้องตาย ตอนนั้นเธอเพียงแค่ลื่นตกหลุมแล้วได้แผลนิดหน่อยเท่านั้นทำให้พี่ชายของเธอต้องลุกพรวดพราดออกมา

พี่ชายของเธอนั้นป่วยเป็นโรคประหลาดตั้งแต่เด็กนั้นคือร่างกายสามารถรับพลังได้ดีกว่าคนอื่น ซึ่งเวทรักษาระดับต้นจะกลายเป็นเวทระดับสูงทันทีที่ใช้กับพี่ของเธอ

ตอนนั้นเธอตั้งใจจะรักษาอาการเหนื่อยหอบของพี่ชายเท่านั้น...แค่นั้นจริงๆ ซึ่งนั้นก็ทำให้เธอปิดกั้นตัวเองจมอยู่กับความเศร้าและไม่สามารถใช้ เวทรักษาได้อีกเลย

ทุกสิ่งรอบตัวของเธอมืดสนิท ไม่มีมีแม้แต่เสียงหรือผู้คน แต่ตอนนี้เธอไม่สนใจแม้แต่น้อย
ใช่เธอไม่สนใจมันอีกแล้ว เพราตอนนี้เธอยากใช้เวลาที่เหลืออยู่ของเธอเพื่อแบกรับบาปนี้เพียง

"มันไม่ใช่ความผิดของเธอหรอกนะ"คำพูดจากหมาป่าสีเงินตัวหนึ่งทำให้เธอหยุดสะอื้น ก่อนหันไปมองทางต้นเสียงอย่างงงงวย
หมาป่าสีเงินยืนยิ้มให้เธอย่างอ่อนโยน ขณะยื่นมือออกมา
"ไปกันเถอะ"คำๆนั้นเหมือนเป็นแสงสว่างของเธอเพราะหลังจากวันนั้นไม่มีใครเข้ามาคุยกับเธออีกเลย

"ฟาริส..."อากิพึมพำก่อนโผเข้ากอดหมาป่าหนุ่ม ที่ลูบหัวเธออย่างอ่อนโยนคำปลอบประโลมที่แสนคุ้นหูลอยเข้ามาในโสตประสาท เมื่อได้รับความอบอุ่นที่เคยโหยหามานานเธอก็พลอยหลับไป

หากแต่หมาป่าหนุ่มกลับตีหน้าขรึม เพราะมีเสียงเปรี้ยะเบาๆดังขึ้นมาจากตัวเอง นับว่าโชคดีที่อากิกำลังอยู่ในช่วงหวั่นไหวทำให้เธอไม่สังเกตุสภาพของเขาในปัจจุบัน

ร่างกายที่เกิดจากน้ำแข็งของเขามีรอยรร้าวอีกสายปรากฏขึ้นมา เขาพึมพำคาถาเบาๆก่อนที่ขนสีเงินจะมาแทนที่ร่างกายน้ำแข็งนั้น ตัวของเขาก็มีตราบาปที่ไม่สามารถลบเลือนได้ง่ายๆเช่นเดียวกัน

สำหรับกรณีของเขานั้นอาจจะเป็นการพรากชีวิตของคนบริสุทธิ์เพื่อพบกับน้องสาวตัวเองก็เป็นได้
"หลับให้สบายนะ อากิน้องสาวของพี่"หมาป่าหนุ่มพึมพำ ขณะลูบหัวแกะสาวอย่างอ่อนโยน

"แค่เวลานี้เท่านั้นที่พี่จะขอกลับมาเป็นพี่ชายของน้อง เพราะเมื่อน้องตื่นพี่ก็จะกลายเป็นฟาริสที่น้องรู้จักอีกครา"

รอติดตามชมตอนต่อไป!!
-/เตรียมป๊อปคอร์นรออ่านต่อไป