“อะ...” เสียงร้องที่ขาดช่วงของลมเสียงที่มาจากความเจ็บปวดของการถูกคมหอกปรกแทงเข้าที่กลางหลัง แม้การรัวแทงหอกนั้นจะโดนลดทอนความแรงจากการแทงปรกติลงไป แต่ด้วยจำนวนที่มากถึง10ครั้งในหนึ่งชุด อารมณ์ความโกรธที่หลั่งสารบางอย่างในร่างกายของวาฬกิลให้มีพละกำลังที่มากขึ้น และด้วยร่างที่บอบบางของเผ่ากิ้งก่าด้วยแล้ว ประกอบกับดาเนะที่ไม่เคยผ่านการฝึกฝนประสบการณ์เหมือนอย่างวี จึงทำให้ความเสียหายที่ได้รับในแต่ละครั้งที่ดาเนะได้รับนั้นมาก

แม้ชุดของกิ้งก่าSlayerที่วีตีขึ้นมาอย่างดีและมีเกราะโลหะเบาประกอบ แต่ส่วนลำตัวนั้นไม่มีส่วนอื่นใดประกอบนอกเหนือจากสายหนังยืด ที่ดึงส่วนล่างของชุดไม่ให้หลุดหลวมจากส่วนเอวยามเคลื่อนไหวอิริยาบทต่างๆ ดวงตาของดาเนะเบิกกว้างเมื่อคมหอกที่แทงเข้าหลังนั้นถูกดึงออกมาอย่างรุนแรงของกำลังวาฬกิล เสียงร้องที่ดับลงเหลือแต่เสียงลมเพราะความเจ็บปวดที่แล่นไปทั่วแผ่นหลังของดาเนะ แขนทั้งสองข้างที่ยันร่างกายระหว่างหัวของเสลธเริ่มสั่นไป

“ก...แก/ดาเนะ” เสลธและวีโพล่งเรียกชื่อด้วยความตกใจและดวงตาที่เบิกโตที่ไม่ต่างจากดาเนะ แต่เป็นความรู้สึกที่แตกต่างที่ทั้งคู่นั้นเป็นอาการตกใจ แต่ของดาเนะนั้นคือความเจ็บปวดของคมหอกแรก และคมหอกที่สองก็ตามมาเสียบที่หลังดาเนะอีกครั้งจนตัวกระตุก เสียงร้องที่ไม่เหลือเสียงอีกต่อไป ความเจ็บปวดเริ่มแล่นกระจายไปทั่วร่างของดาเนะพร้อมกับแขนที่อ่อนแรงลง จากร่างกายที่เคยถูกพยุงด้วยแขนทั้งสองข้างตอนนี้กลับล้มลงอย่างช้าๆในสายตาของเสลธ

ร่างกายของกิ้งก่าสีเหลืองกระแทกกับด้านข้างของใบหน้าเสลธที่หันข้างอย่างเบาๆ เพราะพยายามหลบหน้าตัวเองจากการคมหอกแรกที่จะเสียบเข้าที่หน้าของตัวเอง แต่เพราะไร้ซึ่งเรี่ยวแรงแม้แต่จะกลิ้งตัวหนีออกไป จึงทำได้แค่หันหน้าหลบตามสัญชาตญาณความกลัว ลำตัวของดาเนะกระตุกขึ้นอีกครั้งตามแรงดึงของหอกที่กิลชักออกไปและตามด้วยคมหอกที่สามอีกครั้งอย่างรวดเร็ว

“อะ...อะ...” เสียงร้องกลับมาอีกครั้งของดาเนะเพราะความเจ็บปวดที่กระจายไปทั่วร่าง จนร่างกายสั่งบังคับให้เกิดเสียงร้องออกมาเตือนถึงความเจ็บปวดที่ได้รับ มือที่เคยยันพื้นประคองร่างข้างหัวของเสลธ ค่อยๆขยับไปช้อนหลังหัวของเสลธและสอดไปข้างใต้ไม่ให้หน้าอีกด้านแนบกับพื้น แต่มีมือของดาเนะหนุนให้ และดึงร่างกายของตัวเองจนอกของดาเนะแนบติดกับหน้าของเสลธ เพื่อไม่ให้เสลธเป็นอันตรายจากหอกกิล

“ก...ก...ด...ดา...เนะ” เสียงของเสลธที่เคยปรกติจะเหี้ยมเกรียมตลอดเวลาเพราะเป็นเสียงที่มาจากความคิดจิตมืดภายในร่าง แต่ทันทีที่ใบหน้าของเสลธที่ได้สัมผัสอุ่นของอกของดาเนะกับเสียงชีพจรที่เต้นรัว แววตาที่เต็มไปด้วยความโกรธเกลียดนั้นสลายลงไปเป็นแววตาที่ตื่นจากการถูกครอบงำ เสียงกลับมาเป็นเสียงของเสลธร่างจริงอีกครั้ง เสียงที่เต็มไปด้วยทั้งความหวาดกลัวและทรมานที่มาจากภายในร่างที่กำลังถูกกลืนกิน กับเสียงที่ตกใจแต่ไร้ซึ่งพลังเสียงจากจิตจริงของเสลธที่มองเห็นเหตุการณ์ตลอดเวลา

แต่เมื่อเสลธที่เริ่มได้สติกลับคืนมา ห้วงเวลาที่ไหลผ่านไปอย่างช้าๆนั้นค่อยๆสลายลงไป จากที่เคยเห็นคมหอกที่เคลื่อนไหวอย่างช้าๆผ่านการเสียบหลังของดาเนะ และกระชากออกมาพร้อมกับเลือดและกลิ่นคาวจากแรงดึงอย่างชัดเจน ความเร็วของการเคลื่อนไหวนั้นเริ่มเพิ่มความเร็วอย่างช้าๆในสายตาของเสลธ

คมหอกที่กระชากขึ้นจากหลังของดาเนะพร้อมกับสายเลือดที่หมายถึงจบการแทงครั้งที่สามนั้นขึ้นมาจากหลังของดาเนะ น้ำตาแห่งความเจ็บปวดทรมานที่ไหลรินมาจากดวงตาของดาเนะ ที่แสดงถึงความรู้สึกที่ได้รับจากโลหะแหลมคมแทงลงบนร่าง ร่างกายของกิ้งก่าสีเหลืองที่เริ่มสั่นไปทั่วร่างเพราะร่างกายเริ่มถึงขีดจำกัดรับความเจ็บปวด

เสลธที่มองเห็นเหตุการตลอดเวลานั้นรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดที่ดาเนะได้รับทุกครั้ง อยากจะผลักร่างของดาเนะให้ออกไปซึ่งเป็นเรื่องที่ไม่ยากสำหรับกิ้งก่าทั่วไปทที่ยังคงเรี่ยวแรงเหลือไว้ แต่สำหรับเสลธที่ไม่เหลือเรี่ยวแรงที่จะทำอะไร จึงทำได้แต่นอนมองเห็นเพื่อนของตนเองรับความเจ็บปวดนั้นต่อไป

และเหมือนความสามารถชะลอเวลาที่เคยได้รับนั้นจะสลายไป ทุกสิ่งทุกอย่างกลับมาเคลื่อนไหวด้วยความเร็วปรกติอีกครั้ง คมหอก7ครั้งที่เหลือแทงลงกระหน่ำที่หลังของดาเนะอย่างบ้าคลั่ง ร่างกายของกิ้งก่าเหลืองที่กระตุกตามจำนวนคมหอกที่ดึงกระชากออกมา พร้อมของเหลวสีแดงที่ถูกดึงออกมาพร้อมกันด้วยจนครบ10ครั้ง อกอุ่นของดาเนะที่สัมผัสหน้าของเสลธเริ่มเปียกด้วยโลหิตแดงที่ไหลมาจากหลัง ผ่านอกและไหลสู่ใบหน้าของเสลธที่รองรับอยู่ด้านล่าง แขนและมือทั้งสองที่เกร็งตรงหลังหัวของเสลธแน่นเพื่อไม่ให้เคลื่อนไหวไปไหนเริ่มคลายตัวลงหลวมๆ ดวงตาที่อ่อนล้าและทรมานของดาเนะเหม่อลอยมองพื้นเพราะไม่มีเรี่ยวแรงที่จะพาตัวเองออกจากร่างเสลธแล้วเช่นกัน

“ดะ...ดาเนะ...ทำไม” เสลธถามเสียงสั่นกับดาเนะ และพยายามใช้มือที่อ่อนแรงทั้งสองข้างโอบดาเนะไว้เพื่อไม่ให้ร่างของเพื่อนร่วงไปจากร่างของตน และยอมทนรับน้ำหนักของดาเนะให้อยู่บนร่างของเสลธต่อไป เพื่อแลกกับไม่ให้หลังของดาเนะที่ถูกแทง10แผลต้องสัมผัสกับพื้น ซึ่งนั่นอาจจะทำให้บาดแผลของดาเนะสกปรกและติดเชื้อได้ แม้จะเป็นพื้นที่สะอาดของห้องของเทพอเคเชียก็ตาม ดาเนะที่ได้ยินเสียงของเสลธถามขึ้นมาจึงตอบกลับไปเบาๆด้วยความอ่อนแรง

“ส เสลธ...” ดาเนะตอบออกมาอย่างติดๆขัดๆเหมือนพยายามเค้นแรงออกมาเท่าที่สามารถจะทำได้ “ดีจัง...ที่ไม่...เป็นอะไร” เสลธที่โดนอกของดาเนะทับหน้าเริ่มอึดอัดและหายใจลำบาก แต่ไม่อยากจะผลักดาเนะลงไป จึงเริ่มไสตัวเองออกด้านข้างด้วยกำลังแรงที่ตัวเองหลงเหลืออย่างยากลำบาก ขณะที่ไสตัวนั้นก็พยายามประคองดาเนะไม่ให้กลิ้งหล่นลงไปจนเอาหลังนอนกับพื้นจนสำเร็จ สองกิ้งก่าสีเหลืองและสีดำนอนอยู่ข้างๆกัน โดยที่ส่วนหัวของเสลธยังคงอยู่บริเวณส่วนอกของดาเนะ แต่เป็นบริเวณด้านของร่างกายที่แทนที่ส่วนใต้ก่อนที่จะเคลื่อนย้ายออกมา

“ดาเนะ...ทำไม...” เสลธถามขณะเคลื่อนตัวเองขึ้นให้อยู่ระดับเดียวกับดาเนะเพื่อง่ายต่อการสนทนา “เพราะ...เสลธ...เป็นเพื่อน...เรา...ไง” เสียงอ่อนโรยแรงของดาเนะที่ออกมาพร้อมกับดวงตาที่โรยราเพราะอ่อนแรงจากการเสียเลือดและความเจ็บที่หลัง

“ดะ...ดาเนะ...” เสียงของเสลธเรียกชื่อเพื่อนของตนออกมาแต่ต้องหยุดลงพร้อมกับท่าทางที่เหมือนขัดขืนอะไรบางอย่าง “ไม่...ไม่...” เสลธกัดฟันกรอดและดวงตาที่สับเปลี่ยนไปมาระหว่างสายตาที่เหี้ยมโหดของจืตมืดกับดวงตาที่ทำท่าทรมานกับการต่อสู้ภายในร่างกาย

“ข้าไม่ยอม...แก...-ไอ้อ่อนหัด-....ให้แกทำอะไร...-เป็นเพราะแก-....กับดาเนะ...-แกต้องตาย-...อีกกกกกก” เสียงที่สับไปมาระหว่างเสียงที่ป่าเถื่อนที่ต้องการจะฆ่าดาเนะจากจิตมืด กับเสียงการต่อสู้ขัดขืนของเจ้าของร่างที่แท้จริง วีที่เห็นท่าทางผิดปรกติของเสลธจึงคิดที่จะจับแยกออกจากดาเนะในทันที แต่วาฬกิลที่ลงกระหน่ำแทงหอกใส่หลังของดาเนะจะยังคงไม่ได้สติ และดูเหมือนจะยังคงต้องการที่จัดการจิตมืดเสลธให้จงได้

วีเห็นทีท่าไม่ดีต่อทั้งคู่จึงร่ายกรงขังเวทมนต์ขึ้นมาขังเสลธกับดาเนะเอาไว้ เพื่อไม่ให้วาฬกิลเข้าไปทำอะไรอันตรายได้อีก วาฬกิลที่ไม่ได้สติเดินเข้าไปเขย่ากรงด้วยกำลังที่มีแต่ไร้ซึ่งการเปลี่ยนแปลงแต่อย่างใด กรงขังนั้นยังคงนิ่งสนิทไม่แม้แต่สั่นไหว

“เสลธ...แก...แกต้องตาย...แกต้องตาย” วาฬกิลที่พยายามเขย่ากรงแต่ไม่ได้ผลจึงจับหอกขึ้นมาฟาดอย่างบางคลั่งเพื่อหวังทำลายทิ้ง ภายในกรงขังนั้น ร่างกายของเสลธเริ่มมีการเคลื่อนไหวโดยมือข้างขวานั้นกำลังเอื้อมไปหยิบศรจากกระบอกเก็บของดาเนะอย่างช้าๆ เพราะแรงขืนต่อต้านจากตัวเสลธจนแขนทั้งแขนสั่น

“-แก-...วี...-ตาย-...ฆ่าเรา...-ซะ-...ซะ...-เถอะ-...ได้โปรด...” เสลธที่รู้ว่าตัวเองไม่สามารถสู้แรงของจิตมืดได้ เพราะแม้จะพยายามต่อต้านสักเท่าไร แต่แขนนั้นก็ขยับไปหยิบศรออกมาอย่างช้าๆและดึงออกมา นั่นหมายถึงจิตมืดกำลังจะเอาศรนั้นแทงดาเนะให้ตายต่อหน้าเสลธ น้ำตาของเสลธไหลออกมาด้วยความเสียใจที่ตัวเองไม่สามารถเอาชนะได้ และเสียใจที่จะต้องตายจากไปทั้งทีอยากขอโทษดาเนะสักครั้งกับสิ่งที่เกิดขึ้นแต่ก็ไม่สามารถทำได้ วีที่ได้รับฟังขอร้องของเสลธจึงขึ้นคันธนูและเล็งขึ้นบนไปเพื่อให้วิถีโค้งกับศรผ่านกรง

“เสลธ ข้าพเจ้าไม่มีทางเลือกแล้ว...ได้สติสักทีสิเสลธ ข้าพเจ้าก็ไม่อยากทำแบบนี้นะเสลธ” วีพูดใส่อารมณ์กับเสลธขณะเดินเข้ามาติดขอบกรงเพื่อมองสถานการณ์ให้ชัดเจน มือขวาของเสลธที่ดึงศรออกมาจากกระบอกเก็บแล้วเริ่มชูตั้งขึ้นสูงอย่างช้าๆ

“-ตาย-...ดาเนะ...-ตาย!-…ขอโทษ...-ตาย!!-...ที่ไม่สามารถเป็นเพื่อนอีกต่อไป...-ตาย!!!-...ยกโทษให้เพื่อนตัวนี้ด้วย...-ตาย!!!-...เอาเลยวี!!!...” เสียงที่สั่นร้องไห้ของเสลธออกมาจากก้นบึ้งจิตใจของเสลธที่ต้องการบอกแก่ดาเนะ เพราะนี่เป็นโอกาสสุดท้ายก่อนที่เสลธสามารถจะทำได้ก่อนที่จะเป็นร่างที่ไร้วิญญาณตลอดไป

แขนที่ตั้งสูงขึ้นของเสลธเริ่มเหวี่ยงลงมาด้วยความเร็วที่ไม่มาก แต่ก็สามารถพอที่จะแทงศรนั้นให้ทะลุเข้าไปในร่างกายได้ และจุดที่มือของเสลธเหวี่ยงลงไปนั้นคือช่วงหลังหัวของดาเนะที่ไม่มีอะไรป้องกันไว้ เสลธหลับตาสนิทรอรับความตายจากวี และภาวนาให้ศรของวีนั้นเสียบเข้าทะลุหัวของเขาให้ตายในทันที ก่อนที่มือของตัวเองจะฆ่าเพื่อนตัวเองที่รักแต่ทำร้ายมาตลอด เสียงปล่อยศรธนูของวีดังขึ้นมาอย่างชัดเจนท่ามกลางความเงียบที่เกิดขึ้นในพริบตา

เสียงเต้นชีพจรของเสลธดังขึ้นอย่างชัดเจนทุกจังหวะ ภาพฉากสีดำสนิทและความทรงจำดีๆสมัยเด็กของเสลธไหลพรั่งพรูเข้ามามากมายทีละภาพ ความทรงจำที่เสลธรักและมีความสุขที่สุดที่ได้อยู่ร่วมกับเพื่อนของตน เสลธเริ่มรู้สึกแน่นหน้าอกเหมือนมีอะไรบางอย่างกดทับ อาจเป็นเพราะความกลัวต่อความตายที่กำลังเข้ามาและตามด้วยเสียง

"ฉึก” ที่ดังขึ้นมาบริเวณตรงหน้าอกของตน เสลธเริ่มรู้สึกตัวหนักและเจ็บหน้าอกเพราะถูกของมีคมแทงเข้ามา ซึ่งคือศรของวีที่ขอร้องให้สังหารตน เสลธค่อยๆลืมตาขึ้นมาและขยับมือเพื่อจะพิสูจน์ด้วยตัวเองว่ากำลังจะตายจริง แต่สัมผัสที่ได้รับนั้นยิ่งกลับทำให้เสลธตกใจขึ้นมาพร้อมกับมือที่สั่นเพราะความกลัว

“ดะ...ดาเนะ” วีและเสลธเอ่ยร้องพร้อมกันออกมาเพราะศรที่วีหมายเล็งจะยิงที่หัวใจของเสลธให้ตายในทันทีอย่างไม่ทรมาน แต่กลับเสียบทะลุร่างหลังของดาเนะที่คลานตัวเองขึ้นมาป้องกันเสลธ โดยที่ศรของวีนั้นแม้จะเสียบเข้าที่หน้าอกของเสลธ แต่ก็ไม่ลึกมากที่จะถึงเนื้อของหัวใจ

“เสลธ...อย่าตายนะ....เราไม่อยาก...ให้เสลธ...ตาย...” เสียงของดาเนะที่พยายามเค้นด้วยแรงเฮือกลมสุดท้ายก่อนที่จะฟุบไปอย่างไร้เรี่ยวแรง มือขวาของดาเนะที่เอื้อมไปจับที่มือของเสลธนั้นอ่อนแรงและคลายตัวออก

“ดะ...ดะ...” เสลธพูดอะไรไม่ออกได้แต่ใช้มือขวาโอบหลังดาเนะที่ขึ้นมาพาดตนเพื่อป้องจากธนู “ดาเนะ...” มือซ้ายกุมมือของดาเนะนั้นแต่ไร้ซึ่งการเคลื่อนไหวใดๆของกิ้งก่าสีเหลือง

“ดาเนะ------“ เสลธร้องตะโกนออกมาด้วยน้ำตาที่เศร้าโศกดั่งหัวใจที่แตกสลาย ความตายที่ตัวเองไขว่หามากลับได้เป็นความตายของเพื่อนสนิทที่รักที่สุด ความตายของดาเนะที่ตัวเองไม่อยากให้เกิดขึ้นที่สุด รวมทั้งวีที่ไม่อยากให้เกิดขึ้นด้วยเช่นกัน


“แก ทำไม...ทำไมแกถึงตามมาที่นี่ได้” เสียงที่เหี้ยมเกรียมและโกรธแค้นถึงที่สุดดังขึ้นมาจากร่างเงากิ้งก่า และเงากิ้งก่าอีก3ตัวที่ยืนอยู่ด้วยกันท่ามกลางความมืดสนิทที่ไร้ซึ่งขอบเขต

ในที่สุด...ตอนที่16ก็ออกมาจนได้ เหนื่อยมากๆ เหนื่อยจริงๆ ด้วยความที่ต้องการที่อยากบรรยายเรื่องราวให้เข้าถึงอารมณ์จริงๆ ความจริงแล้วมีโครงการอยากให้จบเลยในตอนนี้ด้วยซ้ำ แต่ด้วยความที่มันอัดไม่พอ กับถ้ามีต่อเป็นChapterใหม่มันก็จะค้างๆคาแปลกๆ ว่าจะทำเหมือนฉากจบเกมแล้วมีเนื้อเรื่องต่ออีกนิดให้ค้างคาก็ไม่สามารถที่จะทำได้อีก เพราะมันได้ไม่พอและดั่งใจต้องการ เลยคิดว่าน่าจะไม่เกิดนตอนน่อไปน่าจะจบChapterนี้ได้จริงๆ

และบอกข่าวร้าย ถ้าจบChapterนี่แล้วจะเป็นการจบที่ถือว่าจบยาวไปเลย เพราะไม่ได้คิดเนื้อเรื่องต่อจากนี้แล้ว อย่างที่รู้ว่าเรื่องนี้จะอ้างอิงจากเนื้อเรื่องหลักในเกมด้วยแต่ผสมความต้องการของผู้แต่งเอง เลยมีการดัดแปลงไปมาเหมือนอย่างที่ได้อ่าน แต่สำหรับผู้ที่เล่นจะเข้าใจได้ทันทีว่ามันตรงกับเหตุการณ์ไหนในเกม ซึ่งจากที่เล่นAlphaมาเนื้อเรื่องมันค่อนข้างที่จะจบตรงนี้และมีต่ออีกนิดหน่อย ซึ่งยังไม่รู้ว่ายืดต่อไปอีกนั้นจะเป็นเช่นไร

ตรงนี้จึงอยากถามว่า หลังจากจบตอนนี้แล้วต้องการให้มีต่อหรือไม่ จะให้แต่งเติมเข้าไปเองหรือว่าอิงตามเนื้อเรื่องในเกมเท่าที่มี เพราะอยากบอกตรงๆเลยว่าฟิคที่ยาวยืดมาได้ขนาดนี้เนี่ยเพราะได้กำลังใจจากผู้อ่านทุกคนจริงๆนะ ต้องขอบคุณที่ติดตามผลงานและให้อะไรต่างกับฟิคนี้เรื่อยมาจริงๆ

และขอขอบคุณเหล่าพ่อยกแม่ยกที่ทำให้ฟิคนี้ดูมีสีสันขึ้น แม้จะเอนเอียงไปทางสีม่วงก็ตาม

เห็นเยอะๆแบบนี้ น่าจัดทำเป็นรูปเล่มจริง หุหุ

เอาไว้กลับมาอ่านได้อีก =w=

ดาเนะตายด้วยคมหอกวาฬคลั่งเนี่ยนะ Tragedy อีกและ รอลุ้นตอนต่อไป =w=

คาเนะน่าจะเอาเรื่องเสลธไปแต่งเนื้อเรื่องกระทู้ magicisland นะ

ดาเนะ want ปกสุดท้ายไหม จะได้ลองวาดให้ อิอิ =w=

ถ้าว่างนะ ช่วงนี้เข้าสัปดาห์ก่อนสอบ Final

(แมว Ezio ยังไม่เริ่มเลย -3- งานเยอะอะ T-T)

/me ทำงานก่อน วาดทีหลัง =w=

“วี...ไม่นะ...ไม่ได้นะวี...อย่า...” ดาเนะที่นอนหายใจรวยรินอยู่ข้างเสลธพยายามออกเสียงเท่าที่สามารถจะทำได้สื่อไปให้ถึงวี แต่เสียงที่ออกมานั้นเป็นเสียงที่แผ่วเบาจนเกินไป แม้แต่เสลธที่นอนอยู่ข้างๆยังไม่ได้ยินในสิ่งที่ดาเนะพูด และด้วยเรี่ยวแรงที่ไม่เหลือในร่างกายแล้ว

ดาเนะจึงตัดสินใจใช้ร่างกายของตัวเองเป็นโล่กำบังให้กับเสลธ แขนข้างขวาพาดบนลำตัวของเสลธ แขนซ้ายช่วยดันพื้นเพื่อส่งร่างของตัวเองขึ้นไปพาดบนอกของเสลธจนได้ และพยายามเคลื่อนร่างกายให้ปกปิดช่วงอกที่ให้ได้มากที่สุด เพื่อไม่ให้ศรของวีเสียบเข้าถึงหัวใจของเสลธได้

“ไม่อยาก...ให้ใคร...ต้องมาตาย...วี...” มือขวาของดาเนะพยายามเอื้อมไปสัมผัสให้ถึงมือซ้ายของเสลธจนเกือบจะถึง แต่เสียงที่ตัดพลังการส่งพลังให้กับแขนขวาดังขึ้น “ฉึก” แขนขวาของดาเนะหมดกำลังส่งพร้อมกับมือที่ร่วงลงมาสัมผัสกับพื้น กรงเล็บมือของดาเนะกับเสลธห่างกันเพียงแค่เหมือนกระดาษแผนเดียวคั่นกลางกั้นเอาไว้

แต่กรงเล็บทั้งคู่นั้นไม่ได้สัมผัสซึ่งกันและกัน ดาเนะเริ่มไร้ความรู้สึกและสัมผัสทุกอย่าง แม้แต่เสียงรอบกายก็ดับสนิทเหลือแต่ความเงียบ กลิ่นเลือดและความรู้สึกเจ็บที่หลังนั้นหายไปจากร่างกาย

“เสลธ...อย่าตายนะ....เราไม่อยาก...ให้เสลธ...(กับวี...ตาย...)” เสียงที่รวยรินและค่อยๆเบาลงของดาเนะนั้นได้ดับลง ข้อความที่ต้องการจะสื่อสารขาดหายไป ประโยคสุดท้ายของดาเนะจึงมีใจความที่สมบูรณ์ และความมืดเป็นสิ่งสุดท้ายที่ดาเนะสัมผัสได้เป็นสิ่งสุดท้าย ความมืดที่มีแค่ความว่างเปล่า ไร้ซึ่งสิ่งใดๆทั้งการมองเห็น ดมกลิ่น สัมผัสรู้สึก และการได้ยิน

“ไม่อยากให้ใครต้องมาตายอีกแล้ว วี...เสลธ...อย่าตายนะ เราไม่อยากให้เสลธกับวีตาย เพราะทั้งคู่เป็นเพื่อนที่เรารักมากที่สุด” เสียงความต้องการที่จะสื่อให้กับเพื่อนกิ้งก่าทั้งสองดังสะท้อนอีกครั้ง แต่เสียงนี้เป็นเสียงที่พูดไม่ขาดท่อนเหมือนที่ผ่านมา แต่ยังคงแฝงไว้ซึ่งความเศร้าไม่เปลี่ยนไปจากครั้งแรก

“ดาเนะ...ทำไม...ทำไมต้องทำอย่างนี้ด้วย” เสียงที่คุ้นหูสำหรับดาเนะดังขึ้นมาที่แฝงไว้ด้วยอารมณ์โกรธและเศร้าโศกร่วมกัน “เสลธ!!!...” ดาเนะอุทานเจ้าของเสียงออกมาโดยที่ตัวเองไม่รู้ตัว

“ทำไม...เราน่าจะตายไปแล้ว...ทำไมยังได้ยินเสียงของเสลธ...หรือว่า...” ร่างของกิ้งก่าดาเนะที่นอนลอยอยู่ท่ามกลางความมืดค่อยๆปรากฎขึ้นมาให้เห็น แผ่นหลังที่เคยมีแผลจากถูกคมหอกแทงได้หายไปจากหลังของดาเนะ เหลือแต่แผ่นหลังสีเหลืองสะอาดที่ไร้ริ้วรอยใดๆ

“ไม่ดาเนะ ดาเนะยังไม่ตายหรอก” กิ้งก่าอีกตัวหนึ่งค่อยๆปรากฏขึ้นมาจากความมืดจนเผยให้เห็นกิ้งก่าดำที่ใส่ชุดSlayerระดับกลาง พร้อมกับแผลเป็นกลางหน้าผากอันเป็นสัญลักษณ์ของกิ้งก่าดำตัวนี้ เสลธก้มลงมาช่วยประคองดาเนะที่นอนอยู่ให้ค่อยๆลุกขึ้น

“เสลธ ที่นี่ที่ไหนน่ะ” ดาเนะถามขึ้นมาด้วยความมึนงงเพราะไม่สามารถเรียบเรียงเรื่องราวได้ “ที่นี่ก็คือร่างของเราเองล่ะ” เสลธที่ประคองดาเนะลุกขึ้นยืนเห็นดาเนะทรงตัวไม่ค่อยได้ จึงค่อยๆประคองดาเนะลงให้นั่งกับพื้นเพื่อฟื้นแรงก่อน สายตาที่เป็นห่วงของเสลธมองมายังทางดาเนะที่อ่อนแรง ต่างจากสายตาที่จิตมืดครอบงำเป็นปรกติ

“น นั่น...” ดาเนะมองตรงไปยังข้างหน้าด้วยสายตาที่ตกใจและเข่าอ่อน “ว วี...ทำไม...” ดาเนะเห็นร่างของกิ้งก่าวีนอนสลบอยู่เบื้องหน้าตนซึ่งไม่ห่างมากนัก “ด...ดาเนะ...นั่นเสียงดาเนะนี่” วีค่อยๆดันร่างตัวเองให้ลุกขึ้นและหันหลังกลับมาทางเสียงที่วีได้ยิน วีที่เริ่มปรับสายตาได้แล้วจึงกวาดสายตามองไปรอบๆด้วยความตกใจ ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนเปลี่ยนแปลงไปจากเดิมทุกอย่างในสายตาวี วีจับคันธนูและรีบขึ้นคันศรเพื่อเตรียมการป้องกันตัวและค่อยๆเขยิบตัวเองเข้ากลุ่มร่วมกัน

“วี ไม่ต้องห่วง ที่นี่จับสัมผัสของจิตมืดไม่ได้ เราอยู่ในเขตปลอดภัยอยู่” เสลธอธิบายสั้นๆด้วยความหนักแน่น ความรู้สึกประหลาดบางอย่างทำให้สิงกิ้งก่าสีเหลืองต่างเชื่อใจในสิ่งที่กิ้งก่าสีดำตัวนี้พูดออกมา “แล้ว...ที่นี่ที่ไหนน่ะ” วีถามขึ้นมาด้วยความสงสัยซึ่งเป็นคำถามที่ดาเนะก็อยากรู้คำตอบด้วยเช่นกัน

“งั้นขอตอบคำถามนี้เลยละกัน ที่นี่ก็คือภายในจิดของข้าในร่างของข้าเอง หรือพูดให้ง่ายๆก็คือตอนนี้จิตวิญญาณของพวกเราเข้ามาในร่างของเสลธที่จิตมืดครอบงำอยู่” เสลธอธิบายคำถามแรกที่ต่างฝ่ายต่างสงสัยด้วยกัน

“เสลธ แล้วทำไมเสลธถึงรู้ล่ะ แล้วที่บอกว่าร่างของเสลธที่จิตมืดครอบงำ เสลธก็อยู่นี่นี่นา” ดาเนะถามคำถามต่อเพราะสิ่งที่เสลธพูดมานั้นยังคงไม่ทำให้เข้าใจได้ชัดเจน เสลธไม่ได้มีท่าทีเบื่อหน่ายแต่อย่างไร และยังไปกระตุกหางของวีเบาๆที่ยังคงระวังภัยให้กับพวกตนอยู่

“วีก็ด้วย ลงมานั่งฟังสบายๆทำความเข้าใจก่อน เวลาในที่แห่งนี้ไหลไปช้ามากๆเลยนะ” เสลธที่กระตุกหางวีนั้นชักมือออกและชี้ไปข้างหน้าเผยให้เห็นภาพที่ทำให้เหล่ากิ้งก่าสีเหลืองตกใจมากยิ่งขึ้น ภาพของดาเนะที่นอนพาดบนอกของเสลธที่มีธนูปักหลังอยู่ เสลธที่นอนรองรับร่างของดาเนะ และภาพของวีที่เหมือนเซลงไปข้างหน้าแต่ไม่เคลื่อนไหวใดๆ

“เรียกได้ว่าเวลาที่ๆอยู่กันนี่มันจะแทบจะเดินฝ่ายเดียว ส่วนเวลาของโลกจริงนั้นเสมือนหยุดเวลา แต่ไหลไปช้ามากๆจนแทบจะไม่ไหลไปเลยก็ได้” เสลธอธิบายพร้อมกับปิดภาพนั้นลงทันที และมองมาทางดาเนะที่มองค้างทั้งที่ภาพนั้นได้หายไปแล้ว

“ดาเนะจำตอนที่ไปช่วยข้าตอนที่ข้ากับดาเนะยังเป็นร่างเด็กได้ใช่ไหม” เสลธถามไปยังดาเนะที่นึกถึงเหตุการณ์ในครั้งนั้นได้เป็นอย่างดี เพราะเป็นอีกหนึ่งความทรงจำที่ดาเนะเก็บเอาไว้เป็นอย่างดี “ช่วงเวลาหลายวันที่ได้อยู่ด้วยกันและเล่นด้วยกันน่ะ เวลาข้างนอกผ่านไปเพียงแต่ไม่นานหรอก” เสลธหันไปทางวีที่ตอนนี้นั่งลงแล้วแต่โดยดี

“วี ตอนที่ดาเนะถูกเสลธยิงจนถึงดาเนะตื่นขึ้นมาในห้องของท่านอเคเชียนี่ ดาเนะหลับไปนานเท่าไรน่ะ” เสลธถามขึ้นซึ่งวีแทบจะตอบได้ในทันที “ถ้าตอนที่โดนยิงข้าพเจ้าไม่รู้น่ะ แต่ถ้าตอนที่เสลธพาดาเนะมาหาท่านอเคเชียนั้น ถ้านับเริ่มต้นตรงนั้นจนถึงเวลาที่ดาเนะฟื้นขึ้นมา...!!!” วีหยุดเล่าเรื่องในทันทีเพราะเข้าใจคำตอบของเสลธที่อธิบายมาทั้งหมดแล้ว ซึ่งดาเนะก็เข้าใจพร้อมกันและแทบจะตรงกันกับวีเสียด้วยซ้ำ

“ดูเหมือนจะเข้าใจกันแล้วนะ” ดาเนะกับวีพยักหน้ารับให้กับเสลธพร้อมกัน “ส่วนที่พวกมาอยู่ที่นี่ได้พร้อมกันนั้น คงต้องขอบคุณความบังเอิญและความโชคดีด้วย เพราะสิ่งที่นำพาทุกตัวมาอยู่ที่นี่ได้นั่นคือศรของวีที่เสียบทะลุร่างของดาเนะและหยุดที่ร่างของเสลธ” เสลธหันไปทางด้านหลังและชี้ไปยังเสาต้นหนึ่งที่อยู่ห่างออกไปไกลจนแทบจะมองไม่เห็น แต่เพราะนั้นมีประกายสีขาวเหลืองส่องสว่างจึงสังเกตได้ง่าย

“ศรนั้นลากดวงวิญญาณของดาเนะลงมาในร่างของข้าด้วยน่ะ” เสลธอธิบายให้ฟังแต่วีที่ได้ยินนั้นรีบถามเสลธขึ้นมาทันที “เสลธ แต่ข้าพเจ้าไม่ได้โดนศรยิงเหมือนอย่างดาเนะ และข้าพเจ้ายังอยู่ห่างอีกด้วย แล้วทำไมข้าพเจ้ามาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ” วีถามขึ้นมาด้วยความสงสัยทันที

“วี...สังเกตเห็นแสงที่มันสว่างวาบๆนั้นไหม” เสลธมองไปยังแท่งเสานั้นอีกครั้งโดยทีที่ทั้งหมดหันมองไปตามไม่ละสายตา “เห็นสิ แต่ทำไมน่ะ” วียังคงไม่เข้าใจกับสิ่งที่เสลธแนะนำ

“ศรนั้นน่ะ มีวิญญาณของวีด้วย ก็คือที่วีนั่งอยู่เนี่ยล่ะ วีตรงนี้คือส่วนของวิญญาณจากร่างเจ้าของ แต่ตรงนี้ข้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าวีทำยังไงถึงสามารถประจุวิญญาณตัวเองเข้ามาได้ เพราะนั่นหมายถึงการนำวิญญาณส่วนหนึ่งทิ้งออกจากร่างโดยตรงเลย” วีที่ได้ยินคำตอบนั้นรีบจับกายเนื้อของตัวเองทันทีด้วยตกใจจากสิ่งที่ได้ยิน

“ประจุวิญญาณ...” วีทำท่าครุ่นคิดอย่างหนักแต่ไม่ว่ายังไงก็ยังคิดไม่ออก แต่ภาพที่ที่วีเซลงไปข้างหน้าจากภาพที่เสลธได้ฉายไป และความรู้สึกวูบชั่วขณะๆที่ปล่อยศรออกไปได้แล่นเข้ามาในหัวของวี

“หรือว่า...ศรจิตวิญญาณ” วีพูดออกมาโดยที่ตัวเองไม่รู้ตัว ทำให้สองกิ้งก่าที่เหลือหันมาทางวีในทันที โดยเฉพาะดาเนะที่รู้ว่าวีแบ่งวิญญาณออกมาจากร่าง ซึ่งจิตวิญญาณนี่เป็นสิ่งที่คงที่และคงตัว ไม่สามารถเพิ่มจำนวนได้ มีเพียงแต่ลดลงไปเท่านั้น จิตวิญญาณเปรียบเสมือนกับภูมิคุ้มกันในร่างกาย ถ้ามีน้อยนั่นหมายถึงเรามีโอกาสที่จะเจ็บป่วยได้ง่าย

แต่สำหรับจิตวิญญาณแล้ว ถ้าเกิดอยู่ในสถานะความกดดันต่างๆที่ต้องใช้จิดวิญญาณที่เข้มแข็งอดทนฝ่าฟัน เช่นถ้าเกิดบาดเจ็บและเจ็บปวดบาดแผลมาก สำหรับผู้ที่มีจิตวิญญาณที่เข็มแข็งอย่างวีนั้น ย่อมสามารถทนกับความเจ็บปวดได้ แต่สำหรับผู้ที่มีจิตวิญญาณที่เหลือน้อยอาจไม่สามารถทนพิษบาดแผล และนั่นหมายถึงความตายนั่นเอง

“วี...มันหมายถึงอะไร แล้วมันเป็นอันตรายกับวีมากมั้ย” ดาเนะกุมมือของวีทันทีเพราะกลัวว่าวีจะถ่ายวิญญาณจนเป็นอันตรายกับร่างจริงได้ “ดาเนะ...บอกตามตรงนะ ข้าพเจ้าก็ไม่รู้เรื่องนี้มากจริงๆ มันไม่ใช่ศาสตร์หรืออะไรที่มีให้ศึกษา แต่มันเป็นเรื่องเล่าต่อกันมา ข้าพเจ้าคิดว่าเป็นเรื่องที่ล้อเล่นอิงนิยายเสียอีก...” วีหยุดพูดพักหนึ่งและเริ่มอธิบายต่อ

“ที่ข้าพเจ้าเคยได้ยินมา ศรจิตวิญญาณเป็นท่าศรลับที่ไม่มีหลักฐานพิสูจน์ ไม่มีหนังสือและวิธีการสอน ไม่มีใครรู้ถึงการทำให้ได้มาซึงศรนี้ ความสามารถที่ลือกันมาก็มีมากมายหลากหลายเหลือเกิน ประมาณว่าอยากให้มันเป็นอะไรมันก็เป็นได้ในศรนั้น จะระเบิดพลังผ่านศรนั้นด้วยพลังในร่างเจ้าของ จะให้ศรบินเลี้ยวไปมาก็ได้ แม้แต่จะให้ศรนั้นแปลงร่างเป็นอะไรก็ได้ข้าพเจ้ายังเคยได้ยินมาเลย” วีเล่าด้วยความรู้สึกหน่ายกับความเป็นไปได้ของศรจิตวิญญาณ แม้แต่เสลธกับดาเนะที่ตั้งใจฟังยังทึ่งกับศรที่เลื่องลือนี้เช่นกัน ว่ามันมหัศจรรย์เกินกว่าที่จะเป็นไปได้โดยเฉพาะศรแปลงร่าง

“แต่จากความรู้สึกข้าพเจ้าในตอนนั้น ข้าพเจ้ารู้อย่างเดียวว่าไม่อยากยิง ข้าพเจ้าไม่อยากฆ่าเสลธ เพราะเสลธเป็นที่สำคัญกับดาเนะมาก ถ้าเสลธตายไป...” วีเว้นช่วงคำพูดแล้วลุกขึ้นยืน เหล่ากิ้งก่าทั้งหลายต่างลุกขึ้นยืนตามกัน วีจึงกลับมาเล่าต่อ

“ข้าพเจ้าไม่อยากเห็นดาเนะต้องมาทรมานและเสียใจ ที่เสลธต้องตายจากไปจากดาเนะแบบนั้น แต่ถ้าข้าพเจ้าไม่ทำ ดาเนะก็จะตายด้วย...ข้าพเจ้าก็ไม่อยากเสียดาเนะที่เป็นเพื่อนสำคัญของข้าพเจ้าไปอีกแล้ว” วีพูดออกมาจากใจจริงที่ทรมานที่ต้องกระทำ

“วี...” ดาเนะก้มหน้าลงและตัวสั่น “ขอบคุณนะ...ขอบคุณที่เข้าใจความรู้สึกของเรานะวี” ดาเนะโผเข้าไปกอดวีทันที วีที่ตั้งตัวไม่ทันจึงโอบหลังเพื่อนและลูบหลังไปมาเบาๆ “ดาเนะ เพราะดาเนะเป็นเพื่อนที่สำคัญสำหรับข้าพเจ้านะ” วีพูดให้กับดาเนะซึ่งร้องให้ผ่านหลังหัวของวี เพราะดาเนะไม่อยากให้ใครเห็นน้ำตานี้ไหลออกมาจากดวงตาของกิ้งก่าที่อ่อนแอตัวนี้

“ดาเนะ เวลานี้น่ะดาเนะไม่ต้องหลบหรอก ปล่อยความรู้สึกจากใจจริงออกมาเถอะ พวกเราสามตัวไม่มีอะไรที่จะต้องปิดบังกันหรอก เพราะสำหรับข้าแล้ว...ดาเนะก็เป็นเพื่อนที่สำคัญที่สุด และข้าก็อยากขอโทษแทนจิตวิญญาณจริงของข้าด้วย” เสลธปาดน้ำตาตัวเองทิ้งแต่ก็ยังคงไหลออกมาเรื่อยๆ และเข้าโอบกอดดาเนะและวีจากทางด้านข้างของทั้งคู่ ซึ่งอยู่ด้านหน้าของเสลธ

“วี ข้าขอบใจนะ ที่ช่วยเหลือข้าและทำตามขอข้า ทั้งที่ข้าก็เคยคิดจะฆ่าเจ้าด้วย” เสลธพูดออกมาเบาๆด้วยความรู้สึกที่ผิด

“เพราะนั่นไม่ใช่เสลธยังไงล่ะ นั่นคือจิตมืดที่ควบคุมร่างของเสลธ เพราะฉะนั้นถ้าข้าพเจ้าจะโกรธ ข้าพเจ้าก็ควรจะไปโกรธจิตมืดนั่น ไม่ใช่ที่เสลธที่ไม่ได้ถูกครอบที่ยืนอยู่ตรงนี้” วีตอบให้เสลธที่ยืนกอดข้างๆฟัง สามกิ้งก่าจากที่หนึ่งในสองอดีตคือศัตรูที่ชิงชังแก่กัน แต่จิตวิญญาณที่จริงนั้นต่างยอมรับเป็นเพื่อนที่สำคัญซึ่งกันและกัน ทั้งสามต่างยืนปลดปล่อยความรู้สึกขอบคุณ ยินดี และดีใจออกมาจากใจจริงให้แก่กัน


“เสลธ เดี๋ยวก่อนนะ เสลธบอกว่าอยากขอโทษแทนจิตวิญญาณจริงของเสลธ แล้วเสลธที่นั่งอยู่ตรงนี้เนี่ย งั้นก็แปลว่าเสลธ...” ดาเนะส่ายหน้าไปมาเพราะคิดว่าเสลธที่นั่งอยู่ข้างๆตนนั้นเป็นเสลธที่แบ่งวิญญาณมาเช่นกันกับวี ซึ่งจิตวิญญาณของเสลธนั้นน่าจะเบาบางเพราะถูกจิตมืดกินอยู่แล้ว และยังแบ่งส่วนที่เหลือน้อยนั้นออกมาอีก

“ไม่ๆดาเนะ แม้ข้าจะเป็นจิตวิญญาณของเสลธก็จริง แต่ไม่ใช่ที่แบ่งออกมาร่างนี้ในตอนนี้ แต่ถูกแบ่งมากจากตอนที่ข้ายิงดาเนะที่หมู่บ้านคาเลี่ยนก้าจำได้สินะ” ดาเนะกัดฟันกำมือตัวเองแน่นเพราะไม่สามารถให้อภัยกับสิ่งที่เห็นและได้ทำลงไปในตอนนั้น

“แต่ข้าที่ยืนตรงนี้ก็ไม่ใช่จิตวิญญาณของเสลธซะทีเดียว แต่ข้าคือจิตวิญญาณเสลธ ที่ได้หลอมหลวมกับจิตวิญญาณของดาเนะร่วมกันแล้ว”


“แก ทำไม...ทำไมแกถึงตามมาที่นี่ได้” เสียงที่เหี้ยมเกรียมและโกรธแค้นถึงที่สุดดังขึ้นมาจากร่างเงากิ้งก่า และเงากิ้งก่าอีก3ตัวที่ยืนอยู่ด้วยกันท่ามกลางความมืดสนิทที่ไร้ซึ่งขอบเขต

ประโยคแรก - "ความจริงแล้วไม่อยากให้เป็นTregedyนะ เพราะมันยังไม่จบจริงๆ แต่เพราะคำว่า "อีกและ" เนี่ยกลับเป็นแรงให้แต่งต่อเลยนะเนี่ย ประมาณว่าไม่อยากให้เข้าใจว่ามันTregedy
ประโยคสอง - เคยคิดจะทำ แต่ตอนนี้ไม่ทันและ แถมตรูโดนแน่ๆ
ประโยคสาม - ยังไม่want เพราะยังไม่จบ ชอบคุณมากนะก่าเมอร์ซี่

ดาเนะนี่ไปแสดงหนังเรื่องDie Hardได้ ตายยากตายเย็นจริงๆ จะตายดันโดนศรของวีอัดเข้ามาในร่างของเสลธอีก แถมได้ของวีพ่วงเป็นของแถมด้วย นี่สงสัยจะมีสำนวนยิงศรนัดเดียวได้ก่าสามตัวแหงๆ(แต่มาเป็นดวงวิญญาณแทน) เหมือนจะแป้ก

และแล้วมันก็ยังไม่จบ กลับเป็นตอนขยายความในช่วงเวลาไม่นาน แต่เล่นล่อแต่งไป4ชั่วโมง กับความยาว2หน้าครึ่งโดยประมาณ

จิตมืดแค่โผล่หน้ามายังโดนเลย ช่างน่ากลัวยิ่งนัก... เสร็จจะเกิดแสงสี่อันพุ่งขึ้นฟ้าแล้วรวมตัวกันออกมาเป็นหุ่นยนต์สินะๆ

=w= ตอนนี้สงสัยต้องพัก ยังไม่มีเวลาอ่าน

เดี๋ยวเราช่วยทำตัวเอกเกมเราเป็นคู่ก่า 2 ตัว...กันให้ไปเล่นกันนะ โฮก