พึ่งจะได้อ่าน เหอะๆ

อยากจะบอกว่าเมื่อก่อนนิสัยการเข้าสังคมเหมือนเสลธเลย
(ไม่ได้กลัวจนช๊อคหมดสตินะ นั่นมันก็เกินไปหน่อย -3-)
เสลธกลับมาดู "เข้ม" อีกแล้ว!!!
"รู้นะว่าชอบเสลธ อย่ามาทำตัวซึนเดเร๊ะ"

ก่าเมอซี่หันไปมองพื้นส่วนที่โดนบอลแสงแหวกผ่านไปจนสุดทาง
แล้วจ้องมองไปที่ซาก 2P ที่เหลือ จากนั้นก็คิดในใจว่า
"กีบแกะทรงพลัง!!!"
/me พลั่ก!!! เพล้ง!!! (ลอยไปแบบลิงทั้ง 2)

ล้อเล่นนะคร้าบ อย่าเอาไปใส่ฟิคเชียว ไม่อยากให้พี่ก่าโดนรอบ 2
(มางานได้ไงเนี่ย โดนเต็มๆขนาดนั้น หน้าจะบอกว่ามีผ้าพันแผลหน่อยก็ยังดี พันหัวก็ได้ -3-)

อยากรู้จริงๆว่าตอนต่อไปจะ มันส์ ฮา ขนาดไหน ในการสะกดรอยตาม (ถึงหรือยังน้อ)

และที่สำคัญ จะน่าจิ้นขนาดไหน !! (อันนี้ไม่เกี่ยว )

ลอบมาหลังวีเงียบๆยังโดน... บอกแล้ววีคือเหยื่อที่น่วมที่สุด ตัวเอกอะเป็นวี ไม่ใช่ดาเนะ ทุกคนให้ความสนใจวีที่สุด ขนาดให้เสลธกร่างๆเข้ามายังโดนเลย... แต่ตอนนี้ชอบเสลธมากนะ ดูเถื่อนแล้วก็กร่างในรูปแบบของเสลธดีมากเลย

\ตัวเอกเรื่องนี่คือ ดาเนะ และ วี มากกว่านะ

“วี วันนี้เราจะสะกดรอยตามดาเนะกัน” สิ้นคำของเสลธที่ออกมาจากปาก วีที่ได้ยินนั้นยืนนิ่งค้างทันทีกับความคิดของเพื่อนดาเนะ “ส เสลธว่าอะไรนะ” วีไม่อยากเชื่อหูตัวเองกับสิ่งที่ตัวเองได้ยิน “ข้าบอกว่า วันนี้จะสะกดรอยตามดาเนะ” เสลธทวนอีกครั้งโดยที่ไม่ได้หันกลับมามองวี แต่มองไปทางดาเนะที่หลับอยู่บนเตียงอย่างสบาย

“หรือว่าแกไม่อยากรู้ว่าดาเนะมีอะไรปิดบังไว้” เสลธเปลี่ยนสรรพนามเรียกวีใหม่เพราะเริ่มเคลืองแคลงใจที่คิดโยนความผิดให้ดาเนะเพื่อออกตามตัว “ข้าพเจ้าก็อยากรู้เหมือนกันแหละ แต่วิธีนี้...มันจะไม่น่าเกลียดไปหรอ” วีพยายามพูดให้ออกมาสวยหรูแต่มาตกม้าตายกับคำท้ายที่เผลอพูดออกมาตรงๆ

“แล้ววิธีของแกไม่น่าเกลียดเลยนะ ที่โยนให้ดาเนะเป็นขโมยแล้วออกตามตัวน่ะ” เสลธหันกลับมองตาขวางใส่วีอย่างดูถูกเหยียดหยาม “ข้าพเจ้าก็ไม่อยากใช้วิธีการนั้นเหมือนกันแหละเสลธ แต่ข้าพเจ้าคิดวิธีอื่นไม่ออกนอกจากวิธีนี้ที่จะให้ข้าพเจ้าออกตามดาเนะได้อย่างถูกต้อง วิธีของเสลธก็ไม่ต่างจากข้าพเจ้าเหมือนกันแหละ แถมดูจะเลวร้ายกว่าด้วยที่แอบตามติดแอบดูอย่างนั้นด้วย” วีอธิบายเหตุผลด้วยความไม่พอใจและเถียงกลับถึงวิธีการของเสลธ เพราะวีก็ไม่พอใจเช่นเดียวกันกับเสลธที่ไม่พอใจตน

“แล้วจะให้ข้าทำวิธีไหนล่ะ จะให้ไปบอกโต้งๆเลยว่า “ดาเนะมีอะไรปิดบังหรอ” แบบนี้หรอ แกคิดว่าดาเนะจะเปิดปากบอกหรือไง” เสลธโต้กลับตามความเป็นจริงถึงวิธีการที่ถูกต้องแต่ไม่มีทางเป็นไปได้ที่จะได้ผล วีและเสลธที่ต่างโต้คารมณ์ต่างนิ่งเงียบและลงไปนั่งกับพื้นเพราะรู้สึกเหนื่อยและไร้หนทาง “ไม่มีวิธีอื่นเลยหรอที่จะรู้คำตอบจากดาเนะได้โดยไม่ต้องแอบสะกดรอยแบบนี้น่ะ” วีพูดออกมาพลางเอามือกรงเล็บชันหน้าผากทำท่าครุ่นคิด

“วี ความจริงแล้วข้าก็ไม่อยากที่จะสะกดรอยเพื่อนตัวเองแบบนี้หรอกนะ แต่ข้าก็คิดวิธีอื่นใดไม่ออกจริงๆ” เสลธเปลี่ยนสรรพนามเป็นเรียกชื่อวีอีกครั้งเพราะเข้าใจถึงความคิดของวีที่ตรงกับตน ที่ไม่อยากแอบตามเพื่อนลับๆล่อๆแบบนั้น “เสลธ ข้าพเจ้ามีเรื่องอยากขอร้องหนึ่งเรื่อง” วีแหงนหน้าส่งสายตาตัวเองไปยังคู่สนทนา

“ข้าพเจ้ายอมรับวิธีการของเสลธ แต่ข้าพเจ้ามีเงื่อนไขอย่างหนึ่ง คือต้องพาข้าพเจ้าไปด้วย” วีรู้สึกกัลวลและกลัวกับการสะกดรอบของเสลธตอนที่ยังโดนจิตมืดครอบงำ เพราะจิตสังหารของเสลธในตอนนั้นแรงจนสามารถรู้สึกตัวได้จากระยะห่าง ซึ่งวีกลัวจิตสังหารนี้จะปรากฎขึ้นมาตอนอำพรางตัวจนดาเนะรู้สึกตัว ประกอบตนเองก็อยากรู้ด้วยเช่นกันว่าดาเนะแอบซ่อนอะไรเอาไว้ ถึงแม้จะเป็นการเสียมารยาทก็ตามที เสลธทำสีหน้าครุ่นคิดก่อนที่จะเอามือลงออกจากคางตัวเอง

“ตกลง ข้ายอมรับเงื่อนไข แต่วีต้องทำตามที่ข้าบอกด้วย เพราะคาถาล่องหนของข้ายังไม่แกร่งพอที่จะร่ายให้ได้2ตัว จะต้องสลับคาถาระหว่างอำพรางตัวเองให้ข้ากับล่องหนให้วี นั่นเป็นการกินพลังงานที่เยอะพอควร” เสลธวิเคราะห์รูปแบบการนำพาทั้งสองติดตามดาเนะให้ฟังรวมถึงจุดอ่อนและอันตรายจากวิธีการนี้

“เสลธ เรื่องฟื้นพลังเดี๋ยวข้าพเจ้าจัดการเอง ข้าพเจ้าสามารถเบิกกองคลังได้” วีให้ความร่วมมือเท่าที่จะสามารถทำได้ “งั้นตกลงตามนี้ เราจะสะกดรอยตามดาเนะกัน” เสลธยืนยันแผนการเดิมโดยที่วีพยักหน้ายอมรับให้กับเสลธ หลังจากที่กิ้งก่าทั้งสองตกลงร่วมแผนการด้วยกัน ดาเนะที่หลับอยู่ก็ตื่นขึ้นมาทันทีเหมือนต้องการจะท้าทายความสามารถของทั้งคู่

“อึ...อือ...” ดาเนะค่อยๆยันตัวเองขึ้นจากเตียงช้าๆจนขึ้นมานั่งได้ “เสลธดีขึ้นแล้วหรอ” ดาเนะมองไปยังเสลธที่นั่งอยู่กับพื้นหน้าตน สีผิวของเสลธกลับมาเป็นสีดำและแววตากลับมาปรกติแล้ว “ดีขึ้นแล้วล่ะ ได้ออกมาอยู่ห่างๆจากพวกนั้นแล้ว ว่าแต่ดาเนะเถอะ เป็นไงบ้าง” เสลธเดินเข้ามานั่งที่ตีนเตียงและถามถึงอาการถ่ายของเหลวอย่างรุนแรง “ดีขึ้นเยอะแล้วล่ะ แต่ออกไปเยอะขนาดนั้นรู้สึกเหมือนตัวเองเบาขึ้นยังไงไม่รู้เลย” ดาเนะหันหน้ามองออกไปทางหน้าต่างซึ่งแสงแดดยังคงแรงอยู่เพราะเป็นช่วงกลางวัน

“ดาเนะ งั้นกินอะไรกลางวันก่อนมั้ย เดี๋ยวข้าพเจ้าเอาขึ้นมาให้ก็ได้ วีเดินตรงไปยังประตูห้องของตัวเองเพื่อจะเดินออกไปหาอะไรให้ดาเนะได้ทาน “ไม่เป็นไรวี เดี๋ยวเราลงไปกินเองก็ได้ มานี่ยังไม่ได้กินอะไรเลยนอกจากเอาออกจากร่างอย่างเดียว” ดาเนะเขยิบร่างของตัวเองลงจากเตียงและเดินไปที่หน้าประตู โดยมีเพียงแต่เสลธที่ยังคงนั่งอยู่ที่ตีนเตียงไม่ไปไหน

“...ม..หมายความว่าข้าต้องลงไปเจอกับพวกนั้นอีกแล้วหรอ...” เสลธรู้ถึงอนาคตภายหน้าของตัวเองในและสีหน้าแย่ลงในทันที “เสลธรออยู่นี่ก็ได้นะ” วีเสนอแนวทางให้กับเสลธแต่กลับเป็นดาเนะเดินตรงไปหาและคล้องแขนเสลธทันที “เสลธ กินอะไรด้วยกันๆ” ดาเนะชวนเสลธกิลกลางวันแต่หารู้ไม่ว่านั่นกำลังพาเสลธลากกลับสู่นรกของเสลธอีกครั้ง

“ด...ดาเนะ ข้ายังไม่หิวสักเท่าไร เดี๋ยวข้ารอบนนี้ก็ได้” เสลธพยายามปฏิเสธดาเนะแต่เหมือนจะไม่ค่อยได้ผล “อย่าโกหกสิ ตั้งแต่มายังไม่เห็นเสลธกินอะไรเลยนะ ลงมากินด้วยกันเถอะ ลุงจามอนทำอาหารอร่อยมากเลยนะ” ดาเนะยิ้มอย่างดีใจขณะนึกถึงรสชาติอาหารที่อร่อยของลุงจามอนที่เคยได้กิน จนทำให้ดาเนะพุงเป่งขึ้นมาเพราะกินเกินขนาด

“อ...อร่อยจริงหรอดาเนะ” เสลธเริ่มถูกดึงดูดกับคำว่าอร่อยของอาหารจนลืมสิ่งที่กำลังรอคอยอยู่ด้านล่าง “นะเสลธ ไปกินด้วยกัน รับรองอร่อยจริงๆนะ กล้าเอาหางเป็นประกันเลย” ยิ่งดาเนะยืนยันมากเท่าไร ก็ยิ่งเป็นการยั่วยวนให้เสลธเคลิ้มถึงอาหารมากขึ้นเท่านั้น

“ดาเนะสุดยอด กล่อมเสลธเคลิ้มเลย” วีกำลังอึ้งกับความสามารถของดาเนะที่สามารถหลอกล่อเสลธให้ยอมลงไปได้อย่างง่ายดาย เสลธเดินเกาะแขนดาเนะแน่นไม่ใช่เพราะกลัวอีกต่อไป แต่เป็นเพราะอยากกินอาหารรสเลิศยั่วยวนโดยดาเนะ กิ้งก่าทั้งสามเดินออกจากห้องนอนของวีและเดินลงมายังชั้นที่หนึ่ง แต่เพียงแค่เท้ากรงเล็บเสลธสัมผัสพื้นพรมเท่านั้น สีผิวของเสลธเริ่มเปลงเปลี่ยนออกสีซีดทันทีที่เห็นเหล่าหางจำนวนมากยังคงอยู่ในงาน ดาเนะที่รู้ดีถึงความกลัวของเสลธจึงเดินเลาะริมผนังเพื่อให้ห่างจากเหล่าหางให้มากที่สุดจนถึงซุ้มอาหารของวาฬจาม่อนอย่างปลอดภัย

“อ้าว พ่อก่าหนุ่ม กินอะไรดีล่ะ เดี๋ยวลุงทำให้น้อยลงจะได้ไม่ท้องเป่งแบบวันนั้น” จามอนทักอย่างชอบใจและจำดาเนะได้เป็นอย่างดี เพราะเป็นหางแรกและหางเดียวสำหรับเขาที่กินอาหารจนท้องเป่งถึงเกินขีดจำกัดของร่างกาย “เสลธกินอะไรดี เนี่ยล่ะที่เราบอก ลุงทำอาหารอร่อยมากเลยนะ” ดาเนะเชิญชวนเสลธที่สติหลุดล่องลอยไปแล้วเพราะกลิ่นหอมของอาหารแต่กลับมาอีกครั้งเพราะเสียงของดาเนะ

“เพื่อนของพ่อหนุ่มหรอ ไม่เคยเห็นก่าสีดำแบบนี้มาก่อนเลย งั้นแบบนี้ต้องทำอร่อยพิเศษ ฮ่าๆ” จามอนหัวเราะอย่างชอบใจและตั้งกะทะขึ้นเตาในทันที “อยากกินอะไรจัดมา ลุงจัดให้” จามอนพร้อมรับรายการอาหารพร้อมกับเสียงสั่งอาหารของเสลธ “ลุง ผมเอาข้าวผัดกับน้ำซุปจานหนึ่งนะ” เสียงของเสลธสั่งทั้งน้ำลายที่ไหลออกริมปากโดยที่เจ้าตัวไม่รู้ตัว พร้อมกับวีและดาเนะสั่งของตัวเองกินบ้าง จามอนลุงมือผัดอาหารทันทีอย่างรวดเร็วด้วยความเชี่ยวชาญการทำอาหาร เพียงสักพักอาหารสามจานก็ถูกจัดลงในจานอย่างสวยงาม นอกเสียจากของเสลธที่ใส่จานใหญ่พิเศษเหมือนกับดาเนะเมื่อตอนมากินครั้งแรก

“พิเศษจากใจจาม่อน กินให้เต็มที่เลย” อาหารทุกจานทุกเสริฟมาที่โต๊ะสนามที่ดาเนะเลือกมานั่งข้างนอกเพราะอยากให้เสลธได้กินอย่างสงบใจที่สุด “ย เยอะขนาดนี้เลยหรอ...” เสลธตกใจกับจานอาหารของตัวเองที่อยู่ตรงหน้าเหมือนภูเขา “เสลธ กินไม่หมดไม่ต้องฝืนกินหมดนะ เดี๋ยวจะเยอะและปวดท้องนะเสลธ” ดาเนะเคยสัมผัสความรู้สึกนั้นมาก่อนถึงความแน่นและอึดอัดท้อง จึงรีบเตือนเพื่อนของตนไม่ให้หลงไหลไปกับความอร่อยของอาหารอันจะนำมาซึ่งความทรมาน

“ดาเนะ ข้ากินไม่หมดหรอกนะเยอะขนาดนี้น่ะ มีแต่ก่ากระเพาะปีศาจเท่านั้นแหละที่จะกินไอ้กองนี้หมดอะ” เสลธพูดออกมาพร้อมกับเริ่มลงมือกินทันที ดาเนะที่อยู่ข้างหลังกองภูเขานั้นถูกศรแทงใจของเสลธเข้าเต็มๆ ก่าท้องปีศาจที่เสลธว่านั้นนั่งอยู่ตรงนี้และยังเป็นตัวเองด้วยที่เคยกินภูเขานี้จนหมด ดาเนะช็อคแข็งค้างไปในทันทีพร้อมกับตักกินอาหารนั้นอย่างไร้รสความรู้สึก

“ก...ก่าท้องปีศาจ...” คำของเสลธตอกย้ำในหัวและจิตใจของดาเนะระรัวจนวีไม่รู้จะเข้าไปปลอบหรือช่วยอะไรอย่างไรดี “ส...เสลธพูดแรงเกินไปหรือเปล่าน่ะเสลธ” วีหาทางพยายามช่วยให้บรรยากาศสงบลง “โอย มันจะมีได้ยังไงวี ดูรูปร่างของก่าอย่างเราสิ ให้เอาจานนี้มาวางทาบก็เกินตัวของพวกเราแล้ว ถึงยัดได้จริงก็ท้องแตกตายพอดี มีแต่ก่าท้องปีศาจเท่านั้นแหละที่จะกินได้” เสลธให้คำตอบที่ทำร้ายจิตใจดาเนะอีกครั้งโดยไม่รู้ตัว ตอนนี้ที่หน้าอกของเสลธมีศรดำจากเสลธแทงเข้าถึงสองดอกอย่างรุนแรง

“ก่า...ก่าท้องปีศาจ” ดาเนะน้ำตาหลายพรากทั้งยังกินอาหารอย่างขมขื่น


“เฮ้อ อร่อยแหะ” เสลธเอามือลูบท้องตัวเองเบาๆไปมาที่ยังคงเรียบอยู่ อาหารจานภูเขายังเหลือจำนวนมากเพราะเสลธกินไม่หมด “ร้านที่ดาเนะแนะนำมาอร่อยมากนะเนี่ย ไม่คิดว่าอร่อยอย่างนี้” เสลธชอบใจกับอาหารของลุงจาม่อนและยกแก้วน้ำมาดูดน้ำผลไม้จนหมด

“อร่อยหรอ ดีแล้วล่ะเสลธ” ดาเนะตอบเสียงปรกติแต่น้ำตายังตกในเพราะยังยอมรับกับท้องตนเองไม่ได้ “เสลธ วี งั้นเราขอตัวกลับกระท่อมก่อนนะ” ดาเนะลุกขึ้นยืนในทันทีและจัดเก็บของๆตนซึ่งมีเพียงแต่คันธนูกับกระบอกเก็บศรเท่านั้น “ดาเนะ ข้ายังไม่เคยไปเที่ยวกระท่อมของดาเนะเลย ข้าขอไปด้วยสิ” เสลธเสนอตัวขอไปเที่ยวแต่โดนปฏิเสธกลับทันที

“บ้านเรารกนะเสลธ อย่าพึ่งมาเลยดีกว่า ให้เราจัดบ้านก่อนนะ” ดาเนะพยายามปฏิเสธไม่ให้มาเพราะความไม่พร้อม “ไม่เป็นไรน่า เดี๋ยวข้าไปช่วยจัดด้วยไง จะได้เสร็จไวๆ” เสลธยังคงพยายามที่จะขอไปซึ่งเป็นแผนของตน “ไม่ได้นะเสลธ ไว้วันหลังเหอะนะ เรายังไม่พร้อมจริงๆ” ดาเนะยังคงยืนยันไม่ให้เสลธมากระท่อมของตัวเอง

“...ก็ได้ๆ งั้นพร้อมเมื่อไรข้าขอไปเที่ยวด้วยนะ” เสลธยอมกับความรั้นของดาเนะ “อือ แล้วเสร็จเมื่อไรจะกลับมาชวนนะ วีไปด้วยนะครั้งหน้า งั้นเราไปก่อนนะ” ดาเนะยืนยันและเชิญชวนวีด้วยก่อนที่จะเดินจากไปปล่อยให้กิ้งก่าทั้งสองนั่งอยู่ที่โต๊ะสนาม

“...” ทั้งคู่ต่างหยุดครุ่นคิดเพราะภาพที่เห็นในหัวนั้นคือหางของดาเนะกำลังสั่นตอนที่ดาเนะกำลังปฏิเสธเสลธตั้งแต่ตอนแรก “วีเห็นใช่ไหม ตอนที่ข้าขอไปเที่ยวกระท่อมดาเนะน่ะ” เสลธถามวีที่เก็บจานทั้งหมดรวบรวมเอาไว้และยกขึ้นมาถือ “หางของดาเนะสั่นระรัวมากเลย เหมือนกำลังกังวลและก็กลัวอะไรบางอย่างยังไงไม่รู้” วีเดินถือจานไปส่งให้อโคล่าที่เป็นหมีสาวเสริฟมาเก็บจาน

“วี เริ่มสะกดรอยตามดาเนะกัน ก่อนที่เป้าหมายจะคลาดไป” เสลธลุกขึ้นยืนและกระชับเกราะหน้าผากของตนให้เข้าที่เพื่อปิดแผลเป็นของตนให้มิด “อ..อือ” วีพยักหน้าให้และออกเดินตามเสลธด้วยความไม่สบายใจ “ดาเนะ ข้าพเจ้าขอโทษนะ” วีขอโทษดาเนะในใจเพราะไม่สามารถบอกได้ ทั้งคู่เดินมาถึงที่ประตูหน้าเมืองแห่งแสงซึ่งเห็นดาเนะเดินอยู่ห่างๆจากตนโดยเดินเข้าไปในป่า

“ดีล่ะ เดินเข้าป่าแบบนี้ข้าก็สะกดรอยตามได้ง่ายขึ้นด้วย ดาเนะ เสร็จข้าล่ะ” เสลธแสยะยิ้มออกมาจนทำให้วีเริ่มวิตกกังวลและห้ามเสลธเบาๆ “เฮ้ยเสลธ เรามาสะกดรอยนะ เสลธจะมาทำอะไรกันแน่” วีเริ่มเคลืองแคลงต่อตัวเสลธที่เห็นรอยยิ้มนั้น

“วี แกคิดมากรึเปล่า ข้าแค่รู้สึกถึงชัยชนะของข้าที่เอื้อให้ก็เท่านั้น หรืออยากให้ดาเนะเดินที่โล่งๆให้พวกเราสะกดรอยลำบากล่ะ” เสลธให้เหตุผลกลับ รอยยิ้มและดวงตาแห่งนักล่าปรากฎบนใบหน้าเมื่อเสลธเข้ามาถึงพื้นที่ป่า รอยยิ้มนั้นยิ่งทำให้วีรู้สึกกังวลมากขึ้นไปอีก ดวงตาทั้งคู้ของเสลธจับจ้องมองไปยังเหยื่อเหมือนดั่งอินทรี และเหยื่อที่ว่านั้นคือดาเนะที่ยังคงเดินไปตามทางในป่าอย่างไม่รู้ตัวจนกระทั่งมาถึงกระท่อมริมน้ำของดาเนะ การสะกดรอยตามในครั้งนี้ง่ายอย่างไม่คาดคิดเพราะได้เขตพื้นที่ป่าคอยช่วยกำบัง ทำให้เสลธไม่ต้องกังวลอะไรกับวีที่ไม่มีความสามารถการสะกดรอยตามแบบเสลธ

“หึๆๆ ดาเนะ เสร็จข้าเสลธตัวนี้แน่”

แทงใจดำกันเลยทีเดียว



ในที่สุดก็เปิดเผยตัวจริงออกมาแล้ว

===============================
พ่อยกแม่ยกทั้งหลาย : งานนี้ ฟ้าเปิดแล้่ว
===============================

พูดงี้ก็เสร็จพ่อยกแม่ยกกันหมดจิฮ้าวววฟ์

(ล้อเล่นเด้อ )

ดาเนะ เอ่อ....คือว่า...

เรื่องมันมา Scenario 7 แล้วเร้อะ!!! ไวดีแท้!!! *0*

แก้หัวด้วยคร้าบ Chapter 7 ไม่ใช่ Scenario 7

/me "ลุงจาม่อน~ เอาข้าวผัดปูจานนึงคร้าบ~~"

ก่าท้องปีศาจ... ทิ่มแทงเละเทะเลยสินะ

ปล. Sc7 แล้วเรอะนั่น =[]="